Προς τα ουράνια σκηνώματα. Ε’ Καρποφορία καί συγκομιδή. Δανιήλ Κατουνακιώτης.

Προς τα ουράνια σκηνώματα

 Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές
 Δανιήλ Κατουνακιώτης

   Η ακάματη συγγραφή, η πνευματική καθοδήγησις των πνευματικών του που ξεκίνησαν να βαδίσουν τον «ματωμένο δρόμο» της ισάγγελης ζωής, η δημιουργία του πνευματικού εκείνου καταφυγίου πάνω στα ξερολίθια των Κατουνακίων, ο καθημερινός αγώνας για τον προσωπικό εξαγιασμό, ο θείος έρωτας της ασκήσεως και η ανεξικακία του για κάθε ίσως αδελφό που τον πίκρανε, ύφαναν σιγά-σιγά τα πενήντα χρόνια στα Κατουνάκια. Μία ζωή ολόκληρη.
   Τώρα είχε υπερβεί τα ογδόντα… Πότε πέρασαν αλήθεια; «άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει». Ήταν πράγματι ένα σπάνιο άνθος μέσα στο μεγάλο περιβόλι της Παναγίας. Και τα άνθη από το περιβόλι αυτό, όταν δεν τα διαβρώσει κανένα μιαρό σκουλήκι, ευωδιάζουν και μετά την πτώση τους στο χώμα. Ευωδιάζουν με την ανάμνησή τους, για τη συνέπεια ζωής και θεωρίας, για την απλότητά τους, για «την μίμηση της πολιτείας του Χριστού», για την αδοξία και την απάρνηση του «εγώ» τους.
   Το φθαρτό σκήνωμα δεν έπαψε ποτέ να τον ενοχλεί. Πάντα τους Αγίους τους τυραννεί ο «σκόλοψ τη σαρκί». Σε ένα του γράμμα προς ένα έμπιστο πνευματικό του τέκνο, με ημερομηνία 26-4-1923 γράφει: «Η επιστολή σου με εύρε επί κλίνης οδύνης συνεπεία στεναχωρίας και γριπποειδούς πυρετού και οιδήματος του δεξιού οφθαλμού, κάτωθεν και επί των βλεφάρων, όπου ησθανόμην αφορήτους πόνους, αλλ’ αι παρακλήσεις και αι ευχαί σου συνετέλεσαν, ίνα μη αιφνιδίως ακούσης τον θάνατο του πατρός σου, και μετά εξαήμερον οδύνην, παραδόξως ανέλαβον».

   Το καλοκαίρι του 1929 ήταν το τελευταίο που τον ξεκούρασε η δροσερή απλωταριά, όπου συνήθιζαν να τα λένε με τον Αλέξανδρο, με τους επισκέπτες, με τα παιδιά του. Ο χειμώνας έφτασε πρώιμα. Έπεσε στο κρεβάτι με δυνατό κρυολόγημα. Έβλεπε τους υποτακτικούς του που αγωνίζονταν να τον περιποιηθούν, κι έβλεπε και τον εαυτό του που έχανε τις δυνάμεις του. Ήταν όμως τόσο χαρούμενος. Ο γεωργός, όταν χρυσίζουν στον κάμπο τα στάχυα, ξεχνάει τους κόπους. Κι αυτός φεύγοντας από τον κόσμο, θα άφηνε πίσω του μια ευλογημένη θυμωνιά… Και στη θέση του, γέροντα, τον παπα-Δανιήλ, έναν ασκητικό, λιγόλογο, ευλαβέστατο ιερέα, μουσικολογιότατο και αγγελόφωνο…
   Στις 8 Σεπτεμβρίου, ημέρα του γενεθλίου της Παναγίας, η ψυχή του «πτηνού της ερήμου» πέταξε στα ουράνια σκηνώματα.
   Αποβραδύς είχε λουστεί με κρύον ιδρώτα.
-    Γερόντιε, να μεταλάβω, είπε. Δεν αισθάνομαι καλά.
   «…Τον κοινωνήσαμε, διηγείται ο π. Γερόντιος. Με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενη φωνή έδωσε σ’ όλους τους υποτακτικούς του, που μαζευτήκαμε γύρω στο προσκεφάλι του, τις τελευταίες συμβουλές και ευχές.
  - Γέροντα εμείς τι θα γίνουμε τώρα;
  - Ο Χριστός ν’ ανταμείψει τους κόπους σας, μας ευχήθηκε. Και προείπε για το μέλλον:
  - Ο Θεός δεν είναι άδικος, Γερόντιε. Σεις με υπηρετήσατε. Θα στείλει λοιπόν αγγέλους να σας υπηρετήσουν. Και την Καλύβη θα τη μεγαλώσετε, και δύο ιερείς θα έχετε. Και πολλά καλογέρια θα έρθουν.»
Μετά τα μεσάνυχτα η γλώσσα δυσκολευόταν να κινηθεί, τα χείλη του άσπρισαν. Έλεγε πολλά, αλλά δεν τα καταλάβαινες. Το πρωί έγινε στην Καλύβη Θ. Λειτουργία. Πέρασαν 2-3 ώρες. Το πρόσωπό του έλαμπε, χαμογελούσε μπροστά στην απόλαυση κάποιας ιερής εκστάσεως. Μετά το ευχέλαιο έφυγε. Πόσο ευτυχισμένος ήταν που εκδημούσε την ημέρα αυτή της εορτής της Μεγάλης του Προστασίας, της Πανύμνητης Μητέρας του Κυρίου!».
   Τον πήρε ο Θεός σε ηλικία ογδοντατριών ετών πάνω στην πνευματική του ακμή, με απέραντη γαλήνη πνεύματος, σοφό, βαθύνουν, διορατικό, πραότατο, ελεήμονα, κατάφορτο καρπών πνευματικών.
   Η είδησις του θανάτου του διαδόθηκε σαν αστραπή στο αγιώνυμο όρος. Ύστερα από δύο ημέρες ήρθε και το συλλυπητήριο γράμμα από τη Μεγίστη Λαύρα:
   «… Η απώλεια του αειμνήστου Γέροντος Δανιήλ δεν είναι απώλεια μερική, αλλά γενική του ιερού ημών τόπου… Εν τω προσώπω του μάκαρος Δανιήλ το άγιον Όρος απώλεσε μίαν οσιακήν φυσιογνωμίαν της συγχρόνου Αγιορείτικης γενεάς…».
   Αλλά και οι πατέρες της Ιεράς Σκήτης των Καυσοκαλυβίων σε συλλυπητήρια επιστολή σημειώνουν: «… θα έπρεπε να ζη ακόμη… Ο μακαρίτης ήτο ο καυτήρ παντός καινοτομούντος και μέγας παράγων της Αγιορειτικής πολιτείας, καταρδεύσας διά των συγγραμμάτων του πάσαν Ορθόδοξον ψυχήν και πάσαν κυμαινομένην καρδίαν».
   Ας είσαι ευλογημένος γερο-Δανιήλ που ετίμησες την άγονη ασκητική σου γη με τόση γόνιμη προσφορά. Ναι, αλήθεια, «πνεύμα Θεού εν σοι, και γρηγόρησις και σύνεσις και σοφία περισσή ευρεθή εν σοι».

Ἀπό το βιβλίο 

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

Δανιήλ Κατουνακιώτης

σελ. 103-105

Ἐκδόσεις 

Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005

Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας :  Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές. Δανιήλ Κατουνακιώτης