Τρεῖς σταυροί. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Δ'

 Τρεῖς σταυροί
Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα. Μέρος Δ' 

Τή Μεγάλη Τρίτη τοῦ 1907, 17 Ἀπριλίου, ὁ γέροντάς μου ἀρχιμανδρίτης Ἀνδρέας μέ ἔκειρε μοναχό. Πῆρα τό μοναχικό ὄνομα Νέστωρ. Μετά τήν κουρά ὁ π. Ἀνδρέας μέ νουθέτησε μέ συμβουλές κατάλληλες γιά ἕνα ἀρχάριο μοναχό.  Μοῦ πρόσφερε μάλιστα σάν εὐλογία μιάν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν, πού στό κάτω μέρος της εἶχε τίς μορφές τῶν συνωνύμων μου ἁγίων: τοῦ ἁγίου Νέστορος τοῦ Θεσσαλονικέως, καί τοῦ προστάτη μου ὁσίου Νέστορος τοῦ Χρονογράφου8.
Στίς 6 Μαΐου 1907, στόν καθεδρικό ναό τοῦ Καζάν, ὁ πρώην ἱεραπόστολος τοῦς Ἀλτάι ἐπίσκοπος Ἰννοκέντιος (Σολόντσιν)9 μέ χειροτόνησε διάκο. Ὁ ἐπίσκοπος Ἰννοκέντιος ἦταν καταξιωμένη ἐκκλησιαστική προσωπικότητα, καί βιβλική, ἁγία μορφή. Ὅλοι τόν σέβονταν καί τόν τιμοῦσαν γιά τήν ἁπλότητα, τήν πνευματικότητα καί τήν ἀσκητικότητά του. Στά τέλη τῆς ζωῆς του ἔγινε μεγαλόσχημος μοναχός στό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Βλαδήμηρου, στή Χερσώνα.
Ὁ ἐπίσκοπος Ἰννοκέντιος ἔκανε στήν χειροτονία μου μιά σύντομη ἀλλά πολύ περιεκτική ὁμιλία, καί μοῦ ἔδωσε πολύτιμες συμβουλές, βασισμένες στήν πλούσια ἱεραποστολική του πείρα.
Μετά τή χειροτονία μέ βρῆκε κάποια στιγμή μόνο, μέ πῆρε ἀπό τό χέρι καί μ’ ἔβαλε νά καθήσω κοντά του, σέ μιάν ἄκρη τοῦ ναοῦ.
Ὅση ὥρα ἔμεινα μαζί του, εἶχα τή μεγάλη εὐλογία νά πλουτίσω ἀπό τά ἔντονα πνευματικά του βιώματα καί ἀπό τίς ἱεραποστολικές του ἐμπειρίες, πού ἀπλόχερα καί ἀφειδώλευτα μοῦ πρόσφερε. Στό τέλος μέ ρώτησε:
-Νά πού τώρα σηκώνεις τρεῖς σταυρούς: τοῦ ποιμένος, τοῦ ἱεραποστόλου καί τοῦ μοναχοῦ.  Ποιός ἀπό τούς σταυρούς αὐτούς εἶναι ὁ πιό ἐλαφρύς καί ποιός ὁ πιό βαρύς;
-Ὑποθέτω πώς ὁ πιό ἐλαφρύς εἶναι τοῦ ποιμένος, ἀποκρίθηκα μετά ἀπό κάμποση σκέψη. Βαρύτερος ἀπ’ αὐτόν πού εἶναι τοῦ ἱεραποστόλου. Καί πιό βαρύς ἀκόμα εἶναι τοῦ μοναχοῦ.
-Ὄχι, διαφώνησε ὁ ἐπίσκοπος. Καί οἱ τρεῖς σταυροί μποροῦν νά γίνουν ἐξίσου καί βαρεῖς καί ἐλαφριοί, ἀνάλογα μέ τό πῶς θά τούς σηκώσει κανείς. Ἄν ἀκολουθήσεις τόν τριπλό αὐτό δρόμο τοῦ μοναχοῦ, τοῦ κληρικοῦ καί τοῦ ἱεραποστόλου μέ βαθειά πίστη στό Θεό, μέ  ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια καί τή συμπαράστασή Του, μέ τέλεια ἐγκατάλειψη τοῦ ἑαυτοῦ σου στό ἅγιο θέλημά Του, μέ καθημερινό αὐστηρό ἀπολογισμό τοῦ ἔργου σου καί αὐτοκριτική τῆς ζωῆς σου, μέ πολλή ταπείνωση καί συνείδηση τῆς ἀναξιότητός σου γιά τό τόσο μεγάλο καί ἅγιο διακόνημα πού σοῦ ἐνέθεσε ἡ Ἐκκλησία, τότε μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου, θά σηκώνεις καί τούς τρείς σταυρούς χωρίς πολλή δυσκολία. Ὁ Θεός μαζί σου!
Τό ἐκφραστικό βλέμμα τοῦ ἁγίου ἐκείνου ἐπισκόπου μ’ ἀγκάλιασε στοργικά, κι ἕνας πατρικός ἀσπασμός ἐπισφράγισε τά λόγια του, πρίν ἀποχωριστοῦμε. Ἦταν λόγια πού κράτησα καί κρατάω μέχρι καί σήμερα σάν πολύτιμο θησαυρό μέσα στήν καρδιά μου. Τά θυμήθηκα πολλές φορές, σέ κρίσιμες στιγμές τῆς ζωῆς μου....
Ὕστερ’ ἀπό δύο μέρες, στίς 9 Μαΐου τοῦ 1907, χειροτονήθηκα πρεσβύτερος στόν ἴδιο ναό, ἀπό τόν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Καζάν Δημήτριο. Ἀμέσως μετά ἄρχισα νά ἑτοιμάζομαι γιά τό μακρινό ταξίδι.
Τήν παραμονή τῆς ἀναχωρήσεώς μου, κατέφθασε ἀναπάντεχα ἀπό τήν Κρονστάνδη ἕνας ταχυδρόμος. Ἦταν εἰδικά σταλμένος ἀπό τόν π. Ἰωάννη Σέργιεφ, γιά νά μοῦ φέρει ἕνα δῶρο του: μιά ρόδινη στολή, ἀπό τίς δικές του, κι ἕνα μπουκάλι κρασί.
«Αὐτή τή στολή, εἶχε πεῖ στόν ταχυδρόμο, νά τή δώσεις ἀπό μένα στόν ἱεραπόστολο τῆς Καμτσάτκας π. Ἀνίσιμωφ- δέν γνωρίζω τό μοναχικό του ὄνομα. Ὁ Θεός βοηθός του... Δῶσε του κι αὐτό τό μπουκάλι. Ἔχει μέσα λίγο κρασί. Τό περισσότερο τό ἔχω πιεῖ ἐγώ στό διάβα τῆς ζωῆς μου. Ὅσο ἀπομένει θά τό πιεῖ ἐκεῖνος, ὑπομένοντας ὅλες τίς δυσκολίες τῆς δικῆς του ζωῆς μέ ὑπομονή κ ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Ὁ Κύριος ἄς τόν εὐλογήσει καί ἄς τόν σώσει».
Ἔτσι σήκωσα ἑκούσια τούς τρεῖς σταυρούς, γιά τούς ὁποίους μοῦ μίλησε ὁ ἐπίσκοπος Ἰννοκέντιος, καί ἄρχισα ν’ ἀνεβαίνω τό γεμάτο ἀγκάθια καί τριβόλια μονοπάτι πού μοῦ ἔδειξε ὁ Κύριος. Ἐμένα τόν ἁμαρτωλό, τόν ἀνάξιο καί ἄπειρο, μ’ ἔστελνε στήν πιό μακρινή γωνία τῆς ρωσικῆς ἐπικρατείας, γιά νά φωττίσω τά λησμονισμένα ἀπό τούς  ἀνθρώπους παιδιά Του. Μοῦ ἔδωσε δωρεάν τήν λαμπάδα μέ τό ὑπερουράνιο φῶς τῆς ἱερατικῆς χάριτος καί μέ τοποθέτησε ἐπί τήν λυχνίαν, «ἐπιφᾶναι τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις, τοῦ κατευθῦναι τούς πόδας αὐτῶν εἰς ὁδον εἰρήνης».


______________________________________________________________________

8.Ὅσιος Νέστωρ ὁ Χρονογράφος (1050-1116) : Μοναχός τῆς Κιεβοπτσέρσκαγια Λαύρας. Ἔγραψε βίους ἁγίων, διηγήσεις, χρονοφραφίες κ.ἄ. Γιά τή σημαντική συγγραφική του παραγωγή τοῦ δόθηκε ἡ προσωνυμία τοῦ Χρονογράφου. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 27 Ὀκτωβρίου, μαζί μέ τοῦ ἁγίου Νέστορος τῆς Θεσσαλονίκης.

9. Ἰννοκέντιος (κατά τόν κόσμον Ἰβάν Βασίλιεβιτς Σολόντσιν), ἐπίσκοπος Πριαμούρσκ καί Μπλαγοβεστσένσκ (1852-1919). Γόνος ἱερατικῆς οἰκογένειας, μετά τήν ἐγκύκλιο καί ἐκκλησιαστική ἐκπαίδευσή του ἔγινε μοναχός καί χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος (1875). Ὑπηρέτησε στήν ἐκκλησιαστική ἐκπαίδευση καί σέ διάφορες ἱεραποστολικές περιοχές, κυρίως ὅμως στήν ἱεραποστολή τοῦ Ἀλτάϊ. Τό 1899 χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Πριαμούρσκ καί Μπλαγοβετσένσκ, ἀλλά τόν ἑπόμενο κιόλας  χρόνο παραιτήθηκε καί ἀποσύρθηκε γιά νά ἐφησυχάσει. Βαθιά καλλιεργημένος ἄνθρωπος, ἀσκητικός καί φιλέρημος, ἀφιέρωσε τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς του στή διακονία τῶν ἱερῶν μονῶν ἁγίου Βλαδιμήρου Χερσῶνος (ἐδῶ ἔλαβε καί τό μεγάλο σχῆμα μέ τό ὄνομα Ἰωάννης), Κοιμήσεως Θεοτόκου Καζάν καί Ἁγίας Σκέπης Μόσχας, ὅπου καί ἐκοιμήθη ὁσιακά, στίς 23 Ὀκτωβρίου τοῦ 1919.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.39-52

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα