Τὸ φοβερὸ χέρι! Κυριακή ΙΓ΄Ματθαίου (†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Τὸ φοβερὸ χέρι!

«Ἄνθρωπος τις... ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα...καὶ ἐξέδοτο γεωργοῖς..»

Κυριακή ΙΓ΄Ματθαίου (Ματθ. κα΄ 33-42)

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Γεμάτη ἀπὸ νόημα βαθὺ καὶ ἀπέραντη σὲ πλούσια διδάγματα εἶναι, ἀγαπητοί μου, ἡ σημερινὴ παραβολή, ποὺ ἠκούσαμεν ἀπὸ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον.  Μᾶς ὑπενθυμίζει ἕνα θέμα πολὺ σοβαρόν, τὸ ὁποῖον ὀφείλομεν ὅλοι νὰ προσέξωμεν. Ἄς ἀναλύσωμεν δι’ αὐτὸ μὲ τὴν σειρὰν τὴν διδακτικὴν αὐτὴν παραβολήν.

1.Ὁ ἀμπελὼν καὶ ἡ σημασία του.

Ἡ ἀφήγησις μᾶς παρουσιάζει ἕναν οἰκοδεσπότην, ὁ ὁποῖος ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα. Ἐν συνεχίᾳ ὕψωσε γύρω-γύρω φράκτην, διὰ νὰ τὸν προφυλάξῃ ἀπὸ τοὺς κλέπτες.  Μετὰ ἀνοικοδόμησε θυσιαστήριον καὶ πύργον καὶ ἀφοῦ τὸν παρέδωσε πρὸς καλλιέργειαν εἰς μισθωτοὺς γεωργούς, ἀνεχώρησε.
Οἰκοδεσπότης, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ Θεός. Ἀμπέλι ἦτο ὁ Ἰσραηλιτκὸς λαός. Φράκτης ὁ νόμος τοῦ Μωϋσέως, διὰ τοῦ ὁποίου ἐχώριζε τοὺς Ἰσραηλίτας ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας καὶ τοὺς ἐπροφύλασσε.  Θυσιαστήριον καὶ πύργος ἦτο ὁ Ναός, ὅπου ἐλάτρευαν οἱ Ἰουδαῖοι τὸν ἀληθινὸν Θεόν.
  Καὶ γεωργοῖ ἦσαν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰσραηλιτῶν, εἰς τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ἐνεπιστεύθη τὸν λαόν Του, μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ φροντίζουν διὰ τὴν καλλιέργειαν καὶ προκοπήν του.

2. Ἡ στάσις τῶν γεωργῶν.

Ὅπως ἦτο φυσικόν, ἔπρεπεν οἱ Ἰσραηλῖτες νὰ δώσουν εἰς τὸν κατάλληλον καιρὸν τοὺς καρπούς των. Ἀπέστειλε λοιπὸν ὁ οἰκοδεσπότης τοὺς δούλους Του, διὰ νὰ συλλέξουν τοὺς καρπούς.  Δοῦλοι τοῦ Οἰκοδεσπότου ἦσαν οἱ διάφοροι Προφῆται τῆς Π. Διαθήκης μέχρι καὶ τὸν Ἰωάννην τὸν Βαπτιστήν.
Ἡ συμπεριφορὰ ὅμως τῶν γεωργῶν ἦτο κυριολεκτικῶς ἐγκληματική. Ἄλλον ἀπὸ τοὺς δούλους ἔδειραν, ἄλλον ἐφόνευσαν, ἄλλον ἐλιθοβόλησαν.
  Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς ἔστειλε καὶ ἄλλους ἀπεσταλμένους Του, οἱ γεωργοὶ συμπεριφέρθησαν κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον. Ἡ στάσις πράγματι τῶν ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων ἀπέναντι στοὺς προφήτας τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξε θηριώδης καὶ προδοτική.
 Διότι ὅλοι οἱ προφῆται ἐμισήθησαν, περιεφρονήθησαν, ὑβρίσθησαν, ἐφονεύθησαν ὡς ἄνθρωποι κακοῦργοι. Ὁ Ἱερεμίας ἐρρίφθη εἰς λάκκον βορβόρου, ὁ Ἡσαΐας ἐπριονίσθη, ὁ Ζαχαρίας ἐλιθοβολήθη, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος δὲν ἀνεγνωρίσθη ὑπὸ τῶν Ἀρχιερέων καὶ Πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ καὶ ἀπεκεφαλίσθη ὑπὸ τοῦ Ἡρώδου. Μένει κανεὶς κατάπληκτος ἐμπρὸς εἰς τὴν θηριωδίαν τῶν Ἰσραηλιτῶν.

3. Ἡ μεγίστη κακουργία.

Ἡ μακροθυμία ὅμως τοῦ Θεοῦ ἦτο μεγάλη. Ἐνῷ θὰ ἐπερίμενε κανεὶς νὰ τοὺς καταστρέψῃ, ἀντιθέτως προβαίνει εἰς νέαν ἐκδήλωσιν πρωτοφανοῦς ἀγάπης. Ἀποστέλει τὸν ἴδιον τὸν Υἱόν Του.  Θὰ ἀνέμενεν ὁ καθεὶς νὰ τὸν σεβασθοῦν καὶ νὰ ὑπακούσουν.  Διότι ὁ Υἱὸς τοῦ Οἰκοδεσπότου Θεοῦ ἦλθε μὲ κῦρος καὶ ἐξουσίαν ἀσυγκρίτως  μεγαλυτέραν ἀπὸ τοὺς προφήτας. Ἔκαμε θαύματα ἐκπληκτικά.  Ἐδίδαξε ὡς μοναδικὸς διδάσκαλος. Ἐφανέρωσε τὴν θείαν Του φύσιν καὶ καταγωγήν.  Φυσικὸν ἦτον νὰ Τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ νὰ πειθαρχήσουν.
Ὅμως!... Ἐπειδὴ οἱ ἄρχοντες εἶδαν ὅτι ὁ λαὸς ἠκολούθησε τὸν Χριστὸν καὶ ἤρχισε νὰ τοὺς ἐγκαταλείπῃ, ἀπεφάσισαν νὰ Τὸν φονεύσουν, διὰ νὰ ἐξουσιάζουν αὐτοὶ ἀνενόχλητοι τὴν κληρονομίαν, ἐκμεταλλευόμενοι τὸν λαὸν σύμφωνα μὲ τὰ συμφέροντά των.  «Καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν», λέγει ἡ παραβολή.  Τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν ἐσταύρωσαν ἐπὶ τοῦ Γολγοθᾶ.  Καὶ ἔτσι οἱ διῶκται τῶν προφητῶν διέπραξαν τὴν μεγίστην κακουργίαν, φονεύσαντς καὶ αὐτὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ.

4. Αἱ συνέπειαι.

Ὅταν ἐτελείωσεν ὁ Κύριος τὴν παραβολή, ἠρώτησε τοὺς ἀρχιερεῖς ποὺ τὸν ἤκουαν, τί νομίζουν ὅτι θὰ κάμῃ ὁ οἰκοδεσπότης τοὺς κακοὺς ἐκείνους γεωργούς!  Καὶ οἱ ἄρχοντες, χωρὶς νὰ ἐνοήσουν ὅτι ἐξέδιδον κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ των ἀπόφασιν, ἀπήντησαν, ὅτι τοὺς κακούργους αὐτοὺς θὰ καταστρέψῃ μὲ θάνατον καὶ θὰ δώσῃ τὸν ἀμπελῶνα εἰς ἄλλους γεωργούς, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀποδώσουν τοὺς καρποὺς εἰς τὸν κανονικόν των καιρόν.
Καὶ ἔγινεν ὅπως ἐπροφήτευσαν. Ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφασις ἐξετελέσθη κατὰ γράμμα κατὰ τῆς κεφαλῆς των. Ὁ Θεὸς ἐχρησιμοποίησε τὶς ρωμαϊκὲς λεγεῶνες πρὸς τιμωρίαν τῶν ἐνόχων Ἰουδαίων. Ἡ καταστροφή, ποὺ ἔλαβε χώραν τότε, δὲν ἔχει παράλληλον εἰς τὴν ἱστορίαν.
Ἀρκεῖ νὰ σημειωθῇ ὅτι κατὰ τὰ ἔτη τῆς πολιορκίας τῶν Ἱεροσολύμων, τοιαύτη πεῖνα καὶ δυστυχία ἐπεκράτησεν, ὥστε μητέρες ἔσφαξαν καὶ ἔφαγαν τὰ παιδιά των. Χιλιάδες Ἐβραίων ἐσταυρώθησαν·  τόσο δὲ σταυροὶ ἐχρειάσθησαν, ὥστε δὲν ἔφθασαν τὰ ξύλα, διὰ νὰ κάνουν σταυρούς. Ὁ περίφημος Ναὸς ἐκάη καὶ κατεστράφη ἐκ θεμελίων. Ἡ πόλις κατεστράφη καὶ ηὐλακώθη μὲ ἄροτρα. Ὑπὲρ τὸ ἕν ἐκατομμύριον Ἰουδαίων ἐφονεύθησαν ἤ ἐπωλήθησαν ὡς δοῦλοι εἰς τὰς ἀγορὰς τῆς Ρώμης καὶ τῆς Ἀλεξανδρείας.  «Κακοὺς κακῶς ἀπώλεσε».
Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔπεσεν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῶν καὶ τῶν τέκνων των, ὅπως τὸ ἐζήτησαν ὅταν ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου ἐφώναζον «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν».
 Καὶ τέλος ἐπῆρεν ὁ Θεὸς τὴν χάριν Του ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊκὸν ἀμπελῶνα καὶ ἐφύτευσεν ἄλλον, τὴν Χριστιανικὴν Ἐκκλησίαν, μὲ γεωργοὺς τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς ποιμένας καὶ διδασκάλους αὐτῆς.
Πλήρης, δηλαδή, ἐφαρμογὴ τῶν ὅσων ἐπροφήτευσαν οἱ ἴδιοι οἱ Ἀρχιερεῖς. Ἡ τιμωρία ὑπῆρξε παραδειγματική.

5. Τὰ διδάγματα.

Κατ’ ἀρχὴν πρῶτον συμπέρασμα εἶναι, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα ἐκείνους, εἰς τοὺς ὁποίους ἔδωσεν ἐξουσίας, χωρὶς ἔλεγχον. Ἠμπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι μένουν ἀνενόχλητοι οἱ κακοί. Ὅμως θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα τῆς λογοκρισίας. Ἄνέχεται  βεβαίως καὶ μακροθυμεῖ. Ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ.
 Πολλοὶ φαντάζονται ὅτι θὰ διαφύγουν τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ. Ἀγνοοῦν ὅμως τὴν διαβεβαίωσίν Του, ὅτι θὰ ἔλθῃ κάποτε ὁ ἴδιος, διὰ νὰ ἀποδώσῃ ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
β) Ἠμπορεῖ σήμερον μερικοὶ νὰ καταδιώκουν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς ἐργάτας της καὶ νὰ γίνωνται ἀσεβεῖς θεομάχοι. Δυνατὸν νὰ χύνουν αἷμα καὶ νὰ ἐργάζωνται διὰ τὴν ἐκρίζωσιν τῆς πίστεως.
Ἄς τὸ γνωρίζουν ὅμως, ὅτι ματαίως ἀγωνίζονται.
Ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἄν δοκιμάζωνται οἱ ἐργάται της, μένει ἀκατάλυτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Θὰ ἔλθῃ ὥρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλοι οἱ διῶκτες θὰ συντριβοῦν πάνω εἰς τὸν αἰώνιον βράχον, τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον μὲ λύσσαν πολεμοῦν οἱ δυστυχεῖς θεομάχοι.
Ὄχι μόνον θὰ συντριβοῦν. Θὰ γίνουν σκόνη καὶ καπνὸς ἐμπρὸς εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτὸ δὲν πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἀνυπομονοῦν ὅταν βλέπουν τοὺς κακοὺς νὰ ἐπιπλέουν. Ἄς ἔχουν ὀλίγην ὑπομονήν, «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι΄, 31), βεβαιώνει ἡ Ἁγ. Γραφή.
γ) Ἀλλὰ καὶ ἔνα ἄλλο δίδαγμα ἐξάγεται ἀπὸ τὴν παραβολήν. Ὁ Θεὸς μᾶς ἐκάλεσεν ὅλους εἰς τὴν σωτηρίαν.  Μᾶς ἔκαμε κλήματα τῆς πνευματικῆς ἀμπέλου, τῆς Ἐκκλησίας. Εἰδικώτερον ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνας μᾶς ἐτίμησεν ἰδιαιτέρως καὶ μᾶς ηὐλόγησε πλουσίως.
Ἄν ἀποδειχθῶμεν ὡς ἄτομα ἀνάξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς· ἄν ἀφήσωμεν τὸν Θεὸν καὶ ἀκολουθήσωμεν τὸν δρόμον τῆς ἁμαρτίας· ἄν ἐγκαταλείψωμεν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν εὐσέβειαν καὶ ἀκολουθήσωμεν δρόμους ἀπιστίας καὶ κακίας, τότε μᾶς περιμένει ἡ δικαία τιμωρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ καταστροφή.
Τὸ δὲ πρᾶγμα θὰ εἶναι δραματικότερον, ἄν ὡς Ἔθνος Ἑλληνικὸν ἐγκαταλείψωμεν τὸν Θεὸν καὶ πιστεύσωμεν εἰς νέας θεωρίας ἀνθρώπων καὶ περιφρονήσωμεν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Χριστοῦ καὶ παραδοθῶμεν εἰς τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴν ἁμαρτίαν ὡς λαός, καὶ παραδώσωμεν τὰς ἀρχὰς τῆς φυλῆς μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι τρομερὸς ἀνταγωνιστής. Ὅποιος συγκρούεται μαζύ Του, ἐκμηδενίζεται καὶ ἐξαφανίζεται.
Τὸ πάθημα τῶν κακῶν γεωργῶν ἄς μᾶς γίνῃ μάθημα.  Πρὶν εἶναι ἀργά....

Ἀγαπητοί,

Πρὸ ἐτῶν ὁ πρόεδρος τοῦ Ἐθνικόφρονος τύπου τοῦ Λονδίνου Γεώργιος Βαλὲ δὲν ἔπαυεν εἰς πᾶσαν εὐκαιρίαν νὰ κατακρίνῃ καὶ νὰ εἰρωνεύεται τὴν Χριστιανικὴν θρησκείαν.  Μίαν ἡμέραν εἰς ἕνα ἐπίσημον γεῦμα, ἐνώπιον 200 συνδαιτυμόνων, ἤρχισε πάλιν νὰ ὁμιλῇ χλευαστικὰ διὰ τὸν Χριστιανισμὸν καὶ νὰ εἰρωνεύεται τὸ ὅραμα τοῦ Ἀπ. Παῦλου, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἐπήγαινεν εἰς τὴν Δαμασκόν, μετεστράφη καὶ ἔγινε Χριστιανός. Τὴν στιγμὴν δέ, ποὺ ἔλεγε ἐμπαικτικῶς: «Σαούλ,  Σαούλ, τί με διώκεις;» καὶ ἐνῷ οἱ προσκεκλημένοι ἐχειροκρότουν, ἔπαθε συγκοπὴν τῆς καρδίας καὶ ἔπεσε κάτω χωρὶ νὰ εἰπῇ λέξιν.
Τρόμος κατέλαβεν τοὺς συγκεντρωθέντας.

Ἀδελφέ,

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς ἀνέχεται τὴν ἁμαρτίαν καὶ μακροθυμεῖ. Ἀλλὰ κάποτε ἡ ἀνοχή Του ἐξαντλεῖται.  Καὶ τότε τιμωρεῖ παραδειγματικῶς τὴν ἀσέβειαν καὶ τὴν κακίαν, ποὺ ἐγείρει θρασεῖαν κεφαλήν.
Εἴμεθα καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τοὺς λαβόντας δωρήματα ἀπὸ τὸν Θεόν.  Μὴ ἀμελήσωμεν νὰ τὰ καλλιεργήσωμεν. Ὁ Κύριος περιμένει καρπούς.  Πνευματικούς.  Τοὺς ἔχομεν ἆρά γε;
Ἀλήθεια, τοὺς ἔχομεν;

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.113-117)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

  Άναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com