Η σωτηρία διά της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία. Κυριακή Ι΄ Λουκά. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η σωτηρία διά της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ι΄ Λουκά

(Εφεσ. Β΄ 14 - 22)

Σε κάθε εποχή και σε κάθε Χριστιανική γενιά, ο λόγος περί Εκκλησίας, αποτελεί ένα από τα βασικότερα κεφάλαια της όλης δογματικής διδασκαλίας και συνειδήσεως.
Δεν θα είμαστε εκτός της πραγματικότητας, εάν υποστηρίζαμε ότι περισσότερο σήμερα, παρά ποτέ, ο αυθεντικός εκκλησιολογικός λόγος γίνεται απολύτως αναγκαίος, και τούτο διότι οι πλέον απίθανες διδασκαλίες ακούγονται και μάλιστα από επίσημα βήματα, αν όχι και από αυτά τα ιερά θυσιαστήρια.
Το Αποστολικό Ανάγνωσμα που θα ακούσουμε στους Ναούς μας την Κυριακή, θέτει και ξεκαθαρίζει το θέμα, αφού παρομοιάζει την Εκκλησία με οικοδόμημα ισχυρό και αδιάσειστο.
Τονίζει ο Απόστολος, ότι το αγκωνάρι αυτό που βαστάζει και στηρίζει την ακλόνητη αυτή οικοδομή, είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Αλλά δεν είναι αυτή μόνο η αδιάσειστη αλήθεια που κηρύττει ο Απ. Παύλος, προσθέτει ότι εμείς, οι πιστοί, με τη βάπτισή μας, κτιζόμαστε και οικοδομούμαστε σε αυτή την Θεία Οικοδομή.
«Εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των Αποστόλων και των Προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού» (Εφεσ. Β΄20).
Η Εκκλησία είναι «ψυχική», πνευματική «πολιτεία», θα κηρύξει ο σύγχρονος Άγιος και μεγάλος δογματολόγος της Εκκλησίας μας, ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, και θα ερμηνεύσει: «Ο ακρογωνιαίος λίθος είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, θεμέλιο είναι οι Απόστολοι και οι Προφήτες. Αυτή σε όλα αυξάνει με τον Χριστό και «εν Χριστώ», αυξάνει με τις δικές Του δημιουργικές Θεανθρώπινες δυνάμεις. Σε αυτήν ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «πανταχού παρών». Αυτός είναι η αποστολικότης των Αποστόλων. Αυτός είναι η προφητεία των Προφητών. Αυτός είναι η αγιότης των Αγίων. Αυτός είναι η πίστη των πιστευόντων. Αυτός είναι η αγάπη των αγαπώντων. Αυτός είναι η σωφροσύνη των σωφρονούντων, η ταπείνωση των ταπεινών. Αυτός είναι όλο και όλα στον καθένα που αγωνίζεται και σώζεται.
Οι Χριστιανοί είναι οι «ζωντανοί λίθοι» οι οποίοι οικοδομούνται στην «ψυχική», πνευματική πολιτεία της Εκκλησίας (Α' Πετρ. β' 5) και αυτό πάντα «συν πάσι τοις Αγίοις» και στο μέγεθος των Αποστόλων και των Προφητών (Α' Κορ. γ' 9-17).
 Γιατί δεν μπορεί κανένας να γίνει ακόλουθος του Χριστού και «οικείος Θεού», αν δεν ζει μαζί με όλους τους Αγίους, αν δεν σκέπτεται, αν δεν πιστεύει, αν δεν αισθάνεται συνολικά και καθολικά μαζί με τους Αποστόλους, τους Προφήτες και τους λοιπούς Αγίους.
Αν θέλουμε ν' αναπτυχθούμε σε όλα τα ύψη του Χριστού, πρέπει «πρωτίστως» να οικοδομηθούμε στο θεμέλιο των Αποστόλων και των Προφητών. Να ζούμε με την ζωή τους, να πιστεύουμε με την πίστη τους, να αγαπούμε με την αγάπη τους, να προσευχόμαστε με θέρμη όπως εκείνοι.
Γιατί δεν θα γνωρίζαμε τον Κύριο Ιησού Χριστό, χωρίς τους Αγίους Αποστόλους, ούτε και θα δεχόμασταν το Άγιο Πνεύμα. Χωρίς αυτούς δεν θα ήταν Εκκλησία, διότι η Εκκλησία, δια μέσου αυτών «κατέστη» Εκκλησία και το Άγιον Πνεύμα, δια μέσου αυτών «κατέστη» η ψυχή της Εκκλησίας και χαρίζει τα πάντα στην Εκκλησία. Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, διαμέσου αυτών εμφάνισε τον Εαυτό Του και το Ευαγγέλιό Του.
Σε αυτό το θεμέλιο αναπτύσσεται η Εκκλησία με τον Χριστό, και με την Θεϊκή Του δύναμη, αναπτύσσεται σε ακαταμάχητο, Άγιο Ναό του Θεού.
Κάθε ένας ο οποίος, με την Αποστολική Πίστη, οικοδομεί τον εαυτό του σε αυτόν τον άγιο ναό, «καθίσταται», γίνεται «κατοικητήριον του Θεού εν πνεύματι». Ναι, στο Άγιο Πνεύμα, «εν Πνεύματι Αγίω». Γιατί μόνο έτσι, στο Άγιο Κατοικητήριο ενδιατρίβει η Τρισάγια Θεότητα. Έτσι, μόνο στην Εκκλησία ο άνθρωπος φτάνει στον αιώνιο προορισμό του, να γίνει ναός της Αγίας Τριάδος (Α' Κορ. γ' 17) και να ζει με την Αγία Τριάδα.
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, κυρίως ευαγγελίζεται «εν ώ και υμείς συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι». Με τι οι πιστοί οικοδομούν τον εαυτό τους; Με τις Ευαγγελικές αρετές της πίστης, της αγάπης, της νηστείας, της ελπίδας, της ταπείνωσης, της σωφροσύνης, της υπομονής και με τις υπόλοιπες αρετές και τα Άγια Μυστήρια.
Αλλά και αυτή η «οικοδομή» του εαυτού τους γίνεται «εις κατοικητήριον του Θεού» και αυτοί δεν εκπληρώνουν μόνοι τους αυτό τον σκοπό, αλλά πάντοτε «συν πάσι τοις Αγίοις»!
Ο λόγος των Αγίων, βλέπουμε πάντοτε είναι ουσιαστικός, χωρίς περιθώρια παρερμηνείας από οποιονδήποτε. Τρέφει τις ψυχές των μελών της Εκκλησίας και αυξάνει τον ζήλο για τον προσωπικό αγώνα, που τελικώς δεν είναι, παρά αγώνας για την όλη «Θείαν Οικοδομήν».
Έτσι λοιπόν φθάνουμε στο ευλογημένο συμπέρασμα, ότι εφ' όσον Αυτός ο Κύριος είναι το στήριγμα του όλου οικοδομήματος, που αποτελεί και το Σώμα Του, η Εκκλησία, προς δόξαν Θεού και προς πείσμα των δαιμόνων και των αχρείων οργάνων τους, είναι και θα παραμένει ασάλευτη.
Οποιοιδήποτε «τεκτονικοί» και άλλοι ισχυροί σεισμοί, έξωθεν και έσωθεν εάν συμβαίνουν, όσο και αν χτυπιέται απ΄ τους αθέους, τους απίστους και τους αιρετικούς, και όσα σκάνδαλα και να ξεσπάσουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, ουδείς φόβος υφίσταται στο να καταρρεύσει. Έχει οικοδομηθεί από τον Θεάνθρωπο Ιδρυτή της, ώστε, όπως είπε ο Ίδιος: «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ΙΣΤ' 18).
Ευλογημένος και μακάριος αυτός που δέχεται τούτη την πραγματικότητα, αφελής εκείνος που κλονίζεται μπροστά στις επιθέσεις και ανόητος των ανοήτων, όποιος τολμά να τα βάζει με το Θείο Καθίδρυμα της Ορθοδοξίας, δηλ. με το ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό!
Με τρόπο μάλιστα, Αγγέλου της Αποκαλύψεως, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διασαλπίζει την ακατανίκητη αυτή δύναμη της Εκκλησίας: «ουδέν δυνατότερον της Εκκλησίας άνθρωπε. Ο Θεός έπηξε (την θεμελίωσε) τις επιχειρεί σαλεύειν»;
Αυτής λοιπόν της πανίσχυρης Εκκλησίας είμαστε μέλη. Και εννοείται πως δεν είναι μέλος αυτός που απλά ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός ή αυτός που λέει ότι ανήκει σε οποιαδήποτε «ομολογία», αλλά μέλη της είναι μόνο οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Όλες οι άλλες θεωρίες που κυκλοφορούν, ότι δηλ. όλοι συμπεριλαμβάνονται στους κόλπους του Σώματος του Χριστού, δεν είναι παρά κηρύγματα του διαβόλου, που σκοπό έχει να διασαλεύσει την εκκλησιολογική βάση και να αλλοιώσει τη δογματική συνείδηση. Δηλ. ό,τι χειρότερο για τους πιστούς.
Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται να κάνουμε, αφού πλέον είμαστε βέβαιοι για το ασάλευτο της Ορθοδοξίας μας, είναι να φροντίζουμε πάντοτε να μένουμε προσκολλημένοι στον Χριστό, πράγμα που σημαίνει να βιώνουμε σε καθημερινή βάση αυτή την Ορθοπραξία.
Ας μην κάνουμε λοιπόν πολυσύνθετο το θέμα και ας μη χάνουμε την ουσία του. Ας έχουμε δε πάντοτε κατά νου, ότι στον ευλογημένο αυτόν αγώνα, του να καταρτίζουμε τον εαυτό μας, ως οργανικά μέλη του Χριστού, συνυπάρχει και το να ομολογούμε ειρηνικώς αλλά και σταθερώς, προς κάθε κατεύθυνση την μοναδικότητα και το απόλυτον της Πίστεώς μας.

Αμήν

Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος