Ὁ μητροπολίτης Θεόφιλος Ἰονέσκου. Ὁ ἱερομόναχος Βαλέριος

Ὁ μητροπολίτης Θεόφιλος Ἰονέσκου
 

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὡς ἀρχιμανδρίτης ἦτο ἱερεύς στόν καθεδρικό ναό Βουκουρεστίου καί διηύθυνε τόν χριστιανικό Σύλλογο: «Ὁ πατριάρχης Μύρων». Ἀνεχώρησε κατόπιν γιά τήν ξενητειά καί στό τέλος χειροτονήθηκε μητροπολίτης Παρισίων, ἐπικεφαλῆς τῆς μεγάλης κοινότητος τῶν ρουμάνων πού κατοικοῦν ἐκεῖ. Λίγο πρίν ἀπό τόν θάνατό του ἐπισκέφθηκε τήν Ρουμανία τό 1975, ὅπου καί μᾶς ἄφησε ἕνα συγκινητικό λόγο, ἕνα εἶδος καθρέπτου τῆς πνευματικῆς του ζωῆς.
«Ἀγάπησα τήν μουσική...Ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀκολουθία τό μοναστήρι, ὁ λαός μας, ἡ ἁγία πατρίδα μας μοῦ ἦσαν ὅλα ἀγαπητά. Γι᾿ αὐτό καί μετά ἀπό 34 χρόνια ἀπομάκρύνσεώς μου ἀπό τήν Χώρα μας, ἦλθα πάλι, ὅπως ψάλλει ὁ ρουμᾶνος ποιητής: «Μακρύς εἶναι ὁ δρόμος  τοῦ δάσους, ἀλλά μακρύτερος ὁ τοῦ πόθου· ὁ δρόμος τοῦ δάσους εὑρίσκεται, τοῦ πόθου ποτέ...»
Αὐτός ὁ πόθος μ᾿ ἔφερε ἐδῶ...καί ἐπῆγα στόν τάφο τῆς μητέρας μου ν᾿ ἀνάψω ἕνα κόκκο θυμιάματος καί μερικά κεράκια. Ἐφίλησα τόν τάφο καί τό χῶμα τῆς μητέρας πού μέ γέννησε καί ἀπό τά μάτια της εἶδα καί διδάχθηκα τήν πίστι, ἡ ὁποία μοῦ ἥνωσε τά τρία δάκτυλα καί μέ δίδαξε: «Παιδί μου, ἔτσι νά προσκυνῆς, στό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς...».
Τό χέρι της ἔλυωσε, ἀλλά τό σημεῖο τό ὁποῖον μ᾿ ἐδίδαξε, θά τό κρατήσω, ὅπως αὐτή μοῦ τό ἔδωσε. Διότι μπορεῖς νά ἔχης ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά μητέρα δέν μπορεῖς νά ἔχης παρά μόνο μία».

Ὁ ἱερομόναχος Βαλέριος

Ἐδουλεύαμε μαζί στό δέσιμο βιβλίων τοῦ μοναστηριοῦ. Ἦτο ὑψηλός στό ἀνάστημα, λίγο σπανός, συνετός στά λόγια καί ἄξιος στήν δουλειά. Ὅλοι οἱ πατέρες τοῦ ἀπέδιδαν μία ἰδιαίτερη τιμή. Ἕνα γεγονός τυπώθηκε στήν μνήμη μου σέ ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή μου.
Ἦτο ἡ ἀρχή τοῦ φθινοπώρου καί ἑτοιμαζόμασταν νά φοιτήσουμε στό μοναχικό σεμινάριο, πού ἦτο δίπλα στήν μονή Νεάμτς. Ἡ διεύθυνσις τῆς μονῆς δέν ἦτο σύμφωνη καί μέ ἀπέλυσε, δίνοντάς μου καί μία γραπτή ἀπόδειξι γιά τά χρόνια παραμονῆς μου στό μοναστήρι· οὔτε ἕνας βοηθός γιά ροῦχα τά ὁποῖα εἶχα ἀνάγκη, οὔτε χρήματα γιά τόν δρόμο. Παραμονές τῆς ἀναχωρήσεώς μου, ὁ προεστώς, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑποσχεθῆ ὅτι θά μέ βοηθήση, ὅταν μέ εἶδε, μοῦ ἅπλωσε τό χέρι του νά τοῦ τό φιλήσω, μοῦ εὐχήθηκε καλό δρόμο καί τίποτε περισσότερο.
Δέν ἠμποροῦσα πλέον νά φύγω ἀπό τήν σχολή. Ἐπιστρέφοντας στό κελλί μου ἀφάνταστα στενοχωρημένος, συναντήθηκα μέ τόν π. Βαλέριο, στόν ὁποῖον εἶπα μέ δάκρυα τί μοῦ συνέβη.
-Ἔλα μέχρι τό κελλί μου, μοῦ εἶπε. Κύτταξε, ἐπρόσθεσε μπαίνοντας στό κελλί του, ἀκριβῶς τώρα ἐπῆρα ἀπό τόν ράπτη μία στολή ροῦχα μάλλινα. Δοκίμασέ τα, σοῦ ἔρχονται; Μ᾿ ἔντυσε μ᾿ αὐτά καί μοῦ ταίριαζαν ἀκριβῶς. «Κύτταξε τί ὡραῖα πού σοῦ εἶναι», ἔλεγε γελῶντας.
«Νά τά φορῆς μέ ὑγεία, μέ ὑγεία. Νά ἰδοῦμε τώρα νά βρῶ καί κάτι γιά τόν δρόμο. Κύτταξε, πάρε καί 100 λέϊ γιά νά ἔχης στόν δρόμο σου· μήν ἔχης ἀμφιβολία. Πήγαινε στό σεμινάριο καί ὁ Θεός  θά σέ βοηθήση!»
Δέν ἐπίστευα στά μάτια μου. Τοῦ φίλησα τό χέρι καί ἀνεχώρησα κλαίγοντας ἀπό χαρά. Κάποια βραδυά ἀνεχώρησα γιά τήν πόλι Πιάτρα Νεάμτς, μπῆκα στό τραῖνο, γεμᾶτος χαρά καί ἐλπίδες. Εἶχα καινούργια ροῦχα, εἶχα χρήματα γιά τόν δρόμο, ἤμουν μόνος καί θά ἠμποροῦσα   νά γίνω δεκτός καί πάλι σέ κάποια ἐκκλησιαστική σχολή.
Μετά ἀπό μερικά χρόνια, ὁ π. Βαλέριος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ...Ἀλλά ἡ μορφή του καί ἡ καλή του καρδιά ἐντυπώθηκαν γιά πάντα μέσα μου.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος