Τό Πτέστι – ἡ κόλαση στήν γῆ. Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Τό Πτέστι – ἡ κόλαση στήν γῆ

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Στό Πιτέστι ἡ “ἀναμόρφωση” δέν θά κάρπιζε τόσο πολύ ἄν δέν πραγματοποιοῦνταν μερικές πρωτύτερα προϋποθέσεις: ἡ τρομοκρατία, ἡ ἀπομόνωση, ἡ ἐπίπληξη, ἡ ἀνευθυνότητα.
Ἡ πεῖνα ἔκανε αὐτούς τούς νέους μόνο σκελετούς. ἡ καθημερινή μερίδα φαγητοῦ δέν ἔφτανε οὔτε τίς 800 θερμίδες. Τούς προσφέρονταν σοῦπες με 20-30 σπόρους πλιγοῦρι, 10-15 σπόροι φασόλια, 7-8 λαχανόφυλλα καί κάποτε σοῦπες μέ ἁπλό βραστό νερό στό ὁποῖο ἔπλεαν 2-3 ἀστερίσκοι λαδιοῦ.
Τό ψωμί ἦταν 250 γραμμαρίων ἤ ἕνα μεγάλο στρογγυλό καρβελάκι τῶν 350 γραμμαρίων, ἀνάλογα. Τό πρωΐ μᾶς ἔδιναν βραστό νερό μέ μυρωδιά καμένης ζάχαρης. Ὅλοι οἱ κρατούμενοι εἶχαν δυστροφία κι ὅμως στά μάτια τους ἔκαιγε πιό δυνατά τό φῶς τῶν δυνατῶν ψυχῶν τους.
Ὅλες οἱ οἰκογενειακές ἐπαφές κόπηκαν, σταμάτησαν καί ὅλες οἱ συναναστροφές. Δέν ὑπῆρχε οὔτε χαρτί, οὔτε μολύβι, οὔτε βιβλίο. Ἀπαγορευόταν νά κοιτάξεις πρός τό παράθυρο, παρόλο πού ἦταν σκεπασμένο μέ σανίδες.
Σ΄ ἕνα κρατητήριο τῶν 2Χ4 μέτρων ἦταν στοιβαγμένοι 7 μέχρι 12 κρατούμενοι, ὥστε καί ὁ σχετικά ἀπομονωμένος τρελλαινόταν τελείως ἀπό τήν σκληρή αὐτή ὁμαδική ἀπομόνωση.
Οἱ στοιβαγμένοι κρατούμενοι ζοῦσαν, φυσικά, σέ φοβερή ἀποπνικτική ἀτμόσφαιρα.
Στό ἄνοιγμα τῆς πόρτας οἱ κρατούμενοι ἦταν ὑποχρεωμένοι νά σηκώνονται ὄρθιοι, νά βγάζουν τόν σκοῦφο τους καί νά χαιρετοῦν: «Νά ζήσεις»! στόν δεσμοφύλακα. Στό κλείσιμο τῆς πόρτας ἔπρεπε νά λένε ὅλοι: «Ζήτω ἡ δόξα τῆς Λαϊκῆς Δημοκρατίας».
Γιά 17 ὧρες ἔπρεπε ν΄ἀγρυπνοῦν, μή ἔχοντας τό δικαίωμα νά νυστάξουν ἤ νά ξαπλώσουν. Δέν ἐπιτρεπόταν νά ὑπάρχει ἕνα συστηματικό πρόγραμμα συζητήσεων. Κουβέντιαζαν ψιθυριστά. Ἀπαγορευόταν κάθε δουλειά ἤ ἀπασχόληση, οὔτε τουλάχιστόν νά ράψουν μιά πατσαβούρα.
Στό κελλί αὐτό-δεσμωτήριο ἔτρωγαν, ἐκοιμῶντο, ἐπλένοντο καί ὅλα τά ἄλλα. Ὁ ἀέρας εἶχε ἀφόρητη μυρωδιά καί μέ πολλή σκόνη. Ἡ βόλτα στήν αὐλή ἐπιτρεπόταν ἀνά πέντε-ἕξι μῆνες, μόνο γιά λίγα λεπτά καί στήν συνέχεια ἀκολουθοῦσαν τιμωρίες μέ ξύλα. Ἄν ὅμως ἕνας κρατούμενος ἐπήγαινε ἐκτός κρατητηρίου, τοῦ φοροῦσαν μαῦρα γυαλιά, ὥστε δέν ἔβλεπε τίποτε. Τό μπάνιο γινόταν ἀνά δύο εβδομάδες.
Ἀπαγορευόταν αὐστηρῶς κάθε ἐπαφή μεταξύ τῶν κρατητηρίων. Ἀνάμεσα στούς κρατουμένους εἶχαν μπεῖ καί ἀρκετοί πράκτορες τοῦ Κόμματος γιά πληροφοριοδότες. Δέν μποροῦσε νά συνομιλήσει κανείς μέ τούς φύλακες. Ἐπιθεωρήσεις γινόντουσαν σπάνια καί παραδέχονταν οἱ ἐπιθεωρητές μέ χαρά ὅτι οἱ ἐπιβληθεῖσεςς τιμωρίες γίνονται μέ τήν πρέπουσα σκληρότητα. Ἡ ἰατρική περίθαλψη εἶχε ἀπαγορευθεῖ. Ὁ ἰατρός εἶχε μετατραπεῖ σέ τραμποῦκο. Οἱ δεσμοφύλακες ἔκαναν τήν ὁποιαδήποτε αὐθαιρεσία.
Ἐκτός ἀπό τόν ξυλοδαρμό ἐβασανίζοντο καί μέ τόν ἐγκλεισμό τους σέ μπουντρούμι. Τό μπουντροῦμι ἦταν στό ὑπόγειο τοῦ δεσμωτηρίου. Τά παράθυρα ἦταν κλεισμένα καί μέσα ἦταν πηκτό σκοτάδι. Στό πάτωμα ὑπῆρχαν μεγάλες ποσότητες ἀνθρωπίνων κοπράνων (σκατά), καί ἔμοιζε μ᾿ ἕνα βρωμισμένο βάλτο, ὅπου δέν ὑπῆρχε οὔτε μία λωρίδα ξηροῦ καί καθαροῦ τόπου. Οἱ τοῖχοι ἦταν ὑγροί. Τό κρῦο τρυποῦσε τά κόκκαλα.
Ἐπί πλέον, λόγῳ μιᾶς πολύ παράξενης ἀκουστικῆς, τό μπουντρούμι αὐτό ἐπηύξανε ὑπερβολικά ἀκόμη καί τούς πιό μικρούς θορύβους: Ἄν κάποιος μιλοῦσε μέ κανονική φωνή, γινόταν μέσα ἕνας ἐκκωφαντικός θόρυβος πού ἔκανε νά ἀντιβουΐζουν οἱ τοῖχοι καί νά δονεῖται ὅλος ὁ ἀέρας.
Ἐδῶ μεταφέρονταν οἱ νεαροί “κερατάδες”, ὁμάδες-ὁμάδες, συνήθως γυμνοί καί ξυπόλυτοι. Ἀντί τροφῆς, τούς δινόταν μιά κουτάλα μέ καυτό, ἀλμυρό νερό. Συνήθως πρίν νά ἔλθουν στήν κάβα (μπουντρούμι) αὐτοί ἔπαιρναν ἕνα δυνατό μαστίγωμα, καρπός αὐθαιρεσίας τῶν δεσμοφυλάκων οἱ ὁποῖοι, σάν τά θηρία ἔμαθαν ποιά εἶναι ἡ γεύση τοῦ αἵματος διά βασάνων.
Γνωρίζω ἀνθρώπους πού ἔκαναν, σταδιακά, πάνω ἀπό 60 ἡμέρες στήν κάβα μέσα σέ τέτοιες συνθῆκες. Τρεῖς ἡμέρες στήν κάβα ἦταν τό ἐλάχιστο καί ἔφτανε μέχρι 8-10 ἡμέρες, δηλαδή μέχρι τήν κατάπτωση καί τό πέσιμο στόν βάλτο. Ὅταν οἱ τιμωρημένοι ἐπαναφέρονταν στά δωμάτια, ἦταν ἄρρωστοι καί ἀγνώριστοι. Σχεδόν ὅλοι οἱ κρατούμενοι ἐπέρασαν τήν κάβα τοῦ Πιτέστι. Ὅλες αὐτές οι μέθοδοι ἐξουδενώσεως καί θανατώσεως ἐπιβάλλονταν στήν διάταξη καί μέ τήν σιωπηρή ἔγκριση τῆς Ἐξουσίας.

  Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας