Ἡ ἀποδημία μου πρός τήν ἀλήθεια. (Μέρος Γ'). Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό. Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ἡ ἀποδημία μου πρός τήν ἀλήθεια

(Μέρος Γ')

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα 

Συνεπῶς, γιά νά συνδέσω, ὅσα ἔλεγα προηγουμένως, ἐζήτησα ἐκεῖνον τόν Χριστιανό, μέσῳ τοῦ ὁποίου μέ τραυμάτισε στήν ψυχή ὁ Κύριος τῆς δόξης Χριστός μέ «πάσσαλο στό κεφάλι», νά συνομιλήση μέ ἱερέα γιά νά ἐξομολογηθῶ καί νά μέ κοινωνήση καί ἀπό τότε ἔμεινα γιά πάντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἐκεῖ τότε συνέβη ἕνα γεγονός, τό ὁποῖον ἴσως νά εἶναι τό πιό σπουδαῖο τῆς ζωῆς μου. Στίς κρίσεις μου ἐπάνω, ἐπιζητοῦσα ἐπί πλέον νά καταλάβω γιατί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι πιό ἀληθινή ἀπό τόν προτεσταντισμό, στόν ὁποῖον ἐπίστευα μέχρι τότε καί τόν ἐθεωροῦσα σάν τήν καθαρώτερη μορφή τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ἐνῶ μέχρι τότε ἡ Ὀρθοδοξία μοῦ φαινόταν ἀποκλεισμένη στά δικά της γνωρίσματα, μέ τίς εἰκόνες, τόν διάκοσμό της, τούς ὡραίους ὕμνους της, τίς τελετές καί τά τυπικά της.
Ἐγώ ἐπίστευα ὅτι ὁ προτεσταντισμός ἦτο ἕνας οὐσιαστικός  χριστιανισμός καί, παρατη­ροῦσα, ὅτι μέ ἐνδιέφερε πάντοτε ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων. Πιστεύοντας χωρίς ἀμφιβολία αὐτά, ἐνεθάρρυνα πάντοτε καί τούς ἄλλους νέους, μέ τούς ὁποίους συνωμιλοῦσα, ὅτι πρέπει νά κατανοοῦν τά πράγματα στό βάθος τους καί ὄχι περιφερειακά.

Ἀναζητοῦσα ἀχόρταγα τήν ἀληθινή ζωή, σ᾿ ὅλες τίς κατευθύνσεις τῆς ζωῆς μας, μέσα δηλαδή ἀπό τήν κουλτούρα, ἀπό τά πνευματικά μας ταξίδια, ἀκόμη καί μέσα ἀπό τήν ἁμαρτία. Καί μέσα ἀπό τήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ τελικά τόν ἀληθινό προορισμό του.
Ἀλλά ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι  ἀλήθεια καί γι᾿ αὐτό, αὐτό τό ὁποῖο ὁ Κύριος δέν μᾶς τό ἔδωσε σάν ἐντολή, ἐμεῖς τό ὀνομάζουμε ἁμαρτία, ὄχι μέ τήν ἠθική ἔννοια, ἀλλά μέ τήν ὀντολογική, τήν ἔννοια τῆς φύσεως.
Ἀκόμη κι ὅταν ἐμεῖς δέν κατανοοῦμε πλήρως τίς ἐντολές, ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀπεκάλυψε αὐτό πού Ἐκεῖνος γνωρίζει καλλίτερα, ὅ,τι μᾶς χρειάζεται, διότι Αὐτός μᾶς ἔπλασε καί μᾶς ἀπεκάλυψε διά τοῦ λόγου Του, ποιοί εἶναι οἱ πόθοι μας καί ποῦ θά εὕρωμεν τήν τροφή πού ἀναζητοῦμε μέ τόση ἐπιθυμία, δηλαδή τήν αἰώνια ζωή.

Καί σέ λίγο χρόνο, μετά τήν ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία, μοῦ ἦλθε ἡ κλίσις γιά τήν καλογερική ζωή, τήν ὁποία αἰσθάνθηκα σάν μία ἀπάντησι στήν ἐρώτησι πού εἶχα ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία. Μέ τόν καιρό κατάλαβα ὅτι ὁ θάνατος περιέχει τήν ἔννοια τῆς ζωῆς καί βλέπω ὅτι ἡ ὕπαρξίς μας ἐδῶ στήν γῆ, δέν εἶναι παρά ἡ δεύτερη θητεία τῆς διαμονῆς μας στήν ἀνυπαρξία, ἀπ᾿ ὅπου μᾶς καλεῖ ὁ Θεός στήν αἰωνιότητα.
Ἡ πρώτη θητεία ἦτο ἡ ζωή μας στήν κοιλία τῆς μητέρας μας. Ἦτο μία κυοφορία «μηχανική», ὅπου δημιουργεῖται τό σῶμα τοῦ νέου ἀνθρώπου, γιά νά ἠμπορῆ νά ζήση στήν γῆ, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός.
Σ᾿ αὐτή τήν ἐπίγεια ὕπαρξί μας διερχόμεθα τήν δεύτερη κυοφορία μας· πεθαίνουμε γιά νά γεννηθοῦμε ἐδῶ, πεθαίνουμε κατά τήν προηγούμενη ζωή μας, στήν κοιλία τῆς μητέρας μας καί τώρα ἀρχίζουμε, μετά τήν γέννησί μας τήν δεύτερη κυοφορία μας, ὅπου διαγράφεται ἡ προσωπικότητά μας, ὁ διάλογός μας μέ τόν Θεό.

Ἀπό τώρα, ὁ Θεός δέν κάνει πλέον τίποτε στήν ζωή μας, παρά μόνο ἐάν  Τόν ἀφήσουμε, ἐάν εἰποῦμε: «Ἀμήν» στόν λόγο Του. Ἐάν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σ᾿ Αὐτόν. Μέ ὅλους τούς τρόπους τούς ὁποίους μᾶς ἔδωσε στήν ἱστορία, ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ.
Μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά Τόν ἐμπιστευώμεθα, μᾶς δείχνει τί ἠμπορεῖ καί τί θέλει νά κάνη μέ ἐμᾶς· καί, μέσῳ αὐτοῦ τοῦ διαλόγου, μεταξύ τῆς ψυχῆς μας καί τοῦ Θεοῦ, ὁ Οὐράνιος Πατήρ συνεχίζει τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἀπό τήν στιγμή αὐτή, μέ τήν ἄδεια τοῦ ἀνθρώπου.

Τίποτε δέν κάνει, χωρίς τήν ἄδειά μας (εἶναι πολύ σπουδαία ἐδῶ ἡ σημασία τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου)· ὁ Θεός μᾶς καλεῖ, μέσῳ τῆς ἐλευθερίας μας καί μᾶς διδάσκει στήν ζωή αὐτή ὅτι κι αὐτή εἶναι μία «κυοφορία» γιά τήν ζωή πού θά ἔλθη, δηλαδή τήν αἰώνια ζωή.

Στήν κοιλία τῆς μητέρας μας ἐσχηματίζοντο τά μέλη, ἀπό τά ὁποῖα δέν ἔχουμε ἀνάγκη στήν ἄλλη ἐκεῖ ζωή. Διότι τί ζητοῦν ἐκεῖ τά χέρια καί τά πόδια;  Τί ἔχουμε νά κάνουμε μέ τήν μύτη, τά μάτια ἤ τό στόμα μας; Αὐτά χρειά­ζονται βεβαίως γιά τήν ζωή πού ἔρχεται μετά τήν γέννησί μας ἀπό τήν κοιλία τῆς μητέρας μας.

Πολλοί μεταξύ τῶν διανοουμένων μας σκανδαλίζονται καί δέν πιστεύουν στήν προσευχή, δέν πιστεύουν στήν πνευματική ζωή κι αὐτά τούς φαίνονται φυσιολογικά. Ὅταν ἡ διάνοια παραμένει στά ὅρια αὐτῆς τῆς ζωῆς, δέν ἠμπορεῖ νά ἰδῆ τά πνευματικά ἔργα, ἐπειδή αὐτά εἶναι τά μέλη τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία θά ἔλθη.
Πρός διάκρισιν ὅμως ἀπό τήν ἐξωτερική κατάστασι τῆς γεννήσεως, ὁ Θεός δέν μᾶς σχηματίζει τά «μέλη» αὐτά, παρά μόνο μέ τήν ἄδεια τῆς θελήσεώς μας, πού ἐκφράζεται ἐλεύθερα διά τῆς πίστεώς μας, τήν ὁποία ἐνισχύει στήν ζωή μας ὁ Θεός γιά νά ζοῦμε καί νά ἐργαζώμεθα δι᾿ αὐτῆς.

Λέγουν ὅτι ὁ Θεός τήν καλλιεργεῖ σ᾿ ἐμᾶς, περισσότερο ἀπ᾿ ὅ,τι ἐμεῖς. Ὁπότε, ἀπαντώντας, μέσῳ τῆς ἐλευθερίας μας, σάν διαιτητές στόν Θεό, Τοῦ δίνουμε τήν δυνατότητα νά συνεχίση σ᾿ ἐμᾶς τήν δημιουργία Του· ὁ Θεός μᾶς διδάσκει στήν ζωή αὐτή ν᾿ ἀρχίσουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά κόψουμε τόν ὀμφάλιο λῶρο ἀνάμεσά μας καί ἀπό τήν κοιλιά αὐτῆς τῆς δημιουργίας.
Καί ἐδῶ ἀρχίζει, στήν ἁμαρτωλή κατάστασι τοῦ ἀνθρώπου, ὁ πόνος καί ἡ τραγικότης τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία πρέπει νά φαίνεται σάν  προοπτική τῆς αἰωνίου ζωῆς. Καί, ὅπως τό βρέφος, στήν κοιλία τῆς μητέρας του, δέν ξέρει τίποτε, ἀλλά ἀφήνει τήν ὕπαρξί του νά κάνει αὐτό πού ξέρει αὐτή μ᾿ αὐτό (βρέφος) ἔτσι  κι ἐμεῖς, στήν κοιλία ὄντες αὐτῆς τῆς ζωῆς, νά ἐμπιστευώμεθα τά πάντα  στόν Θεό.

Ἐπιβάλλεται ἀκόμη, νά συνεργαζώμεθα, διά τῆς προσευχῆς καί τῆς συμμετοχῆς μας στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα εἶναι ἐνέργειες τῆς ζωῆς πού θά ἔλθη. Ἀρχίζοντας ἀπό τό Βάπτισμα, γιά τό ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι εἶναι σάν τόν θάνατο ἐν Χριστῷ (Ρωμ.6,3-6) κατεβαίνουμε στόν θάνατο, στό νερό τοῦ βαπτίσματος καί ἐξερχόμεθα ἀπ᾿ αὐτό ἀναγεννημένοι σέ μιά νέα ζωή ἐν Χριστῷ· μέ τίς ἀσκητικές προσπάθειες τῆς ζωῆς μας, διδασκόμεθα λίγο-λίγο νά ἀπομακρυνώμεθα, νά ἀποσπώμεθα, κατά τό μέτρο πού μᾶς εἶναι δυνατόν, ἀπό τά στοιχεῖα αὐτῆς τῆς ζωῆς καί νά γευώμεθα κάτι ἀπό τήν αἰώνια ζωή, δηλαδή  ἀπό τό τρίτο καί τελευταῖο στάδιο.

Θά ἀποθάνουμε στό τέλος σωματικά, θά ἀποθάνουμε ὁριστικά στήν ζωή αὐτή γιά νά ἠμποροῦμε νά γεννηθοῦμε ὁριστικά στήν ζωή πού θά ἀκολουθήση κατόπιν.

***

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία   

καί ἡ  εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Μετάφρασις - ἐπιμέλεια ὑπό ἀδελφῶν 

Ἱερᾶς Μονῆς Ὅσιου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 

2005

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  π. Νόϊκα -Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία