Κριτική εἰς τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ. Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ Ἁγιορείτου (Μέρος Β΄)

Ὁ Ὑδροχοϊσμός τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ

Κριτική εἰς τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ 

(Δίδου σοφῷ ἀφορμήν καί σοφώτερος ἔσται) 

Συνταχθεῖσα ὑπό Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ Ἁγιορείτου 

 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος - Γενικές παρατηρήσεις  εἰς τά γραφόμενα τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ 

ΜΕΡΟΣ  Α´

Γενικές  παρατηρήσεις  εἰς τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ 

ΜΕΡΟΣ  Β´

Σύντομη κριτική σέ κάποια χαρακτηριστικά  ἀποσπάσματα τῶν κειμένων τοῦ τρίτομου βιβλίου τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «Ὑδροχόος»

ΜΕΡΟΣ  Γ´

Κείμενο τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ  μέ τίτλο ''Ὁ Πάπας τῆς Ρώμης''

ΜΕΡΟΣ Δ´

Ἡ ἀπολογία τοῦ π. Γρηγορίου  Πετρώφ

________________________________

ΜΕΡΟΣ  Β´

Σύντομη κριτική σέ κάποια χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα τῶν κειμένων τοῦ τρίτομου βιβλίου τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ μέ τίτλο «Ὑδροχόος»

1. Στόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου Ὑδροχόος, ὁ συγγραφέας ἀναφέρει μερικούς στίχους ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου, πού ἀναφέρονται στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, δηλ. στόν Χριστό, καί στήν συνέχεια ἐπιχειρεῖ νά κάνη μία ἰδική του ἑρμηνεία τῶν στίχων αὐτῶν. Στήν ἑρμηνεία του αὐτή, δέν κάνει ἀναφορά σέ κανέναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας πού ἔχει ἑρμηνεύσει τούς στίχους αὐτούς, ἀλλά ἐπιχειρεῖ μία δική του τελείως διαφορετική καί αὐθαίρετη ἑρμηνεία. Αὐτό σημαίνει, ὅτι διαφωνεῖ καί ἀπορρίπτει τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιχειρεῖ νά δώση μία ἰδική του ἑρμηνεία. Ἀλλά, ἄς δοῦμε τί ἀκριβῶς λέει:

1α. Στήν σελ. 1 τοῦ Προλόγου, λέει: «Τι είναι όμως ο Λόγος; Μέσα σ' αυτόν βρίσκεται το φως και η ίδια η ζωή. Ο Λόγος είναι το μέσον. Μέσα απ' αυτόν περνά η γνώση του Θεού, που είναι το φως των ανθρώπων κι επομένως η ίδια η ζωή. Αυτή η γνώση δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει και η έλλειψή της του στερεί τη ζωή».

Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας δέν ξεκαθαρίζει, ἄν μέ τόν ὅρο ''Λόγο'' (μέ κεφαλαῖα) ἐννοῆ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἤ τοῦ Χριστοῦ, προφορικό ἤ γραπτό, ἤ ἄν ἐννοῆ τόν Λόγο, δηλ. τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ Πατρός, πού εἶναι Πρόσωπο, ἕνα ἀπό τά Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί ὁ ὁποῖος ''σάρξ ἐγένετο'', δηλ. σαρκώθηκε, ἐνηνθρώπησε, ἔγινε δηλ. ἄνθρωπος, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν δηλ. ρωτάει «τί εἶναι ὁ Λόγος;», ἐννοεῖ τί εἶναι ὁ ζωοποιός λόγος τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι κατατεθειμένος στά Εὐαγγέλια, ἤ ἐννοεῖ τί εἶναι ὁ Λόγος, ὡς Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἤ ἐννοεῖ τόν σαρκωμένο Λόγο, δηλ. τόν Χριστό; Ἤ, μήπως ἐννοεῖ κάτι ἄλλο, πού δέν μᾶς ἔχει δώσει νά καταλάβωμε; Τό λέμε αὐτό, ἐπειδή ὑπάρχει πολλή ἀσάφεια στίς θελογικες του ἐκφράσεις, κάτι πού εἶναι διάχυτο σέ ὅλο τό βιβλίο του.

Ἄν ἐννοῆ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι κατατεθειμένος στά Εὐαγγέλια, τότε στά παραπάνω λόγια ἔχομε νά ποῦμε τά ἑξῆς:

Ναί, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ζωοποιός γιά ὅσους τόν δέχονται μέ ἁπλότητα καρδιᾶς, ἐφ᾽ ὅσον τόν κατανοοῦν μέ τήν συνεργεία τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διαφορετικά, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ παραμένει ἀκατανόητος. Ἀπό μόνος του, ὅμως, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καί ἄν γίνη κατανοητός σέ ὅλο του τό βάθος, δέν ἀνασταίνη τόν ἄνθρωπο, δέν τοῦ δίνει ζωή, ἄν δέν συνεργήση καί ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἰδικά, ὅσον ἀφορᾶ στήν περίπτωση τοῦ συγγραφέα, προκαταβολικά λέμε ὅτι, ἀπ᾽ ὅσα θεολογικά ἤ ἐκκλησιολογικά κείμενά του διαβάσαμε, διαπιστώσαμε ὅτι, ὄχι μόνο δέν κατανοῆ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά πλήρως καί παντοῦ τόν διαστρέφει. Καί τοῦτο συμβαίνει, ἐπειδή δέν τόν ἑρμηνεύει, δέν τόν κατανοεῖ, μέ τήν συνεργεία τῆς Χάριτος. Ἔτσι συνέβαινε σέ ὅλους τούς αἱρετικούς, πού ἑρμήνευαν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ μόνο μέ τό μυαλό.

Ἄν, ὅμως, ὁ συγγραφέας, ἐννοῆ τόν Λόγο σάν τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τότε, στήν ἐρώτησή του «τί εἶναι (τό σωστό, σ᾽ αὐτήν τήν περίπτωση εἶναι ''ποιός εἶναι'') ὁ Λόγος;» καί στά ὅσα ἄλλα σχετικά ἀναφέρει, ἔχομε νά ποῦμε τά ἑξῆς:

Δέν βρίσκεται μέσα στόν Λόγο τό φῶς καί ἡ ἴδια ἡ ζωή. Ὁ Λόγος, δηλ. ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό φῶς καί ἡ ἴδια ἡ ζωή. «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε ὁ Χριστός, ὡς ἐνανθρωπήσας Θεός Λόγος.

Ὁ Λόγος δέν εἶναι τό μέσον, μέσα ἀπό τόν ὁποῖο περνᾶ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Λόγος εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. Τό Φῶς, ἡ Ζωή, ἡ Γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι πρόσωπο. Τό Πρόσωπο τοῦ Λόγου. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι πρόσωπο, τό πρόσωπο τοῦ Λόγου, πού εἶναι τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἀποκαλυπτόμενος ὁ Λόγος στόν ἄνθρωπο τόν κάνει καί μετέχει στό Φῶς, στήν Ζωή καί στήν Γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος δέν μετέχει στήν οὐσία τοῦ Λόγου, ἀλλά στήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Λόγου. Ζωή δέν εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ μετοχή στήν ἄκτιστη ζωή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Διάβολος κατέχει τήν μεγαλύτερη γνώση σχετικά μέ τόν Θεό, ἀλλά δέν ἔχει ζωή. Ἔχει ἁπλῶς ὕπαρξη. Ζωή ἔχει ὁ ἄνθρωπος μόνο ὅταν μετέχη στήν ἄκτιστη ζωή τοῦ Θεοῦ, δηλ. στήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄς ἔχη ὅση γνώση θέλει, ἐπίγεια καί ἐπουράνια. 

Μέ τήν γνώση ὁ ἄνθρωπος ἁπλᾶ διώχνει τήν ἄγνοια. Ζωή, ὅμως δέν θά ἔχη, ἄν δέν μεθέξη στήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλ. στήν ζωή τοῦ Θεοῦ. Ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ, ἤ ἡ γνῶσις περί Θεοῦ, δέν δίνει, ἀπό μόνη της, στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα νά ζήση, ἄν δέν ἔχη ὁ ἄνθρωπος μέθεξη στήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οὔτε ἡ ἔλλειψις τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ στερεῖ ὁπωσδήποτε ἀπό τόν ἄνθρωπο τήν ζωή. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ζήση καί χωρίς καθόλου γνώση, ὅταν μετέχη στήν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἕνα παιδάκι, π.χ., ἔχει καθόλου γνώση τοῦ Θεοῦ; Ὄχι. Καί, ὅμως, ζεῖ, ἐπειδή ἔτσι θέλει ὁ Θεός. Ἐπειδή ὁ Θεός τό κάνει νά ζῆ, μέ τήν Χάρι Του.

1β. Στήν σελ. 12 τοῦ Προλόγου, ὁ συγγραφέας λέει: « Εκατομμύρια άνθρωποι αγωνίστηκαν μέσα στους αιώνες, αγνοώντας την ουσία των πραγμάτων. Έκτισαν πολιτισμούς, θυσιάστηκαν γι' αυτούς, χωρίς ν' αντιλαμβάνονται ότι τα πάντα είναι προμελετημένα. Μάτωσαν, νομίζοντας ότι ανοίγουν και χαράζουν νέους δρόμους, τη στιγμή που αυτοί υπήρχαν χαραγμένοι από τον καιρό της Δημιουργίας. Αποδεικνύεται ότι ανάμεσα στους ανθρώπους υπήρξαν άνθρωποι, που γνώριζαν τα πάντα κι έδρασαν μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο, υπηρετώντας μία ειδική στρατηγική».

Ἐδῶ, ὁ συγγραφέας δέν ἐξηγεῖ τί ἐννοεῖ, ὅταν λέη ὅτι «τά πάντα εἶναι προμελετημένα». Ἀπό ποιούς; Στήν συνέχεια, λέει «ἀποδεικνύεται (πῶς;) ὅτι ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ὑπῆρξαν ἄνθρωποι πού γνώριζαν τά πάντα (ποιά πάντα;)». Πάλι, δέν ἐξηγεῖ πῶς γνώριζαν, ἤ ἀπό ποῦ γνώριζαν, κάποιοι ἄνθρωποι, τά πάντα. Οὔτε ἐξηγεῖ τί ἐννοεῖ ὅταν λέη «τά πάντα».

Κατεβάστε τό ὑπόλοιπο σέ μορφή pdf  πατώντας
Κριτική εἰς τόν Ὑδροχοϊσμό τοῦ Παναγιώτη Τραϊανοῦ. Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ Ἁγιορείτου (Μέρος Β΄)

Διαδικτυακή πηγή Ἀντιαιρετικό Ἐγκόλπιο