Σήματα πορείας. Νεανικά ζητήματα. Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Σήματα πορείας

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος 

Ὅλοι οἱ δρόμοι σήμερα, οἱ πλατεῖες, τὰ δύσκολα καὶ ἐπικίνδυνα περάσματα, εἶναι γεμάτα ἀπὸ τὰ λεγόμενα «σήματα πορείας». Πινακίδες καὶ φανάρια (σηματοδότες). Γιὰ τοὺς ὁδηγούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς πεζούς. Πρόσεχε ἐκεῖνο, ἀπαγορεύεται τὸ ἄλλο, ὑποχρεωτικὰ πηγαίνεις ἀπ’ αὐτὸ τὸν δρόμο, μὴ μπεῖς σ’ ἐκεῖνον γιατί ὁδηγεῖ σὲ ἀδιέξοδο! Δὲν τὸ συζητᾶμε!
 Ἡ ζωή μας δίχως τὰ σήματα πορείας, ζούγκλα θὰ ἦταν καὶ χάος! Τίποτα δὲ θὰ μποροῦσε νὰ κυκλοφορήσει στοὺς δρόμους, κανένας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ πάει κάπου, νὰ φθάσει σ’ ἕνα προορισμὸ καὶ μάλιστα γρήγορα, ἄνετα καὶ μὲ ἀσφάλεια.
Στὰ σίγουρα μᾶς προειδοποιοῦν, ἀλλὰ καὶ μᾶς δεσμεύουν. Καὶ κάποια μᾶς ὑποχρεώνουν κιόλας! Ἀλλὰ ποιὸς τότε, σκέφτεται ὅτι… χάνει τὴν ἐλευθερία του; Ἴσα – ἴσα, μὲ τὸν τρόπον αὐτὸ τὴν κερδίζει! Προχωρεῖ στὶς δραστηριότητές του, ὁλοκληρώνει τὶς δουλεῖες του, ἀκατάπαυστα ἐνεργεῖ.
Κι αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἐλευθερία. Νὰ κινεῖσαι καὶ νὰ δρᾶς μέσα ἀπὸ τὶς ἀπαραίτητες (μικρο)δεσμεύσεις καὶ τοὺς (μικρο)κανόνες καὶ νὰ πετυχαίνεις τοὺς στόχους σου, νὰ φθάνεις στὸν προορισμό σου!
Συμβαίνει ὅ,τι καὶ μὲ τὰ φρένα τοῦ αὐτοκινήτου. Ναί, κι αὐτὰ τὸ δεσμεύουν, τοῦ περιορίζουν τὴν ταχύτητα, ὅταν πρέπει, ἀκόμη δὲ καὶ τὸ ἀκινητοποιοῦν, ὅταν ἐπιβάλλεται . Στ’ ἀλήθεια τί θὰ γινόταν χωρὶς τὰ φρένα του;
Κανένας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κινητοποιήσει οὔτε καὶ χιλιοστό! Ὁπότε γιὰ πάντα καθηλωμένο θὰ ἦταν καὶ ἄχρηστο συνεπῶς! Τόσο δὲ ἀπαραίτητα εἶναι αὐτὰ τὰ σήματα πορείας πού, πόσες φορὲς δὲν ἔχουμε πεῖ: «Δὲν ἔβαζαν μία πινακίδα;», «Πῶς θὰ διασχίσω τώρα αὐτὴ τὴ λεωφόρο μὲ τὸ φανάρι σβηστό;» ἢ «Ἡ στροφὴ αὐτὴ εἶναι ἐπικίνδυνη, γιατί ἡ πινακίδα ποὺ ὑπάρχει δὲν φαίνεται καθόλου»!

* * *

Ὡστόσο, τὰ σήματα πορείας εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀπαραίτητα καὶ στὴν ἐν γένει ζωή μας καὶ ὄχι μόνον, ὅταν κυκλοφοροῦμε στοὺς δρόμους. Γιατί εἴτε αὐτὸ τὸ κάνουμε εἴτε ὄχι, δὲν παύουμε νὰ πορευόμαστε σ’ αὐτήν.
Νὰ ἔχουμε στόχους, σκοπούς, ὁράματα, ἀλλὰ καὶ προορισμό. Καθημερινὰ δέ, μέσα ἀπὸ δυσκολίες βαδίζουμε, κακουχίες, δοκιμασίες, πειρασμούς, κάποτε δὲ καὶ μέσα ἀπὸ συμπληγάδες! Καὶ μέσα σ’ αὐτὴ τὴν πορεία, πόσες φορὲς δὲν νοιώσαμε ἀφόρητη παγωνιά, καταιγίδες καὶ δρολάπια, θύελλες καὶ καύσωνες;
 Ἐκεῖ, πραγματικά, εἶναι ἀδύνατο νὰ τὰ βγάλουμε πέρα, νὰ πορευθοῦμε ἐπιτυχημένα, γρήγορα καὶ μὲ ἀσφάλεια, δίχως τὰ ἄλλα σήματα πορείας, κάποια «μὴ» καὶ «πρέπει» οὐρανόσταλτα. Ναί, οὐρανόσταλτα, ἀπ’ τὸν Θεὸ δοσμένα δηλαδή, καὶ ὄχι ἄλλα, τὰ ὁποιαδήποτε ἄλλα! Γιατί αὐτὰ τὰ ἄλλα σήματα πορείας, δὲν παύουν νὰ εἶναι ἀνθρώπινα (μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀτέλειας καὶ τῆς ἀδυναμίας) ἢ κι ἐκ τοῦ πονηροῦ, γιὰ νὰ μᾶς παραπλανήσουν, νὰ μᾶς κάνουν νὰ ἀποτύχουμε στὰ ὁράματα καὶ τοὺς σκοπούς μας, νὰ ἀστοχήσουμε, νὰ χάσουμε τὸ δρόμο καὶ τὸν προσανατολισμό μας, νὰ καταλήξουμε στὶς ἐρημιὲς καὶ τὶς ζοῦγκλες τοῦ κόσμου, ἐν τέλει δὲ νὰ χάσουμε τὸν ἴδιο τὸν προορισμό μας. Θεέ μου!

 * * *

Παιδιά, θὰ τὸ πῶ καθαρά. Ὡς τέτοια σήματα πορείας, μονάχα τὰ «μή», τὰ «πρέπει» καὶ τὰ «ὑποχρεοῦσαι» τοῦ Εὐαγγελίου ἀντιλαμβάνομαι. Τίποτ’ ἄλλο! Τὰ ἄλλα, ἀκόμη κι ἂν εἶναι ὀρθά οὔτε φανάρια στοὺς δρόμους οὔτε καὶ φάροι στὰ πέλαγα εἶναι, παρὰ μονάχα πυγολαμπίδες!
Λοιπόν, αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ σήματα πορείας, μιᾶς ζωῆς πρὸς τὸν Θεὸ κατευθυνόμενης, νὰ τὰ ποθοῦμε πρέπει, νὰ τὰ ἀναζητοῦμε, νὰ τὰ ἔχουμε πάντοτε στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας.
 Πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας κυριολεκτικά. Παντοῦ καὶ πάντοτε. Καὶ νὰ τὰ τηροῦμε καὶ νὰ τὰ ἀκολουθοῦμε πιστά, χωρὶς παραβάσεις…

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1993, 11 Ὀκτωβρίου 2013