Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 9ον «τό Άειπάρθενον» Μέρος Δ΄(Τελευταίο). Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

Θέμα 9ον «τό Άειπάρθενον»  Μέρος Δ΄ (Τελευταίο) (σελίδων 145-161)

____________________________

Β΄ ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Τέταρτον: Ὠριγένης 183 -230 μ.Χ. Οὗτος ἐπί τῆς ἐρμηνείας Ἰωάννου 2,11 λέγει: «Ζητεῖται πάρα πολλοῖς περί τῶν ἀδελφῶν Ἰησοῦ πῶς εἶχεν τούτους, τῆς Μαρίας μέχρι τελευτῆς παρθένου διαμεινάσης.  Ἀδελφούς μέν οὐκ εἶχε φύσει οὔτε τῆς Παρθένου τεκούσης ἕτερον, οὐδ’ αὐτός ἐκ τοῦ Ἰωσήφ΄ τυγχάνων.  Νόμῳ τοιγαροῦν ἐχρημάτισαν αὐτοῦ ἀδελφοί υἱοί τοῦ Ἰωσήφ ὄντες πρό τεθνηκυίας γυναικός». 
Εἰς δέ τήν ἑρμηνείαν Ματθ. 12, 55 ὁ ἴδιος γράφει: «Τούς δέ ἀδελφούς τοῦ Ἰησοῦ φασί... εἶναι υἱούς Ἰωσήφ ἐκ προτέρας γυναικός συνῳκηκυίας πρό τῆς Μαρίας». Ἰδού καί ἄλλη ἀρχαιοτάτη μαρτυρία περί τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου καί ὅτι οἱ ἀδελφοί αὐτοῦ δέν ἦσαν ἐκ τῆς Θεοτόκου, ἀλλά ἐκ τοῦ Ἰωσήφ δι’ ἄλλης γυναικός.

Πέμπτον: Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος 298 – 366 μ.Χ. Ὁ πατήρ οὗτος εἰς τήν σάρκωσιν Migne Ε.Π. 25 109 καί ἐρμηνείαν εἰς τό σύμβολον Migne 26, 1232 γράφει: «ἐκ Μαρίας τῆς ἀειπαρθένου» εἰς δέ τήν ἑρμηνείαν Λουκ. 11, 27 «....καί αὕτη ἡ κυριότοκος Μαρία καί ἀειάρθενος....» Migne Ε.Π. 27, 1393.

Ἕκτον: Ἅγιος Ἐπιφάνειος 313 – 402 μ.Χ.  Οὗτος εἰς τό ἔργον αὐτοῦ πρός αἱρετικούς (Adv Haer 78,6 p 642, 705) γράφει: «Οὐ συνήφθη σαρκί μετά τήν κύησιν οὐδέ πρό τῆς κυήσεως», ἀλλά παρέμεινεν «ἁγία καί ἄμωμος» Αἱρ. 78, 14, 24, 15, 16. Ἐπίσης ἔγραφε ὅτι «ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος προέφερε τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Μαρίας προσέθετε πάντοτε τήν λέξιν «παρθένος».  Τό ὄνομα Παρθένος ἐδίδετο εἰς αὐτήν διότι πάντοτε «ἔμεινεν ἀμόλυντος».

Ἕβδομον: Γρηγόριος ὁ Νύσσης 338 – 394 μ.Χ. «Τόμον καινόν νοοῦμεν τήν Παρθένον. Ὥσπερ γάρ ὁ χάρτης καινός ἐστί καθαρός ἄγραφος ὤν οὕτως καί ἡ Παρθένος ἁγία, ἀμύητος ἀνδρός».

Ὄγδοον: Ἱερώνυμος 345 – 420 μ.Χ.  Εἴπομεν ἀνωτέρω ὅτι συνέγραψεν ὁλόκληρον ἔργον καί ἀπέδειξεν διά μαρτυριῶν πατερικῶν τό ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου.  Χαρακτηρίζει δέ τήν ἀντίθετον γνώμην τοῦ Ἐλβιδίου «πρωτάκουστον, αὐθάδη, ὑβριστικήν τῆς κοινῆς τῶν χριστιανῶν πίστεως».  Εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Ἰεζεκιήλ γράφει ῥητῶς διά τήν Θεοτόκον. «Quae et ante partum et post partum virgo permansit». «Αὕτη καί πρό τῆς γεννήσεως καί μετά τήν γέννησιν ἔμεινε παρθένος» in Ezech XLIV προβλ.καί  in Cal IV, 4.

Ἕννατον: Ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος 354 -430 μ.Χ.  Λέγει ῥητῶς : «virgo concepit, virgo peperit et post partum virgo permansit» (De symbol  3,5). «Παρθένος συνέλαβε, παρθένος ἐγέννησε, καί παρθένος μετά ταῦτα ἔμεινε». Migne 40. 181- 196.

Δέκατον: Ὁ Μέγας Βασίλειος 330 -379 μ.Χ. Εἰς τήν ὁμιλια εἰς τήν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν  Migne 31, 146, 8 λέγει: «Τό μή καταδέχεσθαι τῶν φιλοχρίστων τήν ἀκοήν, ὅτι ποτε ἐπαύσατο εἶναι Παρθένος ἡ Θεοτόκος».  Οἱ χριστιανοί οὔτε νά ἀκούσουν θέλουν ὅτι ἡ Θεοτόκος ἔπαυσε ποτε νά εἶναι Παρθένος!

Ἑνδέκατον: Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος 345 – 404 μ.Χ. Ὡς εἴπομεν καί ἀνωτέρω, λέγει ὅτι ἡ Γραφή ὀνομάζει τήν Μαρία γυναῖκα τοῦ Ἰωσήφ πρίν γεννήση τόν Χριστόν οὐχί ὅμως καί κατόπιν. «Παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ» λέγει ὁ ἄγγελος πρός τόν Ἰωσήφ.
Ἑρμηνεύων ὁ ἱερός οὗτος πατήρ τό «ἕως» τοῦ οὐκ ἔγνω αὐτήν ἕως οὗ ἔτεκεν Ματθ. 4, 25 λέγει τά ἑξῆς: «Τοῦτο εἴρηκε, οὐχ ἵνα ὑπωπτεύσῃς ὅτι μετά ταῦτα ἔγνω αὐτήν.... Τό ἕως πολλάκις καί ἐπί τοῦ διηνεκῶς ἐν τῇ θείᾳ Γραφῇ εὑρίσκομεν κείμενον Migne Ε.Π. 78, 102.

Δωδέκατον: Ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός 648 – 750: (Migne  94, 1161) λέγει: «Μένει τοίνυν καί μετά τόκον παρθένος ἡ ἀειπάρθενος, οὐδαμῶς ἀνδρί μέχρι θανάτου προσομιλήσασα». Ἑπομένως ἡ διαδοχή, τό «μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας» τοῦ Κυρίου Ματθ. 28, 20 εἶναι ὑπέρ τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου.
Καί γενικῶς δυνάμεθα νά εἴπωμεν τό ἑξῆς: Ὅταν ὁ ἄγγελος εἶπε κατά τόν Εὐαγγελιασμόν εἰς τήν Θεοτόκον, ὄτι θά γεννήσῃ υἱόν, ἐκείνη ἀπήντησε: πῶς ἔσται τοῦτο ἐπεί ἄνδρα οὐ γιγνώσκω. Εἴπομεν προηγουμένως, ὄτι τοῦτο ὑποδηλοῖ ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶχεν ἀπόφασιν νά μείνῃ πάντοτε παρθένος.  Καί πράγματι.
Ὅλοι οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πιστεύουσι ὅτι τήν Παρθένον ὁ Ἰωσήφ ὡς ῥητῶς βεβαιοῖ ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος «Κατά αἱρέσεων 78,7 (Migne E.Π. 42, 721, Α) «οὐκ ἔλαβε εἰς χρῆσιν, ἀλλά μᾶλλον ᾠκονομήθη αὐτῷ εἰς τό φυλάττειν».  Παραπομπός καί χωρία τῶν πατέρων περί τούτου ἀπό τοῦ Ἰγναντίου μέχρι τοῦ Δαμασκηνοῦ ἰδέ Μαρκ. Σιώτη «τό πρόβλημα τῶν ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου» σελίδα 57, ἐν 6ῃ ὑποσημειώσει.

Συμπερασμα: Τό ἀνοικτόν ζήτημα τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου ἐν τῇ Γραφῇ κλείεται πανηγυρικῶς ἐκ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς δευτέρας ταύτης πηγῆς τοῦ θείου λόγου, ὡς εἴπομεν.

Εὐαγγελικός: Ποιοῖ ὄμως εἶναι οὗτοι οἱ ἀδελφοί τοῦ Ἰησοῦ.  Ποίαν δηλαδή συγγένειαν ἔχουν πρός τόν Ἰησοῦν;

Ὀρθόδοξος: Ὑπάρχουν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ δύο κυρίως γνῶμαι: α) Εἶναι τέκνα τοῦ Ἰωσήφ ἐξ ἄλλης γυναικός, ὡς εἴδομεν, ὄτι ἀναφέρει ὁ Ἐπιφάνιος, Ὡριγένης, Κλήμης κ.τ.λ. β) Εἶναι ἐξάδελφοι τοῦ Ἰησοῦ, ὡς εἴδομεν, ὄτι ἀναφέρει ὁ Ἠγήσιππος.

Συμπέρασμα: Ἡ Παράδοσις ἐνῷ κλείει πανηγυρικῶς τό τῆς ἀειπαρθενίας, ἀφήνει ἀνοικτόν τήν ὠρισμένην συγγένειαν τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰησοῦ.  
Εἴμεθα λοιπόν ὑποχρεωμένοι νά παραδεχθῶμεν τήν ἀειπαρθένειαν τῆς Θεοτόκου.  
Προαιρετικόν μένει τό εἶδος τῆς συγγένειας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰησοῦ.  Προτιμοτέρα εἶναι ἡ πρώτη γνώμη, ὅτι ἦσαν ἀδελφοί τοῦ Ἰησοῦ ἐξ ἄλλης γυναικός τοῦ Ἰωσήφ

______________________________


Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα