Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Α'

 Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Μέρος Α'

Στούς «πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης πανταχοῦ τῶν αἰώνων πανταχοῦ τῶν χρόνων ἱεραποστόλους τῆς Ἐκκλησίας μας»

Πρόλογος

Στά βάθη τῆς Ἀνατολῆς, στό βορειοανατολικό ἄκρο τῆς Σιβηρίας, βρίσκεται μιά μεγάλη χερσόνησος, σκεπασμένη τόν περισσότερο καιρό μέ πάγους καί χιόνια. Εἶναι ἡ Καμτσάκα.
Πρίν διακόσια χρόνια οἱ κάτοικοί της «ζούσανε σκόρπιοι ἀπάνω στίς παγωμένες ἐρημιές. Τά χωριά τους ἤτανε τριγυρισμένα μέ παλούκια ἤ μ’ ἕναν τοῖχο.
Πολλά ἀπ’ αὐτά τά χωριά ἤτανε ὅλο- ὅλο μοναχά μιά οἰκογένεια ἀπό διακόσιες-τριακόσιες ψυχές. Τό χειμῶνα καθόντανε μέσα σέ τρύπες σκαμμένες κάτ’ ἀπό τή γῆ, καί τό καλοκαίρι σέ κάτι σπίτια ξυλένια, κανωμένα ἀπάνω σέ παλούκια, ἴδια μέ περιστεριῶνες.
Ποτέ δέν πλενόντανε. Γιά ψωμί τρώγανε βολβούς. Γιά προσφάγι τρώγανε ψάρια καί κρέας ἀπό τό κυνήγι. Τά ποτάμια ἤτανε γεμάτα ψάρια. Σέ μιά βδομάδα πιάνανε ὅσα φτάνανε γιά ὅλον τόν χειμῶνα. Τίς φώκιες τίς σκοτώνανε μέ τό καμάκι. Μά δέν πειράζανε τά ἄγρια ἐλάφια πού βοσκούσαν στά βουνά κοπάδια-κοπάδια, μήτε τίς μαῦρες ἀρκοῦδες πού τριγυρίζανε κι αὐτές κοπαδιαστές, χωρίς νά τούς πειράξουνε...
Τά ζαρκάδια, οἱ ἀλεποῦδες, τά σιτζάπια, τά σαμούρια, οἱ λύκοι, ἤτανε σέ τέτοιο ἀμέτρητο πλῆθος, πού ἡ πιό ἀκριβή γούνα ἄξιζε ὅσο ἕνα σκυλοτόμαρο. Ὅσο γιά πουλιά, εἶχε ἀκόμα πιό πολλά, καί δέν τά πολυκυνηγούσανε. Ἀγριόχηνες, ἀγριόπαπιες, κορμοράνοι, θαλασσοπούλια μικρά καί μεγάλα, πετούσανε παντοῦ. Γύρω στίς καλύβες κράζανε μυριάδες κοράκια, κουροῦνες καί κάργιες... Πουλιά πού κελαϊδοῦνε εἶχε λίγα στήν Καμτσάτκα...»

(Ἀπό τίς περιγραφές τοῦ σοφοῦ ἐξερευνητῆ Στέλλερ [† 1746], ὅπως ἔχουν ἀποδοθεῖ λογοτεχνικά ἀπό τόν Φ. Κόντογλου, Γιαβάς ὁ θαλασσινός καί ἄλλες ἱστορίες, «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 19823, σ. 197-198).
Κάπως ἔτσι πρωτοεῖδε τήν Καμτσάτκα στίς ἀρχές τοῦ αἰώνα μας καί ὁ νεαρός ἱερομόναχος Νέστωρ Ἀνίσιμωφ, ὅταν ξεκίνησε μιά τολμηρή ἱεραποστολική προσπάθεια, ἀντιμετωπίζοντας ἀπίστευτες δυσκολίες καί περιπέτειες.
Ἀπό τίς σημειώσεις, πού μέ ἐπιμέλεια κρατοῦσε, δημοσίευσε τό 1936 -ἐπίσκοπος ἤδη- στό Χαρμπίν ἕνα μικρό βιβλίο μέ τά ἱεραποστολικά του ἀπομνημονεύματα.
Τά ξανάγραψε στό τέλος τῆς ζωῆς του, ἐμπλουτίζοντάς τα μέ περισσότερα στοιχεῖα. Κοιμήθηκε ὅμως πρίν προλάβει νά τά ἐκδόσει στή νέα μορφή τους. Τά χειρογραφά του περιῆλθαν στά χέρια ἑνός πνευματικοῦ του τέκνου, τοῦ σεβάσμιου ἀρχιμ. Σεραφείμ Τόμιν, πού πρόθυμα μᾶς παραχώρησε  ἕνα ἀντίγραφό τους. Ἀπ’ αὐτό ἔγινε ἡ μετάφραση μας στήν ἑλληνική γλώσσα.
Μερικές ἐπεμβάσεις, πάντως στό κείμενο κρίθηκαν ἀπαραίτητες, γιά τή χρονολογική τακτοποίηση τῶν γεγονότων, τή διαλεύκανση κάποιων ἀσαφειῶν καί τήν ἀποφυηγή κουραστικῶν πλατειασμῶν ἤ ἐπαναλήψεων.
Στήν ἀναζήτησή μας γιά σχετικό μέ τήν περιοχή γεωγραφικό καί φωτογραφικό ὑλικό, ἀνακαλύψαμε δύο τόμους τοῦ ρωσικοῦ ἐγκυκλοπαιδικοῦ περιοδικοῦ «Ζιβοπίσναγια Ροσίγια» (τομ. 10α τοῦ 1893 καί τόμ. 128 τοῦ 1895, ἐκδ. «ΤΟΒΑΡΙΤΣΕΣΤΒΟ Μ.Ο. ΒΟΛΦ», Πετρούπολη- Μόσχα) μέ ὑπέροχες γκραβοῦρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.
Ἐπίσης μιά ἀναμνηστική ἔκδοση μέ τίλο «Καμτσάτκα 1740-1940» (ἐκδ. «ΣΛΟΒΟ», Σαγκάη 1940) μέ σπάνιες φωτογραφίες. Στά ἔργα αὐτά, καθώς καί στήν πρώτη ἔκδοση τῶν ἀπομνημονευμάτων, πού προαναφέραμε, ὀφείλεται ἡ διακόσμηση τοῦ βιβλίου μας.
Μέσα στίς σελίδες τῶν «Ἀναμνήσεως ἀπό τήν Καμτσάκα» ὁ ἀναγνώστης θά βρεῖ ποικίλα στοιχεῖα – θρησκειολογικά, ἱστορικά, λαογραφικά, γεωφυσικά κ. ἄ. –γιά τό μακρινό αὐτό κομμάτι τῆς γῆς μας, ἀλλά κι ἕνα ζωντανό παράδειγμα ἱεραποστολικοῦ ζήλου, πού προσφέρεται γιά προβληματισμό καί μίμηση.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.7-9

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα