Τι γίνεται μέσα στην ορθόδοξη Εκκλησία.

Όσο περνάει ο καιρός και τα πράγματα δυσκολεύουν, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε πόσο αξίζει η αγία μας Εκκλησία. Μέσα σ΄αυτή τη λαίλαπα, υπάρχει κι ένα λιμάνι, ένα απάγγειο. Η Ορθόδοξη Ανατολική του Χριστού Εκκλησία, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, η μοναδική και ανεπανάληπτη και αναντικατάστατη. Μέσα σ΄ αυτή την Εκκλησία βρίσκουν οι ψυχές μας τη γαλήνη από την ταραχή του κόσμου και την ελπίδα από την απόγνωση, την οποία βιώνουμε οι άνθρωποι έξω.

Τώρα καταλαβαίνουμε, γιατί όλα εκείνα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι άνθρωποι, οι Έλληνες πρόγονοί μας, έβρισκαν στήριγμα και παρηγοριά στους ιερούς ναούς και στα Μοναστήρια. Τώρα καταλαβαίνουμε, γιατί οι νάρθηκες των Εκκλησιών είχαν μεταβληθεί σε κρυφά σχολειά και οι πύργοι των ιερών μονών σε βίγλες και πολεμίστρες. Εκεί έβρισκαν οι άνθρωποι, οι «κοπιώντες και πεφορτισμένοι» από τη δουλεία των τεσσάρων αιώνων περίθαλψη και ενίσχυση στην άρση του Σταυρού και στην υπομονή Τους.

Το ίδιο έγινε και στους κατοπινούς αιώνες. Και στο Μακεδονικό αγώνα 1904 - 1908. Και το 1940 - 1944 και στη μαύρη γερμανική Κατοχή. Και στο Κυπριακό έπος 1955-1959. Μέσα στους μαυρισμένους θόλους των Εκκλησιών μας ξαπόσταζε η ψυχή του κυνηγημένου Έλληνα και θέριευε η Ελπίδα. Δεν υπάρχει ωραιότερη Εκκλησία από τη δική μας. Εκκλησία με καρδιά μάνας και δύναμη πατέρα! Η Εκκλησία νοηματοδοτούσε τον αγώνα, θεράπευε τις πληγές, συγκρατούσε στο μέτρο της ορθόδοξης συμπεριφοράς και του παραδεδομένου ήθους τα παιδιά της, αναιρούσε ακρότητες και υπερβολές και σφόγγιζε τα δάκρυα από το πένθος και συγχωρούσε την αμαρτία.

Το ίδιο έγινε και στην ομόδοξη Ρωσία. Εβδομήντα χρόνια πέρασαν οι Ρώσοι αδελφοί μας του βορρά μέσα από το φλογερό καμίνι του πιο φανατικού και αιμοβόρου αθεϊσμού. Και μέσα σ΄ αυτή τη φωτιά, με τη Σιβηρία και τα γκουλάγκς, τα ψυχοφάρμακα και τα βασανιστήρια, τους ομαδικούς τάφους και τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, οι ορθόδοξοι, όχι μόνο άντεξαν, αλλά έδωσαν και τη μαρτυρία τους και κέρδισαν και άλλους πολλούς στο Χριστό και την πίστη. Μέσα σ΄ αυτές τις επτά δεκαετίες αναδείχθηκαν χιλιάδες μάρτυρες και ιερομάρτυρες, από αυτή τη διωκόμενη Εκκλησία, η οποία όμως σήκωνε το Σταυρό του Μαρτυρίου με την αλήθεια και τη χάρη του Θεού, με το Σταυρό και το Ευαγγέλιο, με τη θυσία και την ευσέβεια των παιδιών της. Αυτή είναι η Αγία μας Εκκλησία. Η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία.

Έχουμε όμως και μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων διωκομένων και απελπισμένων, που πήγαν με δάκρυα στα μάτια και προσευχήθηκαν στην Εκκλησία. Αγκάλιασαν την Αγία Τράπεζα και ζήτησαν άλλοτε επίσημα κι άλλοτε μυστικά και κατανυκτικά άσυλο στην Εκκλησία. Άσυλο και προστασία. Άρχοντες ξεπεσμένοι, χήρες κυνηγημένες, στρατηγοί καθηρημένοι, φτωχοί διωκόμενοι, ψυχές απελπισμένες, καρδιές προδομένες, θνητοί μελλοθάνατοι, πήγαν μέσα στο Ναό του Θεού να πούνε τον πόνο τους και να αντλήσουν δύναμη. Αυτοί που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, ζήτησαν από τη δεξαμενή του Φωτός και από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης μια ακτίνα της άνωθεν συμπαθείας.

Και σήμερα πόσοι και πόσοι δεν περνάνε από τους ναούς μας κι ανάβουν ένα κερί, κάνουν μια μυστική προσευχή, σταυροκοπιούνται και ασπάζονται τις άγιες εικόνες… Πόσοι μεροκαματιάρηδες και χειρώνακτες, υπάλληλοι και αυτόνομοι, έχουν κάθε πρωί την ανάγκη να περάσουν από την Εκκλησία, να πούνε δυό λόγια Πίστεως και Αγάπης στο Δημιουργό τους, να πάρουν δύναμη και ευλογία για τον αγώνα και τα καθήκοντα της καθημερινότητας! Πόσα παιδιά πριν από το σχολείο και τις εξετάσεις απλά και συνεσταλμένα παρακαλούν για θεία φώτιση… Και πόσοι άλλοι αμαρτωλοί με σκυμμένο το κεφάλι ζητούν έλεος και υπόσχονται μετάνοια.

Αυτή είναι η Εκκλησία μας, η ενορία μας, ο ναός μας, και κατ΄ επέκταση το μοναστήρι μας και η πίστη μας. Είμαστε δεμένοι με όλα αυτά. Δεν κόβονται αυτά τα παλαμάρια των αιώνιων δεσμών της φυλής μας. Ποτέ! Πως έλεγε ο Οδυσσέας για την Ιθάκη…Έφτανε να δεί καπνό να ανεβαίνει από τα σπίτια του νησιού του κι ας πέθαινε… Αυτό ισχύει, και μάλιστα πολύ περισσότερο για τους ναούς και τις Εκκλησιές μας, για τα καμπαναριά και τα προσκυνητάρια της ιδιαιτέρας μας πατρίδας, για τα ξωκλήσια και τα πανηγύρια, για κάθε τι μέσα στο Ναό, όπου μεγαλώσαμε και υπηρετήσαμε παπαδάκια, πήγαμε κατηχητικό, λειτουργηθήκαμε,  εξομολογηθήκαμε και κοινωνήσαμε.

Σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά την  Κιβωτό της Σωτηρίας, την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Κάθε Εκκλησία και στο πιο μικρό χωριό, είναι η μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Ποτέ δεν είναι μικρή η Εκκλησία του Κυρίου. Ποτέ! Εκτείνεται και λάμπει πάνω κι από τον ουρανό. Και τη χρειαζόμαστε τώρα την Εκκλησία μας γιατί έχουμε φτάσει – είχαμε καιρό και χρόνια να φτάσουμε - σ΄ αυτό το σημείο, μετά την Εθνική Παλιγγενεσία του 1821, που μάλλον δεν πάει παραπέρα. Είμαστε σε οριακές καταστάσεις. Οι άνθρωποι πένονται και πεινούν. Γογγύζουν, αγανακτούν, καταριούνται και υβρίζουν. Νοιώθουν βαθύτατα ταπεινωμένοι. Μια αλλαγή περιμένουν…

Η ψυχή του Ορθοδόξου Έλληνα σήμερα πονά και δε μπορεί να πεί τον πόνο της πουθενά. «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» βγαίνει από την καρδιά του. Θέλει όμως και πρέπει να μιλήσει, για να μη εκραγεί. Που αλλού θα καταφύγει; «Δεν είν΄ εύκολες οι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλή». Ποιος θα ακούσει τον αδύναμο και ανασφαλή σήμερα Έλληνα; Πληρωμένοι δημοσιογράφοι; Βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι; Αδρανείς εργατοπατέρες; Συμβιβασμένοι βουλευτές ή ανίκανοι υπουργοί; Απλό παιδί είναι ο Έλληνας και μόλις δει «τα σκούρα» τρέχει και πέφτει στην αγκαλιά της μάνας του. Προσεύχεται, κλαίει, διαμαρτύρεται, πονάει, φωνάζει κι όλο πιο δυνατά κρατιέται από τα «φουστάνια» της μάνας του Παναγίας και της Εκκλησίας.

Ω και να μίλαγαν οι τοίχοι των Ιερών Ναών…! Ω τι θάκουγε ο κόσμος κι ο ντουνιάς…! Πόσα δάκρυα, κλάματα και προσευχές, τάματα και όρκους και υποσχέσεις! Πόσα θαύματα δεν είδαν αυτοί οι τοίχοι, πόσες εξομολογήσεις δεν άκουσαν μαζί με τους σεμνούς λευίτες πνευματικούς…! Πόσα «ανοιξαντάρια» και τεριρέμ - νανουρίσματα της Εκκλησίας, πόσους γάμους και κηδείες,  πόσες βαπτίσεις και χειροτονίες, λόγους και ομιλίες, δεν είδαν και άκουσαν οι θόλοι και οι αψίδες των βυζαντινών ναών μας… Πόσες ψυχές μέσα στους ναούς μας δεν ξεκόλλησαν από τη λάσπη και δεν ανέβηκαν στους ουρανούς;

Μιλήστε «πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων», πλούσιοι και πένητες, μετ΄ αλλήλων ομολογήσατε τη δόξα των εκκλησιών μας και «δοξάσατε Χριστόν τον Αναστάντα εκ Νεκρών». Μιλήστε φυλακισμένοι, τιμωρημένοι, αδικημένοι, προδομένοι, εγκαταλελειμμένοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, μιλήστε και φανερώστε τι σημαίνει Μάνα Ορθόδοξη Εκκλησία του λαού μας δια μέσου των αιώνων. Τότε που δεν είχατε κανέναν, τότε ήταν που καταφύγατε στις εικόνες και στα άγια Λείψανα και ζητήσατε τη βοήθεια του Μεγαλοδύναμου. Κι Εκείνος απάντησε άμεσα και θαυματουργικά!

Γιατί όμως τόση δύναμη και τόση χάρη μέσα στην Εκκλησία μας; Ω δειλοί και ανόητοι που είμαστε; Η Εκκλησία μας δεν είναι οι τοίχοι και τα ντουβάρια, τα υλικά στοιχεία που απαρτίζουν τους Ναούς μας. Εκκλησία δεν είναι τα ψηλά καμπαναριά και οι μεγαλοπρεπείς σκάλες. Η Εκκλησία μας δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά που δεν φαίνεται. «Η Εκκλησία μας γεννήθηκε σ΄ ένα στάβλο, μεγαλούργησε κάτω από τη γη, στις κατακόμβες και δυστυχώς μαραζώνει σήμερα στις καλλιμάρμαρες εκκλησιές μας». Και τούτο συμβαίνει, διότι μένουμε στο φαινόμενο, ενώ άλλο είναι το μυστικό της Εκκλησίας μας. Αλλού βρίσκεται η δύναμή της. Αλλού η δόξα και το μεγαλείο της. Βέβαια όλα αυτά τα οποία βλέπουμε, είναι απλά και ωραία θρησκευτικά σύμβολα, τα οποία όμως φανερώνουν το μυστικό βάθος. Αποκαλύπτουν το Θεό και ανεβάζουν στον ουρανό τις ψυχές, που πεινούν και διψούν το Θεό. Τα Σύμβολα μέσα στην Εκκλησία με το μυστικό αποκαλυπτικό νόημά τους μας βοηθάνε περισσότερο να προσεγγίσουμε στον όντως Όντα Θεόν.

Η Εκκλησία μας δεν είναι μουσείο κέρινων ομοιωμάτων, αλλά λίκνο ζωής και μέσα στα φυλλοκάρδια της κρατά τον Αληθινό Θεό. Δεν είναι «κλούβιο αυγό» η Εκκλησία μας, κέλυφος και άδειο «τσόφλιο», ούτε σβησμένο κερί. Όχι! Μέσα στο είναι της έχει Θεό Αληθινό, τον ζώντα Χριστό, τον Αναστημένο Νικητή του Θανάτου. Η Εκκλησία μας είμαστε όλοι εμείς, κλήρος και λαός, επίσκοπος, ιερείς και θυσιαστήριο, κι όλοι εμείς μαζί με τον αληθινό Κύριο της δόξης, «παρατεινόμενον μεθ΄ημών εις τον αιώνα»  τον άπαντα, κατά τη ρήση του ιερού Αυγουστίνου. Κυρίως γι αυτό, επειδή υπάρχει στην καρδιά της Εκκλησίας μας αυτός ο πολύτιμος μαργαρίτης και το πολύεδρο υπερκόσμιο διαμάντι,  αυτός ο θησαυρός, που λέγεται Χριστός και Ανάσταση, «πύλαι άδου ου κατισχύσουσι ποτέ» αυτής. Θα ζεί η Εκκλησία μας και θα ελκύει μέχρι τέλους των αιώνων ψυχές καλοδιάθετες σε πίστη και θεογνωσία.

Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας και στους Ναούς μας υπάρχει ζωντανό το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, η ανθρώπινη και τεθεωμένη φύση του Κυρίου Ιησού, ο ζωντανός και αληθινός Θεός στο Άγιο Αρτοφόριο πάνω στην Αγία Τράπεζα. Ό,τι ανώτερο υπάρχει στη γη και στον Ουρανό το έχει ο δικός μας Ναός, τον οποίο επισκεπτόμενοι οι Ρώσοι του βορρά αναφώνησαν και είπαν (εν ώρα θείας Λατρείας): «εδώ είναι ο Θεός», πράγμα το οποίο βεβαίωσαν και οι αιρετικοί παπικοί στη Σύνοδο 1438-9: «Πνεύμα εστίν το λαλούν εν αυτοίς» δηλ. στους Ορθοδόξους, όταν τελούν τη θεία Λειτουργία.

Αυτό είναι το περιεχόμενο της Ορθοδοξίας μας: ο Χριστός, «ο άνω τω Πατρί συγκαθήμενος και ώδε ημίν αοράτως συνών». Δεν είναι άδειοι χώροι η Εκκλησία μας, αλλά και γεμάτοι οι ναοί της είναι και γεμάτες οι ψυχές με θεία χάρη είναι. Μπορεί αυτό να συγκριθεί με ο,τιδήποτε άλλο; Μέσα στο Ναό μας υπάρχει ζωντανή η παρουσία της θείας Χάριτος, ζωντανός ο Αληθινός Θεός, πράγμα το οποίο δεν το συναντάει κανένας πουθενά αλλού.

Σ΄ Αυτόν τον Αληθινό Θεό προσφέρουμε τη Θεία Λειτουργία: είναι το κατεξοχήν έργο της Εκκλησίας μας. Είναι η Θυσία του Γολγοθά, η ίδια με εκείνη την πρώτη, αυτή τη φορά αναίμακτη αναπαράστασή της, και πάμε κάτω από την πλευρά του Χριστού και πίνουμε: Φως και Ζωή και Απάθεια. Έχουμε θυσία και θεία Κοινωνία. Αυτό είναι η πιο δραστική πραγματικότητα μέσα στην Εκκλησία μας. Γι αυτό ζούμε. Για να τελούμε τη θεία Ευχαριστία. Είναι η ευγνωμοσύνη μας προς το Θεό Πατέρα, η καλύτερη προσφορά της γης στον Ουρανό και η ζωή μας. Το αντίδοτον του Θανάτου. Ζούμε για να κοινωνούμε. Κοινωνούμε για να ζούμε.

Όλα τα Μυστήρια και οι ακολουθίες, οι διακονίες και τα χαρίσματα, τα δώρα και οι ενέργειες του Θεού στην Εκκλησία ακριβώς αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας υπηρετούν. Είναι η καρδιά της Εκκλησίας μας. Η ιεραποστολή και η φιλανθρωπία, η διοίκηση και οι κανόνες, η θεολογία και ο μοναχισμός, όλα ξεκινούν από το Άγιο Ποτήριο και καταλήγουν πάλι σ΄αυτό. Τελούμε αυτό το Μυστήριο, όπως το ετέλεσε και ο Χριστός. Λέμε και κάνουμε ό,τι είπε και έκανε ο Ίδιος ο Χριστός στο Μυστικό Δείπνο. «Λάβετε, φάγετε…Πίετε εξ αυτού πάντες…». Οι κληρικοί δανείζουν τον εαυτό τους στο Χριστό χάριν αυτού του Μυστηρίου και διακονούν το λαό του Θεού με το Μυστήριο αυτό. Ιδού γιατί η Εκκλησία μας αναπαύει τις ψυχές: γιατί μέσα σ΄ αυτή οι άνθρωποι βρίσκουν το Θεό τους και επιστρέφουν στο χαμένο Παράδεισο.

Η Εκκλησία μας ονομάζεται και είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Είναι ο Παράδεισος, που ξεκινάει από τη γη και πορεύεται στην αιωνιότητα. Τώρα κουβαλάμε το πένθος της εξώσεως, την πληγή της αμαρτίας και τον αγώνα του αοράτου πολέμου. Μπαίνουμε όμως μέσα στην Θεία Λειτουργία και  σταματάει ο χρόνος, ανοίγει ο Ουρανός! Το Υπερουράνιο θυσιαστήριο γίνεται ένα με το επίγειο, πλαταίνει η Εκκλησία και αγκαλιάζει όλα τα θυσιαστήρια, από τίς στέπες του βορρά μέχρι τις ερήμους της Ασίας και τη ζούγκλα της Αφρικής, και μπαίνουμε στη Βασιλεία του Θεού, «εικονίζοντες μυστικώς τα Χερουβείμ και της ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσάδοντες…».

Όλα τα βρίσκουμε γύρω από το θρόνο του Θεού. Ξαναβρίσκουμε και τον εαυτό μας. Αποθέτουμε τους «δερμάτινους χιτώνες», φοράμε το δακτυλίδι και τη λαμπρή στολή της υιοθεσίας και «εν επιγνώσει» ομολογούμε: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων» (Αποκ. κα΄ 3). Αυτή είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας!

Χριστιανική Εστία Λαμίας