Γιατί υπάρχουν οι δοκιμασίες και ο πόνος στη ζωή μας; Κεφάλιον 1ον Β'

ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ “ΛΟΓΟΙ” , τομοσ Δ’.

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’ ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 2002.

«Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1^ο.

"Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος"

Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την αληθινή παρηγοριά

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.

Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις.

31 Δεκεμβρίου Συναξαριστής

 Ἀπόδοσις ἑορτῆς τῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, Μελάνης Οσίας, Ζωτικού Ορφανοτρόφου, Γελασίου Οσίου, Γαΐου Οσίου, των Αγίων Δέκα Παρθένων, Ολυμπιοδώρας, Βούσιρι, Νέμης, Γαυδεντίου, Γεωργίου Μαχαιρωμένου.




Ἀπόδοσις ἑορτῆς τῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἀπόδοση τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία

Έζησε στα χρόνια που βασιλιάς ήταν ο Ονώριος, δεύτερος γιος του Μεγάλου Θεοδοσίου. Οι γονείς της, ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά. Όμως μεγάλες δοκιμασίες την περίμεναν. Την μητρική της καρδιά σπάραξε ο θάνατος των δύο παιδιών της. Μετά από λίγο και εντελώς ξαφνικά, πέθανε ο σύζυγος της. Και για να γεμίσει το πικρό ποτήρι της λύπης, χάνει και τους γονείς της. Οι στιγμές δύσκολες. Ποιος θα την παρηγορήσει; Μα ποιος άλλος; Ο λόγος του Θεού, που λέει: "τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες". Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα σας στα μέλλοντα αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη. Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σας. Έτσι και η Μελάνη, αδιάφορη για τις κοσμικές απολαύσεις, αποσύρθηκε σε ένα εξοχικό της κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την προσευχή. Εκεί επίσης καλλιγραφούσε Ιερά βιβλία και τα έδινε να τα διαβάζουν οι πιστοί. Διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και ασθενών. Και αφού επισκέφθηκε πολλούς τόπους βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και πέθανε από πλευρίτιδα. Ο δε Σ. Ευστρατιάδης γράφει τα εξής για την Αγία αυτή: "...Αυτή ην επί της βασιλείας Ονωρίου (395-423) Ρωμαία πλούσια και εκ γένους περιφανούς και ενδόξου.

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία -Κεφάλαιον 4ον - «Συ ει Πέτρος...»

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

Το παρόν πόνημα είναι μία αυθεντική μαρτυρία, μία συγκλονιστική κατάθεση ενός πρώην μοναχού του παπικού δόγματος, που έθεσε ως προτεραιότητα στην ζωή του την ανεύρεση της Αλήθειας. Η αφορμή ήταν ένα έγγραφο που ανακάλυψε όταν ταξινομούσε και αξιολογούσε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης της μονής στην οποία ανήκε. Αυτό το έγγραφο πυροδότησε μέσα του μία κρίση συνειδήσεως η οποία τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον πνευματικό του πατέρα, τους φίλους του, τους συμμοναστές του, την ιεραρχία και με αυτή την ίδια εκκλησία του, μαζί με όλα τα δόγματά της και τις «αλήθειες» της.

Η επίπονη πορεία του εν λόγω μοναχού όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία» αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα, ότι για την απόκτηση της Αλήθειας, κάθε άνθρωπος οφείλει να θυσιάσει τα πάντα.

Το παρόν βιβλίο συστήνεται προς ανάγνωση σαν μία αναγκαιότητα, σε όλους τους ακολούθους της παπικής εκκλησίας. Επίσης, είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για τους Ορθοδόξους για να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν καλύτερα την μεγάλη δωρεά που λάβαμε από τον Θεό, να είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού.

Η δολοφονία τού σεβ. Παύλου ντε Μπαγιεστέρ, δεν κατέστη δυνατή να σταματήσει το έργο του. Το βιβλίο του παραμένει ένα μνημείο κατά τής Παπικής πλάνης, με πλήρη τεκμηρίωση όλων όσων ισχυρίζεται, μέσα από παπικά έγγραφα και επίσημα αρχεία τού Παπισμού. Είναι συγκλονιστικό να βλέπει κάποιος τόσο καθαρά, ότι ο παπισμός δεν είναι απλώς μια αίρεση πλάνης, αλλά και σκόπιμης παραποίησης τής αλήθειας, θυσιασμένης στο βωμό τής παπικής ισχύος.

(Για να διαβάστε περασμένα κεφάλαια πατήστε πάνω στα περιεχόμενα)

Περιεχόμενα

1. Οι πρώτες αμφιβολίες

2. Οι συμβουλές του πνευματικού

3. Η μοναρχία του Πάπα

4. «Συ ει Πέτρος...»

5. Η αρχή της φιλονικίας

6. «Έξελθε ο λαός μου εξ αυτής...»

7. Προς το Φως

8. Η συνάντηση με την αλήθεια

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4^ο.

«Συ ει Πέτρος...»

30 Δεκεμβρίου Συναξαριστής

Ανυσίας Οσιομάρτυρος, Θεοδώρας Οσίας, Φιλεταίρου μάρτυρος, Λέωντος Αρχιμανδρίτη, Γεδεών του Νεόυ, Ανυσίου Επισκόπου.

Η Αγία Ανυσία, η Οσιομάρτυς από τη Θεσσαλονίκη

Η Αγία Ανυσία, έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (298 μ.Χ.). Καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και ήταν θυγατέρα γονέων ευσεβών και πολύ πλουσίων. Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Ανυσία στάθηκε κυρία του εαυτού της. Ούτε τα πλούτη που κληρονόμησε τη μέθυσαν, ούτε η ορφάνια της την παρέσυρε. Αλλά με φρόνηση και εγκράτεια, προσπαθούσε πάντα να μαθαίνει "τι εστίν ευάρεστον τω Κυρίω". Τι δηλαδή, είναι ευχάριστο και ευπρόσδεκτο στον Κύριο. Η ευσέβειά της αυτή, την έκανε γνωστή στους ειδωλολάτρες. Μια φορά λοιπόν, ενώ πήγαινε στην εκκλησία, τη συνάντησε κάποιος ειδωλολάτρης στρατιώτης. Αφού την έπιασε βίαια, την έσυρε στους βωμούς των ειδώλων και την πίεζε να θυσιάσει στους Θεούς. Η Ανυσία ομολόγησε ότι πιστεύει στον Ένα και αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, και Αυτόν αγωνίζεται να ευχαριστεί κάθε μέρα. Ο στρατιώτης εξαγριωμένος, άρχισε να βλασφημεί το Θεό και τότε η Ανυσία τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ντροπιασμένος αυτός, έσυρε το σπαθί του και διαπέρασε τα πλευρά της. Έτσι η Ανυσία, πήρε το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου.

Το «μακεδονικό» λάθος του Πάπα.

Για άλλη μια φορά ο Πάπας απηύθυνε τις χριστουγεννιάτικες ευχές του στη ψευδώνυμη σκοπιανή γλώσσα. Επειδή κανείς δεν δείχνει να συγκινείται πάλι καλά που ο Στέλιος Παπαθεμελής εξέδωσε ανακοίνωση καλώντας σε διαμαρτυρία στο Βατικανό για το γλωσσικό... λάθος του... αλάθητου Πάπα. Θα εισακουστεί;

Αναφέρει ο κ. Παπαθεμελής:
«Ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας πρόσωπο ευρείας γνώσεως υψηλής κλασικής παιδείας δεν δικαιολογείται να αντιπαρέρχεται την ιστορική αλήθεια που επιβεβαιώνουν αδιάψευστες πηγές αιώνων σύμφωνα με τις οποίες οι Μακεδόνες είναι «Έλληνες γένος τωρχαίον» (Ηρόδοτος ΙΧ, 45,2).
Ο Πάπας Βενέδικτος XVI επέμεινε για άλλη μια φορά να απευθύνει τις χριστουγεννιάτικες ευχές του στην ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων, επαναλαμβάνοντας το αρχικό του λάθος.
Δεν υπήρξε στην ιστορία μακεδονική γλώσσα, όπως δεν υπήρξε σπαρτιατική, μυκηναϊκή, βοιωτική κ.λ.π. Η γλώσσα είναι μία ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Οι διάλεκτοι πολλές. Αλλά και στην φανταστική εκδοχή να υπήρχε μακεδονική γλώσσα, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι το σημερινό μιξοσλαβικό ιδίωμα των Σκοπίων. Η μακεδονική γλώσσα είναι η ελληνική γλώσσα. Η ψευδώνυμη των Σκοπίων είναι νόθον προπαγανδιστιικόν κατασκεύασμα, απόκλιση του βουλγαρικού ιδιώματος και ομιλείται από τους Σλάβους κατοίκους του γειτονικού μας κράτους που οι πρόγονοί τους εγκατεστάθησαν στην περιοχή τον 6ον - 7ον μ.Χ.αιώνα, χίλια χρόνια αφότου ο Μέγας Αλέξανδρος είχε καταστήσει τον ελληνικό πολιτισμό και τη γλώσσα του παγκόσμια γλώσσα.
Κυβέρνηση και Εκκλησία της Ελλάδος αλλά και οι Έλληνες Καθολικοί οφείλουν να διαμαρτυρηθούν στο Βατικανό και να αξιώσουν να σταματήσει επί τέλους το ατόπημα, το οποίο θίγει και τον ίδιο τον Ποντίφηκα».
ellinikoistologio.blogspot.com

« Ερημίτης εν μέσω της πολυθορύβου πόλεως» -

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ

« Ερημίτης εν μέσω της πολυθορύβου πόλεως»

Ο πατέρας του πέθανε νέος, τον άφηκε 14 ετών. Τον πήρε η μητέρα του μαζί με μια αδελφή και ήλθανε στας Αθήνας, αι οποίαι Αθήναι, μας έλεγε, άρχιζαν από την Ακρόπολη και έφθαναν ως την Παναγία τη Βλασσαρού.

Τον πάντρεψε η μητέρα του ετών 17. Μετά πέντε έτη εχειροτονήθη ιερεύς εις την εκκλησίαν του Προφήτου Ελισαίου το 1884. Δεν πέρασε πολύς καιρός, όταν ένας πατριώτης του τον παρεκάλεσε να τον λυπηθή γιατί κινδύνευε η περιουσία του από χρέος. Αμέσως προσεφέρθη ο πονόψυχος να βάλη την περιουσίαν του ενέχυρον, για να σωθή ο πλησίον του, ώσπου τού την επήρανε και ησύχασε. Απαλλαγείς λοιπόν από τις κοσμικές και κτηματικές φροντίδες, επεδόθη ες ολοκλήρου, ψυχή τε και σώματι εις την ζωήν των μεγάλων ασκητών της ερήμου, εν μέσω της πολυθορύβου πόλεως των Αθηνών.

Κατ’ αρχήν έγινε εφημέριος εις τον Άγιον Παντελεήμονα, εις τον Νέον Κόσμον. Η ενορία του απηρτίζετο από... 13 οικογένειας. Εις το διάστημα της εφημερίας του, τον επεσκέφθη ένας ιερεύς άνευ ενορίας, τον παρεκάλεσε να συλλειτουργήσουν, και αυτός ως καλός και αγαθός τον εδέχθη ολοψύχως. Αυτός όμως ο ιερεύς τα συνεφώνησε με τούς τότε επιτρόπους της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονος, τον έδιωξαν και τον έστειλαν εις την εκκλησίαν τού Αγίου Ιωάννου της οδού Βουλιαγμένης (τον «Κυνηγόν», ως τον έλεγαν τότε). Η ενορία της εκκλησίας αυτής απηρτίζετο από... οχτώ οικογενείας! Και η πληρωμή τού ιερέως ήτανε ένα κομμάτι κρέας από το μανάρι των Απόκρεω ή των Χριστουγέννων. Αυτό δεν τον πείραζε, είχε κεφάλαιον την νηστείαν. Αρκεί να είχε εκκλησία να λειτουργή.

Ο Γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου

Ο Γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου

(1912-2006) Ο ζήσας απαραποίητον την εκ των αγίων πατέρων ευσέβειαν

Του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου

Μία από τις αγιασμένες μορφές της εποχής μας υπήρξε ο Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Λάζαρης, πνευματικός της Ιεράς Μονής Παναγίας Γαυριώτισσας Δαδίου και χιλιάδων χριστιανών από λα τα μέρη της Ελλάδος, ο οποίος, πλήρης ημερών, διακονούμενος από την μικρή αδελφότητα της Μονής του, ανεπαύθη εν Κυρίω την 2αν Δεκεμβρίου του παρελθόντος έτους.
Το πλήθος πού συνέρρευσε στην Ιερά Μονή Δαδίου από όλα τα μέρη της χώρας μας, η παρουσία ανωτάτων κρατικών λειτουργών, η συμμετοχή δεκάδων Κληρικών και Μοναχών υπήρξε το αποκορύφωμα του σεβασμού και της αγάπης προς τον σεβαστό Γέροντα, που συνολικά εκφράστηκε και εκδηλώθηκε κατά την εξόδιο Ακολουθία. Όλοι συνείχοντο από την αίγλη που εξέπεμπε η προσωπικότητά του και από το συναίσθημα της χαρμολύπης που χαρακτηρίζει τους εν επιδώσει χριστιανούς αυτές τις ώρες της θλίψεως του θανάτου.
Ο π. Αμβρόσιος ήταν πηγή Αγιορείτικης ευωδίας Χριστού στον κόσμο, που ανέβλυζε το «ζών ύδωρ» του Πνεύματος και εδρόσιζε τις ψυχές των πεινώντων και διψόντων τη δικαιοσύνην».

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. Μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτου

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης

Μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτου

Αδελφέ Μακρυγιάννη,

Σου μιλάω σαν σε ζωντανό φίλο και αδελφό εν Χριστώ. Γιατί πιστεύω πως ζεις στον κόρφο του Θεού, όπως έλεγες. Τώρα, βέβαια, τα έμαθες όλα. Όταν ήσουνα εδώ, χάρη στην πίστη και τη χριστιανική ζωή σου, εγνώριζες ελάχιστα. Τώρα βλέπεις την ανθρώπινη ματαιότητα και το σκοτάδι του κόσμου με τέλεια γνώση. Και κατανοείς πλήρως τι σημαίνει ο λόγος του Χριστού: «όλος ο κόσμος κείται εν τω πονηρώ». Βλέπεις ότι το σατανικόν έρεβος έχει κατακαλύψει τα πάντα και μονάχα όσοι με συνέπεια πι-στεύουν και ζουν εν Χριστώ, κατορθώνουν σε κάποιο μέτρο να φωτίζωνται από την αλήθεια του Θεού.

Υπήρξες πιστός Ορθόδοξος, στο βαθμό που προσδιόριζαν διάφοροι παράγοντες: φυσική καταβολή, ανατροφή, περιβάλλον, παιδεία, συνθήκες, προαίρεση.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Γνωρίζω έναν ιερέα εις τας Αθήνας.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ

«Γνωρίζω έναν ιερέα εις τας Αθήνας»

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί, εις τας πόλεις και εις τα χωρία.

Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον.

Γνωρίζω ένα ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκώτερος των ανθρώπων. Διά πάσαν ιεροπραξίαν αν τού δώσης μίαν δραχμήν, ή πενήντα λεπτά, ή μίαν δεκάραν, τα παίρνει. Αν δεν τού δώσης τίποτε, δεν ζητεί.
Διά τρεις δραχμάς εκτελεί παννύχιον Ακολουθίαν, Λειτουργίαν, Απόδειπνον, Εσπερινόν, Όρθρον, Ώρας, το όλον διαρκεί εννέα ώρας. Αν τού δώσης μόνο δύο δραχμάς, δεν παραπονείται. Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τα μνημονευτέα ονόματα των τεθνεώτων, αφού άπαξ τού το δώσης, το κρατεί διά πάντοτε. Επί δύο, τρία έτη εξακολουθεί να μνημονεύη τα ονόματα.
Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρεις χιλιάδας ονόματα. Δεν βαρύνεται ποτέ. Η προσκομιδή παρ’ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία αλλάς δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός τού ιερού, από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν, τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.

Μίαν φοράν έτυχε να χρωστή μικρόν χρηματικόν ποσόν, και ήθελε να το πλήρωση. Είχε δέκα ή δεκαπέντε δραχμάς. Όλα εις χαλκόν. Επί δύο ώρας εμετρούσεν, εμετρούσεν, εμετρούσεν και δεν ημπορούοε να τα εύρη πόσα ήσαν. Τέλος εις άλλος χριστιανός έλαβε τον κόπον και τού τα εμέτρησεν. Είναι ολίγον τι βραδύγλωσσος και περισσότερον αγράμματος.

29 Δεκεμβρίου Συναξαριστής

Των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων νηπίων, Μνήμη Πάντων των Χριστιανών, Μαρκέλλου οσίου, Θαδδαίου Ομολογητού, Εγκαίνια Ναού Αγίων Τεσσαράκοντα, Βενιαμιν Οσίου, Αθηνοδώρου Οσίου, Γεωργίου Οσίου.

Τα Άγια Νήπια (περίπου 14.000) που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.

Ισλαμιστές ανέλαβαν την ευθύνη της δολοφονίας του π. Δανιήλ Σισόγιεφ

Ισλαμιστές ανέβαλαν την ευθύνη της δολοφονίας του Ρώσου Ορθόδοξου Ιερέα π. Δανιήλ Σισόγιεφ, ο οποίος στις 19 Νοεμβρίου 2009, δολοφονήθηκε από έναν ένοπλο μασκοφόρο εν ψυχρώ στη εκκλησία του Αγίου Θωμά όπου λειτουργούσε.

Ρωσικό Πρακτορείο μετέδωσε σήμερα, ότι σελίδα εξτρεμιστών με ανακοίνωση της αποκαλούσε τον π. Δανιήλ εχθρό του Αλλάχ, μια πληροφορία που ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Σύμφωνα με πληροφορίες η δολοφονία του π. Δανιήλ Σισόγιεφ φέρεται να μαγνητοσκοπήθηκε με κινητό τηλέφωνο, αλλά το βίντεο αυτό λένε ότι πρέπει να έχει καταστραφεί.

Να αναφερθεί ότι ο π. Δανιήλ, κήρυσσε το Ευαγγέλιο μεταξύ μουσουλμάνων και σχισματικών, και επίσης ετοίμαζε χριστιανική μαρτυρία για τους αδιάφορους για την εκκλησιαστική ζωή συμπατριώτες του.

Επίσης, να σημειωθεί ότι ο π. Δανιήλ λίγες μέρες πριν την εν ψυχρώ δολοφονία του, στο προσωπικό του blog, έγραφε: «πάλι σήμερα δέχθηκα απειλές για τη ζωή μου, πλέον αυτό μου έχει γίνει συνήθεια κουράστηκα να ζω με τον φόβο για το έργο που κάνω».

Ο π. Δανιήλ, επειδή δεχόταν σχεδόν καθημερινά απειλές από εξτρεμιστές για την ζωή του, είχε έρθει σε επαφή μέχρι και με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας της Ρωσίας.

Τέλος, πληροφορίες αναφέρουν ότι οποίος θα βοηθήσει σημαντικά για την εξιχνίαση της δολοφονίας του π. Δανιήλ Σισόγιεφ θα λάβει ως ανταμοιβή 1 εκατομμύριο ρούβλια.

romfea.gr

"AVATAR" -Αλλη μια κινηματογραφικού τύπου «Παιδαγωγική εφαρμογή» της Νέας Εποχής.

Το αναμεταδίδουμε από το orthodox-watch.blogspot.com

Πριν μιλήσουμε για την ταινία με τις δαιμονοειδείς φάτσες ας δούμε απο που προέρχεται αυτή η λέξη την οποία την συναντούμε φυσικά και στο διαδίκτυο.

Η ινδική θρησκεία και φιλοσοφία όπως έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν ήταν το βασικό πνευματικό υπόβαθρο του "θρησκευτικού" μέρους της καταστροφικής ιδεολογίας της "Νέας Εποχής"
Avatar (Αβατάρ, अवतार) κατά την ινδουϊστική θρησκεία, είναι οι γήινες (όχι απαραίτητα ανθρώπινες) "ενσαρκώσεις" του "ανώτερου όντος" ή και άλλων υποδεέστερων αλλά πάντως "ανωτέρων οντοτήτων".Για τον ινδουϊσμό , ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και ο Μωάμεθ ήταν απλώς ενσαρκώσεις "ανώτερων όντων" (Avatar).
'Ενας απο τους "θεούς" στην ινδική θρησκεία είναι και ο Βισνού ό οποίος όταν σουλατσάριζε στη γή είχε πάρει τη μορφή κυρίως 10 (!) Avatar (ενσαρκώσεων).Για να δούμε μερικές απο αυτές:
* Matsya, το ψάρι, αντιπροσωπεύει τη ζωή στους αρχέγονους ωκεανούς.
* Kurma, η χελώνα, αντιπροσωπεύει το επόμενο βήμα, τα αμφίβια.
* Varaha, ο αγριόχοιρος, συμβολίζει τη ζωή στη στεριά.
* Narasimbha, ο άνθρωπος-λιοντάρι, συμβολίζει την αρχή της εξελίξεως του ανθρώπου.
* Vamana, ο νάνος, συμβολίζει αντίθετα την ατελή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
* Parashurama, ο κάτοικος του δάσους, υποβάλλει την έννοια της πλήρους φυσικής αναπτύξεως,της ανθρωπότητας
* Rama, ο βασιλιάς,ο Rama ο κύριος, αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ικανότητα να κυβερνά έθνη.
* Krishna, εξειδικευμένος σε 64 τομείς της επιστήμης, σύμφωνα με την Ινδουιστική θρησκεία, αντιπροσωπεύει την πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου.
* Buddha (Βουδας), ο Πεφωτισμένος, συμβολίζει την πνευματική εξέλιξη και φώτιση του ανθρώπου.
* Kalki,το αβαταρ του λευκού αλόγου, αντιπροσωπεύει την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου και την ανακάλυψη της θείας φύσης του.

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία -Κεφάλαιον 3ον - Η μοναρχία του Πάπα.

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

Το παρόν πόνημα είναι μία αυθεντική μαρτυρία, μία συγκλονιστική κατάθεση ενός πρώην μοναχού του παπικού δόγματος, που έθεσε ως προτεραιότητα στην ζωή του την ανεύρεση της Αλήθειας. Η αφορμή ήταν ένα έγγραφο που ανακάλυψε όταν ταξινομούσε και αξιολογούσε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης της μονής στην οποία ανήκε. Αυτό το έγγραφο πυροδότησε μέσα του μία κρίση συνειδήσεως η οποία τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον πνευματικό του πατέρα, τους φίλους του, τους συμμοναστές του, την ιεραρχία και με αυτή την ίδια εκκλησία του, μαζί με όλα τα δόγματά της και τις «αλήθειες» της.

Η επίπονη πορεία του εν λόγω μοναχού όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία» αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα, ότι για την απόκτηση της Αλήθειας, κάθε άνθρωπος οφείλει να θυσιάσει τα πάντα.

Το παρόν βιβλίο συστήνεται προς ανάγνωση σαν μία αναγκαιότητα, σε όλους τους ακολούθους της παπικής εκκλησίας. Επίσης, είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για τους Ορθοδόξους για να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν καλύτερα την μεγάλη δωρεά που λάβαμε από τον Θεό, να είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού.

Η δολοφονία τού σεβ. Παύλου ντε Μπαγιεστέρ, δεν κατέστη δυνατή να σταματήσει το έργο του. Το βιβλίο του παραμένει ένα μνημείο κατά τής Παπικής πλάνης, με πλήρη τεκμηρίωση όλων όσων ισχυρίζεται, μέσα από παπικά έγγραφα και επίσημα αρχεία τού Παπισμού. Είναι συγκλονιστικό να βλέπει κάποιος τόσο καθαρά, ότι ο παπισμός δεν είναι απλώς μια αίρεση πλάνης, αλλά και σκόπιμης παραποίησης τής αλήθειας, θυσιασμένης στο βωμό τής παπικής ισχύος.

(Για να διαβάστε περασμένα κεφάλαια πατήστε πάνω στα περιεχόμενα)

Περιεχόμενα

1. Οι πρώτες αμφιβολίες

2. Οι συμβουλές του πνευματικού

3. Η μοναρχία του Πάπα

4. «Συ ει Πέτρος...»

5. Η αρχή της φιλονικίας

6. «Έξελθε ο λαός μου εξ αυτής...»

7. Προς το Φως

8. Η συνάντηση με την αλήθεια

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3^ο.

Η μοναρχία του Πάπα

---

Κατ’ αρχάς, σύμφωνα με την ρωμαιοκαθολική αντίληψη, η χριστιανική Εκκλησία «δεν είναι, παρά μία απόλυτη μοναρχία»,[1] της οποίας μονάρχης είναι ο Πάπας, και ο οποίος ως τέτοιος ενεργεί.[2]

Γερ. Εφραίμ, Σκήτης Αγ.Ανδρέα : Σωστός τρόπος εξομολογήσεως

Το αναμεταδίδουμε από paterikoslogos.com




Βιντεοσκοπημένη πρόσφατη ομιλία (21-12-2009), του γέροντα.
Πραγματοποιήθηκε στη Σχολή Γονέων Κατερίνης, με θέμα: Ένας σωστός τρόπος εξομολογήσεως.
Ο γέροντας Εφραίμ, πνευματικό τέκνο του γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεΐτη, ήρθε το 1977 στο Άγιο Όρος, στην ιερά μονή Φιλοθέου, την οποία διακόνησε για 24 συναπτά χρόνια, σε όλα τα διακονήματά της. Το 2001 με απόφαση της ιεράς κοινότητας, μετατέθηκε στην ιερά Σκήτη του Αποστόλου Ανδρέου και μεγάλου Αντωνίου, που ανήκει στην ιερά μονή Βατοπεδίου, για την εκ βάθρων ανακαίνιση αυτής. Ο γέροντας με συνοδεία 23 μοναχών, δέχεται πλήθος προσκυνητών στην Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, εξομολογώντας, φιλοξενώντας και παρέχοντας πλουσιοπάροχα την αγάπη του σε όσους πέρασαν και περνούν από την Σκήτη.
Μορφή αρχείου: .avi
Μέγεθος αρχείου: 839 MB

κατεβάστε από εδώ:
avraam/p.Efraim_skiti_Ag.Andrea/enas_swstos_tropos_ejomologisis.avi

Τα λείψανα του Αγίου Νικολάου θα ζητήσει πίσω η Τουρκία

Τα λείψανα του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου των Μύρων της Λυκίας, που οι Τούρκοι αποκαλούν Αη Βασίλη, θα ζητήσει πίσω η Τουρκία από την Ιταλία, σύμφωνα με τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, Ερτογρούλ Γκιουνάι.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Χουριέτ, ο κ. Γκιουνάι είπε ότι θα ζητήσουν τα κλεμμένα, όπως ανέφερε οστά του Αγίου, για να εκτεθούν στον τόπο όπου γεννήθηκε. Οι δηλώσεις του έγιναν κατά την επίσκεψή του στην επαρχία Ντεμρέ της Αντάλιας, με αφορμή την 25η επέτειο της Ενωσης Ξενοδόχων Μεσογείου και όταν κλήθηκε να σχολιάσει δηλώσεις του καθηγητή αρχαιολογίας του τμήματος Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου Μεσογείου, Νεβζάτ Τσεβίκ, ο οποίος διενεργεί ανασκαφές στην περιοχή των Μύρων, πως τα οστά του Αγίου Νικολάου που κλάπηκαν το 1087 και μεταφέρθηκαν στο Μπάρι της Ιταλίας πρέπει να επιστραφούν και να τοποθετηθούν στον τάφο του στα Μύρα.

Ο Τούρκος Υπουργός είπε ότι προσπαθούν να έχουν την κυριότητα των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων και το δίκαιο αυτής της απαίτησης προσπαθούν να το δείξουν σε όλο τον κόσμο.

Το πότε θα ζητήσουν τα οστά του Αγίου Νικολάου, κατ' αυτούς Αη Βασίλη, ο κ. Γκιουνάι ανέφερε ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να συζητήσει με τους επιστήμονες και πως ''στα χέρια μας δεν υπάρχει έτοιμο κάποιο χρονοδιάγραμμα''.

Romfea.gr

Ορθόδοξη Οικουμενικότητα και Παγκοσμιοποίηση

Ορθόδοξη Οικουμενικότητα και Παγκοσμιοποίηση

Πρωτοπρεσβυτέρου ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ Ομοτίμου καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών


1. Οι Ορθόδοξοι ζούμε σήμερα μία από τις ση­μαντικότερες μετεξελίξεις της ιστορίας μας: από την ορθόδοξη οικουμενικότητα μεθιστάμεθα, ή ορθότερα εξιστάμεθα, στην νεοεποχίτικη παγκοσμιοποίηση. Η αυθεντική διαχρονικά κίνηση του Ελληνισμού στην συνάντησή του με τους «άλλους», την πολιτιστική ε­τερότητα, είναι καταφατική και αλληλοπεριχωρητική και ποτέ εξουσιαστική και δυναστικά αφομοιωτική. Δια της Εκκλησίας, ως σώματος Χριστού και εν Χρι­στώ κοινωνίας, διευρύνθηκε μετά τον Αλέξανδρο, η ελληνική οικουμενική συνείδηση. Η Πεντηκοστή οδήγησε σε ενότητα καθολική και πνευματική^. την υ­πέρβαση κάθε διαίρεσης (φυλετικής, ταξικής, πολιτι­κής), με βάση την ισοτιμία και εν Χριστώ ισότητα ό­λων των ανθρώπων.

Τον δεύτερο αιώνα ο όρος οικουμένη εκκλησιοποιήθηκε. Ο Χριστός ονομάζεται «ποιμήν της κατά την Οικουμένην Καθολικής Εκκλησίας»¹. Οι έννοιες οικουμενικός (γεωγραφικά) και καθολικός (πνευματικά) ταυτίζονται νοηματικά, σχετιζόμενες με την πλη­ρότητα και παγκοσμιότητα της εν Χριστώ σωτηρίας². Η Εκκλησία απ' αρχής έλαβε τον χαρακτήρα μιας Κοινοπολιτείας³, όχι όμως ως παγκόσμιος-συμπαγής οργανισμός (όπως ο Παπισμός), αλλ' ως γαλαξίας το­πικών εκκλησιών, ως αστερισμών. Σ' αυτό το πλαίσιο λειτουργεί και η ιεραποστολή, ως διαρκής κλήση στην «ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του α­γίου Πνεύματος». Η εθνικότητα, ως συνείδηση της καταγωγής, δεν λειτούργησε διασπαστικά, διότι ιε­ραρχείται στο αιώνιο, την Πίστη. Δεν έμεινε, έτσι, χώρος στην ανάπτυξη ρατσιστικής συνειδήσεως. Μία διαχρονική ευθύγραμμη συνέχεια συνδέει την Πεντη­κοστή με την ορθόδοξη απόφαση της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1872 (καταδίκη του εθνοφυλετισμού στη ζωή της Εκκλησίας). Μόνο μετά την εκφράγκευση της χριστιανικής Δύσεως η ιεραποστολή συμπορεύεται εκεί με την κατάκτηση και υποταγή, την αποικιοκρατία.

Γιατί υπάρχουν οι δοκιμασίες και ο πόνος στη ζωή μας;

ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ “ΛΟΓΟΙ” , τομοσ Δ’.

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ‘’ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ’’ ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 2002.

«Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο, πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1^ο.

"Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος"

Οι σταυροί των δοκιμασιών

Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες.

- Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήση για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.

Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία -Καφάλαιον 2ον - Οι συμβουλές του Πνευματικού.

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

Το παρόν πόνημα είναι μία αυθεντική μαρτυρία, μία συγκλονιστική κατάθεση ενός πρώην μοναχού του παπικού δόγματος, που έθεσε ως προτεραιότητα στην ζωή του την ανεύρεση της Αλήθειας. Η αφορμή ήταν ένα έγγραφο που ανακάλυψε όταν ταξινομούσε και αξιολογούσε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης της μονής στην οποία ανήκε. Αυτό το έγγραφο πυροδότησε μέσα του μία κρίση συνειδήσεως η οποία τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον πνευματικό του πατέρα, τους φίλους του, τους συμμοναστές του, την ιεραρχία και με αυτή την ίδια εκκλησία του, μαζί με όλα τα δόγματά της και τις «αλήθειες» της.

Η επίπονη πορεία του εν λόγω μοναχού όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία» αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα, ότι για την απόκτηση της Αλήθειας, κάθε άνθρωπος οφείλει να θυσιάσει τα πάντα.

Το παρόν βιβλίο συστήνεται προς ανάγνωση σαν μία αναγκαιότητα, σε όλους τους ακολούθους της παπικής εκκλησίας. Επίσης, είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για τους Ορθοδόξους για να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν καλύτερα την μεγάλη δωρεά που λάβαμε από τον Θεό, να είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού.

Η δολοφονία τού σεβ. Παύλου ντε Μπαγιεστέρ, δεν κατέστη δυνατή να σταματήσει το έργο του. Το βιβλίο του παραμένει ένα μνημείο κατά τής Παπικής πλάνης, με πλήρη τεκμηρίωση όλων όσων ισχυρίζεται, μέσα από παπικά έγγραφα και επίσημα αρχεία τού Παπισμού. Είναι συγκλονιστικό να βλέπει κάποιος τόσο καθαρά, ότι ο παπισμός δεν είναι απλώς μια αίρεση πλάνης, αλλά και σκόπιμης παραποίησης τής αλήθειας, θυσιασμένης στο βωμό τής παπικής ισχύος.

(Για να διαβάστε περασμένα κεφάλαια πατήστε πάνω στα περιεχόμενα)

Περιεχόμενα

1. Οι πρώτες αμφιβολίες

2. Οι συμβουλές του πνευματικού

3. Η μοναρχία του Πάπα

4. «Συ ει Πέτρος...»

5. Η αρχή της φιλονικίας

6. «Έξελθε ο λαός μου εξ αυτής...»

7. Προς το Φως

8. Η συνάντηση με την αλήθεια

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2^ο.

Οι συμβουλές του πνευματικού

---

Έρμαιο της πιο αδυσώπητης πνευματικής τρικυμίας, απευθύνθηκα στον πνευματικό μου και του εξέθεσα απλά και ανεπιτήδευτα το πρόβλημα που με απασχολούσε. Ο πνευματικός μου ήταν ένας από τους πιο μορφωμένους και συνετούς ιερωμένους του μοναστηριού και δεν άργησε να αντιληφθεί ότι η υπόθεση ήταν σοβαρή και περίπλοκη. Αφού για λίγο παραδόθηκε σιωπηλός στους στοχασμούς του, αναζητώντας μάταια μία ικανοποιητική λύση, πήρε την απόφαση να δώσει τέτοια τροπή στο ζήτημα που, ειλικρινά ομολογώ, δεν την περίμενα.

«Οι Γραφές και οι Πατέρες», μου είπε με τον πιο φυσικό τρόπο, «τάραξαν την Οσιότητά σας. Αφήστε και τα δύο κατά μέρος και περιοριστείτε στο να ακολουθείτε πιστά την αλάνθαστη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, χωρίς να πολυεξετάζετε τα πράγματα και να πολυρωτάτε. Μην επιτρέπετε τα πλάσματα του Θεού, όποια κι αν είναι αυτά, να σκανδαλίσουν την πίστη σας στην Εκκλησία του Θεού».

Βατοπαιδινές Κατηχήσεις Γέροντος Ιωσήφ- Κατήχηση 5η - «Η κοινοβιακή ζωή»

ΚΑΤΗΧΗΣΗ 5η

«Η κοινοβιακή ζωή»

Αδελφοί και πατέρες, οι «τα πάντα καλώς διαταξάμενοι» πνευματοφόροι Πατέρες, οργάνωσαν το κοινοβιακό μας σύστημα λαμβάνοντας υπόψη τους ασθενέστερους χαρακτήρες, για ευκολώτερη τήρηση του μοναστικού μας βιώματος.

Πρότυπο του κοινοβιακού μας συστήματος είναι η πρώτη χριστιανική Εκκλησία στην οποία «ην αυτοίς άπαντα κοινά» (Πραξ. δ΄, 32) και η οποία μιμήθηκε τον κοινοβιακό τρόπο ζωής του Κυρίου με τους Αποστόλους πριν αποσταλούν στο κήρυγμα.

Το κοινόβιο στην πράξη είναι αντίγραφο κάθε ιδανικής οικογένειας. Σ αυτήν κάτω από την πρόνοια και κηδεμονία του πατέρα, παρά το ανόμοιο της ηλικίας και το χαρακτήρα των μελών της, υπάρχει συμφωνία και αρμονία στο βίωμα, που οφείλεται στο σύνδεσμο και την ένωση, που προκαλεί η αγάπη.

Εμείς, στο κοινοβιακό σύστημα, δημιουργήσαμε νέα και υψηλότερου επιπέδου οικογένεια, που στηρίζεται στην «εν Χριστώ» αγάπη, η οποία «ου λογίζεται το κακόν και ου ζητεί τα εαυτής» (Α Κορ. ιγ΄, 5). Αυτή αντικατέστησε την πρσωπική μας οικογένεια, που

28 Δεκεμβρίου Συναξαριστής

Των εν Νικομήδεια Δισμυρίων Μαρτύρων, Μνήμη των Αγίων Συγκλητικών, Δόμνας, Σεκούνδου, Βάβυλα Οσίου, Πλουτοδώρου, Σίμωνος του Μυροβλήτου, Στεφάνου Θαυματουργού.

Οι Άγιοι Δισμύριοι (20.000) Μάρτυρες που κάηκαν στη Νικομήδεια

Τον 4ο αιώνα μ.Χ., επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οι χριστιανοί της Νικομήδειας ήταν αρκετά πολυπληθείς. Ο επίσκοπος Άνθιμος, άνδρας άξιος και με αυταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα-μέρα για τις ψυχές των πιστών. Η πρόοδος αυτή των χριστιανών κέντρισε το φθόνο των ειδωλολατρών αρχόντων και θέλησαν να εξοντώσουν τη χριστιανική Εκκλησία, προπάντων στα μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα κέντρα της. Σχεδίασαν λοιπόν, ανήμερα Χριστούγεννα να κάνουν γενική σφαγή των χριστιανών της Νικομήδειας. Οι χριστιανοί είχαν μαζευτεί και πανηγύριζαν το κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Χριστού. Ο επίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ότι τους είχαν περικυκλώσει στρατός και όχλος ειδωλολατρών με όπλα και ρόπαλα, διέταξε να γίνει γρήγορα η κοινωνία των αχράντων Μυστηρίων. Έπειτα, βάπτισε τους κατηχουμένους, για να έχουν ασφαλή εφόδια στην αιώνια σωτηρία.

Τότε οι ειδωλολάτρες έβαλαν φωτιά στο ναό, με αποτέλεσμα να καούν χιλιάδες πιστοί. Το τραγικό αυτό γεγονός, αντί να μειώσει τον αριθμό των μελών της Εκκλησίας, αντίθετα τον πολλαπλασίασε και χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το ηθικό των πιστών. Έτσι και στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που είπε η κεφαλή της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός: "και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής". Ο θάνατος δηλαδή και οι οργανωμένες δυνάμεις του κακού, δε θα υπερισχύσουν, ούτε θα κατανικήσουν την Εκκλησία, που είναι αιώνια και αθάνατη. (Συναξαριακή πηγή, μαζί με τη μνήμη των πιο πάνω Μαρτύρων, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Δημοσθένους, Δημοκλέους και Δημοκρίτου. Η ύπαρξη όμως των Αγίων αυτών είναι αμφίβολη, διότι τα ονόματά τους καθώς και βιογραφικά στοιχεία γι' αυτούς δεν αναφέρονται από καμία Αγιολογική πηγή. Ίσως είναι οι ίδιοι και συγχέονται με τους ομώνυμους τους Μάρτυρες της 10ης Απριλίου).

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο. - Οι πρώτες αμφιβολίες

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

Το παρόν πόνημα είναι μία αυθεντική μαρτυρία, μία συγκλονιστική κατάθεση ενός πρώην μοναχού του παπικού δόγματος, που έθεσε ως προτεραιότητα στην ζωή του την ανεύρεση της Αλήθειας. Η αφορμή ήταν ένα έγγραφο που ανακάλυψε όταν ταξινομούσε και αξιολογούσε το περιεχόμενο της βιβλιοθήκης της μονής στην οποία ανήκε. Αυτό το έγγραφο πυροδότησε μέσα του μία κρίση συνειδήσεως η οποία τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον πνευματικό του πατέρα, τους φίλους του, τους συμμοναστές του, την ιεραρχία και με αυτή την ίδια εκκλησία του, μαζί με όλα τα δόγματά της και τις «αλήθειες» της.

Η επίπονη πορεία του εν λόγω μοναχού όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία» αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα, ότι για την απόκτηση της Αλήθειας, κάθε άνθρωπος οφείλει να θυσιάσει τα πάντα.

Το παρόν βιβλίο συστήνεται προς ανάγνωση σαν μία αναγκαιότητα, σε όλους τους ακολούθους της παπικής εκκλησίας. Επίσης, είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για τους Ορθοδόξους για να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν καλύτερα την μεγάλη δωρεά που λάβαμε από τον Θεό, να είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού.

Η δολοφονία τού σεβ. Παύλου ντε Μπαγιεστέρ, δεν κατέστη δυνατή να σταματήσει το έργο του. Το βιβλίο του παραμένει ένα μνημείο κατά τής Παπικής πλάνης, με πλήρη τεκμηρίωση όλων όσων ισχυρίζεται, μέσα από παπικά έγγραφα και επίσημα αρχεία τού Παπισμού. Είναι συγκλονιστικό να βλέπει κάποιος τόσο καθαρά, ότι ο παπισμός δεν είναι απλώς μια αίρεση πλάνης, αλλά και σκόπιμης παραποίησης τής αλήθειας, θυσιασμένης στο βωμό τής παπικής ισχύος.

(Για να διαβάστε περασμένα κεφάλαια πατήστε πάνω στα περιεχόμενα)

Περιεχόμενα

1. Οι πρώτες αμφιβολίες

2. Οι συμβουλές του πνευματικού

3. Η μοναρχία του Πάπα

4. «Συ ει Πέτρος...»

5. Η αρχή της φιλονικίας

6. «Έξελθε ο λαός μου εξ αυτής...»

7. Προς το Φως

8. Η συνάντηση με την αλήθεια

Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία

Τού Επισκόπου Ναζιανζού Παύλου ντε Μπαγιεστέρ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1^ο.

Οι πρώτες αμφιβολίες

Η μακρά και επίπονη πορεία της μεταστροφής μου στην Ορθοδοξία άρχισε μία ημέρα, καθώς ήμουν απασχολημένος με την ανασύνταξη των καταλόγων της βιβλιοθήκης του ρωμαιοκαθολικού μοναστηριού στο οποίο ανήκα. Το μοναστήρι αυτό, ένα από τα ωραιότερα της Βόρειας Ισπανίας, ανήκει στο μοναχικό τάγμα του αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης και είναι κτισμένο στην ακτή της Μεσογείου, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Βαρκελώνη, την γενέτειρά μου.

Οι ηγούμενοι του μοναστηριού μου είχαν αναθέσει να διορθώσω τους καταλόγους των έργων και των συγγραφέων της πλούσιας μοναστηριακής βιβλιοθήκης μας, έτσι ώστε να ενημερώνονταν για όλες τις ανυπολόγιστης αξίας απώλειες που είχε υποστεί κατά την διάρκεια του τελευταίου ισπανικού εμφυλίου πολέμου, οπότε το μοναστήρι μας πυρπολήθηκε και εν μέρει καταστράφηκε από τους κομμουνιστές.

Φώτης Κόντογλου - Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παναγία καὶ Ὑπεραγία» των ἐκδόσεων Ἀρμός

Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα. Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο / ἀπάνω στὸ Σταυρό». Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία / γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία / γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ, / μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. / κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω / τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»...

... Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε κάθε τόσο γιά. τὴ Θρησκεία μας, γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ρητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας, εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε για τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χριστό; Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.

Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου. Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ 'κανεςδικὰ σοὺ πάθη, τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τὰ δικὰ σοὺ μαρτύρια.

phys.uoa.gr

Φώτης Κόντογλου - Οἱ Νεομάρτυρες, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Πονεμένη Ρωμιοσύνη», τῶν ἐκδόσεων «Ἀστήρ»

Τὸ νὰ μιλᾷ κανένας σήμερα καὶ νὰ γράφει γιὰ κάποια πράγματα τῆς θρησκείας, ὁ πολὺς κόσμος τὸ νομίζει γιὰ ἀνοησία. Καὶ ἀκόμα μεγαλύτερη ἀνοησία ἔχει τὴν ἰδέα πῶς εἶναι τὸ νὰ γράφει γιὰ τοὺς ἅγιους μάρτυρες, καὶ μάλιστα γιὰ κείνους ποὺ μαρτυρήσανε κατὰ τὰ νεότερα χρόνια ποὺ βασιλεύανε οἱ Τοῦρκοι ἀπάνω στὴ χριστιανοσύνη, ἐπειδὴς ὁ λίγος καιρὸς ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπ᾿ αὐτοὺς κάνει ὦστε νὰ τοὺς νοιώθουμε πολὺ κοντά μας, ἀνθρώπους σὰν κ᾿ ἐμᾶς, ἐνῷ τοὺς ἀρχαίους μάρτυρες τοὺς βλέπουμε μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ποὺ περάσανε ἀπὸ τότε ποὺ μαρτυρήσανε καὶ στὴ φαντασία μας παρουσιάζονται εὐκολότερά με τὸν φωτοστέφανο τοῦ ἁγίου.

Κανένας λαὸς δὲν ἔχυσε τόσο αἷμα γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ὅσο ἔχυσε ὁ δικός μας, ἀπὸ καταβολὴ τοῦ χριστιανισμοῦ ἴσαμε σήμερα. Κι αὐτὸς ὁ ματωμένος ποταμὸς εἶναι μια πορφύρα ποὺ φόρεσε ἡ ὀρθόδοξη 'Εκκλησία μας, καὶ ποὺ Θὰ 'πρεπε νὰ τὴν ἔχουμε γιὰ τὸ μεγαλύτερο καύχημα, κι ὄχι νὰ τὴν καταφρονοῦμε καὶ νὰ μὴ μιλοῦμε ποτὲ γι᾿ αὐτή, καὶ μάλιστα νὰ ντρεπόμαστε νὰ μιλήσουμε γι᾿ αὐτή, σὲ καιρὸ ποὺ δὲ ντρεπόμαστε γιὰ τὶς πιὸ ντροπιασμένες καὶ σιχαμερὲς παραλυσίες ποὺ κάνουνε οἱ ἄνθρωποι στὸν ἀδιάντροπο καιρό μας.

Φώτης Κόντογλου - Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας.

Ἀπὸ τὴν Συλλογή: Μυστικὰ ἄνθη

«Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλὰ ἔστω καὶ κι ἂν μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος. Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν πουθενὰ εὐτυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς τὸν ἑαυτό τους. Ἀλλὰ ὅποιος χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα, ποὺ δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς. Γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως: οὐδὲ ἐροῦσιν, ἰδοὺ ὧδε, ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ. Ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι».

Ξέρω καλά, τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ τὶς διάφορες ματαιότητες. Ὅλα αὐτά, ἀπὸ μακριὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό! Ἀπὸ κοντά, ὅμως, ἀπορεῖς γιὰ τὴν φτώχεια ποὺ ἔχουνε, καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουνε τὸν εὐτυχισμένο! Κατάδικους, ποὺ κάνουνε τὸν ἐλεύθερο! Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη ἡ ψυχή τους! Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνύπαρκτη καὶ ἡ «εὐτυχία» τους! Τελείως ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἁλάτι;

Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου! Μὴ καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημό του θανάτου. Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου. Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου. Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

phys.uoa.gr

Φώτης Κόντογλου - (Πως καταστρέφουμε εκσυγχρονίζοντας!). Πρέπει νὰ ἐκσυγχρονιστοῦμε!

«Οἱ σημερινοὶ «ἀνήσυχοι» Ἕλληνες δὲν καταστρέφουν καταργώντας ὅτι βρήκαμε ἀπὸ τοὺς πατεράδες μας, ἀλλὰ τὸ καταστρέφουν «τελειοποιώντας» το, «ἐξελίσσοντας» ὅτι σώθηκε ὡς ἐμᾶς ἀπὸ τοὺς παλαιότερους, τοὺς ἐνδιαφέρει μονάχα νὰ τὸ «συγχρονίσουνε», νὰ τὸ «τελειοποιήσουνε», δηλαδή, μ᾿ ἄλλα λόγια νὰ τὸ χαλάσουνε.

«Τελειοποιεῖται» ἡ λαϊκή μας μουσικὴ μὲ «ἐνορχηστρώσεις» καὶ μὲ διάφορες «ἐναρμονίσεις», μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Λύγκος ὁ λεβέντης γίνεται μασκαρὰς τῆς ὄπερας μὲ σελάχι καὶ καπελαδούρα στὸ κεφάλι, μὲ φουστανέλα καὶ μπότες ἀλὰ Ἀρτανιάν, βγάζοντας ἀπὸ τὸ στόμα του κάτι κορῶνες ποὺ ξεταβανώνουνε σπίτι.

Κοντὰ σ᾿ αὐτὰ «τελειοποιεῖται» καὶ ἡ μουσικὴ στὶς ἐκκλησίες μας μὲ τετραφωνίες, μὲ μπολιάσματα ἀπὸ τὴ Νόρμα τοῦ Μπελίνι κι ἀπὸ διάφορα ἰταλικὰ τραγούδια, σὲ τρόπο ποὺ τὸ τροπάρι τῆς Κασσιανῆς νὰ γίνεται ὄπερα ἀλαμπουρνέζικη καὶ τὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν» νὰ γίνεται «ἡ ἀνθισμένη ἀμυγδαλιά».

«Τελειοποιοῦνται» ἀκόμα οἱ εἰκόνες στὶς ἐκκλησιές. Κάποιοι ζωγράφοι παίρνουνε τὶς βυζαντινὲς εἰκόνες, κ᾿ ἐπειδὴ ὅπως λένε, ἔχουνε μὲν δυνατὴ ἔκφραση, ὡραῖες στάσεις, σπουδαία σύνθεση, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἄτεχνες, δηλαδὴ «ἀφύσικες», τις τελειοποιοῦνε δίνοντας τους ὅτι δὲν ἔχουνε, δηλαδὴ «προοπτική, ἀνατομία, φυσικότητα». Μ᾿ ἄλλα λόγια ὅτι πετάξανε οἱ βυζαντινοὶ ἀπὸ τὴν τέχνη τους σὰν περιττὸ καὶ βλαβερό, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δώσουνε στὰ ἔργα τους σοβαρόν, αὐστηρόν καὶ λειτουργικὸν χαρακτῆρα, αὐτὰ ἴσα-ἴσα τὰ ξαναβάζουνε στὰ ἔργα τῆς εἰκονογραφίας αὐτοὶ οἱ προκομένοι «συγχρονισταὶ» καὶ «τελειοποιεῖται» ποὺ κάνανε καὶ κάνουνε ἐκεῖνες τις ἀναιμικὲς καὶ ἀνούσιες ἁγιογραφίες ποὺ γεμίζουνε τὶς ἐκκλησιές μας.

Ἀλλά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μουσική, οἱ μοντέρνοι ψάλτες καὶ παπάδες ἔχουνε «τελειοποιήσει» καὶ τὴν ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν καὶ τῶν ἀναγνωσμάτων, ποὺ τὰ λένε μὲ ἕνα ὕφος, ποὺ θαρρεῖς πῶς εἶναι «κομφερανσιέ». Μεγάλη πρόοδος τέλος πάντων!

Ἀκόμα «τελειοποιοῦν» τὰ σκεύη τοῦ ναοῦ τὸν φωτισμό (τὸ ἰδεῶδες τους εἶναι νὰ γίνει ἡ ἐκκλησιὰ σὰν αἴθουσα κινηματογράφου).»

Φώτης Κόντογλου - Ἡ ἁγιασμένη ἐπανάσταση.

Ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πονεμένη Ρωμιοσύνη», Ἐκδόσεις Ἀστήρ

«Ἡ ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιὸ πνευματικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἔγινε στὸν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη»

Ἡ σκλαβιὰ ποὺ ἔσπρωξε τοὺς Ἕλληνες νὰ ξεσηκωθοῦνε καταπάνω στὸν Τοῦρκο δὲν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κι ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ᾿ ὅλα, τὸ ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καὶ σφάζοντας ἢ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδὴ δὲν ἀρνιότανε τὴν πίστη τους γιὰ νὰ γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιὰ τοῦτο πίστη καὶ πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καὶ τὸ ἴδιο πρᾶγμα, κ᾿ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθούσανε δὲν ἤτανε μοναχὰ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθοῦνε ὅλοι οἱ ἐπαναστάτες, ἀλλὰ ἡ λευτεριὰ νὰ φυλάξουνε τὴν ἁγιασμένη πίστη τους, ποὺ μ᾿ αὐτὴν ἐλπίζανε νὰ σώσουνε τὴν ψυχή τους. Γιατί, γι᾿ αὐτούς, κοντὰ στὸ κορμί, ποὺ ἔχει τόσες ἀνάγκες καὶ ποὺ μὲ τόσα βάσανα γίνεται ἡ συντήρησή του, ὑπῆρχε κ᾿ ἡ ψυχή, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σῶμα, ὅσο περισσότερο ἀξίζει τὸ ροῦχο ἀπ᾿ αὐτό.

Ἐκεῖνος οἱ ἁπλὲς ψυχές, ποὺ ζούσανε στὰ βουνὰ καὶ στὰ ρημοτόπια, ἤτανε διδαγμένες ἀπὸ τοὺς πατεράδες τους στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καὶ γνωρίζανε, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ἀγράμματες, κάποια ἀπὸ τὰ λόγια του, ὅπως εἶναι τοῦτα: «Τί θὰ ὠφελήσει ἄραγε τὸν ἄνθρωπο, ἂν κερδίσει τὸν κόσμο ὅλο, καὶ ζημιωθεῖ τὴν ψυχή του;» «Ἡ ψυχὴ εἶναι πιὸ πολύτιμη ἀπὸ τὴ θροφή, ὅπως τὸ κορμὶ ἀπὸ τὸ φόρεμα!» -κ.ἄ.

Γιὰ τοῦτο, κατὰ τὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, χιλιάδες παλληκάρια σφαχτήκανε καὶ κρεμαστήκανε καὶ παλουκωθήκανε γιὰ τὴ πίστη τους, ἀψηφώντας τὴ νεότητά τους, καὶ μὴ δίνοντας σημασία στὸ κορμί τους καὶ σὲ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή. Στράτευμα ὁλάκερο εἶναι οἱ ἅγιοι νεομάρτυρες, ποὺ δὲ θανατωθήκανε γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τούτης τῆς ζωῆς, ἀλλὰ γιὰ τὴν πολύτιμη ψυχή τους, ποὺ γνωρίζανε πὼς δὲ θὰ πεθάνει μαζὶ μὲ τὸ κορμί, ἀλλὰ θὰ ζήσει αἰώνια. Ἀκούγανε καὶ πιστεύανε ἀτράνταχτα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε: «Μὴ φοβηθῆτε ἐκεῖνον ποὺ σκοτώνει τὸ σῶμα, καὶ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτα παραπάνω. Ἀλλὰ νὰ φοβηθεῖτε ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ θανατώσει καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή.»

Ἡ ἐλευθερία, ποὺ γι᾿ αὐτὴ θυσιαζόντανε, δὲν ἤτανε κάποια ἀκαθόριστη θεότητα, ἀλλὰ ἤτανε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ γι᾿ αὐτὸν εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὅπου τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ εἶναι κ᾿ ἡ ἐλευθερία». Κι ἀλλοῦ λέγει: «Σταθεῖτε στερεὰ στὴν ἐλευθερία ποὺ σᾶς χάρισε ὁ Χριστός, σταθεῖτε καὶ μὴν πέσετε πάλι στὸ ζυγὸ τῆς δουλείας. Γιατὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία σας κάλεσε. Ἀλλὰ τὴν ἐλευθερία μὴν τὴν παίρνετε μονάχα σὰν ἀφορμὴ γιὰ τὴ σάρκα σας.»

phys.uoa.gr

Ανάλυση της θεολογίας της εικόνας της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια των μαθημάτων Αγιογραφίας των Αγίων Εικόνων της Ορθοδοξίας μας, που έγινε την Παρασκευή, 11-11-2005.

Συνεχίζουμε με την εικόνα της Γεννήσεως που είχαμε αρχίσει την προηγούμενη φορά και δεν είναι η ίδια ακριβώς εικόνα. Η σημερινή εικόνα έχει παραλλαγές και στοιχεία που δεν έχει η προηγούμενη εικόνα. Απλώς υπενθυμίζω ορισμένα, σκιαγραφικώς, πέρα από τις γενικές αρχές που σας είχα δώσει. Μίλησα για το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στην εικόνα· μέσα σε αυτόν το χώρο που είναι το σκότος και η σκιά του θανάτου, όπως περιγράφει ο προφήτης Ησαΐας, δηλαδή στον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε ο Χριστός. Θυμίζω τα δύο ζώα που εκφράζουν τους εξ εθνών και εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, όπως περιγράφεται βιβλικά η λέξη αυτή από τον Μιχαία και από τον προφήτη Ησαΐα.

Χριστούγεννα στο Άγιον Όρος.

+Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης




Στις ψυχές των τελείων τέκνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές μετουσιώνονται σε μεγάλες πνευματικές χαρές, γιατί γίνονται ανεξάντλητες πηγές ύμνων θείων ερώτων, θερμότατης ευγνωμοσύνης και απείρου ευχαριστίας, για όσα ο Θεός εδωροφόρησεν αγαθά στους ανθρώπους από τότε που «εφανερώθη εν σαρκί».
Συγκεκριμένα οι Μοναχοί γενικά και ειδικά στο Άγιον Όρος του Άθω, εορτάζουν την Γέννηση του Θεού Λόγου σχεδόν κάθε ημέρα, δηλαδή σε όλον τον κύκλο του λεγομένου θεολογικώς λειτουργικού χρόνου, χάρις στις νυχθήμερες ιερές Ακολουθίες.
Πράγματι, στις αδιάλειπτες λατρείες που επιτελούνται στις βυζαντινές Μονές, στις Σκήτες, στα Καλύβια και τα ιερά Ησυχαστήρια, κατά τις θειες λειτουργίες, τους μυσταγωγικά ιλαρούς Εσπερινούς και τα κατανυκτικά Απόδειπνα, αλλά και στις ατομικές προσευχές των Μοναχών, ψάλλονται τροπάρια, Απολυτίκια και Κοντάκια και διαβάζονται θεολογικές Ευχές, που ως κέντρο έχουν την Σάρκωση του Θεού και την σωτηρία του κόσμου.
Και οι Μοναχοί, σε ένα ποικίλο μέτρο δεκτικότητας, κατά αναλογία με τις προσωπικές προϋποθέσεις

Η ησυχαστική παράδοση στο Άγιον Όρος από τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά έως σήμερα.

Μωυσή Μοναχού Αγιορείτου

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ήταν κυρίως Αγιορείτης. Στη θεοφώτιστη διδασκαλία του διδάσκει αυτό που συνάντησε και βίωσε στο Άγιον Όρος. Ο άγιος Γρηγόριος ήταν Αγιορείτης πριν γίνει Αγιορείτης, αφού είχε συνεχή τον σύνδεσμο με την ασκητική, ησυχαστική, αθωνική ζωή. Όταν αναγκάσθηκε να εξέλθει του φίλτατου Αγίου Όρους προς υπεράσπιση του ησυχασμού, παρέμεινε ακραιφνής Αγιορείτης παρά τις πολεμικές, τις διώξεις, τις τιμές και τις δόξες, μέχρι τη μακαρία κοίμησή του 1.

Η διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά συμπύκνωση όλης της παλαιότερης διδασκαλίας της Εκκλησίας, στη διάκριση μεταξύ ουσίας και ενεργείας του Θεού, που συναντούμε στην Αγία Γραφή, στους Αποστολικούς Πατέρες, στους Καππαδόκες Πατέρες, ιδίως στον Μ. Βασίλειο και κατόπιν στον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο. Η παλαμική διδασκαλία παρουσίασε θαυμάσια τις διαστάσεις και τις συνέπειες της σωτήριας αυτής διδασκαλίας 2.

Βατοπαιδινές Κατηχήσεις Γέροντος Ιωσήφ- Κατήχηση 4η -- «Τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες»

Κατήχηση 4η

«Τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες»

«Αδελφοί και πατέρες, δεν θα σταματήσουμε με τη Χάρη του Χριστού, να ασχολούμαστε και να υπενθυμίζουμε το σκοπό που επιδιώκουμε. Στη ζωή μας είναι ενωμένα ο Σταυρός και η Χάρη. Τα επίπονα είναι ο Σταυρός και τα χαρμόσυνα είναι η παρουσία της Χάρης του Κυρίου μας, η οποία παρηγορεί την ψυχή μας όσες φορές στηρίζει η θεία Πρόνοια.

Η κολακευτική μορφή της Χάρης του Κυρίου, η οποία μας πληροφορεί ότι αποδέχεται την πρόθεση και την ρποσφορά μας, είναι είδηση, ότι έρχονται θλίψεις και κόποι. Γι αυτό απαιτείται συνεχής ομολογία για το βραβείο, που μας περιμένει. Αφού κατά τη Γραφή «πολλαί αι θλίψεις των δικαίων» ((Ψαλμ. λγ΄, 19) και «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την ζωήν» (Πραξ. ζ΄, 10), εμείς επιμένουμε στην πρώτη μας υπόσχεση και δεν ανακαλούμε την απόφασή μας, για την αποταγή, η οποία «ουδέν άλλο εστί, ει μη σταυρού και θανάτου επαγγελία». Ατενίζοντας σταθερά στα πρότυπά μας, το βίο του Κυρίου μας και των ηρώων της πίστης μας, μαρτύρων, ομολογητών και οσίων, αντιγράφουμε με πόθο τον αγώνα τους «μηδεμίαν εν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ίνα μη μωμηθή η διακονία» (Β Κορ. στ΄,3).

Αν και κατά τη Γραφή η ζωή μας διαιρείται σε σαρκική, ψυχική και πνευματική, εμείς «οι του Χριστού» (Γαλ. ε΄, 24), ως συνετοί, δεν θα κινηθούμε παράλογα, ώστε να υποκύψουμε σε όσα προκαλούν βλάβη. Νεκρώνοντας «τα μέλη ημών τα επί της γης», ταπεινώνουμε και δαμάζουμε τη σάρκα παρέχοντας σ αυτήν τα αναγκαία, όσα διδάσκει και η ιερή κοινοβιακή μας παράδοση. Μετά υποτάσσοντας το θέλημα και την κρίση μας στη μακάρια υποταγή, υπακούουμε στους προϊσταμένους μας. Έτσι καταργούμε τα συναισθήματα του ψυχικού μέρους και παραμένει υγιές το πνευματικό μας μέρος με τις ακατάπαυστες δεήσεις και ικεσίες. Αναμένουμε από τον Κύριό μας τη λυτρωση και