Πίστις καὶ ἀγάπη! Κυριακή Δ΄ Ματθαίου. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Πίστις καὶ ἀγάπη!

«Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι».

Κυριακή Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. η΄ 5-13)

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Συγκινητικὴ καὶ πολὺ διδακτικὴ ἡ σημερινὴ Εὑαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου. Ὁ Κύριος ἐβράβευσε καὶ ἐτίμησε μὲ ἡγεμονικὴν γενναιοδωρίαν ἕνα Ρωμαῖον ἀξιωματικὸν καὶ ἀπένειμεν ἐξαίρετον δίπλωμα ἀληθοῦς πίστεως καὶ πραγματικῆς ἀγάπης εἰς ἕνα εἰλωλολάτρην. Λαμπρότερον ἐγκώμιον δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ γίνῃ εἰς ἄνθρωπον.
Ὁ ἑκατόνταρχος τῆς Καπερναοὺμ ἔμεινε ἀπὸ τότε φωτεινὸν μετέωρον, τὸ ὁποῖον ἐστερέωσεν εἰς τὸν Χριστιανικὸν ὁρίζοντα ἡ ἀφήγησις τοῦ Εὐαγγελίου.
Ἀλλὰ ποῦ ὀφείλεται ὁ ἕπαινος αὐτὸς καὶ διατὶ ὁ Κύριος ἐτίμησεν ἔτσι ἕναν Ρωμαῖον; Δύο κυρίως εἶναι τὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα ἀποκαλύπτουν τὸ ψυχικὸν μεγαλεῖον τοῦ ἑκατόνταρχου:

1.Ἡ βαθεῖα πίστις του.

Ἄς ρίψωμεν ἕνα σύντομον βλέμμα εἰς τὴν διήγησιν. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἐπλησίασε τὸν Κύριον, εἶναι ἕνας εἰδωλολάτρης Ρωμαῖος ἀξιωματικός. Τί σημαίνει αὐτό, θὰ τὸ καταλάβωμεν καλύτερα, ἄν σκεφθῶμεν τί ἦτο τότε ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία. Εἶχεν ὑποτάξει ὅλον τὸν κόσμον μὲ τὴ φωτιὰ καὶ τὸ ξίφος.
Οἱ ἀξιωματικοὶ της ἐμεγάλωναν μέσα στὶς φλόγες τοῦ πολέμου καὶ ἐζυμώνοντο μὲ τὰ αἵματα καὶ τὴν καταστροφήν.
Φυσικὸν ἦτο νὰ παρουσιάζουν σκληρότητα καὶ ἀγερωχίαν. Ἡ λάμψις ἔπειτα τοῦ ἀξιώματος εὐλόγως ἐδημιούργει ἐγωϊσμὸν καὶ ὑπερηφάνειαν.
Δὲν εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι, ποὺ κατορθώνουν νὰ μένουν ταπεινοί, ὅταν ἡ δόξα τοὺς ἀγκαλιάζη. Ἔπειτα, χρόνια ὁλόκληρα ὁ ἑκατόνταρχος ἦτο ζυμωμένος μὲ τὴν πίστιν εἰς τὴν θρησκείαν του. Ἄλλοι θεοί, ἄλλες ἀρχές.
Ὅμως τώρα ὁ Ρωμαῖος ἀξιωματικὸς τῆς Καπερναοὺμ τὰ παραμερίζει ὅλα αὐτά. Μέσα του φουντώνει ἡ Πίστις πρὸς τὸν Χριστόν, ἡ ὁποία τὸν ὁδηγεῖ νὰ ἔλθῃ καὶ γονατιστὸς νὰ ζητήση τὴν βοήθειά Του διὰ τὸν δοῦλον του.
Καὶ ὄχι μόνον αὐτό.
Ἀλλὰ ταπεινώνεται ἐμπρὸς εἰς τὸν Χριστὸν μὲ τρόπο ποὺ μᾶς συγκινεῖ. Διότι ὅταν ὁ Κύριος τοῦ λέγῃ ὅτι θὰ μεταβῇ στὸ σπίτι του, διὰ νὰ θεραπεύσῃ τὸν παράλυτον ὑπηρέτην του, ὁ ἑκατόνταρχος αἰσθάνεται δεός καὶ φόβον.
-Ὄχι, Κύριε, τοῦ λέγει. Δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ σὲ δεχθῶ στὸ σπίτι μου. Ἐσὺ εἶσαι Ἅγιος. Ἐγὼ ἁμαρτωλός. Φθάνει νὰ διατάξῃς μόνον καὶ ὁ ὑπηρέτης μου θὰ γίνῃ καλά. Ἕνας λόγος Σου εἶναι ἀρκετός, ἔστω καὶ ἀπὸ μακριά...
Ὁ Χριστὸς, ὅταν ἤκουσε αὐτὰ τὰ λόγια, ἐθαύμασε.  Καὶ ἐγύρισε καὶ εἶπεν εἰς τοὺς ἀκολουθοῦντας:
-Σᾶς βεβαιῶ, ὅτι οὔτε μεταξὺ τῶν Ἰσραηλιτῶν δὲν εὑρῆκα τέτοιαν πίστιν!.....
Ἀξίζει, ἀγαπητέ μου ἀδελφέ, νὰ σταθοῦμε μὲ θαυμασμὸν ἐμπρὸς εἰς τὴν πίστιν αὐτὴν τοῦ ἑκατόνταρχου. Εἶναι ὑπόδειγμα δι’ ὅλους μας. Ἀλλὰ καὶ ἔλεγχος. Διότι πρέπει νὰ ὁμολογήσωμεν, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συγχρόνους χριστιανούς, μολονότι εἶναι βαπτισμένοι, μολονότι ζοῦν εἰς χριστιανικὴν κοινωνίαν, ἐν τούτοις δείχνουν διαγωγὴν κάθε ἄλλο παρὰ σύμφωνον μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστις των εἶναι ἀναιμική, κάποτε δέ, πεθαμένη τελείως.
 Ὁ ἐγωϊσμὸς των δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστόν. Θεωροῦν ὑποτιμητικὸν νὰ ἐκκλησιασθοῦν, νὰ ἐξομολογηθοῦν, νὰ κοινωνήσουν, νὰ μελετήσουν τὸ Εὐαγγέλιον. Νομίζουν ὅτι, ἐπειδὴ γνωρίζουν μερικὰ γράμματα ἤ ἐπειδὴ ἔχουν κάποιαν θέσιν, ὅτι δικαιοῦνται νὰ περιφρονοῦν τὴν πίστιν, ἡ ὁποία ἐδραιώθηκε μὲ τόσας θυσίας καὶ τόσα αἵματα. Βέβαια δὲν εἶναι ὅλοι τέτοιοι.
Ὑπῆρξαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ὑπάρχουν καὶ σήμερα, θὰ ὑπάρχουν καὶ πάντοτε, οἱ μιμηταὶ τοῦ ἑκατόνταρχου. Διότι πολλοὶ βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες ἀπέθεσαν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ τὰ στέμματά των καὶ τὰ σκῆπτρά των. Πολλοὶ σοφοὶ ἐταπεινώθησαν ἐνώπιον τοῦ Πανσόφου Θεοῦ. Πολλοὶ δυνατοὶ ὡμολόγησαν τὴν ἀδυναμίαν των ἐνώπιον τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ.
Καὶ πάντα θὰ ὑπάρχουν οἱ τοιοῦτοι πιστοί. Ἀλλοίμονον μόνον εἰς τοὺς ἀπίστους καὶ ἀλλοίμονον καὶ εἰς τὰς κοινωνίας, ποὺ ἔχουν τὸ ἀτύχημα νὰ κρύβουν εἰς τὰ σπλάχνα των τέτοιες σκοτεινὲς ψυχές!

2.Ἡ μεγάλη ἀγάπη του.

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον ἡ βαθειὰ πίστις τοῦ ἑκατόνταρχου, ποὺ ἀμείβεται ἀπὸ τὸν Χριστόν. Εἶναι καὶ ἡ μεγάλη του ἀγάπη.
Κοιτάξατε πάλιν. Δὲν παρακαλεῖ διὰ τὸν ἑαυτόν του. Οὔτε διὰ τὴν οἰκογένειάν του. Ἔρχεται πλημμυρισμένος ἀπὸ πόνον καὶ ἐνδιαφέρον διὰ τοῦ δοῦλόν του.
Ἡ ἀγάπη αὐτὴ διὰ τὴν ἐποχήν του ἦτον κάτι τὸ ἀκατανόητον. Διότι οἱ δοῦοι τότε ἐθεωροῦντο ὡς ἁπλᾶ ἐργαλεῖα, χωρὶς καμμίαν ἀξίαν ἀνθρωπίνην. Δι’ αὐτὸ καὶ χωρὶς κανένα ἔλεγχον ἠμποροῦσαν νὰ τοὺς πωλήσουν ἤ νὰ τοὺς σφάξουν, διὰ νὰ διασκεδάσουν ἤ νὰ θρέψουν τὰ ψάρια τῆς δεξαμενῆς των.
Σὲ τέτοιαν, λοιπόν, περίοδον καὶ μὲ τέτοιες ἀντιλήψεις, ὁ σημερινὸς ἑκατόνταρχος ἐκδήλωνει ἐνδιαφέρον καὶ ἀγάπην πρὸς τὸν δοῦλόν του. Ἡ καρδία του, ἁπαλὴ καὶ εὐγενικιά, ἀνοίγει τὶς πτυχώσεις της, διὰ νὰ ἀγκαλιάσῃ ὅλους, δούλους καὶ ἐλευθέρους.
Ἡ φωτισμένη πίστις του τὸν ἐδίδαξεν, ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅλοι εἶναι ἴσοι, διότι ὅλοι ἔχουν ἀθάνατον ψυχήν. Ὁ Ρωμαῖος αὐτὸς ἀξιωματικὸς διῃσθάνθη τὴν μεγάλην χριστιανικὴν ἀλήθεια, τὴν ὁποίαν ἀργότερα θὰ διεκήρυττεν ὁ Ἀπ. Παῦλος ὡς τὴν σφοδροτέραν πνευματικὴν ἐπανάστασιν τῶν αἰώνων: «οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, ἀλλὰ πάντες ὑμεῖς εἰς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. γ΄, 28).
Ἡ ἀγάπη! Ἰδοὺ τὸ μέγα γνώρισμα τῶν πιστῶν ὀπαδῶν τοῦ Κυρίου. Καὶ ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ὁ ἑκατόνταρχος θὰ μείνῃ ἕνα λαμπρὸν παράδειγμα καὶ μία ἔντονος φωνὴ διαμαρτυρίας διὰ τὴν σκληρότητα, μὲ τὴν ὁποία ἔκτοτε φέρονται πολλοὶ εἰς τοὺς συναθρώους των.
Διότι, ἄν κατηργήθη, ἡ δουλεία ὑπὸ τὴν παλαιάν της μορφήν, δυστυχῶς ἐξακολουθεῖ ἡ δουλεία ὑπὸ ἄλλας μορφάς. Ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σήμερα ζοῦν σκλάβοι τῆς ἐργασίας, ὑπὸ συνθήκας τραγικάς, εἰς ἀνήλια ἐργοστάσια, εἰς ὑπόγεια ἀνθυγιεινά, ὑπὸ σκληροὺς ἐργοδότας, καὶ φθείρουν τὴν ὑγείαν των καὶ τὴν νεότητά των, διὰ νὰ πεταχθοῦν ἀργότεραν ἄχρηστοι εἰς τοὺς δρόμους!
Πόσα ἔπειτα δυστυχισμένα καὶ ἀπροστάτευτα κορίτσια σκλαβώνονται κυριολεκτικὰ εἰς βάναυσα ἀφεντικά, ἰδίως κυρίες, διὰ νὰ χάσουν πολλάκις ἐκεῖ τὴν νεότητά των, τὴν ὑγείαν των, τὴν τιμήν των, καὶ αὐτὸν ἀκόμη τὸν Θεόν!
Ἑκατομμύρια ἀνθρώπων λυώνουν μέσα εἰς τρῶγλες καὶ χαμόσπιτα, χωρὶς προστασίαν, χωρὶς οἶκτον, χωρὶς ἔλεος, διότι εἶχαν τὸ ἀτύχημα νὰ γεννηθοῦν πτωχοί!
Πόσοι ἄλλοι ἀδικοῦνται καὶ πιέζονται ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ τοὺς δυνάστας τῆς γῆς καὶ δημιουργοῦνται ἔτσι αἱ φάλαγγες τῶν καταδυναστευομένων, τῶν ἀδικουμένων, ποὺ κάποτε θὰ μεταβληθοῦν εἰς χείμαρρον καιόμενον καὶ λάβαν θανάτου, διὰ νὰ δημιουργηθοῦν τὰ κοινωνικὰ ἐρείπια, τῶν ὁποίων πικροτάτην πεῖραν ἔχει ἡ σημερινὴ ἀνθρωπότης!
Καὶ ὅμως, δὲν ὑπάρχει ἁπλουστέρα λύσις, ἀπὸ τὴν ἀγάπην, καὶ γλυκυτέρα ζωὴ ἀπὸ τὴν ζωήν, ποὺ ἐμπνέει ἡ θαλπωρὴ τῆς ἀγάπης.
Πότε ἇρά γε, ὁ κόσμος θὰ θελήσῃ νὰ σκορπίσῃ γύρω τοὺς χυμοὺς της· νὰ ποτίσῃ τὶς καρδιὲς μας μὲ τὸ ὁλόδροσο νεράκι της· νὰ γλυκάνῃ τὴν ψυχήν μας μὲ τὸ νέκταρ της, ποὺ ζωντανεύει τὴ χαρὰ καὶ στερεώνει στὴ ζωὴ τὴν εὐτυχία;
Ἀληθεια, πότε ἅραγε;

 Ἡ ἀμοιβή.

Ὅταν ὁ Κύριος εἶδε τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ ἑκατόνταρχου, δὲν περιωρίσθη μόνον νὰ τὸν ἐπαινέση. Ἐπροχώρησε καὶ εἰς τῆν ἀμοιβήν. «Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῳ· ὕπαγε, καὶ ὠς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. Καὶ ἰάθῃ ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνην· (Ματθ. η΄13).
Καὶ ἰάθη ὁ παῖς! Αὐτὸ γίνεται πάντα.
 Ὁ Κύριος δὲν λέγει μόνον ἐπαίνους. Ἀμείβει συγχρόνως. Καὶ ἡ ἀμοιβή Του εἶναι πλουσία καὶ γεναιόδωρος. Δίδει καὶ ὑλικά. Ἱκανοποιεῖ καὶ αἰτήματα, ποὺ ἔχουν σχέσιν μὲ τὸ σῶμα. Κυρίως ὅμως δίδει δωρήματα πενυματικά. Ποὺ μένουν αἰώνια καὶ ἀναλλοίωτα.
Γενεὲς πιστῶν τὰ ἔλαβαν μέχρι σήμερα. Καὶ ὅσοι θὰ ζοῦν μὲ τὸ πνεῦμα Του, θὰ τὰ λαμβάνουν καὶ εἰς τὸ μέλλον. Διότι ὁ Χριστὸς ἀμείβει πάντα ἐκείνους, ποὺ πιστεύουν καὶ ἀγαποῦν...

Ἀγαπητοί,
Ἕνας νέος ἀπὸ τὰς Φιλιππίνας νήσους ἐπῆγε πρὸς ἐτῶν στὸ Σικάγο καὶ ἀφοῦ ἄφησε τὰ πράγματά του στὸ ξενοδοχεῖο «Σιέρμαν», ἐβγῆκε νὰ κάμῃ μίαν βόλταν στὸ ἐμπορικὸ διαμέρισμα τῆς πόλεως. Ἔχασεν ὅμως τὸν δρόμον καὶ δὲν ἠμποροῦσε νὰ βρῇ τὸ ξενοδοχεῖον. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐγωϊσμὸν δὲν ἤθελε νὰ ὁμολογήσῃ σὲ κανένα τὸ πάθημά του.
Ἔπιασε γι’ αὐτὸ ἄλλο δωμάτιο στὸ ξενοδοχεῖο «Ἄστρο» καὶ ἐπὶ πέντε ἡμέρς ἐπαιδεύετο μόνος του νὰ εὕρῃ τὸ ξενοδοχεῖο του. Τίποτε ὅμως. Τέλος, ταπεινωμένος, ἠναγκάσθη νὰ ἐρωτήσῃ τὴν ἀστυνομίαν, ἡ ὁποία καὶ τοῦ τὸ ἔδειξε. Καὶ ποὺ ἤτανε, λέτε;
Ἡ διπλανὴ πόρτα τοῦ «Ἄστορ»! !
Αὐτὸ παθαίνει σήμερα ὁ κόσμος. Γυρίζει γιὰ νὰ βρῇ τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία. Σκορπάει χρόνια καὶ δυνάμεις. Καὶ δὲν μπορεῖ.
Καὶ θὰ μείνῃ πάντα χωρὶς χαράν, ἄν δὲν θελήσῃ νὰ ρωτήσῃ τὸν Χριστόν. Τότε θὰ μάθῃ ὅτι ἡ εὐτυχία εἶναι πολὺ κοντά του. Σὲ μιὰ διπλανὴ πόρτα, ποὺ γράφει. Πίστις καὶ ἀγάπη!
Ναί!  Πίστις καὶ ἀγάπη.

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.63-67)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

Άναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com