Στῶμεν καλῶς. Κυριακή τῆς Ἀπόκρεῳ. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεῳ

(Ματθ. κε΄31-46)

Στῶμεν καλῶς

«Ὅταν ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔν τῇ δόξῃ αὐτοῦ...»

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Ρῖγος διαπερνᾷ τὸ σῶμα μας καὶ φόβος καταλαμβάνει τὴν ψυχὴν μας, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦ σημερινοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου τῆς Κρίσεως

«Ὅταν ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦς ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ»!....

Τὴν πρώτην φορὰν ἦλθε ταπεινός καὶ ἄσημος. Τώρα θὰ ἔλθῃ μὲ ὅλη του τὴν θείαν μεγαλοπρέπειαν. Τότε ἐγεννήθη μέσα εἰς ἕνας σπήλαιον.
Τώρα θὰ ἐμφανισθῇ μέσα στὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ. Τότε ἦτο μόνος. Τώρα θά ἀκολουθῆται ὡς Μονάρχης ἀπὸ στρατιὰν ἀγγέλων. Τότε τὸν ἐγνώρισεν ὁ κόσμος ὡς ἀγαθὸν διδάσκαλον. Τώρα θὰ τὸν ἴδῃ ὡς Κριτὴν καὶ αἰώνιον Κυρίαρχον.

Εἰς τὰς τρυπημένας Του χεῖρας θὰ εὑρίσκεται τὸ αἰώνιον μέλλον μας. Καὶ ἐμπρὸς εἰς τὰ αἱματωμένα Του πόδια θὰ γονατίσῃ τρέμουσα ὅλη ἡ ἀνθρωπότης. Δικαστὴς Ἐκεῖνος δικαζόμενοι ἡμεῖς. «Ποία ὥρα τότε καὶ ἡμέρα φοβερά»! Καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ θὰ ἔλθῃ. Διότι τὸ ζητεῖ:

1. Ἡ  ἀ ν θ ρ ώ π ι ν η   ψ υ χ ή.

Ἀπό τότε, πού ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, τοῦ ἐνέβαλεν εἰς τὴν ψυχὴν , μεταξὺ τῶν διαφόρων ἄλλων κλίσεων, καὶ τὸν πόθον τῆς δικαιοσύνης.
  Καὶ ἔτσι ὁ ἄνρθωπος, ζυμωμένος μὲ αὐτὸν τὸ πόθον, ζητεῖ παντοῦ τὴν δικαιοσύνην.  Καὶ ὅσον τὴν ζητεῖ, τόσον ἡ ὁδύνη του γίνεται μεγαλυτέρα, διότι βλέπει ὅτι, ἐκτὸς μεμονωμένων περιπτώσεων, δέν ὑπάρχει δικαιοσύνη. Δίοτι:

α) Δὲν θέλει μία μερίδα ἀνθρώπων νὰ ἀποδώσῃ δικαιοσύνην.

Καὶ νά!  Βλέπουν τὸν ἄδικον νὰ ἀπομυζᾷ τό δίκαιον τοῦ πτωχοῦ; Σκεπάζουν τὰ μάτια των. Ἀκούουν τοὺς θρήνους τοῦ πιεζομένου ἀπὸ τὴν σκληρότητα του ἰσχυροῦ; Κλείνουν τὰ αὐτιὰ των. Ἀντικρύζουν τὰ καθημερινὰ δράματα ἀδικίας γύρω των; Ἀδιαφοροῦν. Ἀρκεῖ πολλάκις ἡ δωροδοκία ἐκ μέρους τοῦ πλουσίου· ἡ συμμετοχὴ εἰς τὰ ἄδικα· ἀρκεῖ ἡ ἀπειλὴ καμμιὰ φορά, διὰ νὰ στραγγαλίσουν τὸ δίκαιον τοῦ πτωχοῦ, διὰ νὰ βραβεύσουν τὸ ἄδικον τοῦ ἰσχυροῦ.

Καί ὅ,τι γίνεται μὲ τὰ ἄτομα συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς λαούς... Ἠμπορεῖ τὸ μικρὸν ἔθνος νὰ ἔχῃ τὸ δίκαιον. Ἀλλὰ τί σημασίαν ἔχει αὐτό; Ἄν δὲν συμφέρῃ εἰς τοὺς μεγάλους, θὰ καταπατηθῇ. Ὁ ὁδοστρωτὴρ τῶν συμφερόντων θὰ παρασύρῃ καὶ θὰ θάψῃ τὸν ἀδύνατον. Καὶ μέσα εἰς τὸν θόρυβον τῶν ἐπιδείξεων καὶ τῶν προκλήσεων, ἡ φωνὴ τῶν ἀδικουμένων πνίγεται...

Καὶ ὁ ἀδικούμενος ἄνθρωπος ποὺ βλέπει τοὺς ἐχθροὺς τῆς δικαιοσύνης νὰ καταπιέζουν τοὺς μικροὺς καὶ ἀδυνάτους, στρέφεται πρὸς τὸν Θεὸν καὶ μὲ σπαραγμὸν ψυχῆς ἐρωτᾷ: «Ἕως πότε ὁ Δεσπότης, ὁ ἅγιος καὶ ἀληθινὸς, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;» (Ἀποκάλ. στ΄10).

β) Ἀλλ’ ὁ ἄνθρωπος, καὶ νὰ θέλῃ δὲν ἡμπορεῖ πολλὲς φορὲς νὰ ἀποδώσῃ δικαιοσύνην, διότι ἀδυνατεῖ νὰ ἀνακαλύψῃ τοὺς παραβάτας, τοὺς ἐνόχους.

Πόσα ἀδικήματα, πόσο ἐγκλήματα τρομερὰ ἔμειναν μέχρι σήμερα ἀτιμώρητα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνην, διότι δὲν εὑρέθησαν οἱ ἔνοχοι!  Κατορθώνει συχνὰ ὁ ἀδικῶν νὰ καλύπτεται. Ὁ δόλος καὶ ἡ ἀπάτη ὑψώνουν φραγμὸν προστασίας.  Καὶ ὁ ἐγκληματίας πολλάκις τιμᾶται καὶ ἀμείβεται. Καὶ ἀνέρχεται εἰς τὴν κοινωνίαν. Καὶ κυριαρχεῖ. Ἐνῷ ἀπὸ τὴν ἄλλην μεριὰν ἠμπορεῖ νὰ παραμερίζεται ὁ δίκαιος, νὰ ἐμπαίζεται, νὰ τιμωρῆται ἀπὸ κακὴ ἐκτίμησιν τῶν γεγονότων καὶ νὰ πληρώνῃ τρομερὸν φόρον αἵματος, καθ’ ἥν στιγμὴν εἶναι ἀθῶος.

Δι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶδεν ὅσα ὑπὸ τὸ σκότος ἔκαμεν ὁ ἄνθρωπος· ὅσα ἐξηφάνισε μὲ δόλον· ὅσα ἐκάλυψε μὲ τὴν δύναμιν καὶ τὴν προστασίαν τῆς θέσεώς του, τοῦ ἀξιώματός του.

γ) Ἀλλὰ καὶ ἄν ἀκόμη ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη κατώρθωνε νὰ ἀνακαλύπτῃ ὅλα τὰ ἀδικήματα καὶ νὰ τιμωρῇ ὅλα τὰ διαπραττόμενα ἐγκλήματα, παρὰ ταῦτα θὰ ἔμενεν ἕνα μεγάλο μέρος κακιῶν, ποὺ ὀ ἄνθρωπος δὲν ἠμπορεῖ νὰ τιμωρήσῃ. Καὶ αὐταὶ εἶναι αἱ ψυχικαὶ κακίαι, ποὺ δημιουργοῦν τὰς ἀδικίας καὶ τὰ ἐγκλήματα. Φθόνοι, θυμοί, ἐγωϊσμοί, ἀνειλικρίνεια, ὑποκρισία, φιλαγρυρία, καὶ τόσα ἄλλα, εἶναι κλίσεις ἁμαρτωλές, πού γίνονται αἰτίαι πολλῶν καὶ μεγάλων δραμάτων.

Ποῖα ὅμως ποτὲ ἀνθρώπινη νομοθεσία θὰ ἠμπορέσῃ νὰ περιλάβῃ τὰ πάθη αὐτὰ μέσα εἰς τοὺς νόμους; Μένουν ἔτσι ἀφανῆ, ἀτιμώρητοι. Δι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔλθῃ ὁ «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς» Κύριος. Διὰ νὰ ἀποδώσῃ τὸ δίκαιον.

Ἄνθρωποι ἀδύνατοι, ἀδικημένοι, πιεζόμενοι!  «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας»!  Τὸ κακὸν δὲν ἠμπορεῖ νὰ μείνῃ χωρὶς κυρώσεις. Θὰ πέσουν κάποτε οἱ πύργοι τῆς κακίας, τῆς ἀσέβειας, ποὺ τώρα ὑψώνονται ἀγέρωχοι μέσα εἰς τὸ αἷμα, τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν διαφθορὰν.  Θὰ πέσουν!  Θὰ ἔλθῃ, ὁ Κριτὴς ὁ ἀδέκαστος. Ναί, θὰ ἔλθῃ, διότι τὸ ζητεῖ:

2. Ἡ δ ι κ α ι ο σ ύ ν η   τ ο ῦ   Θ ε ο ῦ.

Ὁ Θεὸς εἶναι νομοθέτης. Καθώρισεν ἠθικοὺς νόμους. Καὶ δὲν ἠμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ παραβαίνῃ τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ ἀτιμωρητί. Τί βλέπομεν ὅμως; Συμβαίνει πολλές φορὲς ἐδῶ εἰς τὴν γῆν ὁ μὲν ἄδικος νὰ εὐημερῇ, ὁ δὲ δίκαιος νὰ ὑποφέρῃ. Πῶς, λοιπόν, θὰ ἀνεχθῇ ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀντινομίαν; Δι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνῃ ἡ κρίσις· Διὰ νὰ δικαιωθῇ ὁ καλὸς. Τιμωρεῖ, βέβαια, συχνὰ ὁ Θεὸς καὶ ἐδῶ εἰς τὴν γῆν. Καὶ τιμωρεῖ παραδειγματικά. Καὶ τότε οἱ κακοὶ χάνονται, ὅπως ὁ καπνός. Ἀλλ’ ἄν ἐδῶ, διὰ λόγους ποὺ γνωρίζῃ ὁ Θεός, δὲν ἔλθῃ φανερὰ ἡ τιμωρία, θὰ ἔλθῃ ὁπωσδήποτε εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, διὰ νὰ πληρωθῇ ὁ καθεὶς «κατὰ τὰ ἐργα αὐτοῦ».  Ὁ Θεὸς δὲν λησμονεῖ. Οὔτε ἀμνηστεύει ἄνευ μετανοίας. Τὸν καθένα μας ἀναμένει ἡ τιμωρὸς ἤ ἡ ἀμείβουσα δικαιοσύνη Του.

3. Κ α ί   τ ό τ ε;

Τότε ὅλοι θὰ συναχθοῦν ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου. Ὅσοι ἔζησαν καὶ ζοῦν μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἠκολούθησαν τὸν δρόμον τῆς ἁμαρτίας. Οἱ σοφοί, οἱ ἀμαθεῖς, οἱ ἰσχυροί, οἱ ἀδύνατοι, οἱ νέοι, οἱ γέροντες, οἱ πλούσιοι, οἱ πτωχοί, ὅλοι. Ὁ Ἅδης θὰ δώσῃ τοὺς νεκρούς του. Ἰδοὺ ἐδῶ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ὁ Κάϊν καὶ ὁ Ἄβελ, ὁ Δαυΐδ καὶ ὁ Σαούλ, ὁ Ἰούδας, καὶ ὁ Νέρων, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ διῶκτες τῆς πίστεως, οἱ μάρτυρες τῆς ἀρετῆς. Ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Θεέ μου, τί τρομερὰ ὥρα αὐτή!

4.  Π ό τ ε   ἄ ρ α γ ε;

Ἀλλ’ ἴσως ἐρωτήσετε: Καὶ πότε θὰ γίνῃ ἡ Κρίσις;

Αὐτὸ εἶναι ἄγνωστον. Πάντως ἡ κρίσις ἀρχίζει οὐσιαστικῶς μὲ τὸν θάνατον τοῦ ἀνθρώπου. Τότε τελειώνουν ὅλα. Καὶ ὁ θάνατος ἔρχεται πολλάκις τόσον ἀπρόοπτα! Ἀπὸ μίαν συγκοπήν, ἀπὸ ἕνα δυστύχημα!  Θὰ εἴμεθα ἕτοιμοι τότε νὰ παρουσιασθῶμεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου;

Ἀγαπητοί,

Ὑπάρχει κάπου ἕνας ζωγραφικός πίναξ. Παριστάνει τὴν τρομερὰν σκηνὴν τῆς Κρίσεως. Εἶναι τόσον παραστατικὴ ἡ εἰκόνα αὐτή, ὥστε ὅταν κάποτε τὴν εἶδε ἕνας εἰδωλολάτρης Βασιλεύς, ἔφθασε τοῦτο νὰ τὸν ὁδηγήσῃ εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ βαπτισθῇ καὶ νὰ γίνῃ Χριστιανός.

Ἆρά γε σκεπτόμεθα ἡμεῖς οἱ Χριστιανοὶ τὴν Κρίσιν; Εἴμεθα ἕτοιμοι; Ὁ καιρὸς περνᾷ. Ἄς ἑτοιμασθῶμεν πρὶν εἶναι ἀργά· ναί, πρὶν εἶναι ἀργά...

Ἀδεφλοί!  «Στῶμεν καλῶς» !

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.229-232)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

 

Άναβάσεις - http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας  Κυριακή τῆς Ἀπόκρεῳ