Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη. Μέρος Α'. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

  

Τό πρῶτο ταξίδι στήν Πετρούπολη

                                              

«Καί εἶπε Κύριος πρός μέ· μή λέγε ὅτι νεώτερος ἐγώ
εἰμι, ὅτι πρός πάντας, οὕς ἐάν ἐξαποστείλω σε,
πορεύσῃ, καί κατά πάντα, ὅσα ἐάν ἐντείλωμαί σοι,
λαλήσεις· μή φοβηθῇς ἀπό προσώπου αὐτῶν, ὅτι
μετὰ σοῦ ἐγώ εἰμι τοῦ ἐξαιρεῖσθαί σε, λέγει Κύριος.
Καὶ ἐξέτεινε Κύριος τήν χεῖρα αὐτοῦ πρός με καί
 ἥψατο τοῦ στόματός μου, καί εἶπε Κύριος πρός με·
ἰδού Δεδωκα τούς λόγους μου εἰς τό στόμα σου»
 (Ἱερερ.1:7-9)

Στήν ἡμιάγρια χώρα τῆς Καμτσάτκας συνάντησα ἀπίστευτες καί, στό μεγαλύτερο μέρος τους, ἀπρόβλεπτες δυσκολίες.  Ὅταν ὅμως μέ κυρίευε ἡ θλίψη γιά τή δυστυχία τῶν κατοίκων της καί στήν καρδιά μου γεννιόταν ὁ φόβος, πώς δέν θά ὑπῆρχε τρόπος κι ἐλπίδα νά βελτιωθεῖ ἡ κατάστασή τους, τότε ἔφερνα στό νοῦ μου τό Γολγοθά, τό Σαυρό, τό πάθος τοῦ Κυρίου. Τό πολύπαθο πρόσωπό Του μέ γέμιζε γαλήνη κι αἰσιοδοξία, μοῦ ἔδινε φτερά.  Γνώριζα καλά ὅτι μετά τό Σταυρό ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση, μετά τή θλίψη ἡ χαρά, μετά τό πάθος ἡ λύτρωση.
Ἀναλογιζόμενος τά πρῶτα βήματα, τίς πρῶτες ἀντιξοότητες καί τά πρῶτα ἀποτελέσματα τῆς ἱεραποστολικῆς μου προσπάθειας κατέληξα στό συμπέρασμα, ὅτι ἔπρεπε νά δραστηριοποιηθῶ γιά τήν ἵδρυση μιᾶς παρρωσικῆς φιλανθρωπικῆς -ἱεραποστολικῆς ἀδελφότητος, μέ ἕδρα τό Βλαντιβοστόκ καί παραρτήματα σ’ ὅλες τίς μεγάλες πόλεις τῆς χώρας. Αὐτή θ’ ἀναλάμβανε τήν οἰκονομική στήριξη καί τή γενικότερη ἐνίσχυση καί προβολή τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου στή Καμτσάτκα.

Ἡ ἀφορμή γιά τό ξεκίνημα αὐτῆς τῆς προσπάθειας δόθηκε στίς ἀρχές τοῦ 1910. 
Τότε ἀποφάσισα νά ἐπανιδρύσω τό παλαιό μοναστήρι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, κοντά στόν παραπόταμο Νικόλκα τοῦ ποταμοῦ Καμτσάτκα. Ὅπως ἔγραψα πιό πάνω, τό εἶχε χτίσει πρίν διακόσια χρόνια ὁ κοζάκος μοναχός Ἰγνάτιος, κατά κόσμον Ἰβάν Κοζιρέφσκυ.
Σέ μιά περιοδεία μου πέρασα ἀπό τά μέρη ἐκεῖνα. Εἶδα τά ἐρείπια τῆς μονῆς. Βρισκόταν σ’ ἕνα ὡραιότατο μέρος, καλυμμένο μέ χαμηλές σημύδες, σέ ἀπόσταση 30-50 βέρσια ἀπό τό χωριό Κλιούτς.  Ἐκεῖ κοντά ἦταν κι ἕνα δάσος ἐλάτων, κατάλληλο γιά παραγωγή ξυλείας.  Τό ἔδαφος ἦταν πολύ γόνιμο.  Τά ψάρια ἄφθονα, ἀκόμα καί τό χειμώνα.  Εἶδα δεκάδες χιλιάδες ψάρια «ζιζούτς» νά ἔχουν κατακλύσει τό ποτάμι.  Τόπους-τόπους ὁ Νικόλκα ἔμοιαζε μέ καζάνι πού ἔβραζε. Οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ Κλιούτς, φορώντας ψηλές ἀδιάβροχες μπότες, ἔμπαιναν στό νερό, χτυποῦσαν τά ψάρια μέ ξύλα καί καμάκια καί τά πετοῦσαν μέσα στά ἕλκηθρα.
Στίς 27 Μαρτίου 1911, μετά ἀπό θερμή προσευχή στόν Κύριο, πῆγα πάλι μέ μερικούς ντόπιους χωρικούς στό χῶρο τῆς παλαιᾶς μονῆς καί ἔστησα ἕνα σταυρό. Ἔψαλα παράκληση, ἔκανα ἁγιασμό καί ράντισα τό σταυρό, τή γῆ καί τό ποτάμι. Ἔβαλα ἔτσι, μέ τήν προσευχή καί τήν εὐλογιία τοῦ Θεοῦ, πνευματική ἀρχή τῆς ἐπανιδρύσεως τῆς μονῆς. Μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου, λίγα χρόνια ἀργότερα ἐγκαταστάθηκαν ἐκεῖ οἱ πρῶτοι ἀδελφοί, κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση του εὐλαβέστατου πρώην ἡγουμένου τῆς μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος Οὐσουρίισκ π. Σεργίου.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.195-222

Ἀναβάσεις

13 Ἰουλίου 2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα