Ἡ θέση τοῦ Χριστοῦ στή Γραφή. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

β) Ἡ θέση τοῦ Χριστοῦ στή Γραφή (σελ.278-281)

Ὁ Χριστός δέν ἦλθε γιά νά γράψει κάποιο βιβλίο·  σαρκώθηκε, δίδαξε, σταυρώθηκε, ἀπέθανε, ἀναστήθηκε καί ὁλοκλήρωσε τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν Ἐκκλησία, πού ἀποτελεῖ τό μυστικό Του σῶμα. 

Ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς καί ἔπεμψε τό Ἅγιο Πνεῦμα κατά τήν ἡμέρα ῆς πεντηκοστῆς, πού ἐνεργεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία καί κάνει δικό μας κτῆμα τή σωτηρία πού συντελέσθηκε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ Χριστός ἔδωσε στούς μαθητές του τήν ἐντολή νά πορευθοῦν σ’ ὅλα τά ἔθνη, νά προσελκύσουν τούς ἀνθρώπους στήν πίστη καί βαπτίζοντάς τους νά τούς καταστήσουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας.   

Τούς βεβαίωσε πώς θά εἶναι μαζί τους «ὅλες τίς ἡμέρες μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου» (Ματθ. κη΄20), πώς μαζί τους θά εἶναι γιά πάντα καί ὁ Παράκλητος, δηλαδή τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ἰω. ιδ΄16). γιά νά τούς ἐνσωματώνει στό ἅγιο Σῶμα Του (Ἰω. ιδ΄26, ιε΄ 26) καί νά τούς φανερώνει ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια (Ἰω. ιστ΄13).

Ὅμως ὅλα αὐτά δέν σημαίνουν πώς ὁ Χριστός κατάργησε τούς νόμους καί τους προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀντίθετα, ἀναφέρεται πολλές φορές σ’αὐτούς γιά νά ὑπογραμμίσει πώς ὁ λόγος τους ἐκπληρώνεται στό πρόσωπό Του (Λουκ. δ΄ 21. Ἰω. ε΄38-39). Ἡ ἀληθινή σημασία τῆς Γραφῆς δέν βρίσκεται στό γράμμα, ἀλλά στό πνεῦμα, πού ζωοποιεῖ τό γράμμα (Β΄Κορ. γ΄ 6) καί ἀποκαλύπτει  τό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ ὁδηγώντας στήν προσωπική ἕνωση μέ Αὐτόν μέσα στήν Ἐκκλησία (Γαλ. γ΄ 23-29).

Ἡ Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνει τά ἱερά βιβλία πρό τῆς ἐνανθρώπισης τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.  Σ’ αὐτά ἐξιστορεῖται  ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἐκλογή τοῦ Ἰσραήλ σάν ἐκλεκτοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου, ἡ συνθήκη τοῦ Θεοῦ στό ὄρος Σινᾶ, ἡ κατάκτηση τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας, ἡ ἐγκατάσταση τῶν βασιλέων, ἡ ἀποστολή προφητῶν, ἡ αἰχμαλωσία στούς Βαβυλωνίους, ἡ ἐπιστροφή ἀπό τήν αἰχμαλωσία μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.

Ὅλα αὐτά τά ἱστορικά γεγονότα καί ὁλόκληρη ἡ Παλαιά Διαθήκη προεικονίζουν τήν πραγμάτωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πού δόθηκαν ἀπό τόν Θεό μέσω τοῦ προφητικοῦ λόγου γιά τόν ἔρχομό τοῦ Μεσσία.   

Προετοιμάζουν αὐτή τήν ἔλευση καί τήν κλήση τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τήν Ἐκκλησία, πού θά βαδίσει μέσα ἀπό τήν ἔρημο αὐτοῦ τοῦ κόσμου μέ σταθερή κατεύθυνση πρός τή «γῆ τῆς ἐπαγγελίας» καί τήν ἐπιστροφή στή «Νέα Ἱερουσαλήμ», δηλαδή στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού «ἀνεζήτησαν ἐπιμελῶς καί ἐρεύνησαν οἱ προφῆτες», πραγματώθηκε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ: ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. 

Ὁ ἀπόστολος τό ὑπογραμμίζει ἰδιαίτερα:

«Διά τήν σωτηρία αὐτή ἀνεζήτησαν ἐπιμελῶς καί ἐρεύνησαν οἱ προφῆται, πού ἐπροφήτευσαν διά τήν χάριν πού θά σᾶς ἐδίδετο·   ἐρευνοῦσαν νά μάθουν ποιός ἦτο ὁ χρόνος ἤ ποιές οἱ περιστάσεις πού ἐφανερώσε τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, πού ἦτο μέσα σας, ὅταν προέλεγε τά πάθη τοῦ Χριστοῦ καί τίς δόξες πού θά ἀκολουθοῦνσαν» (Α΄ Πετρ. α΄10-11, πρβλ. Β΄ Πέτρ. α΄21).

Κέντρο λοιπόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι τά γεγονότα πού συντελέσθηκαν στήν ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὅμως ἡ ἀποκάλυψη τῶν γεγονότων αὐτῶν στήν Παλαιά Διαθήκη ἔγινε «σκιωδῶς» (Ἑβρ. ι΄1). ἡ ἀληθινή σημασία τῶν λόγων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκρύπτετο ἀπό ἕνα «κάλυμμα», τό ὁποῖο καταργεῖται μόνο «ἐν Χριστῷ» (Β΄ Κορ. γ΄14). Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἐμποδίζει τούς Ἰουδαίους νά κατανοήσουν τήν Παλαιά Διαθήκη: ἡ ἀπόρριψη τοῦ Χριστου!

Ὁ Χριστός μιλάει γι’ αὐτό τό θέμα ὑπογραμμίζοντας στούς Ἰουδαίους ὅτι ὁ Πατήρ ἐμαρτύρησε στήν Παλαιά Διαθήκη γιά τόν Χριστό μέ τό στόμα τῶν προφητῶν. Ἀλλά «ὁ λόγος Του δέν μένει μέσα σας, γιατί δέν πιστεύετε σ’ Αὐτόν πού Ἐκεῖνος ἔστειλε.  Σεῖς ἐρευνᾶτε τίς Γραφές νομίζοντας πώς μέ αὐτές θά ἔχετε ζωή αἰώνια.  Ἐκεῖνες μαρτυροῦν δι’ ἐμέ, καί ὅμως δέν θέλετε νά ἔλθετε πρός ἐμέ γιά νά ἔχετε ζωή» (Ἰω. ε΄88-89).

Ἄν δεχθοῦμε πώς ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ «σκιά»τῆς Καινῆς Διαθήκης, πρέπει νά ποῦμε πώς γιά τούς χριστιανούς τό κέντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος τους εἶναι ἡ Καινή Διαθήκη, τήν ὁποία ἀναγγέλλουν ἤδη οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Ἱερεμ. λη΄ 31-34, ἑβραϊκό κείμενο: λα΄ 31-34).  Ἀναφερόμενος ὁ ἀπόστολος Παῦλος σ’ αὐτό τό θέμα παρατηρεῖ: «Διά νά ὁμιλεῖ περί νεάς διαθήκης ἐκήρυξε τήν πρώτη ὡς παλαιά, ἐκεῖνο δέ πού παλιώνει καί γερνάει, πλησιάζει νά ἐξαφανισθεῖ» (Ἑβρ. η΄13).

Στήν Καινή Διαθήκη ὁ Θεός δέν μιλάει πλέον μέσω προφητῶν, ἀλλά «ἐν Υἱῷ», μέ τό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ (Ἑβρ. α΄2).  Δέν μποροῦμε λοιπόν νά ἀποχωρήσουμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ.   

Αὐτό δέν μποροῦμε νά τό κάνουμε οὔτε καί ὅταν ἀναφερθοῦμε στό γραπτό λόγο τοῦ Θεοῦ, στήν ἁγία Γραφή. Ἄν τό κάνουμε κινδυνεύουμε νά μεταβάλουμε τήν ἁγία Γραφή σέ νομικό κώδικα, πού γνωρίζει μόνο ψυχρές παραγράφους, τίς ὁποῖες ὁ καθένας μπορεῖ νά ἑρμηνεύσει μέ τό δικό του τρόπο. Τότε θά μείνουμε μόνο στο γράμμα τῆς ἁγίας Γραφῆς, δέν θα προχωρήσουμε στό πνεῦμα. 

Ὅμως τό γράμμα δέν ζωοποεῖ καί κινδυνεύουμε νά καταδικασθοῦμε σέ θάνατο (Β΄Κορ. γ΄6).

           Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
              «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
                       Ἔτος 1994
                   σελίδες 278 -281

                Εκδόσεις  Διάλογος
Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

      http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας