Γεράσιμος Μοναχός Μικραγιαννανίτης. Μέρος ΣΤ'

Συγκινοῦμαι πού τόν ἐνθυμοῦμαι. Ὅταν τόν γνώρισα στήν Θεσσαλονίκη μέσῳ τοῦ σεβαστοῦ καί πολυφιλήτου νῦν Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας, μοῦ φάνταζε μυθικός γίγαντας μέ ἀρχοντική ἱεροπρέπεια. Μάτια σπινθηροβόλα, γέλιο μικροῦ παιδιοῦ, συμπεριφορά ἀριστοκράτου καί λόγος «ἅλατι ἠρτυμένος».
 Ὅταν δέθηκα στό ἅρμα του, τότε τόν γνώρισα καλύτερα. Βρῆκα στοργικό πατέρα μέ αὐστηρότητα καί γλυκύτητα. Βρῆκα τόν ἀδελφό, τόν φίλο, τό στήριγμα, τήν παρηγοριά, τόν μεσίτη στόν Θεό.
Ἐπανέρχομαι, ὅμως, στήν ἀξέχαστη μακαρία ἁπλότητά του, πού πίστευε τά πάντα καί τούς πάντας, αὐτός ὁ τόσο εὐφυής. Ἁπλότης μικροῦ παιδιοῦ, ἀφέλεια μικροῦ παιδιοῦ. Ἡ ἁπλότης εἶναι μισή ἁγιότης, ἔλεγε ἁγιορείτης γέροντας. «Ἀνήρ ἀγαθός πιστεύει παντί ῥήματι», μᾶς ἔλεγε ὅταν τόν πειράζαμε.
 Ἀλλά ὁ Θεός ἀναπαύεται σ’ αὐτούς, ὅπως καί στούς ταπεινούς. Ἀμίμητη ἡ ὑπακοή του καί ἡ προσήλωσή του στούς λόγους τοῦ ἀειμνήστου γέροντος Διονυσίου. Ἀρχιερεύς τῆς Ἐλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἐξεπλάγη, ὅταν τόν παρέπεμψε στόν π. Διονύσιο γιά κάποιο ζήτημα.

Ὅταν σάν ἄνθρωποι λέγαμε καμμιά κουβέντα παραπάνω, πρῶτος σηκωνόταν καί ἔβαζε μετάνοια, παρακαλώντας νά τόν συγχωρέσουμε, ἐπειδή πίστευε ὅτι ἦταν ἡ αἰτία τοῦ πειρασμοῦ. Ξεχνιοῦνται αὐτά; Στερούμενος στά ταξίδια Ἀκολουθίας, ἔκαμε αὐτήν μέ τό κομποσχοίνι.  Δέν ἄφηνε χαμένο καιρό.
Ἡ εὐχή ἦταν στό στόμα του. Ὅλο μᾶς προέτρεπε. «Ὀνόματι Χριστοῦ μάστιζε πολεμίους. Μή μετεωρίζεσθε ἀπό ἐδῶ καί ἀπό ἐκεῖ. Νά αἰχμαλωτίζετε τόν νοῦ σας εἰς τό ὄνομα του Χριστοῦ».
Ἡ ἐλεημοσύνη του παροιμιώδης.  Φιλοξενοῦσε καί περιέθαλπε φίλους καί γνωστούς καλογήρους καί λαϊκούς.  Στήν ὁμιλία του ἦταν προτρεπτικός γιά μετάνοια καί ἐξομολόγηση καί ἐπιπλέον στούς μοναχούς τόνιζε τήν ὑπακοή. Τήν ὑπακοή, πού γεύθηκε τούς καρπούς της.
Ἀγαποῦσε τό φυσικό περιβάλλον κάι τό πρόσεχε. Τό λίγο χῶμα πού τό εἶχε τό ἀξιοποιοῦσε, καί πάντα εἶχε καί λίγα λουλούδια γιά τόν Τίμιο Πρόδρομο. Εὐχαριστιόταν πολύ στή φύση καί ἀσχολεῖτο μέ αὐτήν στό σκάψιμο, στό φύτεμα, στό κλάδεμα. Ἡ ζωή στή Μικραγιάννα ἀναγκαστικά σέ μαθαίνει πολλά πού πρέπει νά κάνεις μόνος σου.
Ἡ ἀγάπη του καί ἡ εὐσπλαχνία του ἐπεκτεινόταν καί στά κατοικίδια, καί τά περιεποιεῖτο τό κατά δύναμιν. «Δίκαιος οἰκτείρει ψυχάς κτηνῶν αὐτοῦ», ἔλεγε. Ἐδῶ ἀναγκάζομαι νά ἀναφέρω ὅτι τά διάφορα ζῶα πού ἔχουμε –ἐν φόβῳ Θεοῦ τό λέγω- ὅταν τά φώναζε, ἐρχόντουσαν κοντά του, τά χάϊδευε, τά τάϊζε, κάτι πού πολλές φορές ἀδυνατούσαμε νά κάνουμε ἐμεῖς.
Τόν πείραζα καί τόν ἔλεγα Γεράσιμο Ἰορδανίτη καί γελοῦσε σά μικρό παιδί.
Φιλάσθενος στήν κράση του καί φιλάδελφος ἦταν. Δύο γεροντάκια περιέθαλψε φυματικά μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του. Ἀλλ’ ὁ Θεός ἦταν κοντά του καί δέν τόν ἄγγιξε ἡ ἀρρώστια. Ἀγαποῦσε τήν εἰρήνη καί τήν ἐπεδίωκε σάν μέσο ἀναβάσεως.
Ὑπηρέτησε μέ αὐταπάρνηση τήν Σκήτη μας σάν Βιβλιοθηκάριος καί Τυπικάρης.  Στό διακόνημά του τυπικός καί προσεκτικός, δέν φοβήθηκε καιρικές συνθῆκες, χιόνι, βροχή, ἀέρα, διότι ἔπρεπε νά πηγαίνῃ μακρυά.
Ἤξερε ὅτι ὑπηρετεῖ τήν Ἁγία Ἄννα. Κολλάει τό μυαλό μου καί ὄχι ἡ γλῶσσα μου στό νά σᾶς μεταφέρω αὐτά τά ἐξωτερικά του πού γνώρισα.
Αὐτά ὅλα πού προανέφερα, αὐτά πού ἔνοιωσα, αὐτά πού εἶδα, αὐτά πού ἄκουσα «διά πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παραθέτω πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοί ἔσονται καί ἑτέρους διδάξαι». Εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, τά ἐξωτερικά.
 Γιά τήν ὑπομονή του ἐπαινέθηκε, γιά τήν ὑπακοή του τόν εὐλαβήθηκαν, γιά τήν ἐπιμονή του τόν ὕψωσαν, γιά τήν ἀγάπη του τόν ἀγάπησαν, γιά τό ἔργο του τόν τίμησαν, γιά τήν ζωή του τόν προέβαλαν ὡς παράδειγμα. 
Θυμᾶμαι χαρακτηριστικά τόν γερο-Γερόντιο τῶν Δανιηλαίων νά μοῦ λέῃ: «Ἄκου πάτερ, ὁ Γεράσιμος εἶναι ἥρωας, γιατί κάθισε μόνος στήν ἐρημιά καί γι’ αὐτό τόν εὐλόγησε ὁ Θεός. Ἄν δέν ἔχῃς κότσια, δέν κάθεσαι. Λοιπόν νά τόν σέβεσαι καί νά τόν ἀκοῦς».
 Πῶς νά ξεχαστοῦν αὐτά; Πῶς νά ξεχάσω τήν ὥρα τῆς Μεταλήψεως, πού ἔκλαιγε καί ἔλεγε λόγια πού μόνος αὐτός τά καταλάβαινε; Πῶς νά ξεχάσω τά δάκρυα στό κελλάκι του, πού τά δικαιολογοῦσε μέ τήν στερεότυπη φράση, «κλαίω, τίς ἁμαρτίες μου»; Ἄραγε αὐτή ἦταν ἡ αἰτία ἤ κάτι ἄλλο; Οὐκ οἶδα, ὁ Κύριος οἶδε. Ἐγώ μόνον ἐξωτερικά γνωρίσματα ἀντιλαμβανόμουν.
Δυστυχῶς γιά ἐμᾶς, εὐτυχῶς γιά ἐκεῖνον, κρατοῦσε μυστικότητα ζωῆς. Μετά δυσκολίας θά τοῦ ἔβγαζες λόγο γιά τόν ἑαυτόν του, καί αὐτόν θά τόν κάλυπτε τεχνικά νά μή φανῇ ὅτι προέρχεται ἀπ’ αὐτόν.
 Ἐάν ἐνίοτε παραχωροῦσε ὁ Θεός γιά νά στηριχθοῦμε ἐμεῖς, τότε ὡς ἐκ θαύματος, ἔστω καί μετρημένες φορές, μαθαίναμε κάτι γιά τήν ζωή του.  Τῆς χάριτος ὅμως τά σημεῖα, οὐδέποτε ἀπεκάλυψε.
Ἰδιοτροπία, παραξενιά, φόβος μή  χάσῃ ἀπ’ αὐτά πού κέρδισε; Πάντως νομίζω ὅτι μᾶς ἀρκοῦσαν. Ἐδῶ δέν κρύβω ὅτι στά γεράματά του, εὐδοκίᾳ Θεοῦ, μᾶς ἀποκάλυψε μιά καί μοναδική περίπτωση Θεοφανείας.  Ποιό ξέρει, πῶς καί ἀπό ποῦ πιέστηκε; Τό μεταφέρω στήν ἀγάπη σας.
Στά πρῶτα χρόνια τῆς ἐγκαταλείψεως ἀπό τόν Γέροντά του, πειράχθηκε δυνατά.  Λογισμοί διάφοροι καί ποικίλοι τόν «ἐκύκλωσαν ὥσπερ μέλισσαι κηρίον». Ἡ μοναξιά συνέτεινε στήν ὅλη κατάσταση καί ὁ ἴδιος ἦταν μιά φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Δέν τόν χωροῦσε οὔτε τό κελλάκι του, οὔτε τό ἐργαστήριό του. Φαγητό καί νερό δέν κατέβαιναν. Ὁ ὕπνος κόπηκε, ἡ διάθεση ἄλλαξε. Ὁ πειρασμός δέν ἔφευγε. Μόνο καταφύγιο ἡ προσευχή. Μόνη ἀνάπαυση ὁ ναός τοῦ Τίμίου Προδρόμου.
 Μπαίνει στό ναό, γονατίζει, καί μέ τό κεφάλι κάτω κλαίει ἀσταμάτητα καί παρακαλεῖ.  Παρακαλεῖ γιά τό ἔλεός του, γιά τήν ἐνίσχυσή του, γιά τήν  παραμονή του, γιά τήν ὑπομονή του. Τό ξύλινο πάτωμα μούσκευε καί ἡ καρδιά του ἐπιζητοῦσε δροσιά.  Ποιός ξέρει πόσην ὥρα μένει γονατιστός, κλαίγοντας. 
Ξαφνικά στά κλειστά δακρυσμένα μάτια του κάποια λάμψη περνάει, σάν ἀστραπή.  Μιά ἀνταύγεια.  Τολμᾶ καί ἀνοίγει τά μάτια του καί, ὤ τῶν θαυμασίων Σου Χριστέ μου, χωρίς νά σηκωθῇ, αἰσθάνεται ἀπέναντί του ὅτι ὑπάρχει κάτι τό φωτεινό, τό ἡλιόλουστο, τό χιονεφεγγές. 

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος
Ἐτήσια ἔκδοσις τῆς ἱερᾶς κοινοβιακῆς
Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
  Ἔτος 2008 ἀριθμ. 33

Ἐπιμέλεια κειμένου 

Ἀναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com

Γιὰ νὰ διαβάσετε τα ὑπόλοιπα πατῆστε  Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης