Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας. Μέρος ΣΤ'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Περιπέτειες στά βάθη τῆς Καμτσάτκας

Μέρος ΣΤ'

Μιάν ἄλλη φορά ταξίδευα νύχτα μέ τό ἕλκηθρο στή χιονισμένη τούντρα.  Πέρασα ἀπό ἕνα χωράφι. Ὅλες οἱ καλύβες ἦταν σκοτεινές, ἐκτός ἀπό μία πού τήν εἶδα φωτισμένη. Ἤμουν κουρασμένος καί παγωμένος. Σκέφτηκα νά ζητήσω κατάλυμα γιά τήν ὑπόλοιπη νύχτα σ’ ἐκείνη τήν καλύβα.
Μπαίνοντας μέσα, εἶδα ἕνα νοσοκόμο νά σκύβει πάνω ἀπό ξαπλωμένο καμτσαντάλο.  Παραδίπλα μιά σωριασμένη γυναίκα ἔκλαιγε βουβά.
Ὁ νοσοκόμος χάρηκε, μόλις μέ εἶδε, καί ζήτησε βοήθεια. Ἤθελε νά τοῦ κρατήσω τή λάμπα πάνω ἀπό τό πρόσωπο τοῦ καμτσαντάλου, γιά νά τόν περιποιηθεῖ.  Κατάλαβα πώς ἦταν τραυματισμένος.
Πῆρα τή λάμπα τοῦ πετρελαίου καί πλησίασα.
Τό θέαμα πού ἀντίκρυσα μ’ ἔκανε νά φρίξω.
-Πάρτε τή λάμπα σᾶς παρακαλῶ. Δέν ἀντέχω νά βλέπω, παρακάλεσα τόν νοσοκόμα κι ἔκανα πίσω.
Ἕνα αἴσθημα ναυτίας μέ κυρίεψε.
-Σᾶς παρακαλῶ, παπούλη, συγκρατηθεῖτε. Πρέπει νά βοηθήσουμε αὐτό τόν ἄνθρωπο.  Καί ἡ γυναίκα του δέν ἄντεξε νά κρατήσει τήν λάμπα. Τί θά κάνουμε λοιπόν; Θά τόν ἐγκαταλείψουμε;
Ξανάπιασα τήν λάμπα και πλησίασα. Προσπάθησα νά κυριαρχήσω στόν ἑαυτό μου.
Ὁ καμτσαντάλος ἔβγαζε πνιχτά βογγητά. Εἶδα τώρα καλύτερα τό πρόσωπό του. Ἦταν τελείως παραμορφωμένο.  Τοῦ εἶχε ἐπιτεθεῖ μιά ἐξαγριωμένη ἀρκούδα.  Πλησίασε κατά λάθος στόν τόπο, ὅπου ἡ ἀρκούσα εἶχε γεννήσει τά μικρά της, κι ἐκείνη φοβήθηκε πώς θά τούς ἔκανε κακό. Τό μητρικό της φίλτρο τήν ἔκανε ἔξαλλη. Ὅρμησε ἀσυγκράτητη στόν καμτσαντάλο καί  -ὅπως κάνουν πάντα οἱ ἀρκοῦδες, ὅταν ἐπιτίθενται -ἔχωσε τά νύχια της βαθιά στό πρόσωπό του, ἀκριβῶς πάνω ἀπό τά μάτια. Ἔσυρε ἔπειτα τά νύχια της μέχρι τό σβέρκο καί τοῦ ξεκόλλησε τό δέρμα τοῦ κρανίου μαζί μέ τά μαλλιά.  Τό δέρμα κρεμόταν τώρα ἐλεύθερο, ἐνῶ ὁλόκληρο τό κεφάλι του ἦταν πλημμυρισμένο στό αἷμα.
Εὐτυχῶς ὁ καμτσαντάλος, ρωμαλέος καί σβέλτος, κατόρθωσε νά ξεφύγει μετά ἀπό μικρή πάλη, πού στή διάρκειά της ὅμως εἶχε ἄλλη μιά ἀπώλεια: Μέ τά κοφτερά της δόντια ἡ ἀρκούδα τοῦ δάγκωσε –σχεδόν τοῦ μάσησε! – τό ἀριστερό χέρι ἀπό τά δάχτυλα μέχρι τόν ἀγκώνα.
Ὁ νοσοκόμος ψύχραιμος καί ἱκανός, περιποιήθηκε τίς πληγές τοῦ τραυματισμένου μέ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια. Ἀναπόφευκτα ὅμως θά τοῦ ἔμενε κάποια ἀναπηρία γιά ὅλη του τή ζωή.

*  * *

Ὅταν ταδίδευα πρός τήν ἠπειρωτική χώρα, ἔπαιρνα συνήθως τό δρόμο πού περνάει δίπλα ἀπό τόν ποταμό Ἀνάπκα. Ἐκεῖ μαίνονται συνεχῶς χιονοθύελλες καί ἀνεμοστρόβιλοι, πού ἀπειλοῦν μέ μύριους κινδύνους τούς ταξιδιῶτες.  Δυστυχῶς ὅμως, δέν ὑπῆρχε τότε ἄλλος δρόμος πρός τά ἠπειρωτικά. Οἱ ἀνεμοστρόβιλοι δημιουργοῦνται ἐξαιτίας μιᾶς στενῆς χαράδρας, πού σχηματίζουν τά βράχια ἀνάμεσα στούς ποταμούς Ἀνάπκα καί Πουστόι.
Τό χειμώνα τοῦ 1911, ὅταν διέσχιζα μέ πέντε ἕλκηθρα ἐκείνη τή χαράδρα εἶδα τό χάρο μέ τά μάτια μου.
Ξεσηκώθηκε ξαφνικά μιά φοβερή χιονοθύελλα.  Ποτέ ἄλλοτε δέν εἶδα τέτοιο κακό. Ὁ ἄγριος παγωμένος ἀέρας ἔπαιρνε τά πάντα. Καί τό πυκνό χιόνι μαστίγωνε ἀλύπητα ἀνθρώπους καί ζῶα.  Δέν μπορούσαμε νά δοῦμε μπροστά μας οὔτε μισό μέτρο.  Καί δέν ὑπῆρχε τρόπος νά προφυλαχθοῦμε ἀπό τή μανία τῆς θύελλας. Τά ἕλκηθρα χωρίστηκαν καί χάθηκαν στή χιονισμένη ἔρημο.  Οἱ τάρανδοι, πού τά ἔσερναν, ἔπεσαν κάτω μισοπεθαμένοι, ἀνήμποροι ν’ ἀντισταθοῦν, σ’ ἐκείνη τή λαίλαπα.
Στό δικό μου ἕλκηθρο βρισκόταν κι ἕνας ἀγωγιάτης ἐβένος, νέο παλληκάρι. Παλέψαμε μαζί μέ τή θύελλα πέντε ὁλόκληρα μερόνυχτα!  Τό χιόνι μᾶς σκέπαζε συνέχεια.  Ἤμασταν νηστικοί, γιατί τό ἕλκηθρο μέ τά τρόφιμα εἶχε χαθεῖ. Τά χέρια καί τά πόδια μας ἄρχισαν νά ξυλιάζουν ἄν καί χωμένα μέσα στίς γοῦνες.  Τήν ἕκτη μέρα πιά εἴχαμε χάσει κάθε ἐλπιδα σωτηρίας.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.178-194

 

Ἀναβάσεις

4 Ἰουλίου 2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα