Στήν αὐγή τῆς ζωῆς μου. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Γ'

 Στήν αὐγή τῆς ζωῆς μου. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος. Μέρος Γ'

Ἤμασταν ἀκόμα δυό ἄμυαλα τρελλόπαιδα ὁ Ἱλαρίων κι ἐγώ, ὅταν βρήκαμε στό δωμάτιό μας ἕνα κουτί σπίρτα. Γιά κακή μας τύχη, κανένας μεγάλος δέν βρέθηκε τότε κοντά μας. Ἀρχίσαμε λοιπόν νά τ’ ἀνάβουμε καί νά καῖμε ὅ,τι χαρτιά βρίσκαμε. Ὅταν τέλειωσαν τά χαρτιά, πήραμε τά βιβλία. Ὕστερα ξύλινα παιχνίδια. Στό τέλος, ὅ,τι βλέπαμε γύρω μας τό ρίχναμε στή φωτιά. Κι ἐμεῖς οἱ προκομμένοι, στρογγυλοκαθισμένοι σ’ ἕνα σεντούκι, ἀπολαμβάναμε χειροκροτώντας τό θέαμα. Πεθαίναμε μάλιστα στά γέλια, ὅταν οἱ φλόγες τινάζονταν πιό ψηλά ἀπό τό μπόι μας.
Οἱ καπνοί εἶχαν ἀρχίσει νά γεμίζουν ὁλόκληρο τό σπίτι. Τότε ἕνας ἱποκκόμος τοῦ πατέρα, πού βρισκόταν στήν κουζίνα, ἔτρεξε στό δωμάτιο, μᾶς ἔσυρε ἔξω κι ἔσβησε μέ πολύ κόπο τή φωτιά. Ὅταν ἐπέστρεψαν στό σπιτι οἱ γονεῖς, μᾶς μάλωσαν αὐστηρά, ἀλλά δέν μᾶς ἔδειραν. Μᾶς ἔβαλαν ὅμως μιά τιμωρία, πού τή θεωρούσαμε πολύ ταπεινωτική: Νά καθήσουμε γιά ὥρα πολλή γονατιστοί σέ μιά γωνιά.

Πολύ νωρίς διαπίστωσα ὅτι ὁ πατέρας ἀγαποῦσε τό μεγαλύτερο ἀδελφό μου περισσότερο ἀπό μένα. Κι αὐτό γιατί διέψευσα τήν ἐλπίδα καί τήν ἐπιθυμία του ν’ ἀποκτήση μιά κόρη. Πόσο πληγωνόταν ἡ παιδική μου καρδιά, ὅταν στίς γιορτές ὁ πατέρας χάριζε ἀκριβά δῶρα στόν Ἱλαρίωνα -ἄλλοτε ἕνα ποδήλατο, ἄλλοτε μιά μεγάλη θήκη μέ εἴδη ζωγραφικῆς, ἄλλοτε ἕνα κουτί μέ ξύλινους κύβους- καί σέ μένα ἔδινε μόνον μιάν ἀσημένια πεντάρα!
Τήν ὁλοφάνερη θλίψη μου τήν ἔβλεπαν τόσο ἡ μητέρα, ὅσο καί ὁ ἴδιος ὁ ἀδελφός μου. Γι’ αὐτό μοῦ ἔδειχναν ἰδιαίτερη στοργή καί συμπάθεια στίς δύσκολος ὧρες.
Μιά φορά μόνο, θυμᾶμαι, πού ὁ πατέρας μοῦ χάρισε ἕνα πολύ ὡραῖο κουτί μέ σοκολατένια παιχνίδια. Ἡ χαρά μου ἦταν τότε ἀπερίγραπτη. Ὅρμησα πάνω του, τόν ἀγκάλιασα καί τόν γέμισα φιλιά καί εὐχαριστίες. Ὕστερα φώναξα ἐνθουσιαμένος τόν Ἱλαρίωνα καί μοιράστηκα μαζί του τό περιεχόμενο τοῦ κουτιοῦ.
Ἡ μητέρα πάντως μᾶς ἀντιμετώπιζε καί τούς δυό μέ τά ἴδια αἰσθήματα. Ἦταν πάντα τρυφερή καί ἐγκάρδια. Μέ τό χάδι καί τό γλυκό λόγο, μέ τή στοργή καί τήν ὑπομονή της, μᾶς ἐνέπνευσε τήν πίστη στό Θεό καί τήν ἀγάπη στόν ἄνθρωπο.
Ἀλλά καί οἱ δύο γιαγιάδες μας, μέ ἀξιοθαύμαστη παιδαγωγική δεξιοτεχνία καί σύνεση, ἔσπειραν μέσα μας τό σπόρο τῆς πίστεως.
Ἡ μία, τῆς μητέρας μου ἡ μητέρα, ἦταν πρεσβυτέρα, χήρα τοῦ πρωτοπρεσβύτερου Εὐλαμπίου. Αὐτή ἦταν μάλιστα καί ἡ νονά μου. Ἡ ἄλλη, ἡ μητέρα τοῦ πατέρα μου, εἶχε γεννηθεῖ στήν ἡλιόλουστη Μολδαβία. Ὁ παππούς μου εἶχε πάρει μέρος στό ρωσοτουρκικό πόλεμνο τοῦ 1870 καί εἶχε πολεμήσει στίς ἐπιχειρήσεις τῆς Μολδαβίας.
Μετά τό τέλος τοῦ πολέμου νυμφεύθηκε αὐτή τήν ὄμορφη καί λεβεντοκόρη Μολδαβή καί τήν ἔφερε στή Βιάτκα. Ἡ μορφή της ζωντάνεψε στή μνήμη μου τό καλοκαίρι τοῦ 1956, ὅταν μέ τήν εὐλογία τοῦ πατριάρχη Μόσχας Ἀλεξίου Α΄ καί τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ὀδησσοῦ Βόριδος ταξίδεψα καί λειτούργησα σέ πόλεις καί χωριά τῆς Μολδαβίας.
Ἡ παραδοσιακή ὀρθόδοξη ρωσική οἰκογένεια, μέσα στήν ὁποία γεννήθηκα καί μεγάλωσα, εἶχε γερά θρησκευτικά θεμέλια καί ἀρχές, πού κληρονόμησε ἀπό τίς προηγούμενες γενιές.  Ἡ μνήμη μου δέν συγκρατεῖ οὔτε μιά περίπτωση παιδικοῦ καυγᾶ, οὔτε καί ἔντονες φιλονικίες ἀνάμεσα στούς μεγαλυτέρους. Ἀκόμα κι ὅταν ἐμεῖς τό παρακάναμε στίς ἀταξίες καί τή φασαρία, οἱ γονεῖς ποτέ δέν μᾶς χτυποῦσαν. Μᾶς ἔλεγαν μόνο μ’ ἕνα συγκρατημένο χαμόγελο:
-Ὤ, πόσο ἐνοχλητικοί καταντήσατε μέ τούς θορύβους σας! Καλύτερα νά μήν ὑπήρχατε!
Τότε ἐμεῖς ξαπλώναμε σ’ ἕνα ντιβάνι, σταυρώναμε τά χέρια στό στῆθος, κλείναμε τά μάτια καί ἀνακοινώναμε σοβαρά-σοβαρά:
-Νά, τώρα πιά πεθάναμε!
Ἡ μητέρα, μέ στεγνό ὕφος καί ἥρεμη φωνή, ἀπαντοῦσε συνήθως:
-Ἐντάξει. Πολύ καλά!
Μετά ἀπ’ αὐτό σταματούσαμε κάθε φασαρία.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.18-24

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα