Ο άγιος Προφήτης Δανιήλ. Ἱστορίες Γέροντος Κλεόπα. Μέρος Β΄

Ο άγιος Προφήτης Δανιήλ. 

Ἱστορίες Γέροντος Κλεόπα - Βιβλίο Α΄

Μέρος Β΄ 

Μετά τον Ναβουχοδονόσορα βασίλευσε ο γυιός του Βαλτάσαρ και κατά τη διάρκεια της βασιλείας του η Βαβυλώνα κατακτήθηκε από τους Πέρσες.
Ο Δαρείος, που ήταν βασιλιάς των Περσών και των Μήδων, κράτησε τον Δανιήλ κοντά του για πολλά χρόνια.
 Αυτός ο βασιλιάς λοιπόν διόρισε στο βασίλειό του εκατόν είκοσι επάρχους, ενώ τον Δανιήλ, τον οποίον επισκίαζε πάντοτε το Άγιο Πνεύμα, τον έκανε ανώτερο από όλους.

   Οι άλλοι έπαρχοι όμως, από αντιζηλία, προσπαθούσαν να βρουν κάποιο ψεγάδι στον Δανιήλ για να τον κατηγορήσουν στο βασιλιά, αλλά δεν εύρισκαν τίποτε, διότι ήταν αληθινά πιστός στο Θεό και κατά συνέπεια ήταν δίκαιος σε όλες του τις πράξεις, χωρίς να παρανομεί ποτέ και σε τίποτα.
Σκέφτηκαν λοιπόν οι δόλιοι ότι ο Δανιήλ θα παρανομούσε μόνο εάν κάποια διαταγή τον έφερνε σε σύγκρουση με τα θρησκευτικά του πιστεύω και καθήκοντα.

   Πήγαν λοιπόν στο βασιλιά και του είπαν:

-    Μεγάλε Δαρείε, χίλια χρόνια να ζήσεις! Όλοι εμείς οι έπαρχοι του απέραντου βασιλείου σου θέλουμε να σου ζητήσουμε κάτι: Να διατάξεις «για τριάντα ημέρες κανείς άλλος εκτός από σένα να μην κάνει προσευχή ή αίτηση σε οποιοδήποτε θεό ή άνθρωπο, διότι αλλιώς, θα ρίχνεται στο λάκκο των λεόντων». Και μάλιστα να βγάλεις επίσημη διαταγή, για να μην μπορεί να την καταπατήσει κανείς.

   Μη κατανοώντας τα πονηρά τους κίνητρα ο Δαρείος, τους άκουσε και έκανε αυτό που του ζήτησαν.
 Ο Δανιήλ βέβαια, ο οποίος συνήθιζε να προσεύχεται στο Θεό τρεις φορές την ημέρα, καθόλου δε φοβήθηκε. Κλείστηκε στο δωμάτιό του και άρχισε να προσεύχεται γονατιστός στο Θεό. Εκείνοι όμως που τον παρακολουθούσαν, μόλις τον είδαν πεσμένο στα γόνατα να προσεύχεται, έτρεξαν αμέσως στο βασιλιά:
-    Ένδοξε βασιλιά, εσύ δεν διέταξες κάθε άνθρωπος που θα κάνει προσευχή να ρίχνεται στο λάκκο των λεόντων;
-    Ναι, βεβαίως. Αυτή την εντολή έδωσα.
-    Ο Δανιήλ όμως δεν υποτάσσεται στις εντολές σου˙ τρεις φορές την ημέρα τον βλέπουμε που κάνει προσευχή στο Θεό του, του είπαν αυτοί.
   Ο βασιλιάς θύμωσε, αλλά, επειδή αγαπούσε πολύ το Δανιήλ, προσπάθησε να βρει κάποιο τρόπο για να τον γλιτώσει από τη θανατική ποινή που συνεπαγόταν η παρακοή του. Εκείνοι, φυσικά, αντέδρασαν αμέσως:
-    Να ξέρεις, βασιλιά, ότι δεν είναι καθόλου σωστό να αλλάζεις τις διαταγές που δίνεις!
-    Ο Θεός που πάντοτε υπηρετείς, ας σε σώσει τώρα από τα λιοντάρια! είπε τότε απελπισμένος ο Δαρείος στο Δανιήλ.
   Κι έτσι ο Δανιήλ, με διαταγή του βασιλιά, ρίχτηκε στο λάκκο με τα λιοντάρια. Οι υπηρέτες τοποθέτησαν στο στόμιο του λάκκου έναν βράχο, τον οποίο στη συνέχεια ο βασιλιάς σφράγισε με το δαχτυλίδι του και με τα δαχτυλίδια των αυλικών του, για να μην μπορέσουν οι συκοφάντες του να του κάνουν περισσότερο κακό. Έδειξε δηλαδή μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα θηρία, παρά στους πονηρούς ανθρώπους…
   Στη συνέχεια επέστρεψε στο παλάτι του και ξάπλωσε χωρίς να φάει τίποτε. Ήταν πολύ στενοχωρημένος γι΄αυτό που τον ανάγκασαν να κάνει στο Δανιήλ˙ δε γνώριζε όμως πως ο Θεός σφράγισε τα στόματα των λιονταριών και δεν τον άγγιξαν!
   Την επόμενη ημέρα, μόλις σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πήγε κατευθείαν στο λάκκο και άρχισε να φωνάζει:
-    Δανιήλ, δούλε του Ζώντος Θεού, ο Θεός σου, τον Οποίο πάντοτε υπηρετείς, κατάφερε να σε γλιτώσει από τα άγρια θηρία;
Μέσα από το λάκκο ακούστηκε τότε η φωνή του Δανιήλ:
-    Βασιλιά μου, χίλια χρόνια να ζήσεις! Ο Θεός μου έστειλε έναν άγγελό Του, που έκλεισε τα στόματα των λιονταριών, για να μην μπορούν να με πειράξουν. Διότι έζησα με δικαιοσύνη ενώπιόν Του, χωρίς να κάνω αμαρτίες, αλλά ούτε και σφάλματα απέναντι σε σένα ή σε κάποιον άλλον.
   Ο βασιλιάς… δεν πίστευε στ΄αυτιά του. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη! Διέταξε να βγάλουν αμέσως το Δανιήλ από το λάκκο με τα θηρία και τότε, έκπληκτοι όλοι, διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε καμία πληγή στο σώμα του˙ η δυνατή του πίστη στο Θεό τον είχε προστατεύσει!
   Αμέσως μετά ήρθε η σειρά εκείνων που τον είχαν συκοφαντήσει. Οι στρατιώτες, με εντολή του Δαρείου, τους συνέλαβαν και τους έριξαν όλους στο λάκκο των λεόντων, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Δεν πρόλαβαν όμως να φτάσουν στον πάτο, και τα πεινασμένα θηρία τους κατασπάραξαν, θρυμματίζοντας με τα δόντια τους όλα τους τα κόκκαλα.
   Ο Δαρείος έγραψε τότε προς όλο τον πληθυσμό και τα γένη της επικρατείας του:
   «Η ειρήνη να είναι πάντοτε ανάμεσά σας. Προστάζω όλους τους υπηκόους μου να φοβούνται και να τρέμουν το Θεό του Δανιήλ! Τον μόνο αληθινό και αιώνιο Θεό, που η βασιλεία Του είναι ατελεύτητη! Εκείνον που κάνει σημεία και θαύματα στον ουρανό και τη γη και πριν από λίγο έσωσε θαυματουργικά τον Δανιήλ από τα στόματα των λεόντων».
   Μετά από το θαυμαστό αυτό γεγονός ο βασιλιάς ευλαβείτο και τιμούσε πολύ το Δανιήλ, πολύ περισσότερο από κάθε άνθρωπο, θεωρώντας τον μάλιστα ως τον καλύτερο φίλο του. Τιμούσε όμως και αγαπούσε πολύ και τους τρεις φίλους του Δανιήλ, τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ.
   Το Δαρείο διαδέχτηκε ο Κύρος ο Πέρσης, που είχε επίσης σε μεγάλη εκτίμηση το Δανιήλ. Τον είχε πάντοτε κοντά του, σύμβουλο και βοηθό του, παραχωρώντας του μάλιστα και το προνόμιο να δίνει ο ίδιος, απευθείας, διαταγές στο λαό. Ιεραρχικά δηλαδή ο Δανιήλ κατείχε την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλους τους άλλους φίλους του βασιλιά.

Ἀπόσπασμα από τό βιβλίο   

Ἱστορίες Γέροντος Κλεόπα - Βιβλίο Α

Ἐκδόσεις Σταμούλη - Ἄθως - παιδικά

σελ 61-75

Επιμέλεια κειμένου  Αναβάσεις

Ευχαριστούμε τον πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη και τον γέροντα της Μονής Οσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη για την ευλογία και την άδεια δημοσίευσης.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μη την υποχρέωση αναφοράς της πηγής

Για να διαβάσετε τα υπόλοιπα πατήστε  Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα