Ὁ Βαλέριος Γκαφένκου

 Ὁ Βαλέριος Γκαφένκου

Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό. Πρώτο μέρος

Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων  Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Μεταξύ τῶν λεγεωναρίων πού εἶχαν κι αὐτοί φθάσει στίς φυλακές τοῦ Ἀϊούντ ἀπό ὅλες τίς πόλεις τῆς Χώρας, ξεχώριζε ἀνάμεσα σέ ἄλλους ἕνας πού ἦταν ψηλός, ὄμορφος, μέ βαθειά γαλανά μάτια. Ὠνομαζόταν Βαλέριος Γκαφένκου. Εἶχε γεννηθεῖ στήν Μπεσαραμπία (σημερινή ρωσική Μολδαβία), τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων (24 Δεκεμβρίου 1921).
Ὁ πατέρας του, ὁ Βασίλειος Γκαφένκου, ἦταν λόγιος καί εἶχε ἀγωνισθεῖ, σάν βουλευτής στό Συμβούλιο τῆς Χώρας, γιά τήν ἕνωση τῆς Μπεσαράμπιας μέ τήν Ρουμανία.
Ὕστερα, ὅμως, ἀποχώρησε στό νοικοκυριό του, ἐπειδή δέν συμφωνοῦσε μέ τήν αἰσχροκερδῆ πολιτική πού κυβερνοῦσε στήν Χώρα του. Ἡ οἰκογένεια του ἦταν μιά φωλιά χαρᾶς καί εὐυφροσύνης.
Τό 1940, ὅμως, ἡ Μπεσαράμπια καταπατήθηκε ἀπό τόν Ἐρυθρό ρωσικό Στρατό. Ὁ Βασίλειος ἦταν συλλογισμένος, τό ἴδιο καί ὁ  Βαλέριος.
- Τί θά κάνουμε, μπαμπᾶ; Τόν ρώτησε.
-Παιδί μου, τοῦ εἶπε ὁ Βασίλειος, ἡ οἰκογένεια μας εἶναι αἰχμάλωτη. Ἐγώ δέν μπορῶ νά ἐγκαταλείψω τήν οἰκογένεια. Ἐμένα δέν θά μέ συγχωρέσουν διότι ἔχω ψηφίσει τήν ἕνωση τῆς Μπεσαράμπιας μέ τήν Ρουμανία. Ἀπό ἐδῶ δέν γίνεται νά κάνουμε τίποτε γιά τήν Μπεσαράμπια. Καλύτερα ἐσύ νά φύγεις στήν Ρουμανία. Θά δεῖς ἐκεῖ τί μπορεῖ νά γίνει.
- Μπαμπᾶ! ...

- Μή μιλᾶς καί πήγαινε! Νά μήν πεῖς τίποτα στήν μαμά σου καί στίς ἀδελφές σου!
Καί ἔτσι ὁ Βαλέριος πέρασε τό ποτάμι Προῦθος καί ἔφτασε στό Ἰάσιο τό 1940, ὅπου καί  γράφτηκε στήν Νομική Σχολή.
Ἡ ψυχή  του δέν καιγόταν μόνο γιά τό μέλλον τῆς Μπεσαραμπίας, ἀλλά καί γιά τό τί θά γίνει καί μέ τήν Ρουμανία, ὄχι μόνο γιά τήν ἐθνική της συνείδηση, ἀλλά καί γιά τήν χριστιανική, πού ἀπειλεῖτο ἀπό τούς μπολσεβίκους μέ προοπτική  τους τήν ἐπέκταση τοῦ ἀθεϊσμοῦ.
Σ᾿ αὐτές τίς συνθῆκες ὁ Βαλέριος μπῆκε στήν ὀργάνωση στήν Ἀδελφότητα τοῦ Σταυροῦ, ἡ ὁποία ἀπασχολεῖτο μέ τήν χριστιανική καί ἐθνική ἀγωγή τῶν μαθητῶν καί τῆς νεολαίας γενικά. Βαθειά στήν ψυχή  του ὁ Βαλέριος ποθοῦσε τίς πιό ἱερές ἰδέες. Δέν ἔκανε πολιτική, δέν ἐπιβουλευόταν, δέν ραδιουργοῦσε ἐναντίον τοῦ Κράτους, καί ἀκριβῶς ἡ ἰδεαλιστική  του στάση τόν ἰσχυροποιοῦσε γιά νά συνεχίσει τήν ἐκπαίδευση τῶν νέων.
Οἱ μαθητές τόν ἀγαποῦσαν πολύ. Εἶχε πετύχει νά δημιουργήσει μιά πνευματική κοινωνία μαζί τους, παρόλο πού καί ὁ ἴδιος ἦταν ἀκόμη ἕνας νέος φοιτητής. Ὅμως μέσα του ἔπαλλε ἡ ἀνάγκη τῆς κάθαρσης, ἡ ἐξάπλωση τῆς ἀλήθειας, μιά ἀμέτρητη διάθεσι ἀγάπης καί τό ὄνειρο ἑνός ἰδεατοῦ κόσμου.
Τό 1941 ἄρχισε ὁ γερμανό-σοβιετικός πόλεμος, μέ τήν συμμετοχή τῶν Ρουμάνων.
Δόθηκε ἕνας αὐστηρός νόμος πού καταδίκαζε ὁποιαδήποτε ἀνατρεπτική δραστηριότητα. Ὁ Βαλέριος συνελήφθηκε μαζί μ΄ ἕνα γκροὐπ νέων μαθητῶν ἀπό τό Ἰάσιο καί καταδικάστηκε γιά 25 χρόνια σέ καταναγκαστικά ἔργα. Εἶχε κατηγορηθῆ οὐσιαστικά γιά τήν ἠθική καί ἐθνική  του παιδεία τήν ὁποία καί ὑποστήριζε. Συνεπῶς ὁ ἴδιος αἰσθανόταν ἐλεύθερος ἀπό κάθε ἐνοχή.
Τόν Ἰανουάριο 1942 ὡδηγήθηκε στά δεσμωτήρια τῆς πόλεως Αϊούντ, μέ ἁλυσίδες στά χέρια καί στά πόδια, γιά νά ἐκτίσει τήν ἀνελέητη καταδίκη του. Στήν φυλακή συνέχισε νά ἀσχολεῖται μέ τήν εκπαίδευση τῶν νέων, ἀλλά ἔθετε ταὐτόχρονα καί σοβαρά βαθειά θέματα συνείδησης.
Στήν ἀρχή διάβαζε καί μελετοῦσε πολλά καί διάφορα, ἀλλά σύντομα ἔπαψε καί διάβαζε μόνο γιά τόν Χριστιανισμό, στόν ὁποῖο εἶδε τό ἀληθινό του φῶς, δηλαδή στήν πνευματική  του πλευρά. Ἐδιάβιαζε τό Γεροντικό, τό βιβλίο «Ἡ σωτηρία τῶν ἁμαρτωλών», τό Συναξάρι, καθώς καί ἔργα τῶν μεγάλων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως του ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου,  τοῦ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.
Ἐπίσης, μελετοῦσε τόν Πασκάλ, τόν Μπουλγκάγκωβ, τόν Μπερδιάγεφ, καθώς καί ὅλα τά μαθήματα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Τό διάβασμά του ἑστιάζετο κυρίως στήν ἁγία Γραφή. Ταὐτόχρονα, προσευχόταν φλογερά στήν μοναξιά τοῦ κρατητηρίου του.
Ἡ φωτεινή  του διάννοια καί ἡ καθαρή  του ψυχή ἀνακάλυψαν γρήγορα τά βάθη τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Ἐάν μέχρι τότε ἦταν ἕνας πιστός τώρα  γινόταν ἕνα σκεῦος ἐκλογῆς. Εἶχε ἀναπτερωθεῖ ἀπό τόν παραδοσιακό Χριστιανισμό καί τώρα βυθιζόταν σέ πιό πηγαία πνευματικότητα. Ψάχνοντας ἀδιάκοπτα, μιά ἡμέρα ἔπεσε μέ τό πρόσωπο στό ἔδαφος καί ἄρχισε νά κλαίει λέγοντας: Εἶμαι ὁ πιό ἁμαρτωλός ἄνθρωπος!
Αὐτή εἶναι ἡ ζωτική στιγμή τῆς πνευματικῆς του ζωῆς. Ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά ζεῖ γιά νά καθαρίζεται ἐσωτερικά καί νά τελειοποιεῖται μέσω τῆς ἕνωσης μέ τόν Χριστό. Μερικοί τόν θαύμαζαν, ἄλλοι τόν κατηγοροῦσαν καί πολύ λίγοι τόν κατάλαβαν.
Ὁ Βαλέριος σοκάριζε τούς ἄλλους, λόγῳ τῆς συνειδησιακῆς του ἀθλιότητος, τήν ὁποία ὡμολογοῦσε προσωπικά καί δημόσια μέ ταπεινοφροσύνη σέ μιά περίοδο πού ἐμεῖς, μολονότι εἴμασταν χριστιανοί, δέν εἴχαμε ἀκόμη μιά ἀληθινή πνευματική ζωή. Ἡ ὑπερηφάνεια κρυβόταν μέσα μας ὑπό τόν μυστικό μανδύα τῆς τιμῆς καί ἦταν μιά δύσκολη μάχη μέχρις ὅτου ἡ δῆθεν ἀξιοπρέπεια καί ἡ τιμή νά μεταποιηθοῦν πνευματικά.

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας