Γέρων Σωφρόνιος Γρηγοριάτης. Μέρος Α'

Γέρων Σωφρόνιος Γρηγοριάτης  (+ 1907 - 1977)

Μέρος Α'

  Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Κάθε Μοναχός, ὅπως καί κάθε ἄνθρωπος, κρύβει  μέσα του ἕνα μυστήριο. ῎Εχει τίς ἐλλείψεις του, ἀλλά καί τίς ἀρετές του. Ἐμεῖς μποροῦμε νά ὠφεληθοῦμε καί ἀπό τά δύο, ἄν ἔχουμε ταπείνωσι. Κοντά στόν π. Σωφρόνιο συναντήσαμε αὐτό τό κρᾶμα συμπεριφορᾶς. ῎Αλλοτε νά μᾶς ἑλκύῃ μέ τά λόγια του, τήν ταπείνωσί του, τήν μετάνοιά του καί ἄλλοτε νά μᾶς ἀπωθῆ μέ τήν αὐστηρότητά του καί τόν θυμόν του.
῞Ενα πρωῒ, κτυπῶ τήν πόρτα τοῦ κελλιοῦ του.
-Εὐλογεῖτε πάτερ Σωφρόνιε.
-Νἆσαι εὐλογημένος.
Τόσα χρόνια ζοῦμε ἐδῶ καί ἀκόμα δέν γνωρισθήκαμε. Δέν μάθαμε ὁ ἕνας τήν καταγωή τοῦ ἄλλου. Πές μου λοιπόν ἀπό ποιό χωριό εἶσαι; Εἶσαι Μωραῒτης; Διότι βλέπω ὅτι πολύ τούς ἀγαπᾶς.
-῎Ακου νά σοῦ πῶ, παιδί μου. Ἐγώ ἐγεννήθηκα στό ῾Ηράκλειο τῆς Κρήτης, ἀλλά ἀγαπῶ τούς Μωραῒτες, γιατί εἶναι καλοί ἄνθρωποι. Μέ ὑποστήριξαν, ἀφ᾿ ὅτου ἦρθα στό Μοναστήρι, πλήν ἐξαιρέσεων.

Γεννήθηκα τό 1907. Οἱ γονεῖς μου Ἰωάννης καί Εἰρήνη Φραγκιαδάκη, εἶχαν 10 παιδιά. Ἐγώ ἤμουν ὁ ἔννατος. Στυλιανός ἦταν τό βαπτιστικό μου ὄνομα. Τό δέκατο παιδί, ὁ Ἀνδρέας πέθανε, ὅταν ἦταν μικρός.
 Ἀπό μικρός ἔμαθα τήν ραπτική τέχνη. Ἀγαποῦσα τήν Ἐκκλησία καί συχνά ἐπήγαινα στόν Ναό τοῦ ῾Αγίου Μηνᾶ. Στά 18 μου χρόνια, εἶδα κάποια ἡμέρα τήν πενθερά τῆς ἀδελφῆς μου, καί ἐδιάβαζε τόν βίο τοῦ ῾Οσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου. Ἐζήτησα καί τόν διάβασα κ ἐγώ. Τόσο ἐνθουσιάσθηκα, ὥστε ἔκλαιγα ἀπό τήν χαρά μου.
Μά τί νά σοῦ εἰπῶ. Αὐτός ὁ βίος εἶναι ὁ ἔρωτας τῆς καλογερικῆς ζωῆς. Ἀμέσως ἐπῆγα στήν μάννα μου καί τῆς εἶπα: "Μάννα ἐγώ θέλω νά γίνω Καλόγερος". Αὐτή μέ τούς ἄλλους συγγενεῖς μου, οὔτε νά ἀκούσουν δέν ἤθελαν. ῎Εφυγα κρυφά καί ἐπῆγα σέ ἕνα κοντινό Μοναστήρι, πού λέγεται «Ἐπάνω Σήφη».
Μέ εὑρῆκαν οἱ δικοί μου καί μέ κατέβασαν στό σπίτι συρόμενον, διά τῆς βίας. Ἀπεφάσισαν γρήγορα νά μέ παντρέψουν. Ἐγώ ἐπῆγα στόν μητροπολίτη Τίτο, καί τοῦ εἶπα τά σχετικά. Τοῦ ἐζήτησα νά μοῦ φορέσουν ράσα γιά νά τό πάρουν ἀπόφασι οἱ δικοί μου καί νά σταματήσουν νά μέ ἐμποδίζουν. ῾Ο γαμπρός μου, μοῦ εἶπε: «θά σοῦ δώσω ὅσα χρήματα θέλεις καί θά πᾶς στό τάδε χωριό. Ἐκεῖ ἐμεῖς θά σοῦ στείλουμε τό κορίτσι νά τό πάρης».
Ἀδύνατον τοῦ εἶπα, νά γίνῃ αὐτό. Ἐπῆγα στήν μάννα μου καί τῆς εἶπα: «Μάννα ἄφησέ με νά πάω στήν Ἀθήνα, νά ἰδῶ τήν ἀδελφή μου καί στείλετε ἐκεῖ τό κορίτσι νά τό πάρω.». Συμφώνησε μαζί μου. ῎Εφθασα στήν Ἀθήνα φορώντας καί τά ράσα. ῾Η ἀδελφή μου ἔβαλε τά κλάματα καί μέ παρακαλοῦσε νά καθίσω κοντά της. Ἀφοῦ δέν ὑποχωροῦσα, μοῦ ἐπρότεινε νά πάω στήν Μονή Πεντέλης.
Ἐπῆγα. ῾Ηγούμενος ἦταν ἕνας παπᾶ Προκόπιος. Ἠθέλησε νά μέ κρατήσῃ ἐκεῖ. Ἐπέμενα ἐγώ ὅτι θέλω νά μονάσω στό ῞Αγιον ῎Ορος. Τότε ἐκεῖνος μοῦ ἀποκάλυψε τόν ἑαυτόν του. ῏Ηταν Γρηγοριάτης Μοναχός, ὑποτακτικός τοῦ ἀειμνήστου παπᾶ Συμεών, καί παραδελφός τοῦ παπᾶ Θανάση, ῾Ηγουμένου τότε τῆς Μονῆς Γρηγορίου.
 Μοῦ ἔδωσε λοιπόν ἕνα συστατικό γράμμα, καί ἦλθα κατ᾿ εὐθείαν στήν Μονήν μας. Μέ ὑποδέχθηκαν ὁ Γέρο Βαρλαάμ καί ὁ ῾Ηγούμενος. Ἀπό τότε μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι ἡ σοβαρότης, ἡ σιωπή, καί ἡ πραότης του. ῎Εβαλα μετάνοια ὡς Δόκιμος Μοναχός καί μέ τοποθέτησαν ὡς παραμάγειρα.

Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου  

Ἅγιον Ὅρος Ἄθω  
2005

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   π.Δαμασκηνός - Γρηγοριάτικο γεροντικό