Τὸ Βατικανὸν ἀποκαλύπτει τὴν μεγάλην προδοσίαν τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπὸ τοῦ Φαναρίου

Μὲ συνέντευξιν «βόμβα» τοῦ ὑπευθύνου τῶν Παπικῶν διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν»

Εἰς τοὺς διαλόγους ἐκηρύχθησαν εἰς ἀφάνειαν τὸ «φιλιόκβε» καὶ ὅλαι αἱ κακοδοξίαι τοῦ Παπισμοῦ

Εἰς τὴν τράπεζαν τῶν διαλόγων ἡ διπλωματία τῆς ἀγάπης καὶ ἡ φιλία Ρώμης– Φαναρίου (ὄχι ὅμως καὶ ἡ πίστις), ἡ σύνθεσις τῶν δύο πραγματικοτήτων εἰς μίαν ἤτοι τῆς Συνοδικότητος τῆς Ὀρθοδοξίας μετὰ τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα, ὁ «ἐμπλουτισμός» τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τὸν διάλογον (τί ἀλήθεια ἠμποροῦμεν νὰ λάβωμεν ἀπὸ τὴν αἵρεσιν καὶ τὴν κακοδοξίαν τοῦ Παπισμοῦ;), οἱ δύο πνεύμονες τῆς «Ἐκκλησίας» (προαναγγέλλοντες τὴν ψευδένωσιν) καὶ ὁ κερματισμὸς τοῦ Χριστιανοῦ εἰς Ὀρθόδοξον καὶ Παπικόν.

(Νὰ ἀποδεχθῶμεν δηλαδὴ τὴν αἵρεσίν των, ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας ἐπολέμησε τοὺς Νεστοριανοὺς καὶ Μονοφυσίτας, οἱ ὁποῖοι ἠλλοίωσαν τὴν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ;).
Τὴν στρατηγικὴν Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, μετὰ τὸ Βατερλὼ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου εἰς τὴν Βιέννην, κατὰ τὸν παρελθόντα Σεπτέμβριον ἀπεκάλυψεν ὁ κυριώτερος ἐκπρόσωπος τοῦ Παπισμοῦ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν», Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ, μὲ συνέντευξίν του εἰς τὸ Ἐκκλησιαστικὸν ἠλεκτρονικὸν πρακτορεῖον εἰδήσεων «amen» ὑπὸ ἡμερομηνίαν 18 Δεκεμβρίου.


Ὁ ἐπαγγελματίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν διαλόγων Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ ἀποκαλύπτει ὅτι:
1ον) Ὅλα προχωροῦν καλῶς εἰς τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν μὲ βάσιν τὴν διπλωματίαν τῆς ἀγάπης, τὴν ὁποίαν ἐφεῦρεν ὁ Παπισμὸς κατὰ τὰς ἐργασίας τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, καὶ τὴν φιλίαν μεταξὺ Βατικανοῦ καὶ Φαναρίου. 

Ὁ διάλογος δηλαδὴ δὲν διεξάγεται μὲ βάσιν τὴν κοινὴν πίστιν. Ὁ διάλογος διεξάγεται μὲ βάσιν τὴν φιλίαν καὶ τὴν ἀγάπην, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν «σταθερὸ σημεῖο γιὰ ἕνα αἰσιόδοξο διάλογο». Ἕνας διάλογος ὅμως δύναται νὰ στηρίζεται εἰς αὐτοὺς τοὺς ἄξονας;

Ἡ συνέντευξις τοῦ Καρδιναλίου δὲν διεψεύσθη ὑπὸ τοῦ Φαναρίου, τὸ ὁποῖον ἀπὸ μακροῦ χρόνου ἔχει λησμονήσει τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὴν δαιμονικὴν Οὐνίαν, ἡ ὁποία ἀπὸ διετίας ἀναπτύσσει μεγάλην δρᾶσιν εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς χώρας, αἱ ὁποῖαι ἀπηλλάγησαν ἀπὸ τὸν κομμουνισμόν.

2ον) Εἰς τοὺς διαλόγους τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ «φιλιόκβε», διὰ τὴν ὁποίαν ἡ «κιβωτός» τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, δὲν ὁμιλεῖ καὶ δὲν θὰ ὁμιλήση.
Τοῦτο προκύπτει ἀπ᾽ ὅσα ἐδήλωσεν ὁ Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ, ὁ ὁποῖος καθώρισε τὰ ὑπάρχοντα προβλήματα. Αὐτὰ ἔχουν σχέσιν μὲ τὴν Συνοδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα.
Περὶ τῆς συνολικῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ «φιλιόκβε» οὔτε λέξις ὑπὸ τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τοὺς διαλόγους.
Τὰ θέματα τῆς Πίστεως, τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου, αἱ κακοδοξίαι τοῦ Παπισμοῦ, ἡ Οὐνία κ.λπ. δὲν τίθενται ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων.
Τὰ θέματα αὐτὰ τὸ Φανάριον τὰ ἐκήρυξεν εἰς ἀφάνειαν. Τί εἶναι εἰς τὸ προσκήνιον; Τὸ ἀποκαλύπτει ὁ Παπικὸς ἐκπρόσωπος κ. Κούρτ Κόχ: Τὸ πρόβλημα εἶναι ἡ «σύνθεσις τῆς Συνοδικότητος τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα».
Ἤτοι: «νὰ συνθέσουμε τὶς δύο αὐτὲς πραγματικότητες μαζί». Τὸ φιλιόκβε, αἱ κακοδοξίαι τοῦ Παπισμοῦ καὶ ἡ Οὐνία δὲν ἔχουν θέσιν εἰς τὸν διάλογον, ἐπειδὴ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκήρυξαν εἰς ἀφάνειαν τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ.
Διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους προέχει ἡ ἐξεύρεσις λύσεως εἰς τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα.
Τώρα ἀποκαλύ- πτεται ἡ δυναμικὴ τῆς «προπαγάνδας» τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀρχιερέων κατὰ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους εἰς τὴν Κύπρον καὶ εἰς τὴν Βιέννην νὰ πείση τοὺς Ὀρθοδόξους ὅτι δῆθεν ὁ Πάπας εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔπρεπε νὰ ἀποδεχθῶμεν τὸ Πρωτεῖον.

Ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ τοῦ Φαναρίου ἀπέτυχε τόσον ἐξ αἰτίας τῆς δυναμικῆς τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως», διὰ τῆς ὁποίας κατηγγέλετο ἡ ἐπερχομένη προδοσία τῆς Πίστεως ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν ἀδιαλλαξίαν τῶν Παπικῶν καὶ τὰς διαφωνίας τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τοὺς διαλόγους.
Τὰ ὅσα, ὅμως, ἀποκαλύπτει ὁ Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ ἐκθέτουν ὅλους τοὺς οἰκουμενιστάς, Ἀρχιε- ρεῖς καὶ καθηγητὰς Πανεπιστημίου, ἀφοῦ εἰς τὴν «κοινὴν γλῶσσαν» ἰσοδυναμοῦν μὲ τὴν προδοσίαν τῆς Πίστεως.
Ὁ Καρδινάλιος κάνει ἀποκαλύψεις. Ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ διάλογος ἀποτελεῖ «πηγὴ ἐμπλουτισμοῦ γιὰ ὅλους μας».
Ὁ Καρδινάλιος δὲν λέγει ὅτι ἀποτελεῖ πηγὴν ἐμπλουτισμοῦ διὰ τὸν Παπισμόν, ἀλλὰ πηγὴν τόσον διὰ τὸν Παπισμὸν ὅσον καὶ διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἀλλὰ τί «ἐμπλουτισμὸν» θὰ λάβη ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν Παπισμόν, ὅταν ἡμεῖς ἔχομεν τὴν κατάνυξιν, τὴν πνευματικότηταν, τὸ ἀνόθευτον τῶν ἱερῶν μυστηρίων, μεταλαμβάνομεν Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ ταυτοχρόνως ἀπὸ τὸ κοινὸν ποτήριον καὶ τὴν κοινὴν Λαβίδα τοῦ Ἱερέως, ἔχομεν τὸ ἀειπάρθενον τῆς Παναγίας, τὴν ὁποίαν τιμῶμεν καλυτέρως ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτοὶ ἔχουν τὴν Μαριολατρείαν κ.λπ.

Ἐκτὸς καὶ ἐὰν «ἐμπλουτισμὸς» θὰ εἶναι ἡ μετεξέλιξις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς Πάπαν, ὡς καὶ ἡ μετεξέλιξις τῶν Ἀρχιεπισκόπων εἰς Πάπας. (Ἤδη εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων μνημονεύονται ὡς Πρόεδροι Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅταν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν δὲν ὑπάρχουν Πάπαι ἢ Πάπας).

Ὁ ὑπεύθυνος διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» ὑπενθυμίζει τὴν δήλωσιν τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β´ περὶ δύο πνευμόνων τῆς «Ἐκκλησίας», ἐκεῖνον τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἐκεῖνον τῆς Δύσεως:
Ὁ Καρδινάλιος ὑποστηρίζει ὅτι εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀναπνέη καὶ μὲ τοὺς δύο πνεύμονας. Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά;
Ὅτι θὰ τεθοῦν εἰς τὴν γωνίαν ὅλαι αἱ διαφοραὶ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, διὰ νὰ προχωρήση πάσῃ θυσίᾳ ἡ Ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν» οὕτως ὥστε νὰ δυνηθῆ νὰ «λειτουργήση» ὡς μία «Ἐκκλησία» εἰς τὴν Παγκοσμιοποιημένην ἐποχήν.
Καὶ δι᾽ ὅσους ἀμφιβάλλουν ὡς πρὸς τὴν ἑρμηνείαν κι αὐτῆς τῆς ἀποκαλύψεώς του παραθέτομεν τὴν ἀκόλουθον δήλωσίν του.
«Ἡ βάση τοῦ οἰκουμενισμοῦ μας εἶναι, ἡ πίστη μας, τὸ πιστεύω μας καὶ τὸ Βάπτισμά μας. Ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοια θὰ πρέπει πρῶτα νὰ ἀναγνωριζόμαστε ὡς Χριστιανοὶ καὶ στὴ συνέχεια ὡς Καθολικοὶ ἢ Ὀρθόδοξοι, ὄχι κατὰ τὸ Δόγμα, ὅπως λένε οἱ διαμαρτυρόμενοι, ἀλλὰ στὸ ὅτι ἀνήκουμε στὴν Καθο- λικὴ ἢ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Δύο Ἐκκλησίες μὲ κοινὴ Ἀποστολικὴ Παράδοση».
Ἡ δήλωσίς του αὐτὴ εἶναι πολὺ ἀποκαλυπτικὴ διὰ τὰ ἑπόμενα βήματα πρὸς τὴν Ἕνωσιν, μὲ τὰ ὁποῖα συμφωνοῦν αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς ἔχουν ἀποδείξει ἕως σήμερον μὲ τὴν στάσιν των.

Ἔχομεν ὅμως κοινὴν πίστιν, ὅταν ἡ Ὀρθοδοξία ἐκφράζει τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, ἐνῶ οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ἐκ τῆς αἱρέσεώς των ἔχουν προκύψει ὅλα τὰ κινήματα ἀθεΐας καὶ αἱ παραθρησκεῖαι.
Ἔχομεν κοινὸν Βάπτισμα; Ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος πιστεύει πὼς ὄχι. Ἀρχιερεῖς ἀποστά- ται ἐκ τῆς Πίστεως καὶ στιγματισμένοι οἰκουμενισταὶ ἔχουν ἀντίθετον ἄποψιν, ἔχουν νοθεύσει τὴν πίστιν εἰς τὸ ζήτημα αὐτὸ καὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι τὸ Βάπτισμα τῶν Παπικῶν εἶναι ἰσόκυρον μὲ τὸ Βάπτισμα τῶν Ὀρθοδόξων.
Ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος ἀντιδρᾶ πρὸς μεγάλην ἀπογοήτευσιν τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας, διὰ τὴν διάλυσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Μήπως ἔχομεν ὅμως καὶ κοινὸ πιστεύω;
Ἄλλη ἡ παράδοσις τῶν Ὀρθοδόξων κι ἄλλη τῶν Παπικῶν. Τὸ γνωρίζουν αὐτὸ καλῶς οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι κατευθύνουν τοὺς διαλόγους. Ἐὰν ἦτο κοινὸ τὸ πιστεύω καὶ εἴχομεν κοινὴν παράδοσιν θὰ εἶχον ἀποτολ- μήσει τὴν «Ἕνωσιν».
Γνωρίζουν ὅμως, ὅτι δὲν ἔχομεν κοινὴν παρά- δοσιν καὶ δι᾽ αὐτὸ δὲν τὴν ἀπετόλ- μησαν. Ἐὰν τὴν ἀπετόλμων ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος θὰ τὴν ἐματαίωνε. Τέλος: τί σημαί- νει πρῶτα Χριστιανὸς καὶ μετὰ Ὀρθόδοξος ἢ Παπικός;
Ὅτι θὰ συμπροσευχώμεθα μετὰ τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι διεστρέβλωσαν τὸ Εὐαγγέλιον, ὡς κατὰ τὸ παρελθὸν οἱ Νεστοριανοὶ καὶ οἱ Μονοφυσῖται;
Ἔχομεν δογματικὰς διαφορὰς μὲ τὸν Παπισμὸν καὶ τὰς κακοδοξίας του. Ὁ Παπισμὸς εἶναι Κράτος καὶ αἵρεσις. Ἡ Ὀρθοδοξία ἐκφράζει τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως.
Ἐὰν αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπογραψουν τὴν προδοσίαν τῆς Πίστεως θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ σχίσουν τὰ συμβόλαια τῆς Ἑνώσεως καὶ θὰ τὴν ἀκυρώσουν ἀπὸ τὰς δυναμικὰς ἀντιδράσεις ἐναντίον τῶν προδοτῶν Ἐπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν τοῦ ἐντίμου κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Τὰ γεγονότα μετὰ τὴν Σύνοδον τῆς Φερράρας καὶ τὴν ψευδοένωσιν, μὲ τὴν «ἀποθεωτικὴν» ὑποδοχὴν τοῦ ἀντιπαπικοῦ Ἐπισκόπου καὶ ἀργότερον Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καὶ τὰς ἐκδηλώσεις ἐναντίον τῶν «Ἑνωτικῶν», μὲ τὰς ὁποίας ἐματαιώθη ἡ «Ἕνωσις», ἂς τὰ ἔχουν ὑπ᾽ ὄψιν των οἱ Οἰκουμενισταί.

Ὀφείλουν νὰ θυμοῦνται ὅτι ὁ λαὸς ἔχει μεγάλην ἐκκλησιολογικὴν συνείδησιν καὶ βαθυτάτην πίστιν. Ὀφείλουν, ἐπίσης, νὰ θυμοῦνται ὅτι αἱ ἀνθενωτικαὶ δυνάμεις εἶναι πολλαπλασίως περισσότεραι ἀπὸ τὰς «ἑνωτικὰς» καὶ φιλοπαπικάς.
Ἡ συνέντευξις Κατωτέρω παραθέτομεν τὸ πλῆρες κείμενον τῆς συνεντεύξεως τοῦ Καρδιναλίου Κούρτ Κὸχ εἰς τὸ ἠλεκτρονικὸν ἐκκλησιαστικὸν πρακτορεῖον εἰδήσεων «amen».
Αὕτη ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«—Αmen.gr: Σεβασμιώτατε, γιορτάζουμε τὰ 50 χρόνια τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν. Πόσο σημαντικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἐπέτειος;

—Καρδινάλιος Koch: Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν 50 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἵδρυσή του τὸ Συμβούλιο ἔχει κάνει ἕνα ἐξαιρετικὸ ἔργο γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ συνάντηση τοῦ Πάπα Παύλου Στ΄ μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὑπῆρξε καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἀπαρχὴ τῆς κοινῆς μας πορείας.
Βέβαια δὲν ἔχουμε ἀκόμα φθάσει στὴν πλήρη ἕνωση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν καὶ ὑπάρχουν πολλὰ νὰ κάνουμε.
Μὰ τὸ πιὸ σημαντικὸ σήμερα εἶναι νὰ ἐμβαθύνουμε τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλίας.

Πιστεύω ὅτι ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλίας ἀποτελεῖ τὴ βάση τοῦ ἀληθοῦς Οἰκουμενισμοῦ. Χωρὶς τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φιλία μαζί, μεταξὺ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν (τῆς Ὀρθοδόξου καὶ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας) ὁ διάλογος δὲν θὰ μπορέσει νὰ προχωρήσει μπροστά.
Καὶ πιστεύω ὅτι ἡ μεγάλη φιλία, ποὺ διέπει τὶς σχέσεις μεταξὺ Ρώμης καὶ Κωνσταντινούπολης ἀποτελεῖ τὴ βάση, ἕνα σταθερὸ σημεῖο, γιὰ ἕνα αἰσιόδοξο μέλλον τοῦ διαλόγου.

—Αmen.gr:  Στὶς 30 Νοεμβρίου πραγματοποιήσατε ἐπίσκεψη στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ ὡς γνωστὸν ἀποτελεῖ τὴν κινητήριο δύναμη τοῦ Οἰκουμενικοῦ διαλόγου στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο. Αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη εἶχε ἐθιμοτυπικὸ χαρακτήρα ἢ ἐπεδίωξε νὰ ἐπαναπροσδιορίσει τὴ σημασία τοῦ Οἰκουμενικοῦ διαλόγου μετὰ τὴ συνάντηση τῆς Βιέννης;

— Καρδινάλιος Koch:  Συμμετείχαμε καὶ ἐμεῖς στὴ μεγάλη Θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ προστάτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἀπόστολου Ἀνδρέα. Ὑπῆρξε μιὰ πανέμορφη ἐμπειρία, ὅπως καὶ ἐκείνη τῆς συνάντησης μὲ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν ὁποῖο ἐκτιμῶ ἰδιαιτέρως γιὰ τὴ βαθιὰ πνευματικότητά του καὶ τὴν ἀρχοντική του εὐγένεια καὶ καλοσύνη, ποὺ τὸν διακρίνουν.

Ἀκολούθησε συνάντηση μεταξὺ τῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς ἀντιπροσωπείας μας, ὅπου συζητήσαμε διάφορα ζητήματα περὶ τοῦ διαλόγου, τὸ μέλλον του ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς τρόπους συν έχισής του.
Στὴν Βιέννη ἀνέκυψαν δυσκολίες μὰ εἶμαι σίγουρος ὅτι ἔχουμε βρεῖ τὸν δρόμο γιὰ τὸ καλὸ μέλλον τοῦ διαλόγου. Ἐδῶ καὶ δύο χρόνια εἴχαμε ἐπιχειρήσει μιὰ ἱστορικὴ προσέγγιση στὸ ζήτημα τοῦ διαλόγου, ἀλλὰ συνειδητοποιήσαμε ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιμετωπίζουν τὴ ἱστορία μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς καθολικούς.
Ἐπειδὴ τὰ διάφορα ζητήματα εἶναι πολὺ δύσκολα καὶ ὑπάρχει ἀνάγκη ἐξειδικευμένων ἱστορικῶν, οἱ ὀρθόδοξοι πρότειναν ἕνα θεολογικὸ κείμενο βασισμένο στὸ πρωτεῖο καὶ τὴν συνοδικότητα.
Γιατὶ ἀκριβῶς ἡ συνοδικότητα εἶναι τὸ κεντρικὸ θέμα γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους, ἐνῶ γιὰ τοὺς καθολικοὺς τὸ κεντρικὸ θέμα εἶναι τὸ πρωτεῖο.
 Κατὰ συνέπεια ἡ μεγάλη πρόκληση γιὰ τὸ μέλλον συνίσταται στὸ πῶς νὰ συνθέσουμε αὐτὲς τὶς δύο πραγματικότητες μαζί.

—Αmen.gr:  Πῶς βλέπει σήμερα ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς κόσμος, τὸν Ὀρθόδοξο;

—Καρδινάλιος Κoch:  Πιστεύω ὅτι, ὅταν συναντιόμαστε μὲ τοὺς ὀρθοδόξους βρισκόμαστε σὰν στὸ σπίτι μας. Γιατὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν διατηρήσει τὶς δομές, τὴ νοοτροπία τῆς Ἀρχαίας Ἐκκλησίας. Ἐμεῖς οἱ καθολικοὶ βρισκόμαστε σὲ κίνδυνο νὰ ξεχάσουμε αὐτὴν τὴν πραγματικότητα.
Καὶ ἐὰν ἀκόμη ἡ ρήξη ἀνάμεσα σὲ αὐτὲς τὶς Ἀρχαῖες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἔγινε περισσότερο ἀπὸ μιὰ χιλιετία, ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι βρίσκομαι σὰν στὸ σπίτι μου, ὅταν τὶς ἐπισκέπτομαι.
Μὲ τοὺς Προτεστάντες, καίτοι διαχωριστήκαμε μόλις πρὶν ἀπὸ 400 χρόνια, εἶναι μιὰ ἄλλη πραγματικότητα.

—Αmen.gr: Γνωρίζετε ὅτι τόσο στὸν καθολικὸ κόσμο, ὅσο καὶ στὸν ὀρθόδοξο ὑπάρχουν πιστοὶ ἀντίθετοι μὲ τὸ διάλογο. Τί θὰ λέγατε πρὸς αὐτὲς τὶς ὁμάδες πιστῶν;

—Καρδινάλιος Koch: Καὶ μεταξὺ ἡμῶν τῶν καθολικῶν ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ μειονότητες, ὅπως οἱ lefevriani, ποὺ δὲν θέλουν τὸν οἰκουμενικὸ διάλογο. Ἀλλὰ νομίζω ὅτι σὲ ἕναν κόσμο πάντα πιὸ παγκοσμιοποιημένο ἀποτελεῖ πρόκληση ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀναπνέει, ὅπως ἀνέφερε ὁ Ἰωάννης Παῦλος Β΄ μὲ δύο πνεύμονες.
Ἐκεῖνον τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἐκεῖ νον τῆς Δύσης. Κατὰ συνέπεια ὁ διάλογος ἀποτελεῖ πηγὴ ἐμπλουτισμοῦ γιὰ ὅλους μας.

—Amen.gr: Σὲ ἕναν κόσμο ὅλο καὶ πιὸ παγκοσμιοποιημένο, μὲ ἐμφανῆ κοινωνικο–οἰκονομικὴ καὶ ἠθικὴ κρίση, μπορεῖ μιὰ Ἐκκλησία, ποὺ παραμένει διαιρεμένη νὰ δώσει ἀπαντήσεις σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα, ποὺ ταλανίζουν αὐτὸν τὸν κόσμο;

—Καρδινάλιος Koch:  Εἶναι σημαντικὸ σήμερα, σʼ ἕνα κόσμο παγκοσμιοποίημενο καὶ ὁ Χριστιανισμὸς νὰ εἶναι μιὰ παγκόσμια πραγματικότητα. Κατὰ συνέπεια καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ κίνημα θὰ πρέπει νὰ ξέρει νὰ μιλᾶ μὲ μία κοινὴ γλώσσα, γιατὶ ἀποτελεῖ ἀνάγκη τῆς ἐποχῆς μας, προκειμένου νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει ὅλες τὶς κοινωνικο–πολιτικὲς καὶ ἠθικὲς προκλήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου.
Γιατί, ἐὰν οἱ ἐκκλησίες δὲν παρουσιάζονται μὲ μία κοινὴ γλώσσα, δὲν θὰ ἔχουν τίποτα νὰ ποῦνε στὴν κοινωνία μας. Γιʼ αὐτὸ καὶ ἡ παρουσία τῶν ἐκκλησιῶν στὴν κοινωνία, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ οἰκουμενικὸ κίνημα.
Ἡ βάση τοῦ οἰκουμενισμοῦ μας εἶναι, ἡ πίστη μας, τὸ πιστεύω μας καὶ τὸ βάπτισμά μας .
Ὑπʼ αὐτὴ τὴν ἔννοια θὰ πρέπει πρῶτα νὰ ἀναγνωριζόμαστε ὡς χριστιανοὶ καὶ στὴ συνέχεια ὡς Καθολικοὶ ἢ Ὀρθόδοξοι, ὄχι κατὰ τὸ δόγμα, ὅπως λένε οἱ διαμαρτυρόμενοι, ἀλλὰ στὸ ὅτι ἀνήκουμε στὴν καθολικὴ ἢ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία.
 Δύο Ἐκκλησίες μὲ κοινὴ Ἀποστολικὴ Παράδοση.

Καταλήγοντας, ὁ Καρδινάλιος Kurt Koch μᾶς δήλωσε ὅτι προτίθεται νὰ ἀρχίσει τὶς ἐπισκέψεις καὶ σὲ ἄλλα Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ ἐκκλησίες. Ὅπως μᾶς εἶπε ἐπίκειται τὸ ταξίδι του στὴ Μόσχα».

Ορθόδοξος Τύπος 7/1/11