Ακτήμων Φιλάρετος Καρουλίωτης. Μέρος Β'
Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Οι σαλότητες του γερω-Φιλαρέτου ήταν ότι έφευγε χωρίς ευλογία και έκανε αντιμοναχικά και ακατάστατα κινήματα θεατρίζοντας την Ιερά Μονή και το Μοναχικό Σχήμα. Όταν ρωτήθηκε είπε στη Σύναξη: "Ανεχώρησα εκ της Μονής κρυφίως και σκοπίμως και μετέβην εις Θάσον ίνα διά την τοιαύτην μου πράξιν κατηγορηθώ ως παρήκοος και παράλογος, και αποχωρισθώ της Προϊσταμενίας οικιοθελώς και απαραβιάστως ένεκα αδυναμίας μου και ανικανότητος, και δύναται η Μονή να με μεταχειρισθεί από σήμερον ως απλούν αδελφόν και με διορίσει εις οιονδήποτε ήθελεν εγκρίνει εύλογον διακόνημα" (Συνεδρία 1ης Οκτωβρίου 1920). Υπέβαλε έγγραφη παραίτηση και στις 12 Ιανουαρίου 1921 ανέλαβε το διακόνημα του Δοχειάρη.
Ο γερω-Φιλάρετος έλεγε στον π. Χρυσόστομο: "Εσένα περίμενα για να φύγω". Τον άφησε αντικαταστάτη στο διακόνημά του και αυτός έφυγε για την έρημο στις 12 Μαρτίου 1921. Έμεινε για λίγο στην παραλία της Αγίας Άννης και ύστερα πήγε στα Καρούλια χαμηλά κοντά στη θάλασσα. Είχε το κελάκι του και ένα πολύ μικρό Εκκλησάκι δύο μέτρων, στο οποίο κάποτε, όταν εύρισκε ιερέα, έκανε θεία Λειτουργία.
Είχε ακτημοσύνη παντελή. Δεν ήθελε να έχει προμήθειες για δύο μέρες, "γιατί μπορεί να πεθάνω αύριο", έλεγε. Πάντα περπατούσε ξυπόλητος. Του έδιναν μερικοί παπούτσια, τα φορούσε μια μέρα και ύστερα τα έδινε σε άλλους. Τα ράσα του ήταν παλαιά με πολλά μπαλώματα και τριμμένα αλλά καθαρά.
Είχε και ένα κύπελλο και έλεγε ότι μ' αυτό κάνει τρεις δουλειές. Πίνει νερό, το χρησιμοποιεί για κουτάλα όταν μαγειρεύει, και για μυστρί όταν κτίζει. Ήταν ακτήμων, πάμπτωχος, ρακενδύτης και ανυπόδητος. Αλλά από τη μεγάλη του αγάπη θυσίαζε την ησυχία του και γύριζε στα γειτονικά κελιά για να μαζεύει ελεημοσύνη ό, τι του έδιναν. Ύστερα πήγαινε στα ανήμπορα γεροντάκια και τα μοίραζε.
Εργόχειρο δεν έκανε. Ασχολείτο με τη νοερά προσευχή. Κομποσχοίνι δεν κρατούσε αλλά έλεγε την ευχή κάνοντας με το δάκτυλό του την κίνηση σαν να κρατούσε κομποσχοίνι. Όλες τις Ακολουθίες τις έκανε λέγοντας την ευχή και το μοναδικό βιβλίο που είχε ήταν ο Αββάς Ισαάκ. Αυτόν είχε μυσταγωγό και διδάσκαλό του.
Για περισσότερη ησυχία κατέφευγε κατά καιρούς σε σχισμές βράχων και προσευχόταν επί ώρες και ημέρες. Τον πολεμούσαν δαίμονες που εμφανίζονταν μπροστά του και αυτός τους έδιωχνε με το σημείο του σταυρού απαγγέλλοντας το "Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού...". άλλες φορές του έριχναν πέτρες στη λαμαρινένια σκεπή του και έκαναν θόρυβο μεγάλο, χωρίς να παθαίνει τίποτε η σκεπή.
Είχε μεγάλη απλότητα και τελεία ξενιτεία. Δεν ήξερε αν υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο. Δε ρωτούσε, δε γνώριζε ανθρώπους παρά μόνο μοναχούς. Πίστευε ότι μόνο αυτός και ο Θεός υπάρχει στον κόσμο. Έκανε μεγάλες νηστείες. Έτρωγε συνήθως φραγκόσυκα και παξιμάδι. Έβραζε αγριοσέλινα και τα έτρωγε για μια εβδομάδα. Όταν πήγαινε ο Πνευματικός να τον κοινωνήσει, έφευγε γρήγορα, γιατί δεν υπέφερε τη δυσωδία που ανέδιδαν τα χαλασμένα χόρτα τα οποία έτρωγε ο γερω-Φιλάρετος. Συμβούλευε και το γερω-Γεδεών που ήταν τότε νέος μοναχός: "Θα τρως τέτοια χόρτα, παιδί μου, και στο τέλος θα τρως λίγο παξιμάδι και θα ζεις".
Και ενώ ζούσε τόσο ασκητικά, για μια περίοδο ο γερω-Φιλάρετος δεν κοινωνούσε.
Πνευματικός δεν τον άφησε να κοινωνήσει. Ένας διακριτικός Γέροντας κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και ρωτώντας το γερω-Φιλάρετο βρήκε την άκρη. Ροφό ο γερω-Φιλάρετος έλεγε το σκουληκιασμένο παξιμάδι. Δεν ήξερε ότι ο ροφός είναι ψάρι. Έτσι φαίνεται το άκουσε από κάποιον για αστείο, αυτός το πίστεψε και έλεγε ότι τρώει ροφό.
Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Εκδόσεις
Ιερόν Ησυχαστήριον
"Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος"
σελ. 54-63
26 Ιουνίου 2013
Για να διαβάσετε τα υπόλοιπα πατήστε
Ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.