Αρχιμανδρίτου Σαράντη Σαράντου «Πρό των εκλογών»

 «Πρό των εκλογών»

Ἀρχιμ.  Σαράντης Σαράντος

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός εἶχε προείπει, ὅτι θά ἔρθει καιρός πού οἱ σώφρονες θά θεωροῦνται ὡς ἄφρονες καί οἱ ἄφρονες ὡς σώφρονες, οἱ μή ἔντιμοι ὡς ἔντιμοι καί οἱ ἔντιμοι ὡς ἀνέντιμοι, οἱ ἐργατικοί καί δοτικοί ὡς ἀνόητοι καί οἱ φυγόπονοι ὡς οἱ πιό προσαρμοσμένοι στό κλῖμα καί στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς τῆς ρᾳθυμίας.
Στίς ἡμέρες μας φαίνεται νά ἐπιβεβαιώνεται ὁ ἅγιος ἐθνομάρ­τυρας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
Ἴσως οἱ καταστάσεις, τά γεγονότα καί οἱ θεσπιζόμενοι ὁσημέραι νόμοι νά ξεπερνοῦν τόν Ἅγιο.
Ἐμεῖς, βουλιαγμένοι πάνω στούς καναπέδες ἀπορροφοῦμε μέ βουλημία τήν ἀνεξέλεγκτη τηλεθέαση.  Ναρκωνόμαστε ὅλο καί βαθύτερα  στή νοοτροπία της καί τά κελεύσματά της. 
Δέν ἀντιδροῦμε σέ καμιά προσβολή τῆς ἁγίας Παραδόσεώς μας, ἀλλά θυσιάζουμε τά πάντα στά νεοειδωλολατρικά σόου τῶν ποικίλων τηλεπαρουσιάσεων.
Τό κελλί μας, ἤ ὅπως καινοδιαθηκικά ὀνομάζεται «ταμεῖον», ἤ πολύ πιό ἁπλᾶ, τό ὑπνοδωμάτιό μας, μετατρέπεται σέ χῶρο μολυσμένο ἀπό τίς αἰσχρές εἰκόνες, τά πονηρά σενάρια, τούς κακούς λογισμούς, τά αἰσθήματα πού ἐπιμελημένα καί δαιμονικά στήνει ἡ Νέα Ἐποχή.  Τό κελλίον πλέον δέν ὑψοῖ, σύμφωνα μέ τήν ἁγιοπνευ­ματι­κή ἐμπειρία τῶν πατέρων, ἀλλά γκρεμίζει, κατεδαφίζει, δέν κτίζει.  Ἀλλοτριώνει, δέν μορφώνει.  Ἀποσυνθέτει καί καθόλου δέν συ­γκροτεῖ τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀποσυντονισμός, ἀδιαφορία, ἀποχαύνωση, ἀνία, ἀμηχανία, ἀδράνεια γιά δημιουργία, γιά προγραμματισμό, ἔρευνα καί ὀργάνω­ση ζωῆς, κυριεύει τή νεολαία, ἀφοῦ ἀκούσια ἤ ἑκούσια πέφτουν θύματα τῆς μεθοδευμένης ὑπερπροσφορᾶς τηλοψίας καί πολύωρης συμμετοχῆς στίς ἄφθονες ὑπηρεσίες τοῦ Internet.
Προσκολλημένοι μικροί καί μεγάλοι, ἰδίως αὐτήν τήν περίοδο τῆς «κρίσεως» βομβαρδιζόμαστε ἐπί πλέον ἀπό τίς ἀπειλές τῶν – νεοεποχιτῶν ὡς ἐπί τό πλεῖστον – δημοσιογράφων καί ἀναμένουμε ἐναγώνια νά μορφώσουμε, ἀκόμα καί τώρα, γνώμη γιά τά πρόσωπα πού μποροῦν νά μᾶς ἐκπροσωπήσουν ὡς κυβέρνηση τῆς χώρας.
Ξεχνᾶμε ὅτι οἱ διακόσιοι τῶν δύο κομμάτων ἤδη ἔχουν παραχωρήσει μέ τίς δύο δανειακές συμβάσεις ὁλόκληρη τήν πατρίδα μας; 
Κλείσαμε τά αὐτιά μας γιά νά μήν ἀκούσουν, ὅτι οἱ δύο γνωστοί ἀρχηγοί τῶν δύο γνωστῶν κομμάτων, ἔστειλαν προσωπική ἐπιστο­λή ἕκαστος στούς δανειστές καί τούς βεβαιώνουν, ὅτι θά εἶναι εὐπειθέστατοι στίς ὑποχρεώσεις τους ἀπέναντί τους.
Ἐκτός ὅμως τῶν δύο δανειακῶν συμβάσεων προσποιούμαστε πώς δέν καταλαβαίνουμε τίς ὑποχρεώσεις πού ἐπιβάλλουν τά δύο μνημόνια;
Γιατί δέν ἐννοοῦμε νά πιστέψουμε, ὅτι ἐκτός τῶν γνω­στῶν τάχα ἀγνώστων τοκογλύφων δανειστῶν ἔχουμε ὑποχρέωση ὡς κράτος, ὡς διοίκηση, ὡς κυβέρνηση νά εἴμαστε εὐπειθέστατοι στούς τεχνοκράτες τοῦ Δ.Ν.Τ. καί πρέπει νά ἐφαρμόζουμε τίς σκληρές ἀποφά­σεις τῶν διαφόρων Εὐρωπαϊκῶν ἐπιτροπῶν – πάντοτε γιά τό καλό τῆς χώρας μας - ἔστω καί ἄν συντάξεις καί μισθοί μειωθοῦν στά 150 € μηνιαίως, δηλαδή στά ὅρια τῆς λιμοκτονίας.
Δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τήν ἀλαζονική συμπεριφορά τῶν μέχρι τώρα ἡγετῶν «μας», πού ὑβρίζουν, ἀπαξιώνουν καί λοιδωροῦν ἐναλλάξ ὅλες τίς τάξεις ἐπιστημόνων, ἐπαγγελματιῶν καί ἐργαζομένων;
Δέν θυμό­μαστε, ὅτι 3000 συμπολῖτες μας ἔφτασαν στό ἀπονενοημένο διάβημα; Σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη πολεμική σύρραξη ἤ θερμό ἐπεισόδιο, ὅπως ἐπανειλημμένα ἀπό τούς δημοσιογράφους ἀναφέρεται, θά εἴχαμε τόσα θύματα;
Σέ ἄλλες παλαιότερες ἤ μεταγενέστερες ἐποχές εἴχαμε ἑκατομ­μύρια ἀνέργων; 
Εἴχαμε τόση καταπάτηση νόμων καί συνταγματικῶν  δια­τάξεων;
Οἱ λοιποί τῶν ἀξιοτίμων κ.κ. βουλευτῶν, πού δέν ὑπέγραψαν τίς δανειακές συμβάσεις, δέν θά ἔπρεπε νά σπεύσουν ἅπαντες, νά ὑποβάλουν τίς παραιτήσεις τους;
Ἔτσι δέν θά ἐξαναγκαζόταν ὁλόκληρο τό σῶμα τῶν βουλευτῶν νά ἀποφύγουν τήν ὁλοκληρωτική παράδοση τῆς πατρίδος μας στούς «δανειστές» μέ ὅρους, φεῦ, ἀμετακλήτους;
Ὅμως μέσῳ τῆς τηλεοράσεως καί τοῦ διαδικτύου ἔχουν γίνει γνωστοί οἱ ἐλάχιστοι ἀντιμνημονιακοί βουλευτές, πού ἔχουν δώσει σκληρές καί τεκμηριωμένες ἀγορεύσεις στή βουλή καί ἐκτός αὐτῆς, γιά νά γίνει γνωστό τό ἐπαχθές ἔγκλημα κατά τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Ὅταν μάλιστα ἀπό τούς ἐλάχιστους τῶν ἀντιμνημονια­κῶν γνωρίζουμε ἐλαχίστους τῶν ἐλαχίστων, ὅτι κάνουν τό σημεῖον τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἐν ἐπιγνώσει, ὅταν δέν ἄγονται καί δέν φέρονται λόγῳ κάποιων ἐξαρτήσεων ἀπό ἀποκρυφιστικές ὀργανώσεις, ὅταν ἐπικα­λοῦνται τή βοήθεια τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν γοργοεπηκόων Ἁγίων μας, ὅταν μετέχουν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατί νά μήν ὑποστηριχθοῦν γιά τό καλό ὅλων μας καί τῆς μοναδικῆς σέ ἀξία πατρίδος μας;
«Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ» λέγει ὁ Κύριός μας στήν Καινή Διαθήκη, «καί φεύξεται ἀφ’ ὑμῶν!»
Αὐτό σημαίνει, ὅτι χρειάζεται ἡ ἐνεργοποίηση τῆς δικῆς μας ἐν διακρίσει Χριστοῦ βουλήσεως, γιά νά ἔρθει βοηθός ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. 
Οὐδέποτε ἐπεχείρησε, ὑπενόησε ἤ μεθόδευσε κάποια δέσμευση ἤ παραγκωνισμό τῆς βουλήσεώς μας.  Ζητάει πάντοτε τήν ἐλεύθερη συγκατάθεσή μας γιά μικρά, μεγάλα, ὑλικά ἤ πνευματικά ζητήματα καί κατόπιν, τρανώνοντας τό θεόσδοτο δῶρο τῆς ἐλευθερίας, παρεμβαίνει καί δημιουργεῖ νέες καταστάσεις, ἀνέλπιστα θαύματα.
Σέ καιρούς πολύ δύσκολους σάν τούς δικούς μας ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἔχει πεῖ ἐκεῖνο τό ἀλησμόνητο:  «Ὁ Θεός ἔβαλε τήν ὑπογραφή του γιά τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καί δέν τήν παίρνει πίσω». 
Μέ αὐτή τήν ἀνδρεία θεανθρώπινη τοποθέτηση παρακινήθηκαν οἱ σκλάβοι πρόγονοί μας, ἀγωνίστηκαν καί, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, τίναξαν τό ζυγό τῆς δουλείας ἀπο πάνω τους.
Τώρα, ἄν ἐμεῖς δέν ἀντιδράσουμε πνευματικά μέ τίς θερμές προσευχές μας καί μέ τή σωστή ψῆφο μας, τί θά ποῦμε αὔριο στά παιδιά μας, στά ἐγγόνια μας, στά δισέγγονά μας, ὅταν θά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἀμαχητί τά παραδώσαμε μαζί μέ ὅλες τίς ἐπερχόμενες γενιές στά σκλαβοπάζαρα τῶν «ἀγορῶν» τῆς Νέας Ἐποχῆς; 
Θά ἔχουμε μοῦτρα καθαρά καί μάτια χωρίς ἐνοχές γιά νά τά κυττάξουμε;
Ἄν παρά ταῦτα, ἐξαντλώντας ὅλα τά περιθώρια τῶν πνευμα­τικῶν καί κοινωνικῶν ἐνδοκοσμικῶν ἀντιδράσεων, δέν καταφέρουμε νά ἐκλέξουμε τούς πιό ἄξιους ἐκπροσώπους πού θά ἀρνηθοῦν τό ἐπαχθές χρέος καί τή μνημονιακή ὑποδούλωση, τότε μέ ἄκρα ταπείνωση καί ἐνώπιον τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί ἐνώπιον τῶν ἐρχομέ­νων γενεῶν θά ὁμολογοῦμε τήν ἐκ τῆς ὀλιγωρίας ἀποτυχία μας.
Θά προσευχόμαστε ἐκ βαθέων νά γίνει ἵλεως ὁ Κύριος γιά μᾶς πού ἀφήσαμε ἐρείπια στούς μεταγενεστέρους μας.
Μακάρι νά μή μᾶς ἀξιώσει ὁ φιλάνθρωπος Χριστός τούς νεο­έλληνες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς νά κληροδοτήσουμε καμμένη γῆ, χαμένη πατρίδα, ἕωλα ὄνειρα, μηδενικές προοπτικές στούς ἐπερχομένους μας.
Προτιμότερο ἄλλως θά εἶναι τό μαρτύριο γιά μᾶς.
Οἱ μαρτυρικοί θησαυροί θά μποροῦν ἴσως νά ἀντισταθμίσουν τήν ἀναξιότητα καί τήν ἀδιακρισία τῆς γενιᾶς μας μέ τήν ὁμολογία ὅτι ἐξαπατηθήκαμε, γιατί δέν ἀφήσαμε τίς ἐλπίδες μας ὅλες στό δημουργό καί προνοητή Κύριο, ἀλλά ἐπορεύθημεν ἐν τοῖς θελήμασι τῶν καρδιῶν ἡμῶν καί τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν.
Τό ἐν Χριστῷ μαρτύριο μπορεῖ νά ἐπανατοποθετήσει νέα βαθιά θεμέλια στό ὀρθόδοξο ἑλληνικό ἔθνος μας, ὥστε σέ γερές θεανθρώπινες βάσεις νά μεγαλουργήσουν ἐν Χριστῷ οἱ ἑπόμενες γενιές. 

Ἴσως κάτω ἀπό τέτοιες χριστομαρτυρικές προϋποθέσεις ὁ Ἅγιος τοῦ αἰώνα μας νά ἔβλεπε, ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος εἶναι προορισμένο νά εἶναι ὀφθαλμός καί διδάσκαλος τῆς οἰκουμένης.
Ἀξίζει πάντως εἰς τάς ἀπαρχάς τῆς ἡμέρας αὐτῆς, τῶν ἐκλογῶν, μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, νά ξεκρεμάσουμε τό κομποσχοίνι μας ἀπό τά εἰκονίσματά μας ἤ νά τό βγάλουμε ἀπό τόν καρπό τοῦ χεριοῦ μας καί νά τό γυρίσουμε ἑκατό ... ἤ κάποιους περισσότερους κόμπους καί ἱκετευτικά νά ἐπικαλεσθοῦμε τή βοήθειά Του: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἐννοώντας ὅλους τούς ἀδελφούς συν-Ἕλληνες.