Ἡ μετάνοια. Μόνιμη κατάσταση στή ζωή τῶν πιστῶν. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Ἡ μετάνοια

Ἀναφέραμε πώς μέ τό βάπτισμα ὁ πιστός εἰσέρχεται στήν πνευματική παλαίστρα καί καλεῖται ν’ ἀγωνισθεῖ ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, πού τόν προσβάλλουν ἀπό τά ἔξω μέ τίς αἰσθήσεις καί γεννοῦν τά πάθη.

Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν καί μετά τήν ἀναγέννησή του δέν γίνεται ἄτρεπτος ἀλλά μένει τρεπτός·  μπορεῖ νά πέσει καί πάλι· νά αὐτονομηθεῖ καί νά μή θελήσει νά μείνει ἑνωμένος μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά εἶναι δυνατόν νά ὁδηγηθεῖ ἐκ νέου στή συμφιλίωση μέ τόν Θεόν και νά ξαναρχίσει τόν ἀγώνα.  Γι’  αὐτό χρειάζεται τήν μετάνοια, γιά τήν ὁποία κάνουμε λόγο σ’ αὐτό τό κεφάλαιο.

α) Μόνιμη κατάσταση στή ζωή τῶν πιστῶν (σελ.369-371)

Ὁ πιστός καλεῖται νά μείνει σ’ ὅλη τή ζωή ἄγρυπνος· ν’ ἀγωνισθεῖ ἐναντίον τῶν παθῶν καί τῆς ἐγωϊστικῆς τάσης του. Πρέπει νά εἶναι πάντοτε σέ ἐγρήγορση καί νά ἀποβάλει κάθε τι πού τόν ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία μέ τούς ἀδελφούς.

Αὐτή ἡ συνεχής προσπάθεια κάθε πιστοῦ νά παραμερίζει τελείως τόν ἑαυτό του, νά τόν θεωρεῖ πάντοτε ὀφειλέτη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀδελφῶν καί νά ἀγωνίζεται νά ἀνταποκριθεῖ σ’ αὐτήν τήν ἀγάπη, τόν ὁδηγεῖ σέ διαρκῆ μετάνοια, σέ ἀλλαγή τοῦ νοῦ καί τοῦ ὅλου προσανατολισμοῦ του, ἀνοίγοντας τό δρόμο γιά τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κήρυττε: «μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. γ΄2). Μέ τόν ἴδιο λόγο ἀρχίζει καί ὁ Χριστός τό κήρυγμά Του. «Ὁ χρόνος ἔχει συμπληρωθεῖ καί ἐπλησίασε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ·  μετανοεῖτε καί πιστεύετε στό εὐαγγέλιο» (Μάρκ. α΄15).

Ἡ μετάνοια δέν εἶναι παροδική ὑπόθεση στή ζωή τοῦ πιστοῦ· γίνεται μόνιμη κατάσταση. Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος λέγει πώς ἡ μετάνοια εἶναι ἀπαραίτητη «γιά ὅλους ὅσους ἐπιθυμοῦν τή σωτηρία· γιά τούς ἁμαρτωλούς καί γιά τούς δικαίους. Ἡ τελειότητα δέν γνωρίζει ὅρια. Ἔτσι ἀκόμη καί ἡ τελειότητα τῶν τελείων εἶναι ἀτελής. Γι’ αὐτό τό λόγο ἡ μετάνοια μένει μέχρι τή στιγμή τοῦ θανάτου ἀτελής καί ὡς πρός τή διάρκεια καί ὡς πρός τά ἔργα της».

Αὐτή τή διαρκῆ κατάσταση μετανοίας ζοῦσαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.  Δέν εἶχαν ἴχνος φαρισαϊκῆς αὐτοϊκανοποίησης γιά προσωπική ἁγιότητα καί προσωπική ἀρετή.  Ζοῦσαν πάντοτε σέ κατάσταση ἄγρυπνης ἑτοιμότητας καί βαθιᾶς μετάνοιας.

Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος ἔλεγε: «Εἶναι καιρός καί γιά μένα ν’ ἀναχωρήσω, γιατί κοντεύω νά γίνω 105 χρόνων». Ὅμως οἱ μαθητές του, πού τόν ἄκουσαν νά λέει αὐτά τά λόγια ἄρχισαν νά κλαῖνε, νά τόν ἀγκαλιάζουν καί νά τόν καταφιλοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως, σάν νά ἔφευγε ἀπό μιά ξένη πόλη, γιά νά μεταβεῖ στήν πατρίδα του, συζητοῦσε χαρούμενα καί τούς συμβούλευε νά μήν παραμελοῦν τούς κόπους καί νά μήν ἐγκαταλείπουν τήν ἄσκηση, ἀλλά νά ζοῦν σάν νά ἐπρόκειτο νά πεθάνουν κάθε μέρα.

«Ἐγώ ἀκολουθώ τό δρόμο τῶν πατέρων», τούς ἔλεγε «βλέπω νά μέ καλεῖ ὁ Κύριος. Σεῖς γρηγορεῖτε καί νά μή χάσετε τήν πολύχρονη ἄσκησή σας, ἀλλά νά ἀγωνισθεῖτε νά διατηρήσετε τό ζῆλο σας σάν ν’ ἀρχίζετε τώρα γιά πρώτη φορά.  Γνωρίζετε τούς δαίμονες πόσο ἄγριοι εἶναι, ἀλλά καί πόσο ἀσθενικοί εἶναι στή δύναμη.  Μή τούς φοβόσαστε αὐτούς, ἀλλά περισσότερο νά ἀναπνέετε τόν Χριστό καί νά πιστεύετε σ’ Αὐτόν. Ζῆστε μέ τέτοιο τρόπο, σάν νά περιμένετε κάθε φορά νά πεθάνετε».

Ἡ ζωή τῆς ἄσκησης καί τῆς μετάνοιας συνοδεύει λοιπόν τόν ἄνθρωπο σ’ ὅλη του τή ζωή του.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
 «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
   Ἔτος 1994
      σελίδες 369 -371

      Ἐκδόσεις  Διάλογος

Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

Ἐπιμέλεια κειμένου:   http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας