Ἡ ὀργανική διάπλασις καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων. Μέρος Γ'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.

 Η.  Ἡ ὀργανική διάπλασις καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων

 Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

 

Οὕτω τό σῶμα ἡμῶν (καί ἐν σχετικῷ παραλληλισμῷ τά σώματα πάν­των τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων) ἀπαρτίζει, ἐξ ἐπόψεως ὀργανικῆς, ἕν ἀσύλληπτον καί ἀνεξερεύνητον εἰσέτι, ἐν πολλοῖς, μηχανοχημικόν ἐργοστάσιον καύσεως, πρωτίστως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης (ἀφομοιώσεως καί ἀφετεροιώσεως), ἔχον μηχανισμοὺς καί μηχανοχημικά ἐν γένει ὄργανα καί συστήματα ἀσυγκρίτως λεπτότερα καί πολυπλοκώτερα ὅλων – καί τῶν προσφάτων ἔτι - τεχνητῶν τοιούτων. 
Εἰς τό ἐργοστάσιον ὅμως τοῦτο ἐνυπάρχει καί ἡ πνευματική ἡμῶν ψυχή, ἥτις ἀποτελοῦσα ἰδιαιτέραν πνευματικήν ὑπόστασιν, ἐνσυνείδητον καί ἐλευθέραν  ἐποπτεύει, ἰδίᾳ ἐν ἐγρηγόρσει, ἐπὶ πασῶν τῶν λειτουργιῶν του, ἀλλά καί τό διευθύνει κυριαρχικῶς, καί κατά βούλησιν, ὡς κυβερνήτης, ἀσχέτως τῶν αὐτομάτων μηχανικῶν καί φυσικοχημικῶν αὐτοῦ λειτουργιῶν.

Παράλληλος δ' ὡς εἴπομεν, εἶναι καί ἡ σύνθεσις ὡς καί ἡ μηχανοχημική, ὅπως καί ἡ ζωτική βεβαίως κίνησις καί λειτουργία ὅλων τῶν ὀργανισμῶν τῶν διαφόρων καί πολυποικίλων ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων. Τά πάντα καί ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς τῶν θαυμασίων καί πο­λυμόρφων τούτων ζώντων ἐργοστασίων 
καύσεως καί τῆς καταλλαγῆς τῆς ὕλης (καί κινήσεως, βεβαίως, τῶν ἐμψύχων), ἀναπαραγωγῆς ὁμοίων κλπ., εἶναι συνδεδυασμένα μέ ὑπερμαθηματικήν τάξιν, ἄφθαστον ἁρμονίαν, ἀλλά καί ἀσύλληπτον σοφίαν καί πρόνοιαν, ὥστε, λεπτότατα ὄργανα καί πολυπλοκώτατοι μηχανοχημικοὶ συνδυασμοί, ἐξυπηρε­του­μενοι δι' ἀναλόγων ἁπλῶν ἤ συνθέτων ὀργάνων, αὐτομάτως, ὡς ἐπὶ τό πολύ, λειτουργούντων, ἀπαρτίζουν, ἐν τῷ συνόλῳ των, ἑνιαῖον - ἕκαστον - μηχανοχημικόν συγ­κρότημα- ὀργανισμόν- δι' ὡρισμένην πάντοτε ζωήν (κίνησιν καί δρᾶσιν), εἰδικόν τρόπον διαιωνίσεως τοῦ εἴδους ἤ γένους καί ἴδιον ἐπίσης τρόπον φθορᾶς-θανάτου.
Μιμούμενοι δέ τά ἐργοστάσια ταῦτα, ἠδυνήθημεν ἐσχάτως νά κατασκευάσωμεν καί ἡμεῖς τεχνητά τοιαῦτα σχεδόν ὅμοια, ὑπερβάντες ἐν τίσι, εἰς τό μέγεθος κυρίως ἀλλά καί εἰς ἄλλας λειτουργίας, καί τά πρότυπα. 
Τό αὐτοκίνητον π.χ. εἶναι ἁπλή ἀπομίμησις τοῦ σώματος ἑνός τετραπόδου ζῴου. Τό ἀεροπλάνον, ἑνός μεγάλου πτηνοῦ. Τό ὑποβρύχιον, ἑνός μεγάλου κήτους κ.ο.κ.

Τούτων ὅμως δεδομένων, προβάλλει ἀφ’ ἑαυτοῦ τό ἐρώτημα: Εἶναι δυνατόν νά δεχθῶμεν ὅτι τά γνωστά ἤδη χημικά στοιχεῖα τῆς ὕλης (ὧν ἡ βασική σύστασις εἶναι ἁπλαῖ, πεπερασμέναι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ ἄλογοι, στερούμεναι δηλαδή νοήσεως καί εἰδέναι), ἐξ ὧν εἷναι κατασκευασμένα τά διάφορα ἐργοστάσια καί μη­χανήματα ἡμῶν, θά ἠδύναντο ποτέ, ὑφ' οἱασδήποτε φυσικάς συνθήκας, μί­ξεις καί ἀλληλεπιδράσεις, αὐτομάτως καί τυχαίως ἤ καί δι' οἱωνδήποτε ἐξελίξεων ἀναμιγνυόμενα νά σχηματίσουν τά ἐργοστάσια καί τά μηχα­νήματα ταῦτα; 
Ἀναντιρρήτως ὄχι. Ἀλλ' ἐάν, προδήλως, ἦτο ἀδύνατον νά σχηματισθῇ εἴτε αὐτομάτως ἤ δι' οἱασδήποτε ἐξελίξεως καί προσαρμο­γῆς ὁ μηχανισμός καί τοῦ πλέον ἁπλοῦ μηχανήματος ἡμῶν, πῶς δέον νά χαρακτηρισθοῦν οἱ διανοηθέντες καί ὑποστηρίξαντες (...καί ὑπάρχουν, δυστυχῶς τόσοι ἀκόμη καί ἐν Ἑλλάδι,... μάλιστα καί καθηγηταὶ Πανεπι­στημίων ἀκόμη καί ἀκαδημαϊκοί οἱ λεγόμενοι «ἀθάνατοι»...) ὅτι τά αὐτά σχεδόν πτωχά, κατά τόν ὑπέροχον ὁρισμόν τοῦ ἀποστόλου Παύλου (πρός Γαλατ. Δ΄ 9), ὡς ἄμοιρα νοήσεως καί «εἰδέναι», στοιχεῖα, ἐξ ὧν ἀπαρτίζονται καί οἱ ὀργανισμοὶ ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύχων τε καί ἀψύχων^[1], εἰς ἀκαθόριστον ἐποχήν καί ὑφ' οἱασδήποτε φυσικάς συνθήκας ἤ ἐπιδράσεις, ὑπερπηδήσαντα θαυμαστῶς, κατ' ἀρχήν, τό ἀγεφύρωτον, ὡς ἀπεδείξαμεν, χάσμα μεταξὺ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, συνανεμίχθησαν τυχαίως, συνεδυάσθησαν ὁμοίως καί ἐσχημάτισαν ἀκολούθως εἴτε ἀποτόμως, ἤ καί ἐξελικτικῶς, τά ὑπέροχα ἐργοστάσια τῶν σωμάτων καί ὀργανισμῶν ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐν τῇ διαπλάσει καί τῇ καθόλου λειτουργίᾳ (ζωῇ) τῶν ὁποίων ἐξαστράπτει πάνσοφος πρόνοια καί σκοπιμότης εἴς τε τά κατ' ἰδίαν ὄργανα αὐτῶν, ὅπως καί, συνολικῶς εἰς τόν ὅλον ὀργανισμόν των;

Καί ὑπεστήριξαν βεβαίως τινές, ὡς ὁ Arrenius κ.ἄ., (περί ὧν ἤδη ἀναφέρθημεν ἐν τοῖς πρόσθεν) ὅτι τό φαινόμενον τῆς ζωῆς ἦλθεν ἐπὶ τῆς Γῆς ἐξ ἄλλου πλανήτου, ὡς μονοκύτταρος ὀργα­νισμός ἤ πολλοὶ τοιοῦτοι, ὡς βάσιν ὅμως καί τῆς ὑποθέσεως- θεωρίας ταύτης ἔθεσαν καί πάλιν τήν τυχαίαν καί αὐτόματον γένεσιν καί, ἀκολούθως, τήν προοδευτικήν ἤ καί δι' ἁλμάτων ἐξέλιξίν του ἢ τῶν ὀργανισμῶν ἐκείνων ἐπὶ τῆς Γῆς. 
Ἐν τούτοις καί ἡ θεωρία αὐτή εἶναι προδήλως ἀπολύτως ἀναληθής καί ἀστήρικτος. Ὄχι μόνον διότι- καθά σήμερον ἐβεβαιώθημεν ἐκ τῆς ἀναλύσεως τοῦ φωτός διά τοῦ φασμα­τοσκοπίου- οὐδαμοῦ τοῦ Σύμπαντος ὑπάρχουν κατάλληλοι φυσικαί συνθῆκαι διά τήν ὕπαρξιν καί τήν διατήρησιν ζωῆς οἱασδήποτε μορφῆς· ἀλλά, καί προσθέτως, διότι ἀποδεικνυο­μένων ἤδη ἀπολύτως ἐπίσης ἀβασίμων καί ἀστηρίκτων ἀμφοτέρων τῶν ἐπικουρικῶν καί τῆς ὑποθέσεως... ταύ­της θεωριῶν, ἤτοι τῶν θεωριῶν τῆς αὐτομάτου γενέσεως καί τῆς ἐξελί­ξεως, καθίσταται πασίδηλον πόσον παράλογος καί ἀντιεπιστημονική εἶ­ναι καί αὐτή, μεταθέτουσαι ἁπλῶς τό πρόβλημα τοῦ τρόπου τῆς ἀρχικῆς γενέσεως τῆς ζωῆς εἰς ἄλλους πλανήτας χωρὶς νά τό ἐπιλύῃ, καί προϋποθέτουσα- μετά τήν ἀπόδειξιν τοῦ ἀβασίμου τῆς «Θεωρίας τῆς ἐξελί­ξεως» - τήν διά διαστημοπλοίων, πυραύλων ἤ.... ἱπταμένων δίσκων!!! μεταφοράν ἐπὶ τῆς γῆς πάντων τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων, τόσον τῶν ἤδη ὑπαρχόντων, ὅσον καί τῶν πρό πολλοῦ ἐκλιπόντων. (Τυγχάνει δέ τόσον γελοία καί ἀσφαλῶς σκόπιμος ὅλη ἡ παραφιλολογία περί δῆθεν U.F.O. διότι πᾶς ἐχέφρων ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἐάν ὑφίσταντο πολιτισμοί μέ τοιαύτην  τεχνολογίαν πού νά ὑπερβαίνῃ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός, ἀσφαλῶς δέν θά ἔπαιζαν τό «κρυφτούλι» μέ ὀνειροπαρμένους ἐραστάς τοῦ ἀπείρου!!!, ἀλλά θά εἶχον ἤδη ἐμφανισθῇ ενώπιον τῆς ἀνθρωπότητος).
 Οὕτως ἀπομένει (διά τούς μή πιστεύοντας βεβαίως ὅτι καί πάντα τά ἐνόργανα ὄντα ἐδημιουργήθησαν ὑπό τοῦ Θεοῦ, ὡς ταῦτα ἔχουν - τά ὑπάρχοντα - ἤ εἶχον, τά ἤδη ἐξαφανισθέντα) ἡ ἐκδοχή τῆς αὐτοδημιουργίας τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων. 
Ἀλλά συνείδησιν αὐτοαιτιότητος καί αὐτοδημιουργίας δέν ἔχει οὔτε ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνὶς τῶν ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ὄντων, ἀσχέτως τόπου καί χρόνου. Ἀποκλείεται ὅθεν ἀπολύτως τοιαύτη ἀφ’ ὅλων τῶν κατωτέρων αὐτοῦ ὄντων, διά τό προδήλως ἄλλως τε ἀντιεπιστημονικόν καί παράλογον αὐτῆς.

Ἐπὶ τοῦ ὡραίου συνεπῶς τούτου πλανήτου ἐνεφα­νίσθη­σαν προοδευτικῶς πάντα τά ἐπ’ αὐτοῦ ὑπάρχοντα σήμερον ἀλλά καί τά ἐξαφανισθέντα ἤδη ἐνόργανα ὄντα, οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ὁποίων, ἀπαρτίζοντες ὑπέροχα ἐργοστάσια καύσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης (τά δέ ἔμψυχα καί κινήσεως κλπ.), μέ τήν θαυμαστήν ἐπίσης «ζωτικήν» ἱκανότητα τῆς κατ' ἰδίους τρόπους καί δι' ἰδίων ἐπίσης ὀργάνων καί συστημάτων ἀναπαραγωγῆς, οὐδεμίαν ὑπέστησαν διά μέσου τῶν αἰώνων μεταμόρφωσιν ἤ μεταβολήν. 
Καί ἐφόσον οἱ ὀργανισμοὶ πάντων τῶν πρώτων ὄντων (διά τῆς ἀναπαραγωγῆς τῶν ὁποίων ἐπολλαπλασιάσθησαν ταῦτα ἐπὶ τῆς γῆς) δέν ἦλθον ἐξ ἄλλων πλανητῶν..., δέν ἐγένοντο ὑπό τῶν ἰδίων, δέν προῆλθον τυχαίως καί αὐτομάτως εἰς τό «εἶναι» καί δέν διεμορφώθησαν ἐπίσης δι' «ἐξελίξεως» οἱασδήποτε μορφῆς, εἶναι ὅλως πρόδηλον ὅτι, ὅπως τά ἡμέτερα ἁπλᾶ ἤ σύνθετα μηχανήματα (ἐργοστάσια, μηχανικαί συσκευαί, αὐτοκίνητα κ.ἄ.) ἐπενοήθησαν, ἐσχεδιάσθησαν καί κατεσκευάσθησαν, διά τῆς ὑφεστώσης ὕλης, ὑπό τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, τοῦ μή προερχομένου βε­βαίως ἐκ τῆς ζωτικῆς καί μηχανοχημικῆς λειτουργίας τοῦ σώματος ἡμῶν, οὕτω, καί ἐν ἀντιπαραβολῇ, τό ἄπειρον Πνεῦμα, ὁ Θεός, εἶχεν, ἀρχικῶς, ἐν ψιλαῖς ἰδέαις τά μή ὑπάρχοντα προηγουμένως σχέδια ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, καί, ἐν τῇ παν­τοδυναμίᾳ Του, διά τῶν πανσθενῶν προσταγμάτων Του (Γενεσ. Α΄), ἔφερε ταῦτα εἰς τό εἶναι ἐξ οὐκ ὄντων δημιουργικῶς. Τοῦτο, ὑποχρεούμεθα νά δεχθῶμεν, κατόπιν καί τῶν προαναπτυχθέντων, ὡς ἄτεγκτον πλέον καί ἀμάχητον ἐπιταγήν τῆς στοιχειώδους λογικῆς ἀλλά καί τῶν πορισμάτων τῆς συγχρόνου Ἐπιστήμης. Ἄλλως ἀπομένει ἡ ἐκδοχή ὅτι τά πάντα προῆλθον ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι ἐκ τοῦ ἀπαισίως χαίνοντος μηδενός (-0-)^[2].

Κατά τόν αὐτόν δέ τρόπον ἔφερεν ὁ Θεός εἰς τό εἶναι ἐξ οὐκ ὄντων καί τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης, καί διεμόρφωσεν αὐτήν εἰς τήν ἔκπαγλον ταύτην ὑλικήν κτίσιν - δημιουργίαν. Καί ὅπως ὑπό τοῦ πεπερασμένου ἀνθρωπίνου πνεύματος ἤ νοός προκαθωρίσθησαν νοερῶς, ἐν σχεδίῳ, πᾶσαι αἱ λεπτομέρειαι τῆς μηχανοχημικῆς λειτουργίας πάντων τῶν πολυποικίλων ἁπλῶν ἤ συνθέτων ἀνθρωπίνων μηχανημάτων, πρὶν ταῦτα δημιουργηθοῦν, ληφθείσης προνοίας ὥστε νά προεξασφαλισθοῦν ἅπαντες οἱ τεχνικοὶ καί «φυσικοὶ» ὅροι τῆς ὁμαλῆς λειτουργίας ἤ ἀλληλεπιδράσεως καί ἀλληλεξαρτήτως αὐτῶν, οὕτω καί ὑπό τοῦ ἀπείρου Πνεύματος-τοῦ Θεοῦ - προεγνώσθησαν καί προκαθωρίσθησαν πᾶσαι αἱ λεπτομέρειαι τῆς ζωῆς, κινήσεως κλπ. ἑνός ἑκάστου ἐνοργάνου ὄντος, ὡς καί αἱ σχέσεις καί ἀλληλεπιδράσεις αὐτῶν ἐν τῇ ὁμαδικῇ ἤ συλλογικῇ αὐτῶν ζωή, ὡς εἰδῶν καί γενῶν, ὡς ὁμάδων καί ὡς συνόλου. 
Ἐν τῇ ἀπείρῳ ταύτῃ προγνώσει τοῦ Θεοῦ προωράθη, ἀναντιρρήτως, καί ἡ ἐπὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων ἐπίδρασις πάντων τῶν λοιπῶν κτισμάτων τῆς ὑλικῆς Δη­μιουργίας, καί δή τῶν ἀκτινοβολιῶν, τῆς ἀτμοσφαίρας, τοῦ ὕδατος κ.ο.κ., ὥστε τά πάντα ὡς σάλπιγγες τυρρηνικαί νά διαγγέλλουν τήν ὕπαρξιν τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ των. 
Οἱ δέ ὀργανισμοί τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἐμψύ­χων τε καί ἀψύχων, προσθέτως καί διά τῆς ὑπερόχου καί πανσόφου διαπλάσεως, τῆς ζωτικῆς καί μηχανοχημικῆς των λειτουργίας ὡς καί τῆς ἀλληλεπιδράσεως αὐτῶν.

---

^[1] Τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπαρτίζεται ἐκ τῶν ἑξῆς κυρίως χημικῶν στοιχείων, α) Ὀξυγόνον, 62,81%, β) ἄνθραξ, 19,37%, γ) ὑδρογόνον, 9,31%, δ) ἄζωτον, 5,14%, ε) ἀσβέστιον, 1,38%, στ) θεῖον, 0,64%, ζ) φωσφόρος, 0,63, η) νάτριον, 0,26, θ) κάλλιον, 022, ι) χλώριον 0,18, ια) μαγνήσιον, 004, ιβ) σίδηρος 0,005. Ἤτοι ἐν ὅλῳ 99.895 τοῦ ὅλου σώματος. Τὰ ὑπόλοιπα 15/100.000 εἶναι ἄλλα 24 χημικὰ στοιχεῖα εἰς ἐλαχίστας ποσότητας. Οὕτω τὸ πλεῖστον μέρος τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος (τὰ 60%, κατὰ μέσον ὅρον) εἶναι κοινὸν ὕδωρ. Ἐκ τῶν αὐτῶν δὲ χημικῶν στοιχείων, μὲ ἐλαχί­στας παραλλαγὰς εἰς τάς ἀναλογίας, ἀπαρτίζονται καὶ οἱ ὀργανισμοὶ ὅλων τῶν ἐμ­ψύχων ἴδιᾳ ὄντων. Καὶ ἡ βασικὴ σύστασις καὶ τῶν χημικῶν τούτων στοιχείων εἶναι μονάδες ἠλεκτρισμοῦ ἄλογοι!!!

^[2] Τήν «Θεωρίαν» τῆς Θεοσοφίας, «ὅτι πάντα τά «φαινόμενα» τῆς ὑλικῆς δημιουργίας εἶναι «μονάδες» τοῦ ἑνός τμήματος τῆς «Θείας οὐσίας καί συνειδήσεως ἀποβαλούσης, ἑκουσίως, τήν ἑαυτῆς ἀϊδιότητα καί μακαριότητα καί σκοπούσης νά ἐπανακτήσῃ ταύτην διά συνεχῶν ἐξελικτικῶν μεταμορφώσεων» καθώς καί αἱ νεώτεραι «Πανθεϊστικαί» ἤ «πανενθεϊστικαί» θεωρίαι τοῦ Σπινόζα κ.ἄ…, κατά τάς ὁποίας  ὄχι μόνον οἱ ὀργανισμοί τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀλλά καί τά... ἀπορρίματα αὐτῶν!!! δέον νά θεωρηθοῦν μέρη τῆς... «θείαςοὐσίας»!!! ἐφόσον πᾶσα ἡ συμπαντική ὕλη εἶναι «τμῆμα» αὐτῆς, εἶναι φαιδραί καί ἕωλαι διότι περιορίζουν τόν ἄκτιστον Θεόν ἐντός τῆς κτιστῆς δημιουργίας, πού μάλιστα μαστίζεται ἐκ τῆς σχάσεως ἐξ Αὐτοῦ ἐκ τοῦ ὁρίου, τῆς σχετικότητος καί τῆς ἐλλείψεως, τοῦ ἀνευχαρίστου καί τοῦ ἀνικανοποιήτου.

  Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   Κόσμος-Εξέλιξις ή δημιουργία