Ανάσταση! Η ανόρθωση και ο θρίαμβος της αγάπης. Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη. Μέρος ΙΓ΄

γ) Η ανόρθωση και ο θρίαμβος της αγάπης

Ανάσταση! Ο θρίαμβος της αγάπης του Θεού
Μέρος ΙΓ'

    Μια, αυτός είναι ο Κύριος. «Φωνή αύρας λεπτής», γαλήνια αύρα, που δροσίζει, που γαληνεύει, που εξηρεμεί, που ειρηνεύει και που θωπεύει τρυφερά και σπλαχνικά τον ξεπεσμένον άνθρωπο. Ως τέτοιος θα επισκεπτόταν τον άνθρωπο.
Θα επισκεπτόταν τον άνθρωπο ο Μονογενής Υιός ως άνθρωπος. Όχι μεταμορφωμένος σε άνθρωπο, χωρίς να είναι, αλλά σε πραγματικόν άνθρωπο, με σάρκα και αίμα, ως «ενανθρωπήσας Θεός». Ως ίσος προς ίσους, έστω κι αν πίσω του θα κρυβόταν η Θεότης του, αφού θα ήταν Θεάνθρωπος. Όμως θα φαινόταν και θα λεγόταν και θα ήταν και «υιός του ανθρώπου». «και (λοιπόν) ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν τοις ανθρώποις». Μάλιστα˙ «άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται»!
   Ο Υιός λοιπόν του Θεού «εν μορφή Θεού υπάρχων… εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».
   «Ο Λόγος του Θεού, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Χριστός, που ως απαράλλακτη εικόνα του Θεού και Πατρός ήταν και ο ίδιος Θεός, άδειασε τον εαυτό του από το θεϊκό του μεγαλείο, τον σμίκρυνε μόνος του θεληματικά, από αγάπη και μόνο και από απόλυτη υπακοή στο θέλημα του αγαπημένου του Πατρός, και έλαβε μορφή δούλου, δηλαδή έγινε άνθρωπος, και ουσιαστικά ίδιος με τους ανθρώπους κατά το εξωτερικό του φαινόμενο, χωρίς όμως αμαρτία, και ταπείνωσε τον εαυτό του μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, οδυνηρού και ατιμωτικού».
   «Ο περί τους ανθρώπους έρως τον Θεόν εκένωσεν», θα σχολιάσει ένας εκκλησιαστικός Πατήρ.
   Πλήθος είναι οι σχετικές γραφικές μαρτυρίες για το θέμα αυτό. Κάποιες από αυτές θα αναφέρουμε, για να πιστοποιηθεί πόση αγάπη και πόσο πόθο είχε ο Θεός να σώσει τον άνθρωπο συμφιλιώνοντάς τον μαζί του.
   «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού».
   «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε σε θάνατο το μονογενή του Υιόν, για να μη χαθεί και καταδικαστεί ο κόσμος, αλλά να σωθεί ο καθένας, που θα πιστέψει σε αυτόν, και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Γιατί δεν έστειλε ο Θεός τον Υιό του στον κόσμο για να κρίνει και να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος βάσει της λυτρωτικής θυσίας του Χριστού».
   Αντί λοιπόν να παρουσιασθεί ένδοξος και περιβεβλημένος όλη του τη θεία δύναμη και το μοναδικό του μεγαλείο, ήρθε ταπεινά, από αγάπη και εντελώς αθόρυβα, για να κάνει ό, τι ο θείος Απόστολος Παύλος σημειώνει αναφερόμενος στο γεγονός αυτό.
   «Ιδού γέγονε καινά τα πάντα. Τα δε πάντα εκ του Θεού του καταλλάξαντος ημάς εαυτώ διά Ιησού Χριστού και δόντος ημίν την διακονίαν της καταλλαγής, ως ότι Θεός ην εν Χριστώ κόσμον καταλλάσσων εαυτώ, μη λογιζόμενος αυτοίς τα παραπτώματα αυτών, και θέμενος εν ημίν τον λόγον της καταλλαγής. Υπέρ Χριστού ουν πρεσβεύομεν ως του Θεού παρακαλούντος δι’ ημών˙ δεόμεθα υπέρ Χριστού, καταλλάγητε τω Θεώ˙ τον γαρ μη γνόντα αμαρτίαν εποίησεν, ίνα ημείς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεού εν αυτώ».
   «Όλα έγιναν καινούργια. Και όλες οι δωρεές πηγάζουν από το Θεό, ο οποίος μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του διά του Ιησού Χριστού και ανέθεσε σ’ εμάς τους αποστόλους το έργο του να υπηρετούμε σε αυτήν την συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους. Γιατί ο Θεός ήταν ενωμένος με τον Ιησούν Χριστόν σε μια θεανδρική υπόσταση συμφιλιώνοντας τους ανθρώπους με τον εαυτό του και μη καταλογίζοντας τα αμαρτήματα εις βάρος των ανθρώπων.
Αυτός μας ανέθεσε το κήρυγμα του Ευαγγελίου, που συμφιλιώνει με το Θεό. Είμαστε λοιπόν πρεσβευτές του Χριστού προς τους άλλους ανθρώπους, γιατί ο Θεός διά μέσου μας σας παρακαλεί. Και εμείς λοιπόν παρακαλούμε εξ ονόματος του Χριστού και σας λέμε˙ συμφιλιωθείτε με το Θεό!
   Και τώρα είναι πια εύκολο έργο η συμφιλίωση με το Θεό διά μέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που ως άνθρωπος δε γνώρισε ποτέ καμιά αμαρτία από προσωπική πείρα, αυτόν τον Ιησούν Χριστό τον έκανε για μας αμαρτία, τον φόρτωσε, με άλλα λόγια, τις δικές μας αμαρτίες, και τον άφησε να κατακριθεί ως αμαρτωλός για χάρη μας, ώστε εμείς διά μέσου του και της θυσίας του να δικαιωθούμε απέναντι του Θεού».

Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη

Εμείς και η αγάπη μας

Εκδόσεις Μονής Οσίου Γρηγορίου

Άγιον Όρος 2012

(σελ. 80-100)

Επιμέλεια και μεταφορά στο Διαδίκτυο  Αναβάσεις

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα πατώντας   Εμείς και η αγάπη μας