«Οἱ φορεῖς τῆς παρακαταθήκης». Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΕΦ.11

Ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία εἶναι κατά τήν ὁρατή της μορφή συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅμως οὐσιαστικά ταυτίζεται μέ τήν ἀποστολική Ἐκκλησία, γιατί σ’ αὐτήν ἀνήκουν ὅλα τά μέλη τοῦ σώματος, ἀνεξάρτητα ἄν βρίσκονται σ’ αὐτήν τή ζωή ἤ ἄν ἔχουν ἀπέλθει ἀπό αὐτήν.

Γι’ αὐτό καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ ἔκφραση «μετά πάντων τῶν ἁγίων» εἶναι τόσο συνηθισμένη καί προσφιλής.

Μ’ αὐτή τή βάση κατανοοῦμε πώς ἡ «παρακαταθήκη» τῆς Ἐκκλησίας, τό σωτήριο εὐαγγέλιο φυλάσσεται καί μεταδίδεται μέσα στήν Ἐκκλησία καί ὄχι ἔξω ἀπό αὐτήν.   

Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχει μόνο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού μεταδίδει τή σωτηρία στά μέλη καί ἐγγυᾶται γιά τή γνησιότητα τοῦ εὐαγγελίου.  Αὑτή εἶναι ὁ φορέας αὐτοῦ τοῦ μηνύματος καί αὐτή ἐγγυᾶται γιά τή γνησιότητα τῆς διδαχῆς.

Ἄς δοῦμε ὅμως πῶς ἔχει τό ζήτημα ἀναλυτικότερα.

α) Οἱ φορεῖς τῆς παρακαταθήκης (σελ.275-278)

Οἱ ἀπόστολοι ἐμπιστεύθηκαν αὐτό πού παρέλαβαν ἀπό τόν Κύριο στούς ἀνθρώπους,τούς ὁποίους ἐκάλεσαν καί τούς ὁποίους ἐχειροτόνησαν ποιμένες γιά νά φροντίζουν τά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπενθυμίζει στόν Τιμόθεο, πώς πρέπει νά φυλάξει καλά τήν «παρακαταθήκη», αὐτό πού τοῦ ἐμπιστεύθυκε ὁ Θεός καί νά ἀποφεύγει τά «βέβηλα καί κούφια λόγια καί τίς ἀντιλογίες» τῶν αἰρετικῶν (Α΄ Τιμ. στ΄20).
«Φύλαξε», λέγει, «διά τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, πού κατοικεῖ μέσα μας, τό καλό πού σοῦ ἐμπιστεύθηκε («τήν καλήν παρακαταθήκην») (Β΄ Τιμ. α΄ 14). 

Ὁ ἀπόστολος θεωρεῖ τό ἔργο αὐτό τόσο βασικό, ὥστε νά προσθέτει πώς χωρίς αὐτήν τήν «παρακαταθήκη», κινδυνεύει κανείς νά «ἀστοχήση ὡς πρός τήν πίστη» (Α΄ Τιμ. στ΄21).

Ἡ σωτήρια λοιπόν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ξηρό γράμμα, πού θά μποροῦσε νά διαφυλαχθεῖ μέ τήν καταγραφή του σ’ ἕνα βιβλίο, ὅπως εἶναι ἡ ἁγία Γραφή.  Αὐτός ὁ θησαυρός ἐδόθη ἀπό τόν Κύριο στούς ἀποστόλους, ὥστε ἐκεῖνοι πού θά εἶναι ἑνωμένοι μέ αὐτούς νά ἔχουν τήν ἐγγύηση πώς βαδίζουν τό δρόμο τῆς ἀλήθειας.

Τό ἔργο τῆς διαφύλαξης αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ καί τῆς ἀσφαλοῦς παράδοσής του στίς ἐρχόμενες γενεές, τό ἀνέθεσαν οἱ ἀπόστολοι στούς ἐπισκόπους.  Και εἶναι φανερό πώς οἱ ἐπίσκοποι ἐκπληρώνουν τήν ἀποστολή αὐτή μόνο ἐφόσον μένουν ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, ὅπου ἐνεργεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο (Ἰω. ιδ΄26, ιε΄ 26, ιστ΄ 14).   

Ὅταν δηλαδή δέν ἐκφράζουν δική τους γνώμη, ἀλλά τή γνώμη τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου πού βρίσκεται στή Ἐκκλησία (Πράξ. ιε΄ 28. Ἰω. ιστ΄ 13, πρβλ. Ψαλμ. πα΄ 1-8).

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ὁ ὁποῖος βλέπει στό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου τήν ἐγγύηση γιά την ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν νίκη κατά τῶν προσβολῶν τοῦ Σατανᾶ  καί κατά τῆς πλάνης τῶν αἱρετικῶν, ἀναφέρει χαρακτηριστικά:

«Διότι ὁ Χριστός, ἡ ἀληθινή μας ζωή, εἶναι ἡ γνώμη τοῦ Πατρός, ὅπως ἐπίσης καί οἱ ἐπίσκοποι πού ἔχουν κατασταθεῖ στά πέρατα τῆς γῆς, εἶναι μέ τή γνώμη τοῦ Ἰησου Χριστοῦ («ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ γνώμῃ»).  Λοιπόν, πρέπει κι ἐσεῖς νά παρακολουθεῖτε τή γνώμη τοῦ ἐπισκόπου, πρᾶγμα πού ἤδη κάνετε, διότι τό ἄξιο τοῦ ὀνόματός του πρεσβυτέριόν σας, τό ὁποῖο εἶναι καί τοῦ Θεοῦ ἄξιο, εἶναι συνηρμοσμένο μέ τόν ἐπίσκοπο ὅπως οἱ χορδές στήν κιθάρα».

Ὁ έπίσκοπος λοιπόν, ὡς οἰκονόμος τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ ὀφείλει νά βρίσκεται σέ κονωνία μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, νά ἐνσαρκώνει τή «γνώμη» τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ «γνώμη» καί ἡ «σοφία» τοῦ Πατρός.   

Δέν βρίσκεται ἁπλῶς σέ κοινωνία «διαδοχῆς», ἀλλά καί σέ κοινωνία διδαχῆς καί φρονήματος τοῦ Χριστοῦ.  Χωρίς αὐτή τήν κοινωνία δέν ἐκφράζει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε προσφέρεται ὡς ἐγγύηση γιά τή σωτήρια ἀλήθεια. 

Ἡ σωτήρια ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἐξασφαλίζεται μόνο στήν ὀργανική σχέση με τήν Ἐκκλησία καί αὐτό σημαίνει μέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία, ἤ, ὅπως ἀναφέρουν τά λειτουργικά κείμενα τῆς Ἐκκλησία μας, «μετά πάντων τῶν ἁγίων».   

Ἡ «παρακαταθήκη» γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος δέν εἶναι ἕνα βιβλίο, ἀλλά τό ἀποτέλεσμα τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ὁδηγεῖ σέ ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια (Ἰω. ιστ΄ 13).  Εἶναι ἡ ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία, πού ἀποτελεῖ «τόν στύλον καί τό ἐδραίωμα τῆς ἀλήθειας» (Α΄Τιμ. γ΄15). Αὐτή ἡ «παρακαταθήκη» παραδόθηκε στούς «ἁγίους» καί γι’ αὐτό μπορεῖ νά τήν παραλάβει μόνο ἐκεῖνος πού βρίσκεται σέ κοινωνία μέ τούς ἁγίους (Ἰούδα 3).

Ἔξω ἀπό αὐτή τήν κοινωνία «μετά πάντων τῶν ἁγίων» δέν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια·  ὑπάρχει μόνο ἡ αἵρεση, πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια (Β΄ Πέτρ. β΄ 1).  Στήν ἐπιστολή τοῦ Ἰούδα ὁ συγγραφέας ἀναφέρει πώς ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά γράψει τήν ἐπιστολή γιά νά προτρέψει τούς παραλῆπτες της νά ἀγωνισθοῦν γιά τήν πίστη, «ἡ ὁποία ἅπαξ διά παντός παρεδόθη εἰς τούς ἁγίους.  Διότι εἰσέδυσαν κρυφίως μεταξύ σας μερικοί ἄνθρωποι....» (Ἰούδα 3-4).

Ἔξω λοιπόν ἀπό τήν Ἐκκλησία, μακριά ἀπό τή ζωή τῶν ἁγίων  δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά «ξεδιψάσει», γιατί δέν ὑπάρχει τό «ὕδωρ καί τό Πνεῦμα» (Ἰω. γ΄5), πού γίνεται «ἐσωτερική πηγή ὕδατος, πού ἀναβρύει εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. δ΄14).  Καί αὐτή ἀκόμη ἡ ἁγία Γραφή, ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατο νά κατανοηθεῖ ὀρθά· ἀντί νά ὁδηγήσει στή σωτηρία ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια (Β΄ Πέτρ. γ΄ 16).

             Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
              «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
                       Ἔτος 1994
                   σελίδες 274 -278

                Εκδόσεις  Διάλογος
Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.

      http://anavaseis.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας