Τρεῖς σταυροί. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Γ'

Τρεῖς σταυροί

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα. Μέρος Γ' 

Καθώς ἐπιστρέφαμε στό σπίτι, ἤμασταν ἀμίλητοι γιά πολλή ὥρα, βυθισμένοι κι οἱ δύο σέ συλλογή. Οἱ ἴδιες σκέψεις τριγύριζαν στό νοῦ μας καί ἡ ἴδια συγκίνηση πλημμύριζε τήν καρδιά μας. Κάποια στιγμή, λές κι ἤμασταν συνεννοημένοι, σταματήσαμε σέ μιά ἀπόμερη γωνιά. Σταθήκαμε κοντά-κοντά, ὁ ἕνα ἀπέναντι στόν ἄλλο.
Λόγια δέν ἔβγαιναν ἀπ’ τά χείλη μας. Τά μάτια μας ὅμως ἔλεγαν τόσο πολλά! Ἀγκαλιαστήκαμε, κι ἀφήσαμε τά δάκρυά μας ἐλεύθερα.  Κλάψαμε πολύ ἔτσι ἀγκαλιασμένοι στή γωνιά τοῦ δρόμου...
Φτάνοντας στό σπίτι, ἀνακοίνωσα ἀμέσως στόν πατέρα τήν ἀπόφασή μου νά χειροτονηθῶ καί νά πάω στήν Καμτσάτκα σάν ἱεραπόστολος. Ἐκεῖνος μ’ ἄκουσε σιωπηλός. Ἔμεινε γιά πολύ σκεπτικός καί ἀμίλητος.  Καθόμουν ἀπέναντί του καί τόν κοιτοῦσα προσεκτικά.  Μετά ἀπό κάμποση ὥρα σιωπῆς, ἀναστέναξε βαθιά καί φώναξε τόν ἀδελφό μου, τόν Ἱλαρίωνα, νά ἔρθει κι αὐτός κοντά του. Ἀπευθύνθηκε  τότε καί στούς δυό μας, λέγοντας μέ σοβαρό ὕφος:
-Παιδιά μου, ἡ μητέρα σας κι ἐγώ σχεδόν γεράσαμε. Ἡ ζωή μας πλησιάζει στό τέλος της. Ἐσεῖς φτάσατε σέ ἡλικία γιά ν’ ἀκολουθήσετε τό δικό σας δρόμο, τή δική σας ἀνεξάρτητη πορεία στή ζωή, σύμφωνα μέ τούς πόθους καί τήν κλίση σας.
Ἐμεῖς οἱ γονεῖς δέν πρόκειται ν’ ἀναμειχθοῦμε στά σχέδιά σας οὔτε νά σᾶς ἐπηρεάσουμε στήν ἐκλογή τοῦ δρόμου σας, ἀρκεῖ νά εἶναι ἔντιμος. Ἄν ἐσύ, Κόλια, νιώθεις νά ὑπάρχει μέσα σου ἡ κλίση γιά τή μοναχική ἀφιέρωση καί τήν ἱεραποστολή, εἶσαι ἐλεύθερος ν’ ἀκολουθήσεις αὐτό τό δρόμο. Φαίνεται πώς εἶναι θέλημα Θεοῦ.
Γι’ ἄλλη μιά φορά ἐπανέλαβα σοβαρά τήν ἀπόφασή μου.
Ὁ πατέρας κούνησε συγκαταβατικά τό κεφάλι. Ὕστερα σηκώθηκε κι ἔφερε τό μεγάλο χάρτη τῆς Ἀσίας. Τόν ἅπλωσε πάνω στό τραπέζι καί ἀναζήτησε τήν Καμτσάτκα.  Μαζευθήκαμε ὅλοι γύρω του. Ὅταν τήν ἐπισημάναμε, ξεφωνίσαμε ἀπό ἔκπληξη. Εἶναι μιά χερσόνησος στή βορειοανατολική ἄκρη τῆς Ἀσιατικῆς Ρωσίας, στήν Ἅπω Ἀνατολή.  Πάνω στό χάρτη δέν ἦταν μεγαλύτερη ἀπό τό μικρό δάκτυλο τοῦ χεριοῦ.
Ἀπομονωμένη ἀπό τήν ὑπόλοιπη χώρα ἡ Καμτσάτκα βρέχεται ἀπό τή Βερίγγειο καί τήν Ὀχοτσκική θάλασσα. Μπροστά της ἁπλώνεται ἀπέραντος ὁ Εἰρηνικός ὠκεανός, ἐνῶ μιά σειρά ἀπό μικρά νησιά, οἱ Κουρίλες, τή συνδέουν μέ τό σύμπλεγμα τῶν νησιῶν τῆς Ἰαπωνίας.
Αὐτός εἶναι ὁ τόπος πού μέ καλοῦσε ὁ Θεός γιά νά καλλιεργήσω ταπεινά τόν ἀγρό Του. Αὐτός ὁ τόπος θά γινόταν ἡ δεύτερη πατρίδα μου.
Τό βράδυ ἐκεῖνο δέν εἴπαμε περισσότερα μέ τούς γονεῖς μου.
Μετά ἀπό μερικές ἡμέρες ἐγκατέλειψα τό πατρικό μου σπίτι. Οἱ γονεῖς μοῦ ἔδωσαν τήν εὐχή τους καί μέ κατευόδωσαν μέ δάκρυα στά μάτια. Πῆγα στό μοναστήρι κι ἄρχιζα νά ἑτοιμάζομαι γιά τήν κουρά μου.
Ὁ π. Ἀνδρέας ἐπέστρεψε σύντομα ἀπό τό Ἐλαμπούγ.
Ἔτρεξα νά τόν συναντήσω καί νά τοῦ διηγηθῶ μέ λεπτομέρειες ὅσα συνέβησαν στή διάρκεια τῆς ἀπουσίας του.
Χωρίς  ἀργοπορία, μέ πῆρε καί πήγαμε στό τηλεγραφεῖο. Στείλαμε τηλεγράφημα στόν ἀρχιεπίσκοπο Βλαντιβοστόκ Εὐσέβιο. Τόν παρακαλούσμα νά μέ δεχθεῖ γιά τή θέση τοῦ ἱεραποστόλου τῆς Καμτσάτκας. Τοῦ γνωστοποιούσαμε ὅτι ἥμουν ἀκόμα λαϊκός καί ὅτι ἔπρεπε νά προηγηθεῖ ἡ κουρά καί ἡ χειροτονία μου.
Ὁ ἀχιεπίσκοπος Εὐσέβιος ἀπάντησε ἀμέσως, ὅτι μέ χαρά θά περίμενε τόν ἐρχομό μου. Συγχρόνως, μέ ἄλλο τηλεγράφημά του πρός τόν ἀρχιεπίσκοπο Καζάν Δημήτριο, παρακαλοῦσε νά ἐγκριθοῦν καί νά τελεσθοῦν ἡ κουρά καί οἱ χειροτονίες μου σέ διάκονο καί πρεσβύτερο, καθώς καί ἡ ἀναχώρησή μου γιά τή Καμτσάτκα.
Ὁ δρόμος πού ἔπαιρνα ἦταν μακρύς καί δύσβατος, τό ἤξερα καλά. Γι’ αὐτό θέλησα νά πάρω καί τήν εὐλογία τοῦ ἁγίου ἐκείνου κληρικοῦ, πού εἶχε θεραπεύσει θαυματουργικά τή μητέρα μου πρίν ἀπό χρόνια, καί εἶχε χαράξει στήν παιδική μου ψυχή ἀνεξίτηλες μνῆμες τοῦ π. Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης.  Τοῦ ἔστειλα ἕνα γράμμα, τοῦ ἐξέθεσα τίς προοπτικές τῆς ζωῆς μου καί ζητοῦσα τήν εὐλογία καί τίς προσευχές του.
Δέν ἄργησα νά λάβω ἕνα φάκελλο. Μέσα εἶχε μιά φωτογραφία τοῦ π. Ἰωάννου, πού στό πίσω μέρος της εἶχε σημειώσει ὁ ἴδιος τοῦτα τά λόγια:
«Στό δοῦλο τοῦ Θεοῦ Νικόλαο Ἀνίσιμωφ δίνω τήν εὐλογία μου γιά τό μεγάλο ἀσκητικό δῶρο τῆς ἱεραποστολῆς, ἄν βρίσκει τόν ἑαυτό του ἱκανό καί αἰσθάνεται μέσα του τήν κλίση γι’ αὐτό τό ἔργο
Ἄς ἐνεργήσει πάνω του ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, «ἡ τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα».
Τόν ἀσπάζομαι ἀδελφικά.

Πρωθιερεύς Ἰωάννης Σέργιεφ
Κρονστάνδη, 18 Μαρτίου 1907».

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.39-52

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα