Ὁ ἄνθρωπος εἶναι γεννημένος γιά νά ζῆ ὀρθόδοξος. Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό. Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι γεννημένος γιά νά ζῆ ὀρθόδοξος

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι γεννημένος γιά νά ζῆ ὀρθόδοξος. Κινέζοι, Λιβανέζοι, οἱ μαῦροι τῆς Ἀφρικῆς, οἱ ἐρυθρόδερμοι, ἀπό ὁποιοδήποτε γένος καί φυλή κι ἄν προέρχονται διά τῆς φύσεως τους εἶναι ὀρθόδοξοι.
Δέν ὑπῆρχε τώρα πλέον ἀνάγκη γιά διάλογο, ἐάν ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀληθινή ἤ ὁ προτεσταντισμός, ἐάν εἶναι πιό ἀληθινή, καθαρά καί ἁπλή, εἶναι πιό βαθειά ἤ δέν εἶναι.
 Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μοναδική πραγματικότης τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι στήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτή ἡ φύσις λίγο ἤ πολύ συνειδητοποιεῖται. Ὁ ἄνθρωπος τήν ἔχασε διά τῆς πτώσεώς του στήν ἁμαρτία καί ὁ ψαλμωδός κλαίει τόν ἄνθρωπο, διότι ὅλοι «πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης»(Ψαλμ.115,2), ἀλλά, νομίζω, ὅτι πρέπει νά καταλάβουμε κἄπως ὅτι ἡ μετάφρασις στά σλαβωνικά εἶναι: «κάθε ἄνθρωπος εἶναι ψέμμα».

Ὁ ἄνθρωπος, ἐάν δέν εὑρίσκεται-γιά νά ὁμιλήσουμε μέ μία σύγχρονη γλῶσσα-ἡ ταυτότητά του, παραμένει στό ψέμμα. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ψέμμα μέχρις ὅτου ἐν Χριστῷ γίνη ἀλήθεια, ὅπως καί ὁ Χριστός πού αὐτοαποκλήθηκε ἡ Ἀλήθεια.
Καί ὁ ἄνθρωπος γιά νά ἐπανεύρη τήν ταυτότητά του, νά ἐπανέλθη στήν φυσική του κατάστασι, ἔπρεπε ὁ Ἴδιος ὁ Θεός νά ἐνσαρκωθῆ, νά γίνη ἄνθρωπος, νά ζήση τήν δυστυχία μας, νά ζήση ὅλες τίς συνέπειες τῆς πτώσεως μέχρι θανάτου καί μέχρις ἄδου. Ἔκαμε ἕνα ἔργο, τό ὁποῖον ὁ πρῶτος Ἀδάμ δέν τό ἤξερε.
Διότι ἐπανερχόμενος διά τῆς Ἀναστάσεώς Του στήν ζωή, ἠμπόρεσε νά ὑψωθῆ στούς οὐρανούς καί νά καθίση στά δεξιά τοῦ Πατρός Του, τελειώνοντας τήν ὁδό τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, ἤ ἐάν θέλετε τήν ὁδό ἐπαναφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου στήν φυσική του κατάστασι, μέχρι καί τῆς ἀναβάσεως του στά δεξιά τοῦ οὐρανίου Πατρός.

Μόνον ἐν Χριστῷ ἠμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἐπανέλθη στήν φυσική του κατάστασι, στήν ἰδική του ταυτότητα, μόνο ἔτσι ἐπανευρίσκει τήν ἀληθινή του φύσι, ἔτσι ὅπως εἶχε ἐπινοηθῆ ἀπό τόν Θεό πρό πάντων τῶν αἰώνων, ὅταν σκέφθηκε νά δημιουργήση τόν ἄνθρωπο κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Αὐτοῦ.

Τώρα δυστυχῶς ἐρωτᾶ, ἐάν μοῦ ὑπόσχεται ὁ Θεός αὐτό τό πρᾶγμα, χωρίς νά ἀντιλαμβάνεται ὅτι αὐτή ἡ ἐπαναφορά τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου στήν φυσική της κατάστασι ἔγινε ἱστορικά ἐδῶ καί δύο καί πλέον χιλιάδες χρόνια καί γεωγραφικά στήν πόλι Ἰερουσαλήμ.
Ὁ πολιτισμός ἐπέρασε, μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καί μέσῳ ὅλων τῶν ἱστορικῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἔζησε ἡ ἑλληνική γλῶσσα, ἀπό τίς σκέψεις τῶν φιλοσόφων καί τίς ἐνοράσεις τους. Λέγω δυστυχῶς, ἐπειδή στήν ἀρχή ὁ Χριστιανισμός ἦτο μία μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων, πού ἐθεωρεῖτο σάν μία αἱρετική ὁμάδα, ὅπως λέγουν καί οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Πράξ. 5,35-39), ἡ ὁποία φαίνεται κἄπως καί στίς περιόδους τῆς ἱστορίας.
Ἀλλά οἱ κακίες τοῦ ἀνθρώπου διά τῆς σοφίας του (ἄς μή ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Θεός διά τῆς μωρίας τοῦ Σταυροῦ ἔσωσε τόν ἄνθρωπο καί ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ τό πᾶν στήν σοφία καί στά σημεῖα) καί αἱ περίοδοι αὐτές τῆς ἱστορίας ἐβοήθησαν ὥστε ἡ μοναδική ἀλήθεια, ἡ μοναδική πραγματικότης τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου νά πάρη ἱστορική μορφή, ἕνα ἱστορικό ὄνομα νά ὀνομάζεται Ὀρθοδοξία .
Ἀλλά ἀπό πλευρᾶς οὐσίας καί βιώματος Ὀρθοδοξία εἶναι-τό ἔζησα κι ἐγώ τότε μέ κατάπληξι, μέ ἀπερίγραπτη χαρά, κατανοώντας τώρα αὐτή τήν κατάστασι, πού χαρακτηρίζεται ἀπό μία θερμότητα ἀγάπης πρός τόν Κύριο-ἡ ἀποκάλυψις τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ἐπιστροφή στήν φύσι του-.
Ὁμιλώντας τώρα γιά πλάνες, σᾶς ὁμολογῶ τώρα πῶς ἔζησα ἐγώ τήν πλάνη. Εὑρισκόμουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας τήν ἀτμόσφαιρα τήν ἐγνώριζα ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία. Ἤμουν στό σπίτι τοῦ Πατέρα μου, ἀλλά σάν ἕνας ξενητεμένος, ἔζησα τόν πόνο καί τήν χαρά τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τῆς παραβολῆς.
Ἔζησα τόν πόνο, διότι ἔχασα τόσο πολύτιμο χρόνο. Ὁμιλώντας γιά πλάνη, ζοῦσα μέσα στήν πλάνη. Ἀλλά μέσα στίς διακυμάνσεις τῆς ζωῆς μου, ἴσως νά μήν εὕρισκα οὔτε τόν δρόμο, ὅμως (στήν ζωή μου ἄφησα μόνο τόν Θεό νά κρίνη) μόνο ὁ Θεός γνωρίζει σέ ποιό μέτρο ἤμουν στήν πλάνη καί σέ ποιό μέτρο ἦτο μέσα μου ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, σ᾿ αὐτό τό ὁποῖο ἐγώ ὀνομάζω πλάνη.
Ὁπότε, ἀντικειμενικά, ἡ ἀπομάκρυνσίς μου ἀπό τόν Θεό, εἶναι πλάνη καί ὑποκειμενικά μόνο ὁ Θεός γνωρίζει τό μέγεθος τῆς πλάνης μου.
Διότι, ἐάν δέν ἀπομακρυνόμουν, ἐάν δέν ζοῦσα τήν Ὀρθοδοξία σάν ἕνας νέος προσήλυτος, ἴσως νά μήν ἠμποροῦσα ποτέ νά ἰδῶ τίς πνευματικές της ὡραιότητες καί ὅτι δικαίως αὐτή εἶναι ἡ μοναδική ἀλήθεια τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου. Δέν πρέπει νά ἔχη οὔτε ὄνομα, δέν ἔπρεπε νά ἔχη οὔτε γεωγραφικά ὅρια, ἀλλά νά εἶναι ὅπως ἐμφανίσθηκε μέ μία παγκοσμιότητα.

Ἐπανερχόμενος στόν διάλογο μέ τούς ἄλλους, νομίζω ὅτι σέ πρώτη θέσι πρέπει νά σεβασθοῦμε τόν ἄνθρωπο ἀκόμη καί μέ τά σκάνδαλά του καί τίς ἀντιδράσεις του, διότι ποιός γνωρίζει ἀπό ποῦ ἔρχονται αὐτά καί ποῦ εἶναι ἡ πληγή; Πολλές φορές ἡ πληγή εἴμεθα ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀντιπροσωπεύουμε ἐσφαλμένα αὐτό πού πιστεύουμε.
Συνεπῶς, ταπείνωσις! καί, ἐάν εἶναι δυνατόν-καί αὐτό τό αἰσθανόμεθα περισσότερο ἀπό ὅτι νά τό σκεφθοῦμε-στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού δέν ἠμπορεῖ νά εἰπῆ ἕνα λόγο.
 Ἐάν δέν εἶναι σίγουροι, τούς λέγω γενικά ἕνα λόγο αὐτοῦ τοῦ εἴδους: «Δέν ἠμπορεῖς νά πείσης τόν ἄνθρωπο, μή ζητῆς ἐμπιστοσύνη ἀπό τόν ἄνθρωπο· ἄρχισε μέ τήν προσευχή, ζήτησε ἀπό τόν Κύριο νά σέ πληροφορήση στήν καρδιά σου.
Ἐγώ ἠμπορῶ νά εἰπῶ χιλιάδες λόγια, ἀλλά δέν θέλω νά σέ πείσω μέ τά λόγια μου, ἀπό τόν ἄνθρωπο πού ἀργότερα ἴσως σκανδαλισθῆς, ἰδιαίτερα τώρα πού βομβαρδίζεσαι ἀπό κάθε εἴδους ἰδεολογίες καί φιλοσοφίες καί μέ παραχαράξεις τῆς ἱστορίας.
Γενικά, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διετήρησε τήν ἔννοια τῆς ὑποστάσεως, τοῦ προσώπου, τό πρόβλημα πρέπει νά τοποθετηθῆ ὑποστατικά, προσωπικά. Γι᾿ αὐτό, κάθε πρόσωπο πρέπει νά εἰσέρχεται σέ οἰκεῖο καί ἐνδόμυχο διάλογο μέ τόν Θεό.
Οὐσιαστικά ἐπανευρισκόμεθα μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, στόν  πραγματικό ἑαυτό μας. Πολλοί προτεστάντες καί ρωμαιοκαθολικοί μοῦ ἀνέφεραν τήν μεταστρο¬φή τους στήν Ὀρθοδοξία ἤ στόν Θεό γενικά.
Ἐγνώρισα πολλούς προσηλύτους, καί, ἄν ἀκόμη δέν ἔγιναν ὀρθόδοξοι, ἀνεγνώρισαν τήν ἐμπειρία πού ἔζησαν ἐκεῖνες τίς στιγμές, πού ἔζησα καί ἐγώ, ὅταν ὁ Θεός μ᾿ ἔπεισε ὅτι ὑπάρχει καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινή.
Αὐτή τήν ἐμπειρία τήν διεπίστωσα καί στίς ἐξιστορήσεις τῆς ζωῆς καί τῶν ἄλλων, ὁπότε οἱ δικές τους μαρτυρίες δέν μοῦ χρειάζονται καθόλου καί ποτέ. Εἶδα ὅμως πῶς προσπάθησαν νά πείσουν τούς ἄλλους καί ἀνεγνώρισα τήν οὐσιαστική ἐκείνη στιγμή.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μοναδικός στήν ὕπαρξί του καί ἡ ἐμπειρία τοῦ καθενός ἀπό ἡμᾶς εἶναι ἐπίσης μοναδική. Οὐσιαστικά τήν ἐπιστροφή μου στόν Θεό τήν ἀνεγνώρισα σ᾿ ὅλους αὐτούς, ἔστω κι ἄν ἦτο διαφορετικός ὁ τρόπος τῆς ἐπιστροφῆς τους. Ὁ Θεός μπαίνει σέ προσωπικό διάλογο μέ τόν κάθε ἄνθρωπο.

***

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία   

καί ἡ  εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Μετάφρασις - ἐπιμέλεια ὑπό ἀδελφῶν 

Ἱερᾶς Μονῆς Ὅσιου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 

2005

Πηγή διαδικτύου - Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

__________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  π. Νόϊκα -Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία