῾Η διάκρισις καί ἐπιλογή, ἀποτελεῖ δημιουργία. Αἱρέσεις καί σχίσματα ἐν τῷ χριστιανισμῶ. Κεφάλαιο Β'. Μέρος Ζ'. Πέτρος Μοναχός Γρηγοριάτης. Τελευταῖο

«῾Η διάκρισις καί ἐπιλογή, ἀποτελεῖ δημιουργία»
Αἱρέσεις καί σχίσματα ἐν τῷ χριστιανισμῶ
Μέρος Ζ'

Μοναχός Πέτρος Γρηγοριάτης

Μοναχός«Χριστόδουλος Εὐστάθιος» ἐν ῾Αγίῳ ῎Ορει, ἦτο πανθεϊστής, ἐδέχετο ὅτι ἡ ὕλη καί τό πνεῦμα εἶναι δύο ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, ὅλα τά ἐν τῷ κόσμῳ εἶναι μέρη αὐτοῦ. Ἠρνεῖτο τά ἰδιαίτερα δόγματα τοῦ Χριστιανισμοῦ (τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Υἱοῦ Λόγου, τήν θεοπνευστίαν τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, τήν ἀξίαν τῆς Ἐκκλησίας, τῶν μυστηρίων, τοῦ κλήρου, μοναχῶν κλπ). Κατεδικάσθη ὑπό τοῦ Κων/πόλεως Νεοφύτου Ζ΄  καί ῾Ιεροσολύμων 'Ανθίμου.
«Θεόφιλος Καῒρης» 1784 ἱερεύς, ἐδίδασκε θεοσεβισμόν.Ἐξέδωσε συγγράμματα εἰς τά ὁποῖα ἀνεπτύσσεντο αἱ ἰδέαι τῆς φυσικῆς θρησκείας (Δεϊσμός), ἀθετουμένων τῶν ἰδιαιτέρων δογμάτων τῆς Χριστιανικῆς Ἐκλλησίας. Ἀντικατέστησε τήν Θείαν λατρείαν δι' ἄλλης, συμφώνως πρός τάς ἰδέας του.
Εἰσήγαγε νέας τελετάς, νέο Σύμβολο πίστεως, νέας προσευχάς ἐκ τῆς ῾Αγίας Γραφῆς καί τῶν ψαλμῶν. Ἀντικατέστησε τήν ἑβδομάδα διά τῆς δεκάδος καί τῆς ἀπό Χριστοῦ χρονολογίαν διά τῆς ἀπό τοῦ 1801 ἔτος κατά τό ὁποῖον μετέβη εἰς τήν Δύσιν, παρημέλει τάς νηστείας καί τά ἐκκλησιαστικά καθήκοντα.Κληθείς εἰς ἀπολογίαν ὑπό τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἠρνήθη νά δώση ὁμολογίαν πίστεως, ἐπικαλούμενος τήν ἐλευθερίαν τῆς συνειδήσεως. Καθηρέθη, ἀφωρίσθη καί ἀναθεματίσθη. Ἀπέθανεν ἐν φυλακῇ.
Τό ἔτος 1754, ἐν ῾Αγίῳ ῎Ορει, ἐγεννήθη τό ζήτημα α) περί τοῦ ἄν τά μνημόσυνα τῶν τεθνεώτων, εἶναι δυνατόν νά τελοῦνται τήν Κυριακήν. Παρουσιάσθησαν διαφωνίαι διά τήν μετάθεσιν ἀπό τοῦ Σαββάτου τήν Κυριακήν. Κατά τῆς μεταθέσεως προεβλήθησαν τά ἑπόμενα ἐπιχειρήματα.
1) Τό ὑφιστάμενον καθεστώς.
2) ῞Οτι ὁ Χριστός σταυρωθείς καί ἀποθανών εὑρίσκετο τήν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου ἐν τῷ ῎Αδη, ἐνῶ τήν Κυριακήν ἔγινεν ἡ χαρμόσυνος Ἀνάστασις. Ἀντιθέτως οἱ ὑπέρμαχοι τῆς μεταθέσεως, ἰσχυρίζοντο, ὅτι ἡ ὕπαρξις τῶν μνημοσύνων ἑδράζεται καί ἐπί τῆς 'Αναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί ἡ κατά Κυριακήν τέλεσις αὐτῶν δέν ἀντιβαίνει εἰς τόν χαρακτῆρα τῆς ἡμέρας ταύτης ὡς χαρμοσύνου. Τούτους ὀνόμασαν «Σαββατιανούς Κολυβάδες καί Κολυβιστάς».
῾Ο Πατριάρχης Θεοδόσιος Β΄ ἀπήντησεν. «Οἱ μέν τοῖς Σάββασι τελοῦντες τά μνημόσυνα καλῶς ποιοῦσι, οἱ δέ ἐν Κυριακῇ οὔχ' ὑπόκεινται κρίματι».
῾Η ἀπάντησις δέν ἀπέκλεισε τήν μετάθεσιν. Αἱ ἔριδες συνεχίζοντο. Συνῆλθον δύο Σύνοδοι ἡ πρώτη τό  1774 ἐν ῾Αγίῳ ῎Ορει ἐν τῇ ῾Ιερᾷ Μ. Κουτλουμουσίου, ἡ ὁποία ἀναθεμάτισε τούς μή δεχομένους τάς ἀποφάσεις τοῦ Πατριαρχείου, καί ἡ δευτέρα ἐν Κων/πόλει τό 1776, ἡ ὁποία ἀφώρισε τούς ἀρχηγούς τῶν Κολυβάδων τούς ὁποίους βραδύτερον 1781, τό Πατριαρχεῖον συνεχώρησεν.   
β) Μέ τάς ἔριδας τῶν Κολυβάδων συνυπῆρχε καί ἡ περί συχνῆς Θείας Μεταλήψεως ἔρις, ὁποδοί τῆς ὁποίας ἦσαν οἱ Κολυβάδες. ῾Ο αὐτός Πατριάρχης, συνέστησε τήν παρ' ἀρχαίοις χριστιανοῖς συνήθειαν κατά Κυριακήν Θείαν Μετάληψιν, οἱ δέ μετά ταῦτα ἀνά πᾶν Τεσσαρακονθήμερον μετά προηγουμένην μετάνοιαν. Συνεβούλευεν αὐτούς, ἕκαστος κατά τήν κρίσιν  του ν' ἀκολουθήσῃ τούς μέν ἤ τούς δέ.
Ἐκ τούτου ἐδιχάσθησαν, οἱ μέν Κολυβάδες ἠκολούθησαν τούς πρώτους, οἱ δε πολέμιοι τούς δευτέρους
῾Η ἔρις συνεχίσθη μέχρις ἀρχάς τῆς ιθ΄ ἑκατ/ρίδος, ὅτε ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄ κατέκρινε τόν καθορισμόν προθεσμίας καί ἐτόνιζε τήν ἀνάγκην προπαρασκευῆς καί ἐξομολογήσεως. ῾Ο κρίνων ἑαυτόν ἄξιον, δύναται ἄνευ ὡρισμένης προθεσμίας νά μεταλαμβάνῃ τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
῾Ο «Ἀπόστολος Μακράκης» 1831 ἵδρυσεν ἰδίαν Σχολήν καί 'Εκκλησίαν. Ἀπέκτησεν ὁπαδούς κληρικούς καί λαϊκούς. Ἐδέχετο τό τρισύνθετον τοῦ ἀνθρώπου ἀπαρτιζομένου α) ἐκ σώματος β) ψυχῆς καί γ) πνεύματος. Ἐκυμαίνετο μεταξύ καθαρᾶς τριχοτομικῆς (ἀνθρωπίνου πνεύματος) καί Χριστιανικῆς (Θείου πνεύματος). Τό Σῶμα καί ἡ ψυχή ἐπλάσθη ἐκ χοός καί ἐπιστρέφει πάλιν εἰς τόν χοῦν.
 ῾Η ψυχή εἶναι ἀνδρανής καί ἄλογος οὐσία καί οὐχί νοερά καί λογική. Τό τρίτον συστατικόν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι αὐτό τό ἀῒδιον πνεῦμα τῆς τρισυποστάτου Θεότητος.Τό πνεῦμα λαμβάνουν μόνον οἱ Χριστιανοί κατά τό βάπτισμα, καί αὐτό εἶναι μόνον ἀθάνατον.
῾Ο Θεάνθρωπος 'Ιησοῦς, ἦτο ἀτελής πρό τοῦ βαπτίσματος καί βαθμηδόν ἐτελειοποιεῖτο κατά  τό βάπτισμα, ὅτε ἔλαβε τό πλήρωμα τῆς γνώσεως καί τῆς σοφίας ὑπό του ῾Αγίου Πνεύματος, ἐν εἴδῃ περιστερᾶς, προκόπτων τῷ πνεύματι καί χάριτι, καί ἐπέτρεπε προοδευτικῶς τήν ἐκδήλωσιν τῆς ὅλης σοφίας καί τελειότητός του.
Εἰσῆγε τήν δημοσίαν ἐξομολόγησιν καί Θείαν Εὐχαριστίαν ἄνευ νηστείας. ῾Η Ἐκκλησία ἀντιθέτως δέχεται τό δυσύνθετον τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι α) ἐκ σώματος ὑλικοῦ (χοῦς) καί β) ἐκ ζωοποιοῦ Θείου Πνεύματος, δι' ἐμφυσήσεως καί οὐχί αὐτό τό ἀῒδιον ῞Αγιον Πνεῦμα τῆς Τριαδικῆς Θεότητος.
Ἐν τῇ ἀπολογίᾳ του ἔγραφεν, ὅτι «ἡ ἑμή καρδία συγκρινομένη πρός τήν τοῦ Χριστοῦ, εὑρίσκεται ἴση αὐτῇ καί ὁμοία κατά πάντα τά αἰσθηματα τῆς ἀγάπης καί τοῦ μίσους.
 Καρδία δέ ἰσόχριστος κρίνεται ἤ μᾶλλον νομίζεται ὡς (μή) ἀνατεθραμμένη εἰς τό Εὐαγγέλιον», καί ἀλλαχοῦ «οὕτω καί ἡ διάνοιά μου, κατά τό Θεῖον τοῦ Χριστοῦ κυριευμένη, νόμον καί λόγον, εὑρίσκεται ἄμωμος καί δεδικαιωμένη», καί ἑτέρας παρομοίας βλασφημίας.
῾Η ὅλη διδασκαλία του κατεδικάσθη ὑπό Συνόδου τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὡς αἵρεσις μή ἀπηλλαγμένη διδασκαλιῶν τῶν μεγάλων αἱρετικῶν, Ἀπολιναρίου, Γρηγορᾶ, Βαρλαάμ, Ἀκινδύνου, Μασσαλιανῶν, Γνωστικῶν Πελαγιανῶν, Μονοφυσιτῶν, Μονοθελητῶν, Οὐαλεντιανῶν καί Νεστοριανῶν.
῾Ο ἐξ Ἀμερικῆς «Κάρολος Ρῶσσελ», διαμαρυρόμενος κατ' ἀρχάς, βραδύτερον ἔγινε σκεπτικιστής (σχεδόν ἄθεος). Ἠσχολήθη μέ θεολογικά θέματα καί ἀπό τήν αἵρεσιν τῶν «Ἀβεντιστῶν ἤ τῆς 7ης ἡμέρας», ἀνέπτυξε τήν θεωρίαν τῆς χιλιετοῦς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν γῆν, καταστάς οὕτως ὁ ἱδρυτής τῆς αἱρέσεως τῶν «Ἰεχωβιτῶν ἤ Σπουδαστῶν τῶν Γραφῶν ἤ Χιλιαστῶν».
Ἐκτός τούτου ἔλαβε μέρος ἀπό τάς πλάνας τῶν Ἀρειανῶν, Μακεδονιατῶν, Πνευματομάχων, Θνητοψυχῶν, 'Ιουδαίων καί Προτεσταντῶν, καί οὕτως ἀπετέλεσε μίαν παναίρεσιν ἕνα συνοθύλειμα ὅλων τῶν μεγάλων αἱρέσεων τάς ὁποίας κατεδίκασαν καί ἀναθεμάτισαν αἱ Οἰκ. Σύνοδοι.
Κατἀ την θεωρίαν τῶν Ἰεχωβιτῶν,
α) πηγή πίστεως ἡ ῾Αγία Γραφή, ἀπορρίπτοντες τήν ῾Ιεράν παράδοσιν (Προτεστάνται), ἐν ἀντιθέσει πρός τήν Ἐκκλησίαν ἡ ὁποία δέχεται ταύτην ὡς τήν παραδοθεῖσαν διδασκαλίαν ὑπό τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία παρελήφθη καί παρεδόθη ὑπό τῶν ῾Αγίων Ἀποστόλων καί τῶν Οἰκ. Συνόδων. Ἐδημιούργησαν δική των παράδοσιν τήν τοῦ Ρῶσσελ.
β) ῾Η ἀληθής Ἐκκλησία εἶναι ἀόρατος μόνον (θεωρία Πλάτωνος περί ἰδεῶν), ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία δέχεται καί πιστεύει τήν ὑπό τοῦ Κυρίου ἵδρυσιν ὁρατῆς καί περιγραπτῆς Ἐκκλησίας διά τούς ἀνθρώπους εἰς τόν κόσμον, μέ ὀργάνωσιν, κλῆρον, μυστήρια, εἰκόνας, τελετάς, ἀποδεδειγμένα ἐκ τῆς ῾Αγίας Γραφῆς.
γ) Τά μέλη τῆς Ἐκλησίας ἐπιλέγονται ἀπό τόν Θεόν προνομιακῶς (ἀπόλυτος προορισμός) καί οἱ σεσωσμένοι θά εἶναι 144.000, κατά τόν στίχον 1-3 τῆς 'Αποκαλύψεως, παραθεωροῦντες τόν στίχον 4, ὁ ὁποῖος ἐξηγεῖ ὅτι «οὗτοι εἰσί οἵ μετά γυναικῶν οὔκ ἐμολύθησαν, παρθένοι γάρ εἰσί».
δ) Ἀπορρίπτουν τά μυστήρια (Προτεσταντισμός), διότι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἕνωσιν μέ τόν Χριστόν διά των μυστηρίων (Θείας Μεταλήψεως), ἀλλά ἀπό τήν ἀπόφασιν τῆς ἀφιερώσεως εἰς τόν Χριστόν, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἠθικῆς του καλλιτερεύσεως (Φιλοσοφισμός, Οὐμανισμός = ἀνθρωποκεντρισμός, Καντιονισμός).
ε) Τό βάπτισμα δέν τό θεωροῦν ἀναγκαῖον, ἀλλά συμβολικό καί τό διακρίνουν τό ἐν ὕδατι βάπτισμα ἀπό τό πραγματικό βάπτισμα τῆς βυθίσεως ἤ βαπτίσεως εἰς τόν Χριστόν, τόν ὁποῖον δέχεται ἡ Ἐκκλησία ὡς σωστικό, διότι λαμβάνει τήν Θείαν Χάριν καί ἀποπλύνονται αἱ ἁμαρτίαι.
στ) ῾Η Θεία Λειτουργία εἶναι ἐπικοινωνία μέ τούς δαίμονας, εἶναι βδέλυγμα εἰς τόν Θεόν. ῾Η Θεία Εὐχαριστία υἱοθετήθη ἀπό ἀποστάτας Χριστιανούς, κατ' ἀντίθεσιν πρός τό ('Ιωάν. στ 48-60).
ζ) Ἀπορρίπτουν τήν Ἐκκλησίαν ἡ ὁποία διατελεῖ ὑπό τήν ἐξουσίαν καί ἑποπτείαν τοῦ διαβόλου, καί ἀποτελεῖ μέρος τῆς ὁρατῆς αὐτοῦ ὀργανώσεως, καί συνεπῶς ἐκ τούτου σύγκειται ὁ ἀντίχρηστος.
η) ῾Ο Θεός δέν εἶναι Τριάς. Συνεπῶς ὁ 'Ιησοῦς Χριστός καί τό ῞Αγιον Πνεῦμα, δέν εἶναι Θεός. Ἐφ' ὅσον ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, δέν εἶναι καί αὐτοί Χριστιανοί, ἀφοῦ ἀπορρίπτουν τήν Θεότητά του καί ὡς ὀρθολογισταί 'Ιουδαῖοι, ὁμολογοῦν καί ἀπορρίπτουν τό μυστήριον τῆς ῾Αγίας Τριάδος, ὡς ἀκατάληπτον.
῾Ο 'Ιησοῦς εἶναι Υἱός ὄχι κατά φύσιν, ἀλλά κατά Χάριν. Δέν εἶναι ὁμοούσιος καί Συνάναρχος, δέν ἐγεννήθη προαιωνίως ἀπό τόν Πατέρα, ἀλλά εἶναι πρῶτον κτῖσμα δημιούργημα τοῦ Πατρός (῎Αρειος). Ἐδημιουργήθη κατά τόν ἴδιον  χρόνον μέ τόν 'Εωσφόρον καί εἶναι δύο Υἱοί τοῦ Πατρός. ῾Ο 'Ιησοῦς εἶναι ὁ μέγας ἀρχιδοῦλος, γνωστός ὡς 'Αρχάγγελος Μιχαήλ, πού ἐπρόκειτο ἀργότερα νά γίνῃ 'Ιησοῦς Χριστός.
Δέν ἦτο ἀπ' ἀρχῆς, ἀλλ' ὅταν ἀνεγνωρίσθη διά τοῦ βαπτίσματος καί ἔγινε πνευματικός Υἱός τοῦ Θεοῦ. ῾Ο 'Ιησοῦς δέν ἀνεστήθη ἀκόμα σωματικῶς, ἀλλά πνευματικῶς καί ἔγινε ἔνδοξο πνευματικόν πλᾶσμα. ῾Η ὀνομασία Μάρτυρες τοῦ 'Ιεχωβᾶ, δηλοῖ ἄρνησιν τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ καί τόν δέχονται ὡς μάρτυρα τοῦ 'Ιεχωβᾶ.
θ) Ἀρνοῦνται τό ῞Αγιον Πνεύμα ὡς τρίτον πρόσωπον τῆς ῾Αγίας Τριάδος, ὑποβιβάζοντες αὐτό εἰς ἀπρόσωπον δύναμιν τοῦ Πατρός (Πνευματομάχοι).
ι) Τήν Παναγίαν, λέγουν εἶναι βλάσφημον νά ὀνομάζωμε Μητέρα τοῦ Θεοῦ. ῾Η Μαρία δέν εἶναι ἀειπάρθενος, ἀπέκτησε καί ἄλλα παιδιά.
ια)῾Η Ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἴδια μέ τήν τοῦ κτήνους. Διαφέρει τούτου, οὐχί διά τήν κατά Χάριν Θεοῦ ἀθανασίαν, ἀλλά διά τήν τελειοτέραν κατασκευήν καί ἀνωτέρα λογικήν. Καί ἡ ψυχή τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου ἀπέθανε.Τήν διδασκαλίαν τῆς ἀθανασίας εἰσήγαγεν ὁ Σατανᾶς διά του κλήρου. ῾Η ἀθανασία δίδεται ὡς δῶρον ἀπό τόν Θεόν στούς ἐκλεκτούς του, οὐχί εἰς ὅλους (Θνητοψυχῖται), ἐνῶ κατά τήν Ἐκκλησίαν ἡ ψυχή εἶναι ἀθάνατος.
ιβ) Δέν ὑπάρχει αἰωνία κόλασις. Οἱ ἁμαρτωλοί θά ἐξαφανισθοῦν.
ιγ) ῾Η Β΄ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἤδη πραγματοποιηθεῖ ἀπό τό 1874 καί ἑξῆς. Αἱ ἐφευρέσεις εἶναι ἀπόδειξις τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Καθώρισαν ἐπακριβῶς χρονολογίας ἐμφανίσεως, δικαιολογοῦντες τήν μή πραγματοποίησίν της.
ιδ) Τό 1914 ὁ 'Ιεχωβᾶς Θεός ἔθεσε τόν βασιλέα του ἐπί τοῦ ῾Αγίου θρόνου ἐπί τῆς Σιών. ῾Η χιλιετής βασιλεία θά εἶναι ὑλιστικῆς μορφῆς, μέλη τῆς ὁποίας θά ἀναστηθοῦν, ἄνδρες τῆς Π. Διαθήκης καί θα κυβερνήσουν. Εἰς αὐτήν θά λάβουν μέρος καί πολλοί ἀπό τούς ἤδη ζῶντας 'Ιεχωβῖται. Θά εἶναι περίοδος εὐτυχίας, ἀλλά καί δοκιμασίας. Εἰς τό τέλος τῆς χιλιετοῦς ἡμέρας, θά ἔλθῃ ἡ τελική δοκιμασία εἰς τούς ζῶντας κατά τήν ἡμέραν ταύτη διά νά καθορισθοῦν ποῖοι δικαιοῦνται ζωήν αἰώνιον ἐπάνω εἰς τήν γῆν. Τότε θά λυθῇ ὁ διάβολος καί ὅσοι θα τόν ἀκολουθήσουν θά καταστραφοῦν, ὅπως καί ὁ διάβολος. 'Αρνούμενοι τήν ἀθανασίαν της ψυχῆς, ἀρνοῦνται καί τήν τιμήν καί ὕπαρξιν τῶν ῾Αγίων, λειψάνων, εἰκόνων δι' ὧν παρίστανται (εἰκονομάχοι, Μονοφυσῖται).Ἀπορρίπτουν καί τόν Τίμιον Σταυρόν, διότι δέν ὑπάρχει ἀπόδειξις ὅτι ὁ Χριστός ἐσταυρώθη ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Τέλος καί τῷ δόξᾳ

Πέτρος Μοναχός

Γρηγοριάτης

2008

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατῶντας  Αἱρέσεις καί σχίσματα - Μον.Πέτρος Γρηγοριάτης