Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος Καλλίστρατος.

Ὁ ἱερομόναχος μεγαλόσχημος Καλλίστρατος

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὁ μεγαλόσχημος π. Καλίστρατος γεννήθηκε τό 1910 στό χωριό Ντρασκάνι τοῦ νομοῦ Μποντοσάνι ἀπό ὀρθοδόξους γονεῖς, τόν Ἰωάννη καί τήν Ἰωάννα. Μπῆκε γιά τήν μοναστική ζωή στήν γειτονική σκήτη Κοζάντσεα, ὅπου εὑρισκόταν ἐκεῖ καί ὁ ἱερομόναχος π. Παΐσιος Ὀλάρου.
Τίς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις ἐτελείωσε στήν πόλι Τιμισιοάρα, ἀπό ὅπου κατόπιν ἐπῆγε καί ἔμεινε ἕνα διάστημα στό μοναστήρι Λαϊνίτσι, στήν Ὀλτένια. Ἐπιστρέφοντας στήν Κοζάντσεα, ἐπῆγε μέ τόν π. Παΐσιο στήν μονή Συχαστρία, τοῦ νομοῦ Νεάμτς, ὅπου δέθηκε πνευματικά μέ τήν ζωή ἐκεῖ.
Μέ τήν ἀναδιοργάνωσι τῆς μονῆς Σλάτινα ἦτο καί αὐτός στήν ὁμάδα τῶν 30 μοναχῶν πού μετέβησαν ἐκεῖ. Ἀπό ἐκεῖ ἐστάλη ἕνα καιρό σάν ἡγούμενος στήν σκήτη Ὀράτα, πού εἶχε ἱδρυθῆ τότε στήν Μολδαβία. Ἐπέστρεψε στήν Σλάτινα καί ἐστάλη καί πάλι ἕνα διάστημα σάν Πνευματικός στήν γυναικεία μονή Ρίσκα.

Διωγμένος τό 1959 ἀπό τήν μονή Σλάτινα, μέ τό διάταγμα τοῦ 1959, ἕμεινε ἕνα διάστημα μαζί μέ τόν ἱερομόναχο Πετρώνιο, σέ μερικούς συγγενεῖς του τόν Ἀλέξανδρο καί Ρεβέκα Κοφέρ τῆς κοινότητος Μπροστένι, τοῦ χωριοῦ Χαλεάσα. Ἐπιστρέφοντας στήν Συχαστρία, ἕνα καιρό ἦτο Πνευματικός τῆς γυναικείας μονῆς Ἀγάπια, κατόπιν ἡγούμενος τῆς σκήτης Σύχλα, ἀπ᾿ ὅπου τό 1982, τόν Μάρτιο μῆνα ἔφυγε γιά τόν Ἄθωνα καί ἐκοινοβίασε στήν σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὅπου ἔμεινε μέχρι τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς, δηλαδή τήν 4ην Μαρτίου 1990.
Ὁ π. Κύριλλος (ὡς μεγαλόσχημος ὠνομάσθηκε Καλλίστρατος) προερχόταν ἀπό εὐσεβῆ οἰκογένεια χωρικῶν, γι᾿ αὐτό σ᾿ ὅλη του τήν ζωή ἦτο πολύ φιλόπονος, ἐπιδέξιος καί ἔμπειρος μοναχός σέ κάθε εἴδους ἐργασία. Καλός ράπτης, ἔμπειρος μάγειρος, μάστορας γιά τίς λεγόμενες ρουμάνικες σόμπες καί γιά τίς κτιριακές κατασκευές.
Ἦτο κηπουρός καί οἰκονόμος τῆς μονῆς, Πνευματικός μοναστηριῶν καί ἡγούμενος δύο φορές. Προικισμένος μέ πολύ ὡραία φωνή λειτουργοῦσε κατανυκτικά στό Ἱερό Βῆμα καί ἔψαλλε ἀκατάπαυστα στό ἀναλόγιο. Τήν μοναχική καί πνευματική ζωή τήν ἀγάπησε μέ ὅλη τήν καρδιά του.
Ἐδιάβαζε συνεχῶς τά πατερικά συγράμματα καί εἶχε πνευματικό δεσμό μέ τούς μεγάλους πατέρες τόν π. Κλεόπα καί τόν π. Παΐσιο.
Ἰδιαιτέρως ἐκοπίαζε γιά τόν κανόνα τῆς προσευχῆς του, τήν νηστεία καί τό διακόνημα. Στό βιβλίο του «Παράδοσις καί ἐλευθερία» ὁ μητροπολίτης Σιμπίου Ἀντώνιος ἀφιερώνει καί ἄρθρο μέ τόν τίτλο: «Ὁ νηστευτής Κύριλλος», διότι κρατοῦσε αὐστηρά νηστεία, ἰδιαίτερα τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Μέ μιά ἐλεήμονα καί καλωσυνάτη καρδιά, ἐργατικώτατος καί ἀδέσμευτος ἀπό τά ὑλικά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἔζησε σ᾿ ὅλη του τήν ζωή γενόμενος παράδειγμα ἐναρέτου καί ἀγωνιστοῦ μοναχοῦ. Πολλοί μαθητές καί φοιτητές τῆς θεολογίας ἐβοηθήθησαν ἀπό τόν φιλόστοργο καί φίλεργο π. Καλλίστρατο.
Ἐπιθυμοῦσε πολύ νά ἔλθη στόν Ἄθωνα καί ἡ Κυρία Θεοτόκος τόν ἐβοήθησε νά ἐκπληρώση τήν ἐπιθυμία του. Ἦλθε στήν σκήτη τοῦ Τ. Προδρόμου τῆς Μεγίστης Λαύρας. Ἔγινε μεγαλόσχημος μοναχός ἀπό τόν ἴδιο τόν ἡγούμενο τῆς Λαύρας, τόν ἀρχιμανδρίτη π. Φίλιππο.
Συνέχισε καί ἐδῶ τά καθήκοντά του μέ τήν ἴδια φιλοπονία του: στούς κήπους, στό ραφεῖο, στό μαγειρεῖο, ἰδιαίτερα στήν φροντίδα τῶν λουλουδιῶν τῆς αὐλῆς μας, ὡς ψάλτης στό ἀναλόγιο, ὡς λειτουργός στό ἱερό Βῆμα, χωρίς νά ὀλιγοστεύη καθόλου τήν ἄσκησί του.
 Ἦλθε στήν Σκήτη μας τό Σάββατο τῆς πέμπτης ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὅταν οἱ Λαυριῶτες πατέρες τελοῦσαν ἀγρυπνία στήν Σπηλιά τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, στήν ὁποία ἔλαβε μέρος καί ὁ ἴδιος. Ἀπό τότε διατηροῦσε στήν μνήμη του καί τιμοῦσε μέ εὐλάβεια ἐκείνη τήν ἡμέρα, γι᾿ αὐτό καί ἐπήγαινε τακτικά, τίς κυριακές καί ἑορτές στήν σπηλιά, διαβάζοντας τούς Χαιρετισμούς τῆς Κυρίας Θεοτόκου μπροστά στήν εἰκόνα της.
Κάθε χρόνο κρατοῦσε αὐστηρή νηστεία τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή τίς τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες, δηλαδή, μέχρι τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.
Τό ἐπίγειο τέλος του τόν βρῆκε στεφανωμένο μέ πολλούς κόπους καί ἀσκήσεις. Τό ἔτος 1990, στό τέλος τῶν τριῶν πρώτων ἑβδομάδων τῆς Νηστείας, αἰσθανόταν, συνήθως, ἀδυναμία. Ἐξωμολογήθηκε καί τήν Παρασκευή, στίς  3  Μαρτίου κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἐνῶ τό Σάββατον, τό βράδυ στίς 7 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, τήν στιγμή πού ὁ ἱερο-μόναχος Κλήμης, πού εὑρισκόταν ἐκεῖ κοντά του, ἐδιάβαζε ἀπό τό Ψαλτήριο, τόν ἔννατο ψαλμό.
Ἑτοιμάσθηκε κατά τήν μοναχική τάξι. Κατόπιν μεταφέρθηκε στό παρεκκλήσιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ὅπου τοῦ διαβάσθηκε ἡ ἀκολουθία τῆς κηδείας, στήν ὁποία συμμετεῖχε καί ὁ ἡγούμενος τῆς Λαύρας ἀρχιμ. π. Φίλιππος, μοναχοί τῆς συνοδείας του καί ἐρημῖτες μοναχοί ἀπό τήν Βίγλα.
Ἡ ἀδελφότης τῆς Σκήτης χάρηκε διότι ὁ ἀδελφός  μας Καλλίστρατος μεγαλόσχημος ἱερομόναχος ἀγκυροβόλησε στό λιμάνι τῆς αἰωνίου ἀναπαύσεως, ὅπου δέν ὑπάρχει ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος. Ἡ ἀδελφότης ἦτο καί βαθειά λυπημένη διότι στερήθηκε ἕνα πνευματικό πατέρα μέ μιά καρδιά γεμάτη ἀπό ἀγάπη καί θυσίες γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Εἰκόνες πραότητος