Ἀναμνήσεις μου ἀπό τόν Ρουμάνο γέροντα π.Ἰωαννίκιο Μπάλαν. († 1930-2008). Σκήτη Ταρκέου.

Ἀναμνήσεις μου ἀπό τόν Ρουμάνο γέροντα π.Ἰωαννίκιο Μπάλαν. († 1930-2008)

Σκήτη Ταρκέου

π.Ἰωαννίκιος  Μπάλαν

Ἀπό τήν μονή Μπίστριτσα ἐφύγαμε μέ κάποιο ἰδιωτικό αὐτοκίνητο μέ κατεύθυνσι τήν σκήτη Ταρκέου. Ἀπεῖχε περί τά 20 χιλιόμετρα. Περιβαλλόταν ἀπό θεόρατα ἔλατα καί καταπράσινη τήν βλάστησι. Ἱδρύθηκε τό 1833, ὅπως μοῦ ἔλεγε ὁ π. Ἰωαννίκιος, ἀπό τόν μεγάλο ἡσυχαστή Ἀβράμιο.

Μοῦ ἔκαμε ἐντύπωσι ὅτι ἡ ἐκκλησία τό καμπαναριό, τά οἰκήματα, οἱ ἀποθῆκες ἦταν ὅλα κατασκευασμένα μέ ξύλα. Ἡ πλοκή καί τό δέσιμο τῶν ξύλων ἰδιαίτερα στήν ἐκκλησία μέ ἐντυπωσίασαν. Κάτι τό ὁποῖον δέν ὑπάρχει στήν Ἑλλάδα. Τιμᾶται στήν μνήμη τῶν Ἁγίων Πάντων.
Ἡ Λειτουργία ἐδῶ, ὅπως μᾶς εἶπαν, γίνεται δύο φορές τήν ἑβδομάδα. Τότε ἡγούμενος ἦτο ὁ μοναχός Εὐφρόσυνος.
Πλησίον τῆς Σκήτης, σ᾿ ἕνα ἐρημικό κἒλλί, πού εἶναι βυθισμένο στό πράσινο μέσα σέ μία κοιλάδα εὑρισκόταν ὁ ἡσυχαστής ἱερομόναχος Θεοφάνης. Ὅπως μᾶς ἔλεγε, διηκόνησε 40 χρόνια τήν σκήτη σάν ἡγούμενος καί μετά ἀποσύρθηκε στήν ἐρημία γιά νά ἀποκτήση καί τούς καρπούς τῆς ἡσυχίας, πού εἶναι ἡ νοερά καί καρδιακή προσευχή καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἦτο ἡλικίας 86 ἐτῶν.
Εἶχε πρόσωπο γαλήνιο, ροδοκόκκινο, λόγῳ τῆς καθαρᾶς ἀτμοσφαίρας καί ἔκδηλη τήν παρουσία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπό του. Μᾶς ὑποδέχθηκε μέ χαρά καί ἁπλότητα. Τό κερασμά του ἦτο λευκό πηκτό μέλι καί δροσερό νερό.
Τόν ἐρώτησε ὁ π. Ἰωαννίκιος γιά νά ὠφεληθῶ κι ἐγώ:
 - Ποιό εἶναι τό ἔργο τοῦ ἡσυχαστοῦ, πάτερ Θεοφάνη;
- Προσευχή καί νηστεία, πάτερ Ἰωαννίκιε.
-Ἔχετε  πειρασμούς ἀπό τόν διάβολο;
- Ναί, μοῦ προκαλεῖ θορύβους, κυρίως τήν νύκτα, ἀλλά νικᾶται ἀπό τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, πού καίει στήν καρδιά μου.

Ἐγώ τόν ἐρώτησα τί νά εἰπῶ στούς μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅταν ἐπιστρέψω κι ἐκεῖνος, ἀντί  ἄλλης ἀπαντήσεως, ἔτρεξε γοργά καί μᾶς ἔφερε ἕνα δικό του χειρόγραφο, ὅπου εἶχε γράψει κείμενα γιά τό μεγαλεῖο τοῦ Ἄθωνος. Ἐκάθισε καί μᾶς τό ἐδιάβαζε.

Ἐπήραμε τήν εὐχή του καί ἐφύγαμε πολύ ὠφελημένοι ἀπό τήν ἀκτινοβολία τοῦ ἱεροῦ προσώπου του. Ὁ π. Ἰωαννίκιος μέ ὡδήγησε στήν καλύβα ἑνός ἄλλου ἡσυχαστοῦ τοῦ π. Νικοδήμου. Τό ἑτοιμόρροπο καί μικροσκοπικό κελλάκι του εὑρισκόταν 500 μέτρα μακριά ἀπό τό κελλί τοῦ π. Θεοφάνους. Εἶναι μέσα στήν κοιλάδα καί μόλις δύο μέτρα ὑψηλότερα ἀπό τά ὁρμητικά νερά τοῦ χειμάρρου.

Ἦταν ἀπόγευμα, τό κρῦο αἰσθητό καί ὁ Γέρο-Νικόδημος καθισμένος δίπλα στήν κτιστή του σόμπα, ἑτοίμαζε τό ἀλάδωτο ρύζι του. Μπαίνοντας μέσα μετά δυσκολίας ἐχωρέσαμε 4 ἄτομα. (Ἦλθε μαζί μας καί ὁ ἡγούμενος τῆς Σκήτης). Δέν εἴδαμε κρεββάτι, παρά μία σανίδα μέχρις ἑνός μέτρου, πού εἶχε ἐπάνω ἕνα χαλάκι, δίπλα ὀλίγα βιβλία, κοντά ἕνα τραπεζάκι καί πάνω ἀπό τήν σόμπα κρεμόταν ἕνα μεγάλο πριόνι γιά τό κόψιμο τῶν ξύλων.

Ὁ π. Νικόδημος ἦτο φοβερά ἀδύνατος, ὑψηλός, μέ τά μαλλιά του ρηγμένα στούς ὤμους του, φοροῦσε καί γυαλιά καί στεκόταν ὄρθιος καί μᾶς ὡμιλοῦσε.
Ὁ π. Ἰωαννίκιος τόν ἐρώτησε:
 - Πῶς θ᾿ ἀποκτήσουμε, δάκρυα μετανοίας ἐμεῖς οἱ κοινοβιάτες, πάτερ Νικόδημε;
 - Παιδί μου, εἶναι πολύ δύσκολο αὐτό. Θέλει πολλή ταπείνωσι. Νά ἔχετε τήν μνήμη τοῦ θανάτου καί τῶν βασάνων τῆς κολάσεως, διότι ἀπ᾿ αὐτά προκαλεῖται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ λύπη γιά τίς ἁμαρτίες μας καί ἡ ἐκροή τῶν δακρύων. Ἀπ᾿ αὐτά κατασκηνώνει στήν καρδιά μας ἡ ἁγία ταπείνωσις καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Τό ἀσκητικό του πρόσωπο ἐξέφραζε μία ὑπερκόσμια χάρι. Ἦταν εἰρηνικό, ἑλκυστικό καί σέ ἀνέπαυε χωρίς ἐπιφυλάξεις νά τόν πλησιάσης καί νά ὠφεληθῆς ἀπό τήν συντροφιά καί συνομιλία μαζί του. Φεύγοντας μᾶς κατευώδωσε μέχρι τό πέρασμα τοῦ ποταμοῦ, γιά νά μή κολλήσουμε στήν λάσπη καί δέν ἐπέστρεψε ὀπίσω μέχρις ὅτου ἐμεῖς χαθήκαμε ἀπό τά μάτια του. Μᾶς εὐλόγησε ἀπό μακριά καί μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι θά προσεύχεται γιά τήν σωτηρία μας.

Ὁ π. Νικόδημος, μοῦ ἔλεγε ὁ π. Ἰωαννίκιος, δέν εἶναι ἔνας τυχαῖος ἄνθρωπος. Ἦταν πρώην καθηγητής τοῦ θεολογικοῦ σεμιναρίου τῆς μονῆς Νεάμτς, συγγραφεύς δοκιμώτατος, ἔμπειρος Πνευματικός καί εὐλαβής λειτουργός. Στά 79 χρόνια του ἀφιέρωσε τά ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ζωῆς του στό ἡσυχαστικό πολίτευμα γιά νά ἑτοιμασθῆ γιά τό μεγάλο καί ἀνεπίστροφο ταξίδι του πρός τούς οὐρανούς.

Μέ συνοδό καί πάλιν τόν ἀγαπητό π. Ἰωαννίκιο ἐπισκεφθήκαμε τό φράγμα Μπικάζ, πού εὑρίσκεται στό βουνό Τσεαχλέου. Τό τεχνητό αὐτό φράγμα, μοῦ ἔλεγε ὁ π. Ἰωαννίκιος ἔχει βάθος 100 μέτρα. Τό ὕψος του εἶναι 120 μέτρα, τό μῆκος του 300 καί τό μῆκος τῆς σχηματισθείσης λίμνης 35 χιλιόμετρα.
Ἀπό ἐκεῖ ἀντικρύσαμε τό ὀγκῶδες καί μεγαλόπρεπο ὄρος Τσεαχλέου, τό ὁποῖον ἔχει ὕψος 1910 μέτρα, ἐνῶ ἡ  βάσις του 30 χιλ. καί τό ὀροπέδιο πού σχηματίζεται στήν κορυφή του 6 χιλ. Μοῦ ἔλεγε τά ἑξῆς γι᾿ αὐτό τό ὄρος ὁ π. Ἰωαννίκιος:

Εἶναι τό ἁγιώτερο ὄρος τῶν ρουμάνων, γι᾿ αὐτό καί λέγεται «Ἄθως τῆς Ρουμανίας». Ἐδῶ οἱ ἀρχαῖοι κάτοικοι, οἱ Δᾶκες ἐπιτελοῦσαν τίς θρησκευτικές τους τελετές ἐνώπιον ἑνός μόνον εἰδώλου, ἐπειδή ἦταν μονοθεϊστές, τό ὁποῖον ὠνόμαζαν Ζαλμοξῆς. Ἀπ᾿ αὐτούς μέ τήν ἐξἀπλωσι τοῦ Χριστιανισμοῦ, πολλοί ἔγιναν χριστιανοί.

Ἐκεῖ τόν 15ον αἰῶνα λειτουργοῦσαν 4 σκῆτες. Τόν 16ον αἰῶνα ὁ ὅσιος Πίωρ ὁ ρουμᾶνος μετέφερε τήν μοναχική ζωή καί παράδοσι τοῦ Ἄθωνος στό Τσεαχλέου. Κατά μίμησι τοῦ Ἄθωνος τῆς Ἑλλάδος, ἵδρυσε ὁ ἴδιος ἐκκλησία στήν κορυφή τοῦ ὄρους Τσεαχλέου πρός τιμήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος.
Ἀκόμη  μετέφερε σήμαντρα καί καμπάνες πού τίς κτυποῦσαν τίς κατάλληλες ὧρες, ὅπως στό Ἅγιον Ὄρος, γιά τήν ἔναρξι τῶν ἀκολουθιῶν στίς γύρω σκῆτες. Τήν 6ην Αὐγούστου κάθε χρονιᾶς, συνεχίζεται μέχρι σήμερον ἡ παράδοσις τῶν ἐντοπίων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι συγκεντρώνονται στό ὄρος αὐτό, τελοῦν Ἁγιασμό, θεία Λειτουργία, κοινωνοῦν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καί ἐπιστρέφουν στά σπίτια τους.

Τόν 18ον αἰῶνα ὑπῆρχαν γύρω ἀπό τό Τσεαχλέου 12 σκῆτες πού λειτουργοῦσαν ὅλες μέ τό κοινοβιακό σύστημα. Οἱ πιό προχωρημένοι μοναχοί ζοῦσαν σέ σπηλιές πού εὑρίσκοντο στό βάθος τοῦ ὄρους. Ἴχνη κελλιῶν καί σπηλαίων σώζονται  μέχρι σήμερα. Ἤδη ἀπό τό 1991 λειτουργεῖ ἕνα μοναστήρι στόν χῶρο αὐτό πρός τιμήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος μέ 20 μοναχούς.

Ἑορτή  Γεννήσεως τῆς Παναγίας μας,
Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ. 2010

***
Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, ἀπό τήν ἱεραποστολή τοῦ Κογκό, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας :  Ἀναμνήσεις ἀπό τον π.Ἰωαννίκιο Μπάλαν