Ἐγκεφαλικός θάνατος - Δωρεά ὀργάνων Παραμύθια ἤ Ἀλήθεια

Ἐγκεφαλικός θάνατος - Δωρεά ὀργάνων

Παραμύθια ἤ Ἀλήθεια

Ταυτίζεται ὁ σωματικός θάνατος μέ τόν «ἐγκεφαλικό θάνατο»; Ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» ἀσθενὴς μπορεῖ νὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση κώματος καὶ ἄπνοιας, ὅμως τὰ περισσότερα ὄργανά του λει- τουργοῦν μὲ τὴν κατάλληλη ἰατρικὴ ὑποστήριξη· ἔτσι, ὅταν τοῦ ἀφαιροῦν τὰ ὄργανα, εἶναι ἀκόμα ροδαλός καὶ ζεστός, ἡ καρδιά του ἀκόμα καί τό αἷμα του κυκλοφορεῖ (Dr Alan Shewmon, διεθνοῦς φήμης Καθηγητὴς Παιδ. Νευρολογίας στὸ UCLA (Πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνιας, Λὸς Ἄντζελες). Θὰ σοῦ ποῦν ὅτι τὰ ὄργανα τὰ παίρνουν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι νεκρός.
 Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ἂν εἶναι νεκρὸς τότε γιατί τοῦ κάνουν ἀναισθησία πρὶν τοῦ πάρουν τὰ ὄργανα; Ὑπάρχουν καταγραμμένες ἀρκετὲς περιπτώσεις "ἐγκεφαλικὰ νεκρῶν", ποὺ ἐπανῆλθαν μερικῶς ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση.
Στὸ διαδίκτυο μπορεῖς νὰ βρεῖς σχετικὰ παραδείγματα καὶ συγκλονιστικὰ βίντεο. Τὰ ζωτικά ὄργανα τῶν "δωρητῶν" παίρνονται, ἐνῶ αὐτοὶ εἶναι ἀκόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται βίαιη διακοπὴ τῆς ζωῆς τους κατὰ τὴ διαδικασία τῆς λήψης τῶν ὀργάνων τους.
Πολλοὶ καὶ κορυφαῖοι ἐπιστήμονες στὴν Ἑλλάδα (Κ. Καρακατσάνης 2001, Ἐ. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττὸς 1999, Ἰ. Κουντουρᾶς 1999, Κ. Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμότσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα 1999, Ἀ. Ἀβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Ἀ. Γουλιανὸς 1999, κ.ἄ.) καὶ στὸ ἐξωτερικό (R. D. Truog 1992, D. A. Shewmon 1997, R. M. Taylor 1997, κ.ἄ), ἐκφράζουν σοβαρὲς ἐπιστημονικὲς ἐνστάσεις καὶ δὲν διστάζουν νὰ προτείνουν ἀκόμη καὶ τὴν πλήρη ἐγκατάλειψη τῆς ἔννοιας τοῦ "Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου".
 Ὁ Καθηγητὴς Παιδ. Ἀναισθησιολογίας στὸ κορυφαῖο Πανεπιστήμιο τῶν Η.Π.Α. Harvard, καὶ Διευθυντὴς τῆς Μονάδας Ἐντατικῆς Θεραπείας στὸ Πανεπιστημιακό, Παιδιατρικὸ Νοσοκομεῖο Βοστώνης Dr. Robert D. Truog δηλώνει: «Ὁ Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος παραμένει ἀσυνάρτητος στὴ θεωρία καὶ συγκεχυμένος στὴν πράξη. Ἐπιπλέον, ὁ μόνος σκοπός, ποὺ ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ τὴν ἔννοια (τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου), εἶναι ἡ διευκόλυνση ἐξεύρεσης ὀργάνων πρὸς μεταμόσχευση». (Γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε, καὶ «ἐφευρέθηκε» μόλις τὸ 1968 ἡ ἔννοια τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀπὸ κάποιους ἐπι- στήμονες τοῦ Harvard).
 Τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου εἶναι μεγάλο μυστήριο, θὰ μᾶς ποῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ κανεὶς δὲν γνωρίζει οὔτε πρόκειται ποτὲ νὰ γνωρίσει, πότε (ποιὰ ἀκριβῶς χρονικὴ στιγμὴ) ἡ ψυχὴ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὅσο ἡ καρδιὰ λειτουργεῖ, ἡ ψυχὴ εἶναι ἑνωμένη μὲ τὸ σῶμα!
Ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὅταν ρωτήθηκε περὶ μεταμοσχεύσεων, ἀντιτάχθηκε κατηγορηματικὰ στὴ μεταμόσχευση ζωτικῶν ὀργάνων (ὄργανα χωρὶς τὰ ὁποῖα ὁ δότης δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσει νὰ ζεῖ), γιὰ δύο λόγους: Πρῶτον: «ἀποτελεῖ ἀνεπίτρεπτη παρέμβαση, ἀντιστρατευόμενη στὸ δημιουργικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν μία θανατώνοντας τὸν δότη, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δημιουργώντας μας τὴν ἔπαρση γιὰ τὴν ζωοποίηση τοῦ λήπτη».
Καὶ δεύτερον: «Θὰ γίνει αἰτία ἐφευρέσεως τρόπων νὰ σκοτώνουν τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ νὰ πάρουν τὰ ὄργανά τους». Ὁ π. Πορφύριος ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν μεταμόσχευση συμπαγῶν ὀργάνων ἀπὸ «ἐγκεφαλικῶς νεκρούς». Ἔκανε τὴν ἑξῆς σύσταση σὲ ζεῦγος, ποὺ ἤθελε νὰ δωρίσει τὰ ὄργανα τοῦ παιδιοῦ τους μετὰ ἀπὸ σοβαρὸ ἀτύχημα: «ΕΝΑΣ θάνατος ὑπάρχει. Νὰ δώσετε μόνον τοὺς κερατοειδεῖς χιτῶνες τῶν ὀφθαλμῶν».
Ὁ εὑρισκόμενος στὴν κατάσταση τοῦ λεγόμενου "ἐγκεφαλικοῦ θανάτου" εἶναι βαριὰ πάσχων ἀσθενὴς καὶ ὄχι νεκρός. Μὲ τὴ λήψη τῶν ζωτικῶν ὀργάνων ἀπὸ "ἐγκεφαλικῶς νεκρὸ" ἀσθενή αὐτὸς ὁδηγεῖται διά τῆς βίας στὸν ὁριστικὸ κλινικὸ θάνατο· αὐτὴ ἡ ἐνέργεια, μὲ τὰ κριτήρια τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ἰσοδυναμεῖ μὲ ΦΟΝΟ.
Θὰ σοῦ ποῦν ὅτι ἡ δωρεὰ ὀργάνων εἶναι αὐτοθυσία καὶ πράξη εὐγενική, πράξη ἀνθρωπιᾶς καὶ ἀλτρουϊσμοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Αὐτός, ποὺ ὁρίζει πότε θὰ πεθάνουμε, εἶναι ὁ Δημιουργός μας καὶ ὄχι ἐμεῖς. Στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Δισθήκη, ἀλλὰ καὶ στὴν Ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ ἔμφαση τονίζεται ὅτι Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι μόνον ὁ Δημιουργός.
Ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπάρχει συναίνεση, ἡ «ΔΩΡΕΑ» ζωτικῶν ὀργάνων δέν εἶναι αὐτοθυσία, ἀλλὰ ἰδιόμορφη αὐτοκτονία καὶ μέγιστη ἁμαρτία, διότι ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν δότη τὴν δυνατότητα τῆς μετάνοιας (νὰ πεῖ δηλαδή, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή, «Συγχώρα με, Θεέ μου» καὶ νὰ σώσει ὁ Θεὸς ἐνδεχομένως τὴν ψυχή του).
Γνωρίζεις γιὰ τὸν Νόμο 150/3984 ἄρθρο 95 παρ. 2 περὶ "εἰκαζόμενης συναίνεσης"; Ἂν ὄχι, σὲ ἐνημερώνουμε: Ἀπὸ τὴν 1η Ἰουνίου 2013: «...Ἡ ἀφαίρεση ἑνὸς ἢ περισσοτέρων ὀργάνων ἀπὸ ἐνήλικο, "θανὸν" πρόσωπο πρα γματοποιεῖται ἐφόσον, ὅσο ζοῦσε, δὲν εἶχε ἐκφράσει τὴν ἀντίθεσή του σύμφωνα μὲ τὴν παρ. 3...», δηλαδή, ἂν δὲν ἔχεις δηλώσει ἀρνητικά, σὲ θεωροῦν "δωρητή"! Ἂς δηλώσουμε στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων τὴν ἄρνησή μας, (Τμῆμα Προώθησης Δωρεᾶς Ἱστῶν καὶ Ὀργάνων, Ἀν. Τσόχα 5, 115 21 Ἀθήνα) κάνοντας μία ὑπεύθυνη δήλωση, μὲ βεβαιωμένο τὸ γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς μας ὅτι: «Σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ληφθοῦν τὰ ὄργανά μου πρὸς μεταμόσχευση κατόπιν διαπιστώσεως τοῦ θανάτου μου εἴτε μὲ κριτήριο τὴ θεωρούμενη "νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους" εἴτε μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο κριτήριο. Ἐπίσης δὲν ἐπιθυμῶ νὰ λάβω ὄργανα πρὸς μεταμόσχευση ἀπὸ "ἐγκεφαλικῶς νεκρὸ" ἀσθενῆ».

Κίνηση Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐναντίον τοῦ «Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου» καί τῆς «εἰκαζόμενης συναίνεσης

     Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1969, 27 Μαρτίου 2013