Ανάσταση! Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη. Μέρος Ι'

 Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο

Ανάσταση! Ο θρίαμβος της αγάπης του Θεού

Μέρος Ι'

   Όπως δημιουργήθηκε ο πρώτος άνθρωπος, μας λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, «δεν χρειαζόταν να παρεμβάλλεται μεταξύ αυτού και του Θεού κάτι, που να χρειάζεται να το γνωρίζει και που να τον εμποδίζει στην αυτόβουλη σχέση και συγγένειά του με το Θεό. Αυτό θα πραγματοποιούνταν μέσω της αγάπης κατά την κίνησή του προς αυτόν.
Επειδή με τη βοήθεια της θείας χάριτος ο άνθρωπος ήταν απαθής, δε θα μπορούσαν να τον εξαπατήσουν με την ηδονή οι φαντασίες των παθών.
Επειδή δε ήταν χωρίς ανάγκες, ήταν ελεύθερος από τις περιστατικές ανάγκες των τεχνών, για την οποιαδήποτε χρεία του. Και επειδή ήταν σοφός, ήταν χάρις στη γνώση ελεύθερος από την εξάρτηση και αναγκαστική θεώρηση της φύσεως, γιατί θα τη γνώριζε άμεσα με τη βοήθεια της χάριτος».
Αυτή δε η κατάσταση μονιμοποιούμενη ελεύθερα με την προσωπική προσπάθεια και ελεύθερη συμβολή του ίδιου του ανθρώπου θα τον οδηγούσε στη θέωση.
   Όμως ο Αδάμ έπεσε θεληματικά παρακούοντας τη σαφή εντολή του Θεού. Έπεσε πολύ βαριά. Και ευρισκόμενος στην κατάσταση της παρακοής στερήθηκε τη θεία χάρη και αποξενώθηκε από το Θεό. Έχασε το ζωοποιό και φωτιστικό Άγιο Πνεύμα, αφού δε θέλησε να τιμήσει και την προνομιακή θέση, που σε αυτήν τον τοποθέτησε ο Θεός, καθώς και τις ανεκτίμητες ευεργεσίες, που του έκανε ο Δημιουργός του. «Και άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς».
Έτσι βυθίστηκε στην άγνοια και στο σκοτάδι μη έχοντας πια οδηγό του το Άγιο Πνεύμα και δεν του ήταν πια δυνατή η πρώτη οικεία σχέση του με το Θεό. Κατάντησε λοιπόν ο άνθρωπος γεώδης και βοσκηματώδης, σκλάβος των παθών του και της αμαρτίας, που τον κυρίεψε ολοκληρωτικά. Ο άνθρωπος έμεινε πια μόνος του, με μόνο σύντροφό του την πικρή, την κατάπικρη, τώρα για την κατάστασή του ανάμνηση μιας τρομερής πτώσεως και καταπτώσεως, αλλά και μιας ανέφικτης πια και οριστικά χαμένης ευτυχίας και ενός απολεσθέντος Παραδείσου.
   «Οίμοι! ο Αδάμ εν θρήνω κέκραγεν, ότι όφις και γυνή θεϊκής παρρησίας με έξωσαν, και Παραδείσου της τρυφής ξύλου βρώσις ηλλοτρίωσεν. Οίμοι! Ου φέρω λοιπόν το όνειδος˙ ο ποτέ βασιλεύς των επιγείων πάντων κτισμάτων Θεού, νυν αιχμάλωτος ώφθην, υπό μιας αθέσμου συμβουλής˙ και ο ποτέ δόξαν αθανασίας ημφιεσμένος, της νεκρώσεως την δοράν, ως θνητός ελεεινός περιφέρω. Οίμοι! Τίνα των θρήνων συνεργάτην ποιήσομαι;».
  Άδικα λοιπόν δημιούργησε ο Θεός τον άνθρωπο; Θα έμενε πια όνειρο μακρινό η αρχέγονη κατάσταση; Θα ήταν για πάντα κλειστός για τον άνθρωπο ο ουρανός;

Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη

Εμείς και η αγάπη μας

Εκδόσεις Μονής Οσίου Γρηγορίου

Άγιον Όρος 2012

(σελ. 73-80)

Επιμέλεια και μεταφορά στο Διαδίκτυο  Αναβάσεις

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα πατώντας   Εμείς και η αγάπη μας