Ἡ Εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς μας. «1.Ἡ χαρισματική ἐλευθερία» β. «Ἡ πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου καί ἠ θεία οἰκονομία»

ΙΕΡΟΝ ΚΕΛΛΙΟΝ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΟΥΡΑΖΕΡΗ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΜΑΣ 

Κεφάλαιο Γ΄ 

  Ὲνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας

«1.Ἡ χαρισματική ἐλευθερία»  β. «Ἡ πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου καί ἠ θεία οἰκονομία»  (σελ. 219- 222)

Γιά νά διαβάσετε ὅσα ἔχουν δημοσιευτεῖ πατῆστε

           ____________________________________

                                  Βιομετρικά διαβατήρια

                                  Ἡλεκτρονικές ταυτότητες

                                   666
                                   Bar code
                                   RFID
                                   Smart cards
                                   Ἐμφυτευόμενα μικροτσιπς

1Ἡ χαρισματική ἐλευθερία

β. Ἡ πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου καί ἠ θεία οἰκονομία

Ὁ νοῦς ὅμως τοῦ ἀνθρώπου ἀντί νά στραφῇ πρός τόν Θεό, στράφηκε πρός τά κτίσματα, ἄρχισε νά περιπλανᾶται σ’ αὐτά καί νά λατρεύσῃ «τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ.1,25). Περιορίσθηκε στήν ἀτομικότητα του καί γι’ αὐτά συνδέθηκε μέ τήν φιλαυτία, τή μητέρα ὅλων τῶν παθῶν.

Ἔτσι ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθε στήν ἀνθρωπότητα καί ἐξ αἰτίας της εἰσῆλθε ὁ θάνατος. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε δοῦλος τῆς ἁμαρτίας «εἰς θάνατον» (πρβλ. Ρωμ. 5, 12΄ 6, 16).

Ἔπρεπε λοιπόν μέ νέο ἀγῶνα νά ἐπανορθώσωμε τήν ἧττα μας. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νά καταβάλῃ τό χρέος καί νά κερδίσῃ τή νίκη, ἦταν δοῦλος ὅσων ὄφειλε νά νικήσῃ.   

Μόνον ὁ Θεός μποροῦσε νά κερδίσῃ τή νίκη, ἀλλά δέν ἦταν ὀφειλέτης σέ τίποτε.  Χρειάσθηκε λοιπόν νά ἑνωθοῦν αὐτά τά δύο, ἡ θεία δηλαδή καί ἡ ἀνθρωπίνη φύσι, ὥστε τό ἴδιο πρόσωπο νά ἔχῃῃ καί τή φύσι ἐκείνου πού μποροῦσε νά νικήσῃ²⁶.  καί τή φύσι αὐτοῦ πού ὄφειλε νά πολεμήσ

(²⁶ Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, ΕΠΕ 22, 297).  

Ἐξ ἄλλου ἔπρεπε ὁ Θεός νά σεβασθῇ τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί νά μήν ἐπιχειρήσῃ νά τόν ἀποκαταστήσῃ στήν πρώτη δόξα, χωρίς νά τό θελήσῃ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος πού τόλμησε νά παραβῇ τήν ἐντολή Του²⁷. (²⁷ Ἀββᾶ Κασσιανοῦ, Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου, τομ. Β΄, 251, Καρέας 2006.                                                                                                           

Πρβλ. ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, ΕΠΕ 180 κἑ. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἐπί πλέον τονίζει ὅτι «ἔδει καί φενακισθῆναι δικαίως τόν φενακίσαντα» (δηλαδή ἔπρεπε νά ἐξαπατηθῇ δικαίως ὁ ἀπατεών, ὁ διάβολος), ὄχι μέ θεῖο καταναγκασμό, ὁπότε δέν θά ἀπέβαλε τήν καύχησί του, ἀλλά μέ σοφία καί δικαιοσύνη (ΕΠΕ 9, 452 κἑ.).

Ἡ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσι δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τήν θεμελιώδη προϋπόθεσι τόσο γιά τήν ὑποστατική ἕνωσι τοῦ Θεοῦ Λόγου μέ τήν ἀνθρώπινη φύσι ὅσο καί γιά τήν χαρισματική θέωσι τοῦ ἀνθρώπου.  Τό κατ’ εἰκόνα παρέχει τέτοια συγγένεια μέ τόν Θεό, ὤστε νά εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος καί ὁ Θεός νά συνέλθουν σέ μία ὑπόστασι, τήν ὑπόστασι τοῦ Θεοῦ Λόγου²⁸. (²⁸ Βλ. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἔ.ἀ., σ. 448). 

 Ὄφειλε λοιπόν ὁ Ἀδάμ νά ἀγαπήσῃ τόν Θεό τόσο, ὥστε ὁ Θεός νά ἔλθῃ νά σηκώσῃ μέσα του, νά ἑνωθῇ μέ τόν ἄνθρωπο ὑποσταστικῶς ὁ Λόγος καί νά φανερωθῇ ἔτσι μέσα στήν ἱστορία ὁ Χριστός, νά ἀναδειχθῇ ὁ Θεάνθρωπος.  Αὐτό εἶναι τό ὕψιστο μυστήριο «τό ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν» (Κολ. 1, 26)²⁹. (²⁹ Βλ. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἔ.ἀ., σ. 374-376. 

Ὁσίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, ΕΠΕΦ 15Δ, 23). Αὐτή ἦταν ἡ φυσιολογική πορεία καί κατάληξι τοῦ ἀνθρώπου, «ἵνα δυνηθῇ ποτέ χωρῆσαι τό ἀρχέτυπον»³⁰ (³⁰ ΕΠΕ 11, 532) κατά τόν Θεσσαλονίκης Γρηγόριο. «Σ’ αὐτό τό τέλος ἀτενίζοντας (τήν ὑποστατική ἔνωσι θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως, τόν Χριστό) δημιούργησε ὁ Θεός τίς οὐσίες τῶν ὄντων³¹ (³¹ ΕΠΕΦ 14Γ, 189) κατά τόν θεῖο Μάξιμο.

Σ’ αὐτό ἀκριβῶς τό σημεῖο φαίνεται ἡ προσφορά τῆς Θεοτόκου: « Ἡ πανάμωμος Παρθένος», θά ἀποφανθῇ ὁ ἱερός Καβάσιλας, «φανέρωσε τόν ἄνθρωπο τέτοιον πού ἀληθινά δημιουργήθηκε, φανέρωσε δέ καί τόν Θεό, τήν ἄφατη σοφία καί τήν ἀπεράντη φιλανθρωπία Του»³². (³² Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, ΕΤΠ 2, 67). Αὐτό εἶναι τό ἀληθινό μεγαλεῖο τῆς Θεοτόκου³³. (³³  Πρβλ. ἔ.ἀ., σ. 173-181. Ὁ ἴδιος ἄγιος σημειώνει ὅτι ἡ ἀρετή τῆς Θεοτόκου ὑπῆρξε ἡ αἰτία «τῆς τῶν φύσεων καινοτομίας», αὐτοῦ τοῦ καινούργιου τρόπου ὑπάρξεως τῶν δύο φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης (πρβλ. ἔ.ἀ.,σ.147κἑ.)

Πράγματι ἔφθασε ἡ κατάλληλη στιγμή, «ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» (Γαλ. 4,4), γιά νά πραγματοποιηθῇ «τό πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον» κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. «Τί γάρ μεῖζον τοῦ γενέσθαι τόν Θεόν ἄνθρωπον;»³⁴. (³⁴ΕΠΕ 1, 280). Ἀναρωτᾶται ὁ ἅγιος΄ Τί μεγαλύτερο ὑπάρχει ἀπό τό νά γίνῃ ὁ Θεός ἄνθρωπος; Τοῦτο εἶναι τό πρωτάκουστο ἀπ’ ὅλα τά νέα, ἡ μοναδική καινοτομία κάτω ἀπό τόν ἥλιο.

«Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν...» (Ἰω. 1,14).  Ἡ ἐναθρώπησι, ὁ θάνατος, ἡ ἀνάστασι καί ἡ ἀνάληψι τοῦ Χριστοῦ θά ἀποτελέσουν ἱστορικά γεγονότα τῆς ζωῆς Του, πού θά ἔχουν ὅμως σωτηριώδη σημασία γιά τόν ἄνθρωπο.  Μετέχοντας ὁ ἄνθρωπος μυστηριακῶς στό θάνατο καί τήν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ πού, διαφεύγει τό θάνατο, ἀπελευθερώνεται ἀπό τήν ἕξι καί τήν ἐνέργεια τῆς ἁμαρτίας καί δέχεται κατά τόν ἱερό Καβάσιλα τή ζωή τοῦ Χριστοῦ³⁵. 

(³⁵ ΕΠΕΦ 22,353).  Μέ τήν ἀνάληψι τοῦ σαρκωθέντος καί ἀναστάντος Λόγου στούς οὐρανούς διασφαλίσθηκε ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν αἰωνιότητα, ἀφοῦ ἡ κτιστή ἀνθρωπίνη φύσι εἰσῆλθε μέ τό Χριστό στούς κόλπους τοῦ Θεοῦ Πατρός. 

Ὅπως δηλαδή μέ τήν ἀνθρώπησι τοῦ Θεοῦ Λόγου ἡ φύσι μας ἔγινε ὁμόθεη³⁶, (³⁶ Βλ. ΕΠΕ 9,376)«ἐκάθισεν ἐν δεξιά τῆς μεγαλωσύνης ἐν οὐρανοῖς»³⁷. (³⁷Βλ. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ΕΠΕ 10,36, μέ ἀναφορᾶ στά Ἑβρ. 1,3΄8,1.) Ὁ ἄνθρωπος πλέον ἀπελευθερώθηκε ὀντολογικῶς ἀπό τήν ἁμαρτία, τό διάβολο καί τόν αἰώνιο θάνατο. κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἔτσι καί μέ τήν ἀνάληψι τοῦ Χριστοῦ ἡ φύσι μας ἔγινε ὁμόθρονη, ἀφοῦ ὁ Χριστός μ’ αὐτήν

____________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα