Ποιες ζημιές προξενούν στη σωτηρία τους εκείνοι, που αμαρτάνουν με την ελπίδα, ότι θα εξομολογηθούν και θα μετανοήσουν
Γιατί μολονότι πίστευαν, ότι για όσους αμαρτάνουν έχει ετοιμασθή μια αιώνια φλόγα, αυτοί, παρά όλα αυτά αμάρταναν σαν να πίστευαν ότι η κόλασις είναι ένα παραμύθι.
Και γιατί αυτό; Διότι νόμιζαν, ότι η ιατρεία των αμαρτιών τους είναι τόσο εύκολη, όσο εύκολο είναι το να εξομολογηθούν στον Πνευματικό τους τις αμαρτίες, που έκαναν και να δεχθούν για αυτές ένα πολύ μικρό επιτίμιο. Και αφού το κάνουν αυτό ειρηνεύουν και δεν φροντίζουν για τίποτε, νομίζοντας ότι εξεπλήρωσαν κάθε τους χρέος.
Α’ Πρώτη ζημιά εκείνων, που αμαρτάνουν με την ελπίδα της μετάνοιας είναι η υπερβολική ποσότητα των αμαρτιών
Η πρώτη λοιπόν ζημιά, που προξενούν στον εαυτό τους εκείνοι που αμαρτάνουν με την ελπίδα της μετανοίας, είναι η ποσότητα και το μεγάλο πλήθος των αμαρτιών που κάνουν.
Γιατί αυτοί, επειδή εξομολογούνται εύκολα τις αμαρτίες τους και έχουν και κάποια κατάνυξι και νομίζοντας ότι σε αυτό βρίσκεται όλη η μετάνοια, για αυτή την ευκολία λέω, και την ψεύτικη ελπίδα, πάλι οι ταλαίπωροι κατόπιν πέφτουν στα πάθη. Και αφού πέσουν μια φορά, αφήνουν κατόπιν το χαλινάρι του λογικού και της προσευχής και τρέχουν σαν τα ζώα, που δεν έχουν λογική, στον δρόμο της καταστροφής.
Τότε λοιπόν, ποιος μπορεί να μετρήσει τα αμαρτήματα που κάνουν; Όσες φορές βρούν κατάλληλο τρόπο και τόπο πέφτουν αμέσως στην αμαρτία. Όσες φορές θέληση η κακή τους επιθυμία πέφτουν αμέσως. Όσες φορές τους προσβάλλει ο πονηρός λογισμός, αμέσως κάνουν και το πονηρό έργο.
Από περιέργεια, όμως ας δούμε πόσο είναι το πλήθος των αμαρτιών που κάνουν.
Πολλοί από αυτούς τους αμαρτωλούς, που νομίζουν ότι η συγχώρησης των αμαρτιών τους είναι εύκολη με τη εξομολόγησι από την μία μέρα ως την άλλη μπορούν να κάνουν δέκα αμαρτίες, τόσο με τα πονηρά τους έργα, όσο και με τις κακ΄ς τους επιθυμίες και με τις απρόσεκτες συνομιλίες και με τις απρεπείς τους ηδονές. Ιδιαίτερα όμως και προ παντός με τις αφορμές, που δίνουν στους άλλους και θανατώνουν τις ψυχές τους.
Για αυτό σύμφωνα με το μέτρο αυτό, ο αριθμός των αμαρτημάτων τους σε ένα μήνα θα φθάση τις τριακόσιες αμαρτίες και κατόπιν σε ένα χρόνο περισσότερο από τρείς χιλιάδες αμαρτίες. Έτσι κάθε ένας από αυτούς σε ένα χρόνο θα χτυπήση περισσότερο από τρείς χιλιάδες φορές την πόρτα του άδη.
Και τώρα, γιατί είναι δύσκολο να πιστέψουμε, ότι η δικαιοσύνη του Θεού θα ανοίξει κάποτε τις πόρτες του άδη σε έναν τέτοια αμαρτωλό και θα τον αφήση να πέση εκεί μέσα; Μάλιστα αυτό είναι εκείνο που απειλεί ότι θα κάνη η δικαιοσύνη του Θεού με το στόμα του προφήτη Ιερεμία: «Τα τραύματα σου είναι αθεράπευτα. Θανάσιμη είναι η πληγή σου. Κανένας δεν υπάρχει για να φροντησει το τραύμα σου… σε κτύπησα με τιμωρία σκληρή, σαν να είμαι ο εχθρός σου. Αυξήθηκαν πολύ οι αμαρτίες σου».
Ζύγιασε καλά, αδελφέ μου τα λόγια αυτά. Δεν λέει ο Θεός ότι δεν γιατρεύτηκες, άλλα ότι δεν ωφελήθηκες καθόλου από την γιατρειά. «Εις αλγηρόν ιατρεύθης, ωφέλειά σοι ούκ εστί». Μάλιστα ύστερα από πολλές θεραπείες. Γιατί όχι μόνο μια φορά, άλλα πολλές και πολλές φορές εξομολογήθηκες. Και παρόλα αυτά η εξομολόγησης, που είναι για να θεραπεύη και να σκοτώνει τις αμαρτίες, από την δική σου κακία χρησιμοποιήθηκε για να τις αυξήση.
Διότι και σύ λες με τον εαυτό σου: «Αν αμαρτήσω, αρκετό είναι κατόπιν να εξομολογηθώ και να μετανοήσω. Κι αν αμάρτησα μια φορά, μπορώ και άλλη και άλλη φορά να αμαρτήσω. Διότι ή πολλές αμαρτίες κάνω ή λίγες, μπορώ κατόπιν να εξομολογηθώ και να μετανοήσω».
Λοιπόν! ναι, γιατρεύτηκες, αλλά δεν ωφελήθηκες καθόλου από την θεραπεία αυτή. Διότι η ωφέλεια που αποκομίζεις μετά από τόσες εξομολογήσεις είναι το αμέτρητο πλήθος των αμαρτιών σου και χωρίς να γνωρίζεις, βέβαια, ότι αυτό το πλήθος των αμαρτιών σου σε καταβυθίζει στον άδη.
Σε κάνει άξιο για να σε παιδεύση ο Θεός με μια σταθερή δοκιμασία, χωρίς ευσπλαχνία και να σε τιμωρεί σαν ένα του εχθρό, που φταίει στον Θεό τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο σπλαχνικός φάνηκε σε αυτόν ο Θεός. «Επειδή αυξήθηκαν οι αμαρτίες σου σε τιμωρώ με τον τρόπο που τιμωρώ τους εχθρούς μου».
Για αυτό και σε άλλο σημείο ο ίδιος ο προφήτης μιλώντας αλληγορικά για την ψυχή εκείνη που εξομολογείται και ιατρεύεται από τις αμαρτίες της, κατόπιν όμως αμαρτάνει πάλι και μένει αγιάτρευτη και άξια για να εγκαταλειφτή από τον Θεό και να κολασθή, λέει: «Θεραπεύσαμε την Βαβυλώνα, αλλά δεν γιατρεύθηκε. Ας την εγκαταλείψουμε, διότι οι αμαρτίες της έφθασαν στον ουρανό».
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
«Λόγος περί μετανοίας».
σελ (13-16)
Εκδ. Συνοδίας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Άγιον Όρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.