Στήριξη στούς ἐπιθυμοῦντες νά γίνουν ὀρθόδοξοι. Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό. Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Στήριξη στούς ἐπιθυμοῦντες νά γίνουν ὀρθόδοξοι

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία καί ἡ εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα 

  - Ὅταν εὑρίσκομαι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ζῶ ἕνα σύμπλεγμα (κόμπλεξ) μειονεξίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς ρωμαιοκαθολικῆς. Δέν θά ἐγκαταλείψω ποτέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά, παρακαλῶ, ἐνισχύσατέ με σ᾿ αὐτή τήν ὀρθόδοξη πίστι.

  - Κατ᾿ ἀρχήν, ἔτσι ὅπως λέγω σ᾿ ὅλους αὐτούς πού ἔρχονται νά ἐνισχυθοῦν ἤ σ᾿ αὐτούς πού θέλουν νά ἐγκαταλείψουν τήν παλαιά πίστι τους γιά κάποια ἄλλη (προφανῶς, ἔχω συναντήσει πάρα πολλούς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά ἔλθουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό ἄλλες «ἐκκλησίες» ἤ ἀκόμη καί ἀπό τήν ἀπιστία· μάλιστα ἔρχονται ἀκόμη καί ἀπό τόν παγανισμό, διότι συνάντησα μερικούς), ἐνίσχυσι, χωρίς νά ἠμπορῶ νά κάνω κάτι τέτοιο ἐγώ.
Συζητῶ μαζί σας, σᾶς μεταδίδω μερικά πράγματα, τά ὁποῖα ἔζησα κι ἐγώ, ἀλλά ζητῶ τόν Κύριο, ζητῶ ἰδιαιτέρως τό Ἅγιο Πνεῦμα, διότι Αὐτός θά σᾶς ἐνισχύση πνευματικά.
Καί ἀρχίζω νά λέγω τά ἑξῆς: Γιά τήν πνευματική ἐνδυνάμωσι τῆς ψυχῆς μας χρειάζεται πρῶτα-πρῶτα ἡ προσευχή.
Ἡ ψυχή πού σκέπτεται αὐτά, πού ἔχει αὐτές τίς ἐσωτερικές παρορμήσεις, παρακαλεῖ τόν Κύριο: «Σύ, Κύριε, ἐάν εἶσαι ἡ Ἀλήθεια καί ἐάν μέ ἀκοῦς, Ἐσύ νά μοῦ ἀνοίξης τόν δρόμο, Ἐσύ νά θεμελιώσης τήν ψυχή μου καί τήν πίστι μου ἐπάνω στήν ἀλήθεια, ἔτσι ὥστε νά μή ἀμφιβάλλω ποτέ καί γιά τήν ἐκλογή τήν ὁποία κάνω στήν ζωή μου, ποτέ νά μή μετανοήσω, μέχρι τόν θάνατό μου».
Καί, ὅταν ἀπαγγέλλω αὐτή τήν προσευχή, ξέρει ὁ Κύριος ὅτι ἡ προσευχή μου αὐτή εἶναι τώρα καί γιά ἐσᾶς ὅλους, πού θέλετε νά σᾶς ἐνισχύση.

Νά μή μᾶς πιάνη τό ἐγωϊστικό πεῖσμα νά φθάσουμε σέ μιά κατάστασι ἠθική καί τέλεια, ἀλλά νά ζητᾶμε διά τῆς προσευχῆς, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός νά θεμελιώση σ᾿ ἐμᾶς αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ζωή, τήν ὁποίαν Αὐτός ὁ Ἴδιος ἀποκαλύπτει σ᾿ ἐμᾶς, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἕνα πρόβλημα ἠθικῆς φύσεως ἤ κοινωνικό, ἀλλά εἶναι ἡ ζωή μας ἐν Χριστῷ.

Ἡ ἐκπλήρωσις τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα ἔργο σχεδόν ἀδύνατον μέ μόνες τίς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἔρχωνται νέοι σέ μένα καί μοῦ λέγουν:  «Εἶναι ἀρκετά δύσκολο νά προσευχηθῶ καί ν᾿ ἀλλάξω», ἐγώ τούς ἀπαντῶ: «Δέν εἶναι καθόλου δύσκολο· εἶναι τελείως ἀδύνατον!»
Ἀλλά γιά νά καταλάβης, Ψυχή μου, γιατί σοῦ εἶναι τόσο δύσκολο, πρέπει νά γνωρίζης ὅτι αὐτό πού προσπαθεῖς νά κάνης εἶναι ἀδύνατον γιά σένα τόν ἴδιον καί γι᾿ αὐτό μ᾿ ἐρωτᾶς: «Πῶς νά φθάσω κάποτε σ᾿ αὐτήν;
Ἡ λύσις στό πρόβλημα τῆς προσευχῆς εἶναι καί πάλι ἡ προσευχή. Καί ὅταν ὁ Κύριος εἶπε ὅτι «τά ἀδύνατα παρ᾿ ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ.18,27) μᾶς ἔδωσε μία ὑπόσχεσι· πιστεύω ὅτι ἠμποροῦμε νά ἐμπιστευθοῦμε μιά τέτοια ὑπόσχεσι καί νά ζητήσουμε  νά κάνη Κύριος στήν ψυχή μας, αὐτό τό ὁποῖον εἶναι ἀδύνατον νά τό κάνη ὁ ἄνθρωπος.

Γιά τήν ἐνίσχυσι τῆς πίστεώς μας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, θά ἐνθυμηθῶ τόν λόγο ἑνός  ρώσου θεολόγου (τοῦ Σεργίου Μπουλγκάκωφ)7, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν πείθει τόσο, ὅσο γοητεύει, δηλαδή προσελκύει ὁλόκληρη τήν καρδιά καί τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐγώ θά ἤθελα νά συνυπογράψω τόν λόγο του αὐτόν, λέγοντας ὅτι αὐτή ἦτο καί ἡ δική μου ἐμπειρία. Σᾶς ὡμίλησα γιά τήν κρίσι τήν ὁποία ἐπέρασα, πού ἦτο πολύ περισσότερο ἀπό μία διανοητική πεποίθησι καί πρέπει νά σᾶς εἰπῶ ὅτι αὐτή ἡ κρίσις εἶναι μία βίωσις, διότι ἐγώ τότε ἀναζητοῦσα διανοητικά κριτήρια.
Τά κριτήρια μοῦ τά ἔδωσε ὁ Θεός, ἀλλά δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ. Καί αὐτή ἡ ὁδός εἶναι ἡ ὁδός τῆς ἐμπειρίας.

Ὅταν ἀποκαλύπτεται «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» ἡ γοητευτική ἀλήθεια, δηλαδή ἡ αἴσθησις τῆς ἀληθείας ἀπό ὅλη τήν ὕπαρξι μέχρι μυελοῦ τῶν ὀστέων. Καί αὐτή εἶναι ἡ δύναμις τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία αἰσθάνθηκα πολλές φορές.
Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἔχει μία σχετική ἀλήθεια ἤ μία ἀλήθεια μεταβλητή, οὔτε μία τεθλασμένη ἤ «ἐκτροχιασμένη», ὅπως εὑρῆκα τίς ἀλήθειες σ᾿ ὅλες τίς ἄλλες θρησκευτικές ὁμολογίες καί θρησκεῖες, ἀπό τίς ὁποῖες ἄκουσα πολλές θρησκευτικές διδασκαλίες, ἀλλά ἡ πλήρης ἀλήθεια, πού εἶναι καί ἀλάνθαστη, ἀνήκει στήν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν σωτηρία.

Ὁπότε, ἕνα ἀπό τά γνωρίσματα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ γοητευτική ἐσωτερική ἕλξις, τήν ὁποία αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος μέ ὅλη τήν ὕπαρξί του. Κατ᾿ ἀρχήν ἑλκύονται ἡ ψυχή καί ἡ καρδία καί στήν συνέχεια ἀποδέχεται τήν πρόσκλησι τοῦ Θεοῦ καί ὁ νοῦς.
Διότι στά πνευματικά ὁ νοῦς συγκατατίθεται πιό ἀργά. Ὅμως μή σκανδαλίζεσθε ἀπ᾿ αὐτά τά λόγια μου. Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος πολλές φορές μία λογική ἀπόδειξι, ἀλλά ἡ λογική ὁμοιάζει μέ ράφια μέσα στά ὁποῖα βάζεις κάτι· ἐξαρτᾶται τί βάζεις.
Λέγουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι στήν λογική δέν ὑπάρχει τό θαῦμα. Ἀλλά ἐάν ἔχης ὑπαρκτή ἐμπειρία τοῦ θαύματος, ἡ λογική μεταμορφώνεται ἤ μεταβάλλεται, προοδεύει καί τότε περιέχεται μέσα καί τό θαῦμα.
Ἀλλά τό θαῦμα δέν ἠμπορεῖς νά τό βάλης στό ράφι ὅπου εἶναι, νά εἰποῦμε, τῆς πληροφορικῆς, ἀλλά στό ράφι ἐκεῖνο, ὅπου εὑρίσκεται ἡ πίστις. Καί ἡ λογική «ἀναπτύσσεται καί μεγαλώνει». Νέα δωμάτια καί ράφια προστίθενται, δέν εἶναι ἔτσι;
Καί αὐτά εἶναι οἱ καινούργιες ἐμπειρίες πού ἔρχονται σταδιακῶς. Συνεπῶς, πρώτη εἶναι ἡ ἐμπειρία, ἡ διαννόησις  καί ἡ λογική ἔρχονται κατόπιν καί ἐξηγοῦν τό φαινόμενο τῆς ἐμπειρίας, ἀλλά στήν ζωή μας πολλά ἐξηγοῦνται πολύ ἀργότερα. Πολλές φορές ἔχετε ἀκατανόητα μέ τήν λογική βιώματα σέ διάστημα πολλῶν ἐτῶν ἤ καί δεκάδων ἐτῶν καί μετά ἀπό 10 χρόνια, γιά παράδειγμα, ἔρχεται ἡ λογική ἐξήγησις τῆς ἐμπειρίας.

Ὁ Θεός ἀπεκάλυψε τήν οὐσία ἤ τήν φύσι τοῦ ἀνθρώπου ἐπίσης διά τοῦ βιώματος. Δέν μᾶς τό ἐξήγησε, πού λέγομε, μέ τό δάκτυλο, ἀλλά ὁ Θεός ἐνηνθρώπησε, μπῆκε στήν ἱστορία μας, ἔζησε τήν ζωή μας καί ἀπέθανε τό ἰδικό μας θάνατο καί μᾶς ἔδωσε, πρώτη φορά στήν ἱστορία, ἔργα τά ὁποῖα δέν ὑπῆρχαν μέχρι τότε στόν ἄνθρωπο: Τήν Ἀνάστασι, τήν Ἀνάληψι καί τήν ἐγκαθίδρυσί Του στά δεξιά τοῦ Πατρός.
Ὁ Ἰησοῦς ὄχι μόνον ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐκάθισε στά δεξιά τοῦ Πατρός (σάν Υἱός οὐδέποτε ἀποχωρίσθηκε ἀπό τόν Πατέρα). Διά τοῦ Ἰησοῦ, ὡς ἀνθρώπου κάθισε καί ὁ ἄνθρωπος δυνάμει στά δεξιά τοῦ Πατρός! Δηλαδή ἐμεῖς καθήμεθα στά δεξιά τοῦ Πατρός. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ἀνθρωπολογία, τήν ὁποία μᾶς ἀπεκάλυψε στό πρόσωπό Του ὁ Ἰησοῦς.

Ναί, ἴσως εἴμεθα πιό μικροί καί πιό πτωχοί πνευματικά ἀπό ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά σκέπτομαι καί τόν λόγο τοῦ Κυρίου πού λέγει ὅτι, ἡ μαγιά στήν ζύμη εἶναι μικρή ποσότης, ἀλλά ζυμώνει ὅλη τήν ζύμη καί χωρίς τήν μαγιά δέν γίνεται καθόλου τό ψωμί.
Ἔτσι ἀκριβῶς δέν πρέπει νά κλονιζόμεθα κι ἐμεῖς, ὅταν βλέπουμε ὅτι εἶναι μικρή καί ταπεινωμένη ἡ Ὀρθοδοξία μας. Ἀκόμη κι ἄν ἐμφανίζεται τό ἔργο τοῦ Θεοῦ μικρό στήν Ὀρθοδοξία, στήν πραγματικότητα εἶναι πολύ μεγάλο, μόνο πού ὁ ἄνθρωπος δέν τό βλέπει. Ἔχουμε τμήματα ἀπό τήν μεγαλειότητα αὐτοῦ τοῦ μυστικοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ, τμήματα ἀπό τά ὁποῖα θά ἐπονομάσω μερικά, γιατί τά ἔχω τώρα στήν σκέψι μου.

Μία παράδοσι τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους λέγει ὅτι, ἐάν μία ψυχή σώζεται μετά θάνατον, καί φθάνει στήν ζωή, οἱ πρόγονοί της μέχρι τήν δωδεκάτη γενεά κοινωνοῦν (λαμβάνουν πνευματικά ὠφέλη) ἀπ᾿ αὐτή τήν νίκη.
Λαμβάνουν ἕνα τμῆμα ἀπό τήν ζωή του καί ἄν ἀκόμη αὐτοί οἱ ἴδιοι δέν ἐσώθησαν, ἠμποροῦν νά  σωθοῦν, μέσῳ αὐτῆς τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία εὑρῆκε τήν σωτηρία. Ὁ π. Σωφρόνιος ἐξηγεῖ ὡς ἐξῆς αὐτή τήν παράδοσι: Αὐτός πού εὑρῆκε τήν σωτηρία, αὐτός πού μετενόησε, εὑρῆκε τήν ζωή.
Ἐάν ἐγώ, ὁ ὁποιοσδήποτε ἐγώ, εὕρω τήν ζωή, σέ μένα καθαρίσθηκαν ὅλες οἱ ἁμαρτίες μου, τίς ὁποῖες ἐκληρονόμησα. Ἡ Παλαιά Διαθήκη ὁμιλεῖ γιά τίς ἁμαρτίες ἐκεῖνες, πού φθάνει ἡ ἐπιρροή τους μέχρι τήν τρίτη γενεά (Ἔξοδ.20,5). Ἀλλά αὐτοί οἱ μοναχοί τοῦ Ἄθωνος διδάσκουν ὅτι μέχρι τήν δωδέκατη γενεά τῶν προγόνων τους βοηθοῦν μέ τήν προσευχή τους, ἐνῶ ἡ ἁμαρτία ἐνεργεῖ μόνον μέχρι τήν τρίτη ἤ καί τήν τετάρτη γενεά.

Πολύ μεγαλύτερο εἶναι τό ἔργο τοῦ Θεοῦ ἀπό ὅσο φαίνεται. Καί πιστεύω ὅτι ἐμεῖς ἠμποροῦμε νά ἐμπιστευθοῦμε στόν Κύριο, διότι γνωρίζει Αὐτός τί κάνει, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς δέν βλέπουμε, ἔστω κι ἄν στά μάτια μας δέν ὑπάρχει ὁρατότης, διότι Ἐκεῖνος γνωρίζει τί κάνει. Ὁ Κύριος δέν μᾶς ἐρωτᾶ, ὅμως γνωρίζει καλλίτερα ἀπό ἐμᾶς τό πρακτέο.
Καί πιστεύω ὅτι, ἐάν ἐμεῖς ζοῦμε ταπεινά τήν ζωή μας μέ τήν ἀληθινή ἔννοια, αὐτή ἡ ταπείνωσις εἶναι ἡ ἀνοικτή πόρτα τῆς ἀγάπης καί ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Κυρίου. Ὁπότε, ζώντας μέσα στήν ἀγάπη, ζώντας στήν κατανόησι τοῦ πλησίον, τόν κατανοοῦμε καί ὅταν ἁμαρτάνει (ἐπειδή κι ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλός καί δέν πρέπει νά κρίνω) ἐκπληρώνοντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γίνεται στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς ἕνα ἔργο τοῦ ὁποίου τήν μεγαλειότητα δέν ἠμποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε.
Μᾶς δίνει ὁ Θεός στιγμές ὁράσεως ἀπ᾿ αὐτά γιά νά παίρνουμε κουράγιο. Ἀλλά, ἐπειδή στήν ζωή αὐτή δέν ἠμποροῦμε νά ἰδοῦμε ὅλη τήν μεγαλοπρέπεια τοῦ Θεοῦ, ἱκανοποιούμεθα μ᾿ αὐτές τίς στιγμιαῖες πνευματικές ἐμπειρίες, μέσῳ τῶν ὁποίων θεμελιώνουμε πολύ καλλίτερα τήν ἐλπίδα μας στόν Θεό καί τήν ἐμπιστοσύνη ὅτι θά ζυμωθῆ τό ζυμάρι ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἐπειδή καί ὁ Κύριος, ὅταν ὁμιλεῖ γιά τό τέλος τοῦ κόσμου λέγει: «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ...ὁρᾶτε μή θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ᾿ οὔπω ἐστί τό τέλος...καί κηρυχθήσεται τοῦτο τό εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καί τότε ἥξει τό τέλος» (Ματ.24, 4,6,14).
Ὁπότε καί ἐμεῖς νά μή σκανδαλιζώμεθα γιά τά πράγματα πού ἔρχονται, διότι ὅλα τά ἔργα εὑρίσκονται ἀοράτως στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός κάνει τό ἔργο Του στήν ἱστορία καί ἡ δύναμίς Του εἶναι φοβερά καί, ὅταν θά ἐκπληρώση τό ἔργο Του γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τότε θά ἔλθη τό τέλος. Τότε θά βάλη τέρμα στήν ἱστορία, μία χρονική στιγμή πού ἡ τραγωδία της δέν θά ἔχη ὁμοιότητα μέ κάποια ἄλλη καί ἡ ὁποία θά εἶναι τό τέλος τῶν αἰώνων.

***

Γέροντος Ραφαήλ Νόϊκα

Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία   

καί ἡ  εἴσοδός μου στόν μοναχισμό

Μετάφρασις - ἐπιμέλεια ὑπό ἀδελφῶν 

Ἱερᾶς Μονῆς Ὅσιου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 

2005

Πηγή διαδικτύου - Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

__________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  π. Νόϊκα -Ἡ ἐπιστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία