Η άλλη άποψη για την κρίση Αυτοκριτική. Αντωνίου Ουρεϊλίδη

Η άλλη άποψη για την κρίση-Αυτοκριτική

του Αντωνίου Ουρεϊλίδη, φοιτητή Θεολογίας ΑΠΘ

Αντώνιος Ουρεϊλίδης, Φοιτητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

            Ο τρόπος ζωής με τον οποίο πορευόμαστε στην εποχή μας, έχει οδηγήσει σε πολλαπλού τύπου προβλήματα: κρίσης αξιών και ιδανικών, ηθικά, κοινωνικά και οικονομικά. Ερευνώντας για τα αίτια και, ταυτόχρονα, ασκώντας αυτοκριτική ως προς το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί, κατέληξα σε δύο θεμελιώδη αξίες (που μάλιστα, με αφορούν άμεσα), η απουσία των οποίων, κατά τη γνώμη μου, δημιούργησε το σύγχρονο και βασανιστικό κυκεώνα.

            Η πρώτη και βασική είναι η απομάκρυνσή μου από την Αλήθεια του Ευαγγελίου, από τα λόγια Αυτού που πιστεύω, ή λέω ότι πιστεύω, ως Θεό. Με άλλα λόγια, η απομάκρυνση από την Πίστη μου. Η πίστη είναι στενά συνδεδεμένη με τη ζωή μας και την επηρεάζει άμεσα. Το πώς ζω είναι αποτέλεσμα του τι πιστεύω, και προσεγγίζοντας λίγο τον αγιογραφικό λόγο, διαπιστώνω με έκπληξη, ότι τον έχω κακοποιήσει, τον έχω «κόψει και ράψει» στα μέτρα μου, ουσιαστικά δεν τον γνωρίζω.

Η άγνοια, η φαντασία, η λογική, η καθημερινότητα, η αδιαφορία για τη μελέτη αλλά και οι διάφορες γνώμες περί του τι νομίζει ο καθένας ότι λέει το Ευαγγέλιο, συνέβαλλαν στο πλάσιμο ενός ξένου αλλά πιο βολικού ευαγγελικού λόγου.  Το αποτέλεσμα, όντως φρικτό: η δική μου πίστη δεν έχει πλέον καμία σχέση με την Πίστη του Ευαγγελίου, είναι μεταλλαγμένη, κοσμική. Διαπίστωσα επιπλέον, ερευνώντας ενδελεχώς, ότι η κοσμική, κάλπικη, παθογόνα και ψυχοκτόνα αγάπη διαφέρει όσο η νύχτα με την ημέρα από την λυτρωτική, απέραντη και ίσως, φαινομενικά αυστηρή Αγάπη του Θεού, ότι η «χριστιανική άνεση» και καλοπέραση ουδεμία σχέση έχει με τη «στενή πύλη και τεθλιμμένη οδό» του Ιησού, ότι η ειρήνη του κόσμου δεν έχει καμία σχέση με την «εν Χριστώ» ειρήνη, ότι η Ορθόδοξη Πίστη δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πίστη άλλων θρησκειών ακόμα και χριστιανικών ομολογιών. Διαφέρει ακόμη και ο τρόπος της πρόσκλησης «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…» από τη βία, το δόλο, την ψυχολογική καταπίεση που ασκούν άλλες θρησκείες ή αιρέσεις.

            Κι ενώ διαβάζω αρκετά βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά έντυπα, τα οποία σε τελική ανάλυση, δε μου προσφέρουν κάτι ωφέλιμο, αμελώ τη μελέτη των λόγων, των οποίων η ανάγνωση και μόνο σε αγιάζει, διότι είναι τα λόγια του Αγίου Θεού. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τόνιζε ότι είναι «Μεγάλη ασφάλεια προς το μη αμαρτάνειν, των Γραφών η ανάγνωσις΄ μέγας κρημνός και βάραθρον των Γραφών η άγνοια… Τούτο και αιρέσεις έτεκε. Τούτο βίον διεφθαρμένον εισήγαγε, τούτο τα άνω κάτω πεποίηκεν» [ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2009].

            Η δεύτερη θεμελιώδης αιτία είναι η «θεωρητική», άκαρπη και ουσιαστικά νεκρή πίστη μου. Πίστη χωρίς έργα «νεκρά εστί». Η εφαρμογή, ή καλύτερα, η διαρκής προσπάθεια εφαρμογής των έργων της πίστεως είναι δείγμα της ποιοτικής πίστης και αγάπης μου προς τον Θεό. «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με». Αυτός που πιστεύει και τηρεί, εννοείται πραγματικά και όχι φαρισαϊκά, τις εντολές του Θεού δεν είναι ατομιστής, φιλόδοξος, ματαιόδοξος, φιλάργυρος, έχει αίσθηση της επίγειας προσωρινότητας, γίνεται θυσία για τον συνάνθρωπό του, γίνεται άγιος.

            Η έλλειψη των δύο αυτών θεμελιακών αξιών, φρονώ ότι αποτελεί και το βαθύτερο αίτιο αποδόμησης της σημερινής κοινωνίας. Προφανώς είμαι ένα από τα έμψυχα δομικά στοιχεία που στο σύνολό τους αποτελούν τον κανόνα, ο οποίος περιγράφει την σύγχρονη πραγματικότητα. Η αυτοκριτική είναι μία καλή αρχή, το πρώτο βήμα…