Βατοπαιδινές Κατηχήσεις Γέροντος Ιωσήφ- Κατήχηση 8η - «Σχολάσατε και γνώτε»

ΚΑΤΗΧΗΣΗ 8η 

 

«Σχολάσατε και γνώτε»

 

 

Αδελφοί και πατέρες, στο πνευματικό σχολείο που φοιτούμε, παρατείνεται η διάρκεια των μαθημάτων, μέχρι να πάρουμε το πτυχίο μας. Και εμείς οφείλουμε ακούραστα να εμμένουμε και να μελετούμε τα στοιχεία, που μας είναι απαραίτητα για να φτάσουμε στο στόχο μας και να επιτύχουμε το σκοπό μας. Να, λοιπόν, μια καλή αρχή και μελέτη που είναι αναγκαία. «Σχολάσατε και γνώτε, ότι εγώ ειμι ο Θεός» (Ψαλμ. με΄,10). Ακριβώς αυτόν το Θεό εμείς αναζητούμε και γυρω απ αυτόν στρέφεται όλο το ενδιαφέρον μας. Η αρχή όμως της γνώσης, η μάλλον της επιτυχίας και κατάκτησης, έχει ως βάση το «σχολάσατε». Τι σημαίνει το «σχολάσατε», παρά μόνο την αποκοπή και τον αποχωρισμό από κάθε άλλη σχέση ή μέριμνα και την ολοκληρωτική αφιέρωση και αποκλειστική σπουδή και φροντίδα του κέντρου του στόχου μας; Δυο ειδών ασχολίες επιβάλλονται ταυτόχρονα για την πληρέστερη κατάκτηση του στόχου μας. Η μία είναι η ολοκληρωτική αμεριμνία από τα πράγματα και τις ιδέες αυτού του κόσμου. Η άλλη είναι η αξιολόγηση της αμοιβής, η οποία αναμένει αυτούς που είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι σ αυτό το
σκοπό. Το βραβείο αυτής της εργασίας είναι δύσκολο να εκφραστεί, γιατί δεν πρόκειται για αξίες, δωρεές η κληρονομιές τόπων και χώρων, αλλά για την υιοθεσία του Θεού, που είναι ο μοναδικός Πατέρας μας. «Έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β Κορ. στ΄, 18).

Ο ρύπος με τον οποίο η αμαρτωλότητα μόλυνε την καρδιά, και χρονικά και ποσοτικά, είναι πραγματικά πολύς και χρειάζεται ανάλογη φωτιά για να τον καθαρίσει, δηλαδή δάκρυ με ζήλο, μετάνοια και γενικά φιλοπονία.

Αυτά, ως απαραίτητα καθαρτικά μέσα, γίνονται ή με εκούσιους πόνους και συντριβή, που δεν διακόπτονται από την ομιχλώδη ραθυμία και αμέλεια, ή με ακούσιες επιφορές, που η πανσωστική
πρόνοια του σωτήρα μας επινοεί, για να μη στερηθούμε την πατρική του ευλογία για τη σωτηρία μας.

Δεν είναι όμως, αδελφοί μου, τα εκούσια ελαφρότερα και ευκολώτερα, αφού ελέγχονται από τη δική μας δύναμη και θέληση, παρά τα ακούσια, που είναι άγνωστης χρονικής διάρκειας και τόπου και ποιότητας;

Παραχαράζουν τη μετάνοια και εμπαίζονται από τα πράγματα και αποτελέσματα, όσοι δεν εφαρμόζουν σωστά και όπως πρέπει την πρακτική υποταγή. Δεν δέχονται τις υποδείξεις και οδηγίες των γερόντων και πνευματικών διδασκάλων, αλλά ξαναζωντανεύουν την κατάρα του αναρχισμού και της ιδιορρυθμίας, της οποίας αποτέλεσμα είναι ο σκοτισμός και η αιχμαλωσία. Γίνονται κατά τη Γραφή «ενώπιον εαυτών επιστήμονες» (Ησ. ε΄, 21).

Στα σχέδια της περιεκτικής πρόνοιάς του, ο παντεπόπτης Θεός, δεν δίνει τη δωρεά της σωτηρίας αβασάνιστα και χωρίς δοκιμή. Γι αυτό αφήνει το καμίνι των πειρασμών και συστέλλει τη βοήθεια της Χάρης του. Εγκαταλείπεται η ψυχή στη ζάλη των πειρασμών και στους λογισμούς, υπό την επήρεια των πονηρών δαιμόνων, για να δείξει σε τι ακριβώς κλίνει η ροπή της και τι προτιμά. Το Θεό Πατέρα και ποιητή ή τον κόσμο αυτόν και το « λείον» (εύκολο) της ηδονής;

Τότε, ή τη Χάρη του διπλασιάζει στους νόμιμους αθλητές, ή τους παραδίδει στους ακούσιους πειρασμους και τις συμβατικές συμφορές, για να γνωρίσουν εκ πείρας τη δική τους ευτέλεια και ότι, κατά το λόγο του, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. ιε΄, 5).

Υπάρχει και μια άλλη αιτία, που προκαλεί συνήθως ταραχή στους αγωνιζόμενους για τη σωτηρία τους. Αξίζει να σχολιαστεί προσεκτικά, για να αποφεύγεται η αποθάρρυνση και η δειλία, ιδιαίτερα στους νέους.

Όταν οι ειρηνικοί λογισμοί του αγωνιζόμενου θολώσουν από τη σατανική κακότητα, τότε αρχίζουν τα πύρινα βέλη της επιθυμίας να ταράζουν το νου. Τότε ο νους συγχύζεται από την απρεπή ταραχή, που προκαλούν οι εμπαθείς λογισμοί, και χάνει την ισορροπία της ειρηνικής του κατάστασης. Η σύγχυση αρχίζει με την επιδρομή των « υιών της Βαβυλώνος», που είναι όλα μαζί τα άθεσμα και σαρκικά και άθεα και θυμώδη και ράθυμα. Αυτά όλα μαστίζουν τον αγωνιστή. Αν η θεία παναγαθότητα δεν συντόμευε τις συμφορές «ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ» (Ματ. κδ΄, 22).

Αυτό όμως να μην τρομάζει τους αθλητές της ζωής και να νομίζουν ότι είναι κάτι μόνιμο η έγινε λόγω της αμέλειάς τους. Είναι « γυμνασία» της περιεκτικής πρόνοιας, για να αποκτήσουν πείρα του νοητού πολέμου, όσοι θέλουν και άγωνίζονται. Ανάλογα με την αρρώστια που επικρατεί, λόγω των παθών και των συνηθειών, και την εσωτερική κατάσταση της σήψης που προκαλεί η αμαρτία, επιτρέπεται από το Θεό η συμφορά των πειρασμών. Έτσι το πικρό ποτήρι των θείων κριμάτων μας προσφέρεται δριμύτερο ή συμπαθέστερο.

Εάν, κατά κάποιο τρόπο, η ύλη της αμαρτίας, από λογισμούς φιλήδονους η φιλόζωους, που υπάρχει μέσα μας, είναι ιάσιμη και ευκολοθεράπευτη, τότε το ποτήρι των πειρασμών είναι συγκερασμένο με συμπάθεια από το δεσπότη και Κύριό μας. Εάν όμως, η ύλη της αμαρτίας είναι δυσκολοθεράπευτη, λόγω της κατάρας του εγωισμού και της υπερηφάνειας, και η πληγή που προκαλεί τη σήψη σε βάθος κρυμμένη, τότε το ποτήρι των συμφορών είναι δριμύτατο και σκληρό. Αυτό γίνεται για να γνωρίσει σε έκταση τη φτώχεια και τη γύμνωσή του, αυτός που πλανήθηκε, και να πλησιάσει την ταπείνωση και τον κλαυθμό, απ όπου θά ανατείλει η ανάσταση. Ο ωφελιμώτερος τρόπος αληθινής μετάνοιας και ο καλύτερος τρόπος να αποφεύγει ο άνθρωπος τους συνεχείς πειρασμούς και να γνωρίσει τη δική του ασθένεια και αδυναμία είναι το να αποφεύγει το καταραμένο «δικαίωμα».

Αλλο σωτήριο μέσο είναι η εγκράτεια. Σ αυτήν ανήκει η αποφυγή κάθε άνεσης και παρηγοριάς απ όπου και αν προέρχεται. Στη φιλοπονία ανήκει η αποφυγή κάθε τιμής και κάθε ανάπαυσης. Σκοπός της αληθινής μετάνοιας είναι το να είμαστε ταπεινοί, κατηφείς, ξένοι ως προς την κοσμική ζωή και σκέψη και. μιμητές των παθημάτων του Κυρίου. Ο Κύριος ήταν πράος και «ταπεινός τη καρδία», και όχι στο σχήμα, και με πραότητα και ταπείνωση καρδιάς αρέσκεται να τρέχουμε το δρόμο του, και δικαίως, εφόσον «πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν σνντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. ν΄, 17).

Αλλο είναι η ταπεινολογία, άλλο η ταπείνωση και άλλο η ταπεινοφροσύνη. Την ταπεινολογία και ταπείνωση με διάφορες κακοπάθειες και με τους εξωτερικούς κόπους της αρετής την κατορθώνουν οι αγωνιζόμενοι. Κατορθώνεται με τη λεγόμενη «πρακτική», με τις σωματικές εργασίες και τα γυμνάσματα. Γι αυτό, όταν γίνει κάποιος πειρασμός, εύκολα διαταράζεται.

Η ταπεινοφροσύνη όμως, είναι θείο πράγμα και πολύ ψηλό δώρο. Με τη θεία Χάρη, με την ενέργεια του Παρακλήτου Πνεύματος χαρίζεται σ όσους με ολοκληρωμένη αυταπάρνηση και φιλοπονία « ενέκρωσαν τα μέλη τα επί της γης» (Κολ. γ΄, 5), τα σωματικά και τα διανοητικά. « Καθ όσσν επέχουσιν ανατολαί από δυσμών», τόσο απέχει η ταπεινολογία από την πραγματική ταπείνωση.

Κατά τη Γραφή «ο καρπός του Πνεύματος έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. ε΄, 22). Του πονηρού πνεύματος είναι μίσος, αθυμία κοσμική, ακαταστασία ψυχής, ταραχή καρδιάς, πονηριά, περίεργο φρόνημα, αμέλεια, οργή, απιστία, φθόνος, λοιδωρία, κατάκριση, επιθυμία και ακράτεια οφθαλμών και τόσα άλλα που και μόνο η περιγραφή τους προκαλεί ντροπή. Εξάλλου, «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματ. ιβ΄, 33) και οι συστάσεις γι αυτό είναι περιττές.

Ο Κύριός μας, μόνος του χαρακτηρίζει τις πράξεις και τα αποτελέσματά τους. «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού εκβάλλει αγαθά, και ο πονηρός άνθρωπος εκ του πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματ. ιβ΄, 35).

Το πνευματικό φως της Χάρης που παρηγορεί την ψυχή του αγωνιστή, ορίζουν οι Πατέρες, ότι υποχωρεί και μας εγκαταλείπει, λόγω της ακηδίας, ραθυμίας, αμέλειας και αδιαφορίας. Αυτό γίνεται είτε λόγω πολυλογίας, είτε λόγω ακαταστασίας της δίαιτάς μας. Η ακράτεια της πολυλογίας και τα απρόσεκτα μάτια σβήνουν την παρουσία και τη θέρμη του Πνεύματος και τότε επικρατεί το σκοτάδι και η απόγνωση. Τότε επιτίθενται «πάντα τα θηρία τον αγρού και σκύμνοι ωρυόμενοι» και επικρατούν στην ταλαίπωρη καρδιά, αναζητώντας φαγητό εμπάθειας και έτσι αρπάζονν όσα καλά μαζεύτηκαν προηγουμένως από τη Χάρη, λόγω της εργασίας και του κόπου που καταβάλαμε. Μόνο αν η φίλη εγκράτεια και η προσευχή επικρατήσονν, επαναφέρούν την ίαση και την ισορροπία.

Όποιος δεν υποτάχτηκε σε πνευματικό πατέρα, μιμούμενος τον Υιό του Θεού, που υποτάχτηκε μέχρι το σταυρικό θάνατο στον Πατέρα του, δεν γεννήθηκε «άνωθεν» (Ιω. γ΄, 3), όπως ερμηνεύει ο Χριστός στο Νικόδημο. Αφού, λοιπόν, δεν έγινε κάποιος υιός αγαπητός αγαθού πατέρα, πως θα γίνει και ο ίδιος, όταν η ανάγκη το καλέσει, πατέρας και οδηγός άλλων προς σωτηρία;

Είναι πολύ κακό πράγμα η απιστία. Είναι γέννημα του φθόνου και της φιλαργυρίας. Και αν αυτή η απιστία είναι τόσο κακό, πόσο κακά θά είναι αυτά που τη γεννούν; Δίκαια της δόθηκε και δεύτερο όνομα, το όνομα της ειδωλολατρίας. Ας προτάξουμε και εμείς το αντίστοιχο όπλο, που καθαιρεί την ολική αυτή διαστροφή. Ας προτάξουμε την ακτημοσύνη, τη φτώχεια, την ευτέλεια και, υπεράνω όλων, την εγκράτεια, η οποία απωθεί την κοιλιοδουλεία, και τότε θά νικήσουμε με τη Χάρη τον Χριστού.

Στον αγώνα μας θα προβάλλουμε συνεχώς τα κατάλληλα αμυντικά μας όπλα, εφόσον ο βύθιος εχθρός μας ανύστακτα προτείνει όσα εμποδίζουν τη δική μας σωτηρία. «Όλην την ημέραν παρετάσσοντο πολέμους» (Ψαλμ. ρλθ΄, 2) και πράγματι είναι «πολλοί οι πολεμούντες από ύψους» (Ψαλμ. μέ, 2).

Όπως αποκαλύφθηκε στον κορυφαίο μας Πατέρα Αντώνιο, μόνη της η ταπείνωση, ανατρέπει όλα τα όπλα του εχθρού. Ο νους απορρίπτει τις παράλογες και επίμονες προσβολές των αισχρών λογισμών, όταν η ταπείνωση ενωμένη με την υπακοή, με την άοκνη προσευχή, με την προθυμία στα έργα της διακονίας, με τη χωρίς αντιλογία ευπείθεια, με την αγόγγυστη ευκινησία και με την προθυμία, συνδυαστεί με νήφουσα διάνοια.

Πρέπει να γίνεται τακτικά και χωρίς συστολή και ντροπή η εξαγόρευση των λογισμών στους πνευματικούς μας πατέρες. Η συγκράτηση της πολυλογίας και της αναίσθητης παρρησίας, με την οποία αποσύρονται η θέρμη του ζήλου και ο φωτισμός της Χάρης, είναι απαραίτητη.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης με πολλή λεπτομέρεια αναφέρει και αριθμεί τις διακονίες και τα καθήκοντα όλης της αδελφότητας, προκαλώντας όλους τους αδελφούς σε νήψη και σε εγρήγορση. Και εμείς αφιερωμένοι στο Χριστό, το Θεό μας, δεν ανήκουμε στον εαυτό μας και άρα θεωρείται ιεροσυλία κάθε αμέλεια ή σπατάλη, που γίνεται από μας. Και όσα ανήκουν στή μονή ή τους ναούς, αναθήματα θεωρούνται και όποιος τα περιφρονεί θα θεωρηθεί όπως ο πονηρός δούλος του ευαγγελίου και θα επισύρει το επιτίμιο που αναφέρει η Γραφή, «επικατάρατος ο ποιών το έργον του Κυρίου αμελώς» (Ιερ. λά, 10).

Θέλω να υπενθυμίσω και το εξής για τα παράπονα που διατυπώνονται για μερικούς άτακτους και απρόσεκτους, που προκαλουν συνεχώς αφορμές ταραχών και επικρίσεων. Δεν μοιάζουμε όλοι οι άνθρωποι στο χαρακτήρα και την πρόθεση, αν και στη φύση και μορφή είμαστε ίδιοι. Αν τα παιδιά μιας μητέρας πολλές φορές δεν ταιριάζουν, πως θα μοιάζουν τα μέλη μιας πολυπληθούς αδελφότητας; Υπάρχουν πολλές φορές μειονεκτήματα στους ανθρώπινους χαρακτήρες, είτε εκ φύσεως, λόγω κληρονομικότητας, είτε επίκτητα, λόγω λανθασμένης ζωής και επιρροής του περιβάλοντος. Πρέπει όμως όλοι να μπούμε στη βασιλεία του Κυρίου μας, αφού μας κάλεσε. Η ασυμφωνία και η ανωμαλία, που αναφέραμε, μόνο με την αλληλεγγύη θα συμβιβαστεί. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλ. στ΄, 2), λέγει ο Παύλος. «Πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α Κορ. ιστ΄, 14). Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι « υμείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων» (Ρωμ. ιε, 1) οφείλετε να βαστάζετε και « τω πλησίον αρέσκετω εις αγαθόν» (Ρωμ. ιε΄,2) ο καθένας και έτσι αναπληρώνεται ο νόμος του Χριστού.




Βατοπαιδινές Κατηχήσεις (Ψ.Β. 10)

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ

Εκδότης: Ι.ΜΕΓΙΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Χρονολογία Έκδοσης: 1999
ISBN: 9607735145
Διάθεση εκδόσεων Σταμούλη

€10,97

Κατηχήσεις :

ΑΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΞΕΝΙΤΕΙΑ.9
Η ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.17
ΘΕΛΗΜΑ, ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.25
"ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΖΕΟΝΤΕΣ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΕΣ".33
Η ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΖΩΗ.41
ΠΙΣΤΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΙ ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ.49
ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΖΩΗΣ.57
"ΣΧΟΛΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΓΝΩΤΕ".67
Η ΑΚΡΙΒΗΣ "ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ" ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ.77
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΚΕΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ.87
ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ.95
ΟΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.103
"ΑΠΟΘΕΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ".111
ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.119
ΒΙΑ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.127
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.135
ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ.143
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.151
ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.159
Ο ΝΟΗΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΚΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ.167
ΜΗ ΧΑΝΕΤΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΣΑΣ.175
"ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΕΧΟΜΕΝ ΧΡΕΙΑΝ".183
Ο ΕΥΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ.191
ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΔΥΜΑ ΓΑΜΟΥ;.199
"ΔΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΜΕΝ".209
ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ "ΕΣΩ ΑΝΘΡΩΠΟΝ".219
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΙΡΑ.229
Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.237
ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.245
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ.253
Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΥΠΑΚΟΗ.261
ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΡΤΕΡΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΘΛΙΨΕΙΣ.269
ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ: ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΟΠΛΟ.277
ΙΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.285
ΣΥΝΗΘΙΣΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ ΝΑ ΛΕΕΙ "ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΝ".293
ΤΟ "ΥΠΟΠΙΠΤΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ".301
"ΝΗΨΑΤΕ, ΓΡΗΓΟΡΗΣΑΤΕ".309
ΠΡΟΘΥΜΩΣ ΑΝΑΒΑΙΝΕΤΕ.317
"ΙΔΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟΝ ΜΟΥ"325
"ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ".333