Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Βατοπαιδινές Κατηχήσεις Γέροντος Ιωσήφ- Κατήχηση 27η «Χρειάζεται προσπάθεια και πείρα»


ΚΑΤΗΧΗΣΗ 27η

Χρειάζεται προσπάθεια και πείρα

 

 

Αδελφοί και πατέρες, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, όσοι κληθήκαμε από τον Κύριο σε εκστρατεία και πόλεμο κατά των αόρατων και άσαρκων πνευμάτων της πονηρίας, σε ένα άνισο και αδιάκοπο πόλεμο, χωρίς ανακωχή και συμβιβασμό. Γιατί το αποτέλεσμα της ήττας στον πόλεμο αυτό, δεν είναι ζημιά υλικών αγαθών ή τόπων ή αξιών αυτού του κόσμου, αλλά αιώνια απώλεια της προσωπικότητάς μας, που ο Κύριός μας τόσο αγάπησε, διάλεξε και προόρισε για να ζει μαζί του στη βασιλεία του.
«Ποταπούς δει υπάρχειν υμάς εν αγίαις αναστροφαίς» (Β Πέτ. γ, 11), ώστε αφού κάνουμε το θέλημα του Θεού να κερδίζουμε τις επαγγελίες; Σκοπός αυτής της συνάθροισης και ομιλίας είναι να μη νυστάζουμε και αμελούμε. Και στη μεταξύ σας επικοινωνία, να φροντίζετε κάθε στιγμή για ότι είναι χρήσιμο και σωτήριο για την εκπλήρωση του σκοπού σας.
Να είστε ντυμένοι με το θώρακα της πίστης, με την ασπίδα της ταπεινοφροσύνης, με το όπλο της υπακοής και με την περικεφαλαία του σωτηρίου της ελπίδας. Να κρατάτε στο χέρι «την μάχαιραν του Πνεύματος» (Εφ. στ, 12), την αντίρρηση προς κάθε προσβολή του παράλογου, που γίνεται είτε δια μέσου των αισθήσεων με τη φιληδονία, είτε δια μέσου της διάνοιας με τους λογισμούς της οίησης και της ιδιορρυθμίας. Μήπως και όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες δεν οργανώνονται καλά για να επιτύχουν το σκοπό τους;
Πράγματι, αδελφοί μου, «πολλοί οι πολεμούντες ημάς από ύψους» (Ψαλμ. νε, 2) εις το «καταβαλείν πτωχόν (αρετών) και πένητα, (αγαθής προαιρέσεως), του σφάξαι τους ευθείς τη καρδία. Η ρομφαία αυτών εισέλθοι εις την καρδίαν αυτών, και τα τόξα αυτών σνντριβείησαν» (πρβλ. Ψαλμ. λστ, 14, 15).
Τα δικά μας όπλα δεν είναι σαρκικά, «αλλά δυνατά προς καθαίρεσιν σατανικών
οχυρωμάτων». Θα είναι πάντοτε έτοιμα για τον πόλεμο, με τη Χάρη του Κυρίου μας, αφού θα προβάλλουμε ακούραστοι την υπακοή, την ταπείνωση, τη συμπάθεια και την αγάπη μας. Να είμαστε όλοι «εν σωμα και εν πνεύμα», όπως ο Κύριος μας οργάνωσε. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες» (Γαλ. στ, 2). Μην αποδοκιμάζετε τους αδύνατους και ασταθείς, αλλά να τους στηρίζετε. «Το επιεικές» να είναι φανερό σ όλη μας την αναστροφή. Δεν είναι σκοπός μας η απόθεση του παλαιού ανθρώπου και η κατάργηση του σώματος της αμαρτίας; Πως ανεχόμαστε συμβιβασμούς με το παλιό σύστημα, το οποίο αρνηθήκαμε και προσωπικά, αλλά και γενικά μπροστά σε πολλούς μάρτυρες; «Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. ιγ, 12), «μηδεμίαν εν μηδενί διδόντες προσκοπήν» (Β Κορ. στ, 3), ώστε και οι λαϊκοί άνθρωποι, που βρίσκονται ανάμεσά μας, να οικοδομούνται βλέποντας έμπρακτα τους καρπούς, τα αποτελέσματα της εφαρμογής των θείων εντολών, που είναι η ενάρετη ζωή, για την οποία και μας επισκέπτονται. Γιατί πρέπει να λάμπουν και να φωτίζουν τα καλά μας έργα, η αγάπη, η ανιδιοτέλεια, η ταπεινοφροσύνη και η υποχωρητικότητα, που προκαλεί την ειρήνη, τη συμφωνία, την ομόνοια.
Με πόση σύνεση ο Παύλος περιγράφει το χαρακτήρα των πιστών, που είναι για μας το πρότυπο του βιώματός μας. «Η αγάπη ανυπόκριτος. Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ, τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλονς προηγούμενοι, τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες, τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες» (Ρωμ. ιβ, 9, 12).
Όπως είπαμε και άλλη φορά, ο κόπος και η καρτερία της διακονίας, όταν γίνεται αγόγγυστα, συμπληρώνει την ομολογία μας. Όπως παλαιότερα, έτσι και τώρα και στη συνέχεια, όσοι είμαστε του Χριστού έχουμε το ίδιο καθήκον. Να εκτελέσουμε το θείο θέλημα. Παλαιότερα απαγορευόταν η πίστη στο Θεό με τους διωγμούς. Οι τότε πιστοί δεν αρνήθηκαν, αν και η ποινή ήταν ο θάνατος. Μαρτυρούσαν με οδυνηρό τρόπο, σύμφωνα με τις εντολές του διαβόλου. Σήμερα δεν υπάρχει αυτού του είδους η σατανική βία, αλλά δεν παύει να εκβιάζει ο διάβολος με πολλούς άλλους τρόπους, για την αποστασία από το θείο θέλημα. Με τον τρόπο αυτό επιστρατευόμαστε στο στίβο της ομολογίας για την τήρηση της πίστης μας. Βάση του καθήκοντός μας είναι το «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμι» (Α Πέτ. α, 16) και το « έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστιν» (Ματ. ε, 48), εφόσον « ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με» (Ιω. ιδ, 21).
Η πρώτη και κύρια εντολή, το σπουδαιότερο καθήκον μας, είναι η απόλυτη αγάπη προς το Θεό. Πολλοί όμως « οι πολεμούντες ημάς από ύψους» με τα εξωτερικά πράγματα και υλικά στοιχεία, αλλά και με τα εσωτερικά, τα πάθη και τις σκέψεις. Να, λοιπόν, και η ώρα της δικής μας ομολογίας. Οφείλουμε να αποδείξουμε, ότι και με τα νοήματα, και με τα λόγια και τις πράξεις, αρνούμαστε «το πονηρόν κολλώμενοι (μόνον) τω αγαθώ» (Ρωμ. ιβ, 9) και αποτασσόμαστε κάθε τι που δεν περιέχεται στις θείες εντολές. Η πρακτική αυτή εργασία σ όλη της την έκταση είναι η δική μας διακονία και ομολογία. Το ίδιο έκαναν και οι πρόγονοί μας με διαφορετικούς τρόπους. Ο ομολογητής του δόγματος δεν είναι ανώτερος από το μάρτυρα του ήθους, εφόσον είμαστε «ναοί του Θεού του ζώντος» και «ενοικεί και εμπεριπατεί εν ημίν ο Θεός» (πρβλ. Β Κορ. στ, 16).
Ο κόπος και ο μόχθος κατά των πνευμάτων της πονηρίας, που καταπιέζουν στη δουλεία της εμπάθειας και του παράλογου και εκβιάζουν τις αισθήσεις στην κτηνωδία, δεν είναι κατώτερος του αιματηρού μαρτυρίου για τα δόγματα της πίστης μας. Το ίδιο στόμα, του παντεπόπτη Θεού και δημιουργού, που διέταξε να μην πιστεύουμε στα είδωλα, είπε και για την ηθική, τη δικαιοσύνη, την πραότητα, την ταπείνωση, την αγαθότητα, την επιείκεια, την αγάπη και για όλη την ομορφιά του τέλειου χαρακτήρα. Σ αυτά επιμένουν και αγωνίζονται οι ομολογητές του αναίμακτου μαρτυρίου, που είστε σεις «βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον» (Α Πέτ. β, 9).
Σταθείτε ακλόνητοι και κρατήστε τις πατερικές μας παραδόσεις για να δοξαστεί το πανάγιο όνομα του Θεού και για να σας καταμετρήσει μαζί με τους προγενέστερους πατέρες, που άθλησαν νόμιμα, όταν η πρόνοια το επέτρεπε. Όταν δίνονται αφορμές φιλοδοξίας, εγωισμού και προβολής και ο μοναχός αρπάζει την ευτέλεια και την ταπείνωση δεν είναι αυτά άθληση; Όταν δίνονται αφορμές άνεσης και τρυφής, που η θεότητα της φιληδονίας προβάλλει, και ο μοναχός παραιτείται, και με λόγια και με πράξη κρατά την κακοπάθεια και εγκράτεια, δεν είναι αυτό αγώνισμα; Με ποια λοιπόν μέσα θα επιβληθεί και θα επικρατήσει η πολύπλευρη αμαρτία όταν, «Οι του Χριστού», απορρίπτούν ήδη απο την προσβολή την έννοιά της;
Αυτό είναι το δικό μας μαρτύριο, τιμιώτατοί μου αδελφοί, ειδικά στους καιρούς μας, που χαλάρωσαν τα ήθη και καταπατείται χωρίς οίκτο η αξιοπρέπεια της προσωπικότητας. «Στώμεν» με θάρρος και παρρησία στις υποδείξεις των Πατέρων μας, στην τήρηση της πρακτικής επιστήμης, με την οποία ελέγχουμε τα νοήματα από τη στιγμή της εισόδου τους στη φαντασία, τη λεγόμενη προσβολή, και κατά τη Γραφή «εάν πνεύμα του εξουσιάζοντος αναβή επί σε, τόπον σου μη αφής» (Εκκλ. ι, 4) και «εις τας πρωΐας (της προσβολής) απέκτεινον πάντας τους αμαρτωλούς της γης» (Ψαλμ. ρ, 8).
Εάν με συνεχή μνήμη και επίκληση του πανάγιου ονόματος του Κυρίου μας σταθούμε στην είσοδο των προσβολών, που μας υποκινούν στο συμβιβασμό της ένοχης ζωής και δεν υποχωρήσουμε, με την πνευματική μας πανοπλία θα αποτρέψουμε τους εισβολείς, προβάλλοντας με παρρησία την ενάρετή μας βούληση, την ένθεη ομολογία. Γνωρίζουμε τον αισθητό και νοητό πόλεμο, έχουμε και αίσθηση και πείρα της παρουσίας του Κυρίου μας με την παντοδύναμη χάρη του. Είμαστε έτοιμοι «ου μόνον τον δεθήναι, αλλά και αποθανείν υπέρ του ονόματος του Κυρίου» (Πράξ. κα, 13).
Ο υποτακτικός στην υπακοή του. Ο ψάλτης και αναγνώστης στην τάξη του με ευλάβεια. Ο οικονόμος στην ακρίβεια της τάξης και λειτουργίας των διακονημάτων. Ο ξενοδόχος με πραότητα και καλωσύνη να επιβάλλει την τάξη και αρμονία στους επισκέπτες. Ο μάγειρας να προσέχει την παρασκευή των φαγητών, για να μη δυσανασχετούν ειδικά οι γέροντες και ασθενείς. Οι τραπεζοκόμοι να προσέχουν την καθαριότητα και διανομή των φαγητών με ευταξία. Όλοι και όλα να γίνονται κατά την ιερή μας παράδοση, ώστε όλη η αναστροφή μας να είναι ομολογία ανθρώπων ευλαβών και θεοφοβούμενων και όχι σύστημα ανθρώπων «μη εχόντων ελπίδα» (Εφ. β, 12).
Αν έτσι σκεφτόμαστε και πράττουμε θα ακούσουμε από τον Κύριο «ότι ου μακράν είμεθα της βασιλείας του» (Μάρκ. ιβ, 34). Όταν μοιάζουμε με «λύχνον φαίνοντα εν αυχμηρώ τόπω» (Β Πέτ. α, 19) στην κοιμισμένη γενιά μας, δεν θα νυστάξουμε, γιατί δεν πολεμούμε μόνοι μας, αφού «μείζων εστίν ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω» (πρβλ. Α Ιω. δ, 4) πονηρός διάβολος, ο άρχοντας του κακού και της αμαρτίας. Με παρρησία ο Κύριός μας δηλώνει ότι «μεθ υμών ειμι» «και ουκ αφήσω υμάς ορφανούς» (Ιω. ιδ, 18), αλλά θα παραμένει «μεθ ημών ως της συντελείας του αιώνος» (Ματ. κη, 20).
Μη μικροψυχούμε στις μεταβολές και αλλοιώσεις του συνεχούς πολέμου. Δεν γίνεται ποτέ αυτόματη μεταβολή ούτε και σ αυτές τις καταστάσεις της σωματικής υγείας, αλλ απαιτείται χρόνος αποκατάστασης όοποιασδήποτε βλάβης. Και στην πνευματική ζωή δεν γίνεται αυτόματη απαλλαγή τόσων συνηθειών και έξεων, που σταθεροποιήθηκαν στον εαυτό μας, όταν ζούσαμε στο παλιό περιβάλλον μας. Γι αυτόν το λόγο, παρακαλώ την αγάπη σας, να έχετε υπομονή. Περιμένοντας τη συνεργασία της θείας Χάρης θα κερδίσουμε το βραβείο, που οι « υπομένοντες εις τέλος» (Ματ. ι, 22) δικαιούνται.
Ξεχνούμε το διάλογο του αγιώτατου εκείνου Γέροντα, που τον ρωτούσε ευλαβής νέος μοναχός, γιατί δεν απαλλάσσεται από τους πολέμους του και δεν βλέπει το πλήρωμα της Χάρης και των αρετών;
- Παιδί μου, δεν τηρείς τον κανόνα σου;
- Ναί, λέγει ο νέος.
- Παιδί μου, πόσο χρόνο έχεις στο μοναχικό σου στάδιο;
-Οκτώ χρόνια, Γέροντα.
Τότε ο Γέροντας με ταπεινό είδος θλίψης του λέγει:
- Παιδί μου, είμαι εδώ εβδομήντα χρόνια και δεν πήρα ακόμα το πλήρωμα των προσδοκιών μου και συ ανησυχείς από τώρα;
Η πάνσοφη πρόνοια της θείας Χάρης, που μας περιθάλπει ακούραστα και μητρικά, δεν μας βραβεύει, αν δεν αποκτήσουμε μαζί με την προσπάθεια και την πείρα, όπως εμείς δεν δίνουμε σε παιδιά εργαλεία επικίνδυνα. Εύκολα πλησιάζει η Χάρη αυτόν που θέλει να μετανοήσει και ζητά τη βοήθειά της, αν και αμαρτωλός και ασεβής. Δύσκολα όμως πλησιάζει αυτόν που είχε γνώση και πείρα και πρόδωσε τη δωρεά. Επειδή η άρνηση και προσβολή ανάγεται στην ίδια τη θεία Χάρη, που πρόδωσε ο λιποτάκτης, δεν επιστρέφει αυτή εύκολα. Πρέπει με επιμονή ο λιποτάκτης να αποκτήσει και την πείρα του «φυλάσσειν» και όχι μόνον του «εργάζεσθαι». Ο Θεός των Πατέρων να μας δώσει δύναμη σε όλα.





 
Βατοπαιδινές Κατηχήσεις (Ψ.Β. 10) ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ 
 ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ  

Εκδότης: Ι.ΜΕΓΙΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ  

Χρονολογία Έκδοσης: 1999 ISBN: 9607735145  

Διάθεση εκδόσεων Σταμούλη €10,97

 

 

 

 

 

Κατηχήσεις :




Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.237    
ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.245    
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ.253    
Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΥΠΑΚΟΗ.261   
ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΡΤΕΡΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΘΛΙΨΕΙΣ.269 ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ: ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΟΠΛΟ.277   
ΙΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.285    
ΣΥΝΗΘΙΣΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ ΝΑ ΛΕΕΙ "ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΝ".293
ΤΟ "ΥΠΟΠΙΠΤΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ".301
"ΝΗΨΑΤΕ, ΓΡΗΓΟΡΗΣΑΤΕ".309    
ΠΡΟΘΥΜΩΣ ΑΝΑΒΑΙΝΕΤΕ.317   
"ΙΔΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟΝ ΜΟΥ"325    
"ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ".333
στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.