Ο Θεός είναι μεγάλος! Ἱστορίες Γέροντος Κλεόπα. Μέρος Β΄ (Τελευταίο)

Ο Θεός είναι μεγάλος!

     Μετά από οκτώ ημέρες πήγε πάλι στο μάστορα, μεταμφιεσμένος βέβαια και πάλι σαν απλός πολίτης.
-    Αδελφέ, με θυμάσαι;
-    Μάλιστα, κύριε, διότι ο Θεός είναι μεγάλος! Πριν από μερικές μου είχες φέρει ένα δαχτυλίδι για επισκευή.
-    Είναι έτοιμο;
-    Ναι.
-    Η πέτρα είναι στη θέση της;
-    Κύριε, του είπε ο αργυροχόος, επισκεύασα το δαχτυλίδι, αλλά δεν είδα να έχει κάποια πέτρα επάνω του.
-    Ω δυστυχία! Έχεις ιδέα με ποιόν μιλάς; Με τον Λέοντα τον αυτοκράτορα!
   Και βγάζει αμέσως το πανωφόρι του αποκαλύπτοντας τα βασιλικά του εμβλήματα.
-    Ε και λοιπόν;
-    Και λοιπόν; Αν δεν μου δώσεις την πέτρα, θα το μετανιώσεις πικρά!
-    Δεν πειράζει, μεγαλειότατε, διότι ο Θεός είναι μεγάλος!
-    Περίμενε και θα σου δείξω εγώ πόσο μεγάλος είναι ο Θεός! Εάν δεν βάλεις σε τρεις μέρες την πολύτιμη πέτρα στο δαχτυλίδι μου, θα σε εκτελέσω.
-    Μεγαλειότατε, εάν μου δώσεις τρεις ημέρες, πιστεύω ότι θα τη βάλω την πέτρα στο δαχτυλίδι, ο Θεός είναι μεγάλος!

-    Και πού θα βρεις εσύ μια τέτοια πέτρα; Πρόσεχε καλά! Σου δίνω διορία τρεις ημέρες για να τη βρεις και να τη βάλεις στη θέση της! Είπε με πολύ αυστηρό ύφος ο βασιλιάς και έφυγε.
   Μόλις τα άκουσε αυτά η γυναίκα του αργυροχόου, άρχισε να κλαίει και να αναστενάζει.
-    Αλίμονό μας! Έχασες, βρε, την πέτρα από το δακτυλίδι του βασιλιά;
-    Κλείσε το στόμα σου, γυναίκα. Ο Θεός είναι μεγάλος!
-    Άνθρωπέ μου, του έλεγε εκείνη, δεν άκουσες ότι ο βασιλιάς σε τρεις μέρες θα σου κόψει το κεφάλι; Κι όχι μόνο το δικό σου, αλλά και το δικό μου και τα κεφάλια όλων μας εδώ πέρα! Δεν άκουσες ότι είχε στο δακτυλίδι του μία πανάκριβη πέτρα από οστρέλ;
-    Γυναίκα, κλείσε το στόμα σου, διότι ο Θεός είναι μεγάλος!
-    Άκου τι λέει ο αναίσθητος! Απάντησε εκείνη και συνέχισε να του τα… ψέλνει.
   Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήταν δυνατόν να μην ταράζεται μπροστά σε αυτό που τον περίμενε. Αυτός όμως δεν πτοήθηκε, καθώς είχε, όπως είπαμε, αληθινή πίστη στο Θεό.
   Απελπισμένη η γυναίκα, πήγε την άλλη μέρα το πρωί στην αγορά, για να πάρει μερικά ψάρια. Στον δρόμο σκεφτόταν: «Αλίμονό μας! Ο άνδρας μου κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του! Να ήταν πράγματι ο βασιλιάς ή κάποιος άλλος; Άκου τι ακριβή πέτρα είχε στο δακτυλίδι του»!
   Αλλά και τα παιδιά τους είχαν φοβηθεί πολύ.
-    Αλίμονό μας, πατερούλη, του έλεγαν. Θα χαθούμε!
-    Παιδιά μου, ο Θεός είναι μεγάλος! Μην απελπίζεστε!
   Η γυναίκα επέστρεψε στο σπίτι μαζί με τα ψάρια που είχε αγοράσει και ξεκίνησε να τα καθαρίζει. Μόλις όμως άνοιξε την κοιλιά ενός μεγάλου ψαριού, είδε κάτι να λάμπει. Κοιτάζει καλύτερα και τι να δει… Στο στομάχι του ψαριού βρισκόταν μια μικρή πετρούλα, πανέμορφη και εκθαμβωτική!
-    Άντρα μου, τρέχα γρήγορα! Δες εδώ! Μόλις άνοιξα το ψάρι για να το καθαρίσω, βρήκα στην κοιλιά του αυτήν εδώ την πέτρα.
  Ο αργυροχόος κοιτάζει την πέτρα και αναφωνεί:
-    Εε, γυναίκα, αυτή είναι η πέτρα από το δακτυλίδι του βασιλιά! Δεν σου έλεγα εγώ ότι ο Θεός είναι μεγάλος;
-    Κύριε ελέησον! Τι λες να κάνουμε τώρα;
-    Δως’ τη μου να την καθαρίσω.
   Ο αργυροχόος παίρνει την πολύτιμη πέτρα, την καθαρίζει λιγάκι και πάει να τη δοκιμάσει στο δαχτυλίδι, για να δει τι πρέπει να κάνει για να την προσαρμόσει επάνω του. Με το που πάει όμως να την τοποθετήσει, εκείνη γλιστράει και μπαίνει στη θέση της χωρίς καμιά προσπάθεια! Η πέτρα ταίριαζε ακριβώς…
-    Γυναίκα, άφησέ με να την καθαρίσω καλά και θα τη βάλω στη θέση της. Και κλείσε το στόμα σου επιτέλους! Το βλέπεις τώρα ότι ο Θεός είναι μεγάλος;
   Την καθάρισε λοιπόν καλά καλά, την τοποθέτησε στο δαχτυλίδι και περίμενε. Ο βασιλιάς, που του είχε δώσει μόνο τρεις ημέρες διορία, έρχεται την τρίτη ημέρα, ντυμένος αυτή τη φορά με την επίσημη βασιλική ενδυμασία του.
-    Με γνωρίζεις, μάστορα;
-    Γνωρίζω τη Μεγαλειότητα σου, διότι ο Θεός είναι μεγάλος!
-    Το δαχτυλίδι μου είναι έτοιμο;
-    Έτοιμο είναι, Μεγαλειότατε, διότι ο Θεός είναι μεγάλος!
-    Την πέτρα την… έβαλες στη θέση της;
-    Τη έβαλα, Μεγαλειότατε, διότι ο Θεός είναι μεγάλος!
-    Για να δούμε πόσο μεγάλος είναι… Φέρε μου το δαχτυλίδι.
  Ο αργυροχόος δίνει το δαχτυλίδι στον βασιλιά κι εκείνος, εμβρόντητος, αρχίζει να το εξετάζει προσεκτικά, κοιτώντας από κάθε πλευρά:
-    Άνθρωπέ μου, δεν ξέρω τι να πω! Εγώ ο ίδιος, θέλοντας να σε δοκιμάσω, έβγαλα αυτή την πέτρα από το δαχτυλίδι που σου έφερα και την πέταξα στη θάλασσα. Και τώρα τη βλέπω πάλι στη θέση της και… μένω άφωνος. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ο Θεός είναι μεγάλος! Μα πώς τη βρήκες; Ποιός σου την έφερε; Πώς μπόρεσες εσύ να βρεις μια τέτοια πέτρα, που αξίζει όσο ολόκληρο το βασίλειό μου;
-    Μεγαλειότατε, ο Θεός είναι πράγματι μεγάλος! Άκου, λοιπόν. Η γυναίκα μου αγόρασε μερικά ψάρια από την αγορά και μέσα στο στομάχι ενός από αυτά βρήκε την πέτρα.
-    Άνθρωπέ μου, συγνώμη σου ζητώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου! Από σήμερα θα γίνεις προσωπικός μου σύμβουλος. Θα σε έχω δίπλα μου για πάντα, διότι πείστηκα πλέον ότι εσύ δε λες μονάχα με το στόμα, από συνήθεια, ότι «ο Θεός είναι μεγάλος». Αυτό τον λόγο τον βγάζεις από τα βάθη της καρδιάς σου, διότι έχεις αληθινή πίστη στο Θεό. Έχεις πίστη ενεργή, πίστη σταθερή και ακλόνητη στη δύναμη του Θεού. Έχεις τόσο δυνατή πίστη, ώστε μπορείς να επιτύχεις οτιδήποτε στη ζωή σου, διότι ο Θεός είναι μαζί σου. Δεν πιστεύεις με το στόμα σου, αλλά με την καρδιά σου. Είσαι ένας αληθινά πιστός χριστιανός.
   Και από εκείνη την ημέρα ο βασιλιάς πήρε τον αργυροχόο στο παλάτι ως σύμβουλό του.

   Βλέπουμε λοιπόν ότι τον άνθρωπο αυτόν, που πίστευε ακράδαντα ότι ο Θεός είναι μεγάλος, ο Θεός τον αξίωσε να γίνει μεγάλος επί της γης και σίγουρα και στους ουρανούς, μετά τη κοίμησή του.

Ἀπόσπασμα από τό βιβλίο   

Ἱστορίες Γέροντος Κλεόπα - Βιβλίο Α

Ἐκδόσεις Σταμούλη - Ἄθως - παιδικά

σελ 17-24

Επιμέλεια κειμένουΑναβάσεις

Ευχαριστούμε τον πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.

Για να διαβάσετε τα υπόλοιπα πατήστε  Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα