Ανάσταση! Η ανόρθωση και ο θρίαμβος της αγάπης. Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη. Μέρος ΙΒ΄

γ) Η ανόρθωση και ο θρίαμβος της αγάπης

Ανάσταση! Ο θρίαμβος της αγάπης του Θεού
Μέρος ΙΒ'

Η αγάπη του ως πάνσοφη και απείρως εφευρετική θα έβρισκε τον τρόπο να προχωρήσει και στη δεύτερη ενέργεια, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να πείσει την ανθρώπινη φύση για τη γνησιότητα της αγάπης του, χωρίς να την παραβιάσει ή να την παραμορφώσει ή να την άρει και να την αφαιρέσει.
Ο Θεός χαρίζει ατημέλητα ό, τι χαρίζει.
Δε μετανιώνει ποτέ για ό, τι έκανε, γιατί δεν κάνει τίποτε, που να μην είναι και σοφά καμωμένο και ακριβώς σύμφωνο με αυτό ακριβώς, που ήθελε να κάνει. Και λοιπόν βρήκε τη λύση. Βρήκε τη λύση όχι περιμένοντας την πτώση του ανθρώπου, αλλά προαιωνίως, γιατί ο Θεός ήξερε τι επρόκειτο να συμβεί με τον άνθρωπο. Και ποια θα ήταν η λύση; η λύση θα ήταν η «κένωση».
Η κένωση; Τι σημαίνει κένωση; σημαίνει, ότι θα άδειαζε από τη θεότητά του και θα έπαιρνε σάρκα και οστά ο μονογενής Υιός του, η απόλυτη αγάπη του θείου προσώπου του, το θείο και υπερφυσικό Γέννημά του.
   Τι πιο μεγαλειώδες και πιο υπέροχο σχέδιο από αυτό; Σχέδιο, που μόνον αυτός θα μπορούσε και να το σκεφθεί και προ πάντων να το θέσει σε εφαρμογή, επισκεπτόμενος τον άνθρωπο ο Θεός σαν άνθρωπος, και αυτός στο πρόσωπο του αγαπημένου του Μονογενούς Υιού και Λόγου του, που ήταν και είναι ισοδύναμος και συνάναρχος με τον Πατέρα, Θεός εκ Θεού. Και θα τον έστελνε όχι με θείο μεγαλείο και δόξα ουράνια και στρατιές αγγέλων δορυφορούντων αυτόν, αλλά ως ταπεινόν άνθρωπο.
  Αυτό θα ψάλει αργότερα η Εκκλησία:
   «Ο εκ Θεού Πατρός Λόγος, προ των αιώνων γεννηθείς, επ’ εσχάτων δε των χρόνων, ο αυτός εκ της απειρογάμου σαρκωθείς, βουλήσει σταύρωσιν θανάτου υπέμεινε, και τον πάλαι νεκρωθέντα άνθρωπον έσωσε, διά της εαυτού Αναστάσεως».
   «Ο Βασιλεύς των ουρανών διά φιλανθρωπίαν, επί της γης ώφθη, και τοις ανθρώποις συνανεστράφη. Εκ Παρθένου γαρ αγνής σάρκα προσλαβόμενος, και εκ ταύτης προελθών μετά της προσλήψεως, εις εστίν Υιός, διπλούς την φύσιν, αλλ’ ου την υπόστασιν. Διό τέλειον αυτόν Θεόν, και τέλειον άνθρωπον, αληθώς κηρύττοντες, ομολογούμεν Χριστόν τον Θεόν ημών˙ ον ικέτευε Μήτερ ανύμφευτε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών».
   Με άλλα λόγια, δε θα γινόταν άνθρωπος άλλος από τον ίδιο το Θεό, γιατί στο πρόσωπο του Υιού του Θεού θα ήταν ο ίδιος ο Θεός, αφού ο Λόγος του Πατρός είναι Θεός όπως ο Πατήρ χωρίς καμιά διαφορά εκτός της υποστακτικής ιδιότητός του ως εκ Πατρός γεννηθέντος. «Ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος», κατά τη μαρτυρία του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου.
   Ναι, τέτοιος είναι ο Θεός. Γεμάτος απέραντη αγάπη  θερμή, τρυφερή, απαλή, ποτέ κουραστική και ποτέ εκβιαστική. Υπέροχη εικόνα αυτής της ανεκτίμητης απαλής αγάπης και θείας λεπτότητος παρουσίας του έδωσε ο ίδιος ο Θεός στο δυναμικό προφήτη Ηλία, στον οποίο είπε:
   «Εξελεύση αύριον και στήση ενώπιον Κυρίου εν τω όρει˙ ιδού παρελεύσεται Κύριος, και ιδού πνεύμα μέγα κραταιόν διαλύον όρη και συντρίβον πέτρας ενώπιον Κυρίου, ουκ εν τω πνεύματι Κύριος˙ και μετά το πνεύμα συσσεισμός, ουκ εν τω συσσεισμω Κύριος˙ και μετά τον συσσεισμόν πυρ, ουκ εν τω πυρί Κύριος˙ και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος»!

Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη

Εμείς και η αγάπη μας

Εκδόσεις Μονής Οσίου Γρηγορίου

Άγιον Όρος 2012

(σελ. 80-100)

Επιμέλεια και μεταφορά στο Διαδίκτυο  Αναβάσεις

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα πατώντας   Εμείς και η αγάπη μας