Ἡ ἱερωσύνη καί ἡ θυσία στήν Ἐκκλησία. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

ε) Ἡ ἱερωσύνη καί ἡ θυσία στήν Ἐκκλησία (σελ.336-340)

Ἁνάμεσα στό νέο λαό τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχουν διαφορές· ὅλοι εἶναι ἰσάξια μέλη καί ὅλοι μαζί ἀποτελοῦν «ἕνα ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. γ΄28. Α΄Κορ. ιβ΄ 13. Κολ. γ΄11).

Ὅμως μέσα στό ἕνα σῶμα ὑπάρχει διαχωρισμός ὡς πρός τή διακονία τοῦ καθενός μέλους στό κοινό σῶμα.  Πρόκειται γιά λειτουργικό διαχωρισμό τῶν διαφόρων χαρισμάτων, πού ἐνισχύει ἀκόμη περισσότερο τήν ἑνότητα τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. 

Τή διάκριση τῶν διακονιῶν καί ταυτόχρονα τήν ἑνότητα τοῦ ἑνός σώματος ὑπογραμμίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος:

«Ὑπάρχουν βέβαια ποικιλίαι χαρισμάτων, ἀλλά τό Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο. Ὑπάρχουν καί ποικιλίαι διακονιῶν, ἀλλά ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἴδιος·  ὑπάρχουν καί διάφορα ἤδη ἐνεργειῶν, ἀλλά ὁ Θεός εἶναι ὁ ἴδιος, πού τά ἐνεργεῖ ὅλα γιά ὅλους.  Στόν καθένα δίδεται ἡ φανέρωση τοῦ Πνεύματος διά κάποιο σκοπό» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 4-7).

Ἀνάμεσα σ’ αὐτές τίς διακονίες εἶναι καί τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, πού ὅμως δέν εἶναι ἀνεξάρτητο ἀπό τή μία καί ἀνεπανάληπτη ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ὕπαρξη ἱερέων στήν Καινή Διαθήκη προαναγέλλει ἤδη ὁ προφήτης Ἡσαΐας: «καί ἀπ’ αὐτῶν λήψομαι ἐμοί ἱερεῖς Λευΐτας, εἶπε Κύριος (Ἡσ. ξστ΄21).

Αὐτοί οἱ χριστιανοί ἱερεῖς θὰ ἐκαλοῦντο πλέον νά ἱερουγροῦν στό χριστιανικό θυσιαστήριο καί ὄχι στήν ἰουδαϊκή σκηνή» (Ἑβρ. ιγ΄10, πρβλ. Α΄Κορ. ι΄ 16-21).

Τό γεγονός ὅτι ἡ χριστιανική παράδοση δέν γνωρίζει «ἱέρειες», δέν συνιστᾶ ὑποτίμηση τῆς γυναίκας. Ὅλοι ὅσοι προσλαμβάνονται μέ τό βάπτισμα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας γίνονται «εἷς ἐν Χριστῷ» καί παύει κάθε ἀξιολογική διάκριση ἀνάμεσα στά δύο φύλα (Γαλ. β΄27-28).

Ἡ ἱερωσύνη δέν εἶναι δικαίωμα ἀλλά δωρεά τοῦ Θεοῦ καί κανένας δέν ἐπιτρέπεται νά ζητήσει ἀπό τό Θεό «ἐξηγήσεις». Ἡ δωρεά αὐτή (Χάρισμα) δίδεται γιά ἕνα σκοπό, γιά τήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας καί κανένας δέν μπορεῖ νά ἀντλήσει ἀπό αὐτό «δικαιώματα», γιατί κατ’ αὐτό τόν τρόπο ἰδιοποιεῖται τό δῶρο τοῦ Θεοῦ καί ἀντιστρέφει τό νόημά του.

Τήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας ὑπηρετοῦν ὅλα τά χαρίσματα πού δίδονται καί στίς γυναῖκες. Ἄν ἀξιολογήσουμε τήν ἀγάπη μέ βάση τήν ἁγία Γραφή (Α΄ Κορ. ιβ΄31) καί παραδεχθοῦμε πώς συγκαταλέγεται στά «χαρίσματα τά κρείττονα», τότε πρέπει νά ποῦμε πώς οἱ γυναίκες ὑπερτεροῦν σέ σχέση μέ τούς ἄνδρες.

Ὁ Θεός δέν ἐτίμησε κανένα ἄνδρα μέ τήν τιμή πού πρόσφερε σέ μιά γυναίκα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία χαρακτηρίζει αὐτή τή γυναίκα Παναγία καί τήν ὑψώνει σέ τιμή πάνω ἀπό ὅλους τούς ἁγίους καί πάνω ἀπό ὅλους τούς ἀγγέλους.  Πῶς μποροῦμε νά ποῦμε πώς ἡ Ὀρθοδοξία ὑποτιμᾶ τή γυναίκα ἐπειδή δέν ἐπιτρέπει τήν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν;

Καί ἐκτός ἀπό αὐτό: Καμμία ὀρθόδοξη χριστιανή πού εἶναι συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔχει τέτοιο πρόβλημα.  Κάποιοι ἐπιχειροῦν νά μᾶς μεταφέρουν ἐδῶ τή δική τους προβληματική, πού εἶναι ἐντελῶς ἔξω ἀπό τό δικό μας φρόνημα καί ἀπό τήν προαίρεση τῶν συνειδητῶν ὀρθοδόξων γυναικῶν.

Ἡ θυσία πού τελεῖται στό χριστιανικό θυσιαστήριο δέν εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπό τή θυσία τοῦ μόνου ἱερέως Χριστοῦ, πού προσφέρθηκε «ἅπαξ» στό Γογλοθᾶ. Ἡ τέλεση τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου ἀποτελεῖ βέβαια καί ἀνάμηνηση, ὅπως διακήρυξη τῆς μοναδικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου (Λουκ. κβ΄19. Κορ. ια΄26). Ἀλλά δέν ἐξαντλεῖται ὅλη ἡ σημασία του στήν ἀνάμνηση. 

Κατά τό ἱερό μυστήριο γίνεται πραγματική μεταβολή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ ἀπόστολος:

«Τό ποτήριον τῆς εὐλογίας, τό ὁποῖον εὐλογοῦμεν, δέν εἶναι κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ; Ὁ ἄρτος τόν ὁποῖον κόπτομεν, δέν εἶναι κοινωνία του σώματος τοῦ Χριστοῦ; Ἐπειδή ἕνας εἶναι ὁ ἄρτος, καί ἡμεῖς οἱ πολλοί εἴμεθα ἕνα σῶμα, διότι ὅλοι ἀπό τόν ἔνα ἄρτον μετέχομεν» (Α΄ Κορ. ι΄ 16-17). Ἔτσι ἡ θυσία πού προσφέρεται στό χριστιανικό θυσιαστήριο δέν εἶναι «ἄλλη», καί «ἄλλη» ἐκείνη στό Γολγοθᾶ! 

Ὁ Χριστός, ὡς μοναδικός Ἀρχιερέας, πρόσφερε τή μοναδική Του θυσία «ἐφάπαξ» (Ἑβρ. ζ΄27) ὑπέρ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ γεγονότος, μέ τρόπο μυστηριακό, ἀποτελεῖ μετοχή τό Δεῖπνο τοῦ Χριστοῦ, στό ὁποῖο ὁ ἄρτος μεταβλήθηκε σέ Σῶμα καί ὁ οἶνος σέ Αἷμα τοῦ Κυρίου (Ματθ. κστ΄26-28.Μάρκ. ιδ΄22-24.Λουκ. κβ΄19-20).  Τό ἴδιο Δεῖπνο (τή θεία εὐχαριστία) ἔπρεπε νά τελοῦν καί οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ (Λουκ. κβ΄19. Α΄ Κορ. ια΄ 24-25). 

Ἔτσι μένει ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ μοναδική, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐξασφαλίζεται καί ἡ δική μας σωτηρία, μέ τήν κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ (Ἰω. στ΄ 48-69). Τό ἴδιο παρατηροῦμε καί γιά τήν ἱερωσύνη.  Μένει μοναδική καί «ἀμετάθετη» ἡ ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ οἱ ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔχουν δική τους ἱερωσύνη·  εἶναι «ὑπηρέτες Χριστοῦ καί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ» (Α΄ Κορ. δ΄1).

Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος ἔδωσε στούς μαθητές Του τή δύναμη νά συγχωροῦν ἤ νά κρατοῦν τίς ἁμαρτίες τῶν ἀθρώπων (Ματθ. ιη΄ 18. Ἰω. κ΄21-23), δικαίωμα πού κατά τήν ἀντίληψη τῶν γραμματέων εἶχε μόνο ὁ Θεός.  Καί ἐπειδή δέν ἀνεγνώριζαν τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὑποστήριζαν πώς βλασφημοῦσε (Ματθ. θ΄3. Μάρκ. β΄7). Αὐτή τήν ἐξουσία οἱ μαθητές δέν τήν εἶχαν ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ·  τήν ἔλαβαν σάν «οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ».

Ὅπως ὁ κάθε χριστιανός, μέ τό ἱερό βάπτισμα καί τή συμμετοχή του στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας γίνεται μέτοχος τῆς ἁγιότητας τοῦ Χριστοῦ καί δέν ἔχει δική του ἁγιότητα, ἔτσι καί οἱ ἱερεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ τή χειροτονία τους μετέχουν τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παρουσία τους στίς συνάξεις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐγγύηση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς δράσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Ἐκκλησία.

Οἱ ἀπόστολοι καί οἱ διάδοχοι τους γίνονται ὁρατές εἰκόνες τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἐξασφαλλιζουν τήν ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀποστολική ἐξουσία δέν εἶναι ἀτομική τῶν ἀνθρώπων πού ἐκλήθηκαν ἀπό τόν Χριστό νά γίνουν ὄργανα τῆς χάρης Του, ἀλλά ἐξουσία λειτουργική, πού σχετίζεται ἐσωτερικά μέ τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι «ὁλόκληρος ὁ Χριστός», ἡ Κεφαλή καί τό Σῶμα. Ὁ Χριστός ἀποστέλλει τούς μαθητές Του ὅπως ἀπέστειλε τόν ἴδιο ὁ Πατήρ, καί τούς βεβαιώνει πώς ὅποιος τούς δέχεται καί τούς ἀκούει, δέχεται καί ἀκούει Αὐτόν τόν ἴδιο (Ἰω. κ΄21, ιγ΄20. Ματθ. ι΄40. Λουκ. ι΄ 16).

Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ δέν εἶχαν ἀμφιβολία πώς ὁ Κύριος εἶναι «ὁ ἐνεργῶν τά πάντα ἐν πᾶσι» (Α΄ Κορ. ιβ΄6)· Ἐκεῖνος συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Οἱ ἱερεῖς εἶναι τά ὄργανα, οἱ «οἰκονόμοι τῆς χάριτος».  Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης ἀναφέρει: «Ἐάν ὁμολογῶμεν τάς ἁμαρτίας μας, Αὐτός (ὁ Χριστός) εἶναι ἀξιόπιστος καί δίκαιος, ὤστε νά μᾶς συγχωρήση τάς ἁμαρτίας καί νά μᾶς καθαρίση ἀπό κάθε ἀδικίαν» (Α΄ Ἰω. α΄9, πρβλ. Παροιμ. κη΄ 13).

Ὄχι μόνο κατά τήν τέλεση τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἀλλά καί στό κήρυγμα οἱ ἀπόστολοι ἦσαν ὄργανα τοῦ Χριστοῦ.  Δέν εἶχαν δικό τους λόγο, ἀλλά ἐκήρυτταν τό λόγο τοῦ Χριστοῦ· ἦσαν «στόμα Χριστοῦ» (πρβλ. Ματθ. ι΄40).κη΄20) και κήρυτταν ὅσα τούς ἔδίδασκε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο (Α΄ Κορ. β΄13, πρβλ. Πράξ. ιε΄28).  Δέν ἦταν δική τους ἡ ἐξουσία, ἀλλά τοῦ Χριστοῦ, καί γι’ αὐτό ὅλα τά ἔκαναν στό ὄνομα του Χριστοῦ (Α΄ Ἰω. α΄9. Κολ. γ΄17, Α΄ Κορ. β΄16)· εἶχαν ἀληθινό προφητικό χάρισμα, δέν ἦσαν ψευδοπροφῆτες!  (Δευτερ. ιη΄20).

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
 «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
    Ἔτος 1994
      σελίδες 336 -340

        Ἐκδόσεις  Διάλογος

Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

Ἐπιμέλεια κειμένου:   http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας