Ὁ μεγάλος πειρασμός. (Μέρος Α'). Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ὁ μεγάλος πειρασμό. (Μέρος Α')

 Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Οπως τόν εἶχε προειδοποιήσει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἦρθε κι ἡ ὥρα του μεγάλου πειρασμοῦ....
Κάθε Σάββατο, τή νύχτα, ὁ Νήφων ξαγρυπνοῦσε. Οὔτε κοιμόταν οὔτε καθόταν. Ὥς τό πρωί τῆς Κυριακῆς προσευχόταν κι ἔκανε μετάνοιες ὁ μιμητής τοῦ Δανιήλ, ἤ μᾶλλον τῶν ἀγγέλων, πού ἀνταποκρίνονται στήν προφητική προτροπή: «προσκυνήσατε αὐτῷ πάντες ἄγγελοι αὐτοῦ»16.
Αὐτή τήν τάξη κρατοῦσε ὄχι μόνο τίς Κυριακές, μά καί τίς δεσποτικές ἑορτές, σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική παράδοση.
Ἀνάλογα προσευχόταν κι ὅλες τίς ἄλλες μέρες καί νύχτες.
Τό πρωί μάλιστα ἔλεγε μιά προσευχή, πού τήν ἐπαναλάμβανε καί ἀποβραδίς. Ἀλλά τί προσευχή ἦταν ἐκείνη!  Ξέχειλη ἀπό σοφία καί χάρη καί θεογνωσία. Ἔκλεινε μέσα της ὅλη τήν ἄφατη θεολογία –τή γέννηση τοῦ Υἱοῦ, τή δημιουργία τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων, τά φρικτά καί ἄρρητα μυστήρια, τά θαύματα τῆς θείας οἰκονομίας καί τοῦ φυσικοῦ κόσμου, τά τωρινά καί τά ἔσχατα, τά ἐπίγεια καί τά καταχθόνια... –μά τί νά πρωτογράψω;-... τά ἐγκόσμια καί τά ὑπερκόσμια, τά ὁρατά καί τ’ ἀόρατα, τά καταληπτά καί τ’ ἀκατάληπτα, τά νοητά καί τ’ ἀκατανόητα... Ἴσως παρακάτω νά καταχωρίσουμε, ἄν μπορέσουμε, κάποιο τμῆμα ἀπό τή θεσπέσια προσευχή του.

Ἄς δοῦμε ὅμως τώρα, τί ἔγινε μέ τόν μεγάλο πειρασμό πού τόν βρῆκε.
Κάποιο Σάββατο, καθώς σουρούπωνε, ἄρχισε, ὅπως πάντα, νά προσεύχεται.
Ξαφνικά ἀκούει ἕνα τρομερό κι ἀνατριχιαστικό συριγμό, πού τοῦ τρύπησε τ’ αὐτιά!
Πάγωσε...
‟Τί νά ’ναι αὐτό;’’, ἀναρωτήθηκε.
Μά δέν πρόλαβε νά πεῖ τίποτ’ ἄλλο, καί νά ὁ διάβολος.... Ἄρχισε νά βρυχιέται καί ν’ ἀφρίζει καί νά φοβερίζει τό Νήφωνα.
Ἐκεῖνος τά χρειάστηκε.... Ὁ νοῦς του σκοτίστηκε. Ὁ φόβος κι ἡ ταραχή τόν παρέλυσαν. Ἔκανε νά προσευχηθεῖ, μά δέν μποροῦσε νά μαζέψει τόν νοῦ του. Μύρια κακά τόν κυρίεψαν: χασμουρητά καί ὑπνηλία, κομμάρα καί ραθυμία, ἀκατάσχετη φλυαρία, ἀφόρητη λύπη..  Σωπαίνω γι’  ἄλλα χειρότερα...
Νύχτες καί μέρες συνέχιζε νά τόν βασανίζει μ’ αὐτόν τόν τρόπο.  Τό ’χε βάλει σκοπό νά τοῦ σαλέψει ὁλότελα τά λογικά!
Κάποια στιγμή, ἀποκαμωμένος ὁ μακάριος ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου, ἄφησε φωνή:
-Ἄχ, ἁμαρτωλέ Νήφων!..... Τώρα πληρώνεις τίς ἁμαρτίες σου !  Κι ὁ πειρασμός, πού φοβόσουνα, εἶναι στ’ ἀλήθεια φοβερός. Ὁ δράκοντας εἶναι μανιασμένος μαζί σου. Ἤδη σοῦ σκότισε τό νοῦ. Πρόσεχε! ...... Πρόσεχε, μή σέ καταπιεῖ ζωντανό!....
Αὐτά εἶπε καί σταυροκοπήθηκε.
Στό μεταξύ ὁ ἀναίσχυντος διάβολος συνέχιζε νά τόν τυραννάει δίχως σταματημό, πότε μέ τόν ἕναν καί πότε μέ τόν ἄλλον τρόπο.
Δέν δίσταζε ἀκόμα καί νά τόν ἐκβιάζει.
-Λοιπόν, ἤ σταματᾶς τήν προσευχή, τοῦ εἶπε κάποτε ὀρθά-κοφτά, ἤ στρογγυλοκάθομαι ἐδῶ δίπλα σου μέχρι νά σκάσεις!  Δέν φεύγω, κι ὅ,τι θέλει ἄς γίνει!
-Δέν θά σοῦ κάνω τό χατήρι, ἀκάθαρτε δαίμονα, τοῦ ξέκοψε ὁ Νήφων. Κι ἄν ὁ Θεός μου σέ προσέταξε νά με σκοτώσεις, ἄς γίνει τό θέλημά Του. Ἄν πάλι δέν τό θέλει αὐτό ὁ Θεός, τότε.... τί νά πῶ.... γελάω μέ τά τεχνάσματά σου!
-Μά ....ὑπάρχει Θεός; Θεός δέν ὑπάρχει!  τοῦ σφύριξε ὁ διάβολος.
Τήν ἴδια στιγμή ἔριξε στό νοῦ του σκοτάδι καί σύγχυση, τριβελίζοντάς τον ἀσταμάτητα μέ τά φρικτά τοῦτα λόγια:
-Ὑπάρχει Θεός; Θεός δέν ὑπάρχει! ....
Νά ποιός ἦταν λοιπόν ὁ τελικός του σκοπός. Ἀποκαλύφθηκε τώρα. Ἤθελε νά ρίξει τόν ὅσιο ὁλότελα στήν ἀπιστία!  Καί τό καταχθόνιο σχέδιό του ἦταν χωρισμένο σέ τρεῖς διαδοχικές φάσεις· Πρῶτα, ἐπίθεση καί αἰχμαλώτιση τῆς διάνοιας τοῦ Νήφωνα. Ἔπειτα, σκοτισμό καί ἀποχαύνωσή του.  Καί τέλος, τό γκρέμισμα τοῦ στό θανάσιμο βάραθρο τῆς ἀπιστίας καί τῆς παραφροσύνης.
Σκιζόταν ἡ καρδιά τοῦ ὁσίου, σάν ἄκουγε τόν φαρμακερό λόγο τοῦ νοητοῦ φιδιοῦ.  Καί μ’ ὅση δύναμη τοῦ εἶχε ἀπομείνει, ἀντίλεγε:
-Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός»17. Ἀφανίσου, ζοφερέ, καί μή βλαστημᾶς!  Γκρεμίσου στό σκοτάδι!  Τσακίσου ἀπό μπροστά μου, γιατί ἐγώ πιστεύω βαθιά πώς ὁ Θεός καί ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει αἰώνια!
Μά ὁ μισόκαλος διάβολος εἶχε βάλει σκοπό νά τόν νικήσει, καί μάλιστα γρηγορότερο. Τοῦ θόλωνε λοιπόν ὅλο καί περισσότερο τό μυαλό.  Παρέλυε τή σκέψη του καί τόν ἔκανε νά ξεχνάει ὅ,τι ἤξερε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή.
Ἄρχιζε, λόγου χάρη, νά λέει, ὅπως συνήθιζε, ἕνα ψαλμό. Ἐνῶ ὅμως τά χείλη του ψέλλιζαν τά λόγια τοῦ ψαλμοῦ, ὁ σκοτισμένος νοῦς του δέν τά καταλάβαινε. Αὐτή ἡ κατάσταση τόν στενοχωροῦσε καί τόν φαρμάκωνε.
-Συμφορά μου!  Δέν καταλαβαίνω τί λέω!  Στέναζε, ὅταν συνερχόταν λίγο.
Κι ἄρχιζε πάλι ἀπ’ τήν ἀρχή τήν προσευχή μέ πολύ κόπο.
Τέσσερα χρόνια παρέδερνε ἔτσι!  Κι ὁ διάβολος δέν σταματοῦσε νά τόν σφυροκοπάει κάθε μέρα:
-Θεός δέν ὑπάρχει! ..... Θεός δέν ὑπάρχει!....
Αὐτός ὁ φρικιαστικός λόγος βύθιζε τό νοῦ του σέ πηχτό σκοτάδι καί τήν καρδιά του σ’ ἀπαρηγόριτη θλίψη. Τόση ἦταν ἡ λύπη κι ἡ ταραχή του ἀπ’ αὐτόν τόν σατανικό πόλεμο, πού καί στό δρόμο ἀκόμα τόν ἔβλεπες νά περπατάει σάν ἀπελπισμένος κι ἀδιάφορος γιά ὅλα.
Ὁ διάβολος, ὡστόσο, δέν σταματοῦσε νά τόν πειράζει.
-Ἄκου δῶ!  τοῦ λέει.  Δέν θά σοῦ ζητήσω πιά τίποτα ἄλλο, παρά μόνο νά κόψεις τήν προσευχή πού κάνεις πρωί καί μεσημέρι.
Ἄ, ἡ ἀναίδειά του ξεπερνοῦσε κάθε ὅριο...
-Ἄκου κι ἐσύ!  τοῦ ἀπαντάει ὁ Νήφων.  Καί στήν πορνεία νά πέσω... καί φονιάς νά γίνω.... κι ὅ,τι ἄλλο νά κάνω... ἀπ’ τά πόδια τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν φεύγω. Παρ’ τό ἀπόφαση!
-Τί λές; Καί ὑπάρχει Χριστός; Χριστός δέν ὑπάρχει!  Ποιός πάλι σέ πλάνησε, πώς ὑπάρχει τάχα Χριστός;.... Ὄχι, δέν ὑπάρχει!  Ἐγώ μόνο κυριαρχῶ στά σύμπαντα. Ἐσύ λοιπόν γιατί μ’ ἀρνήθηκες;
-Ὑπάρχει Χριστός, ἄθλιε! Ναί, ὑπάρχει, Θεός μαζί καί ἄνθρωπος!  Μά....ὥς πότε θά τυραννᾶς τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ἀχρεῖε; Δέν πρόκειται νά μέ πλανέψεις κατάλαβέ το, πανοῦργε καί σκοτεινέ!  Ναί, σκοτάδι εἶσαι καί στό σκοτάδι ζεῖς καί μέ τό σκοτάδι πολεμᾶς τούς ἀνθρώπους. Ἀλλά καί στό σκοτάδι θά βασανίζεσαι στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες.  Χάσου ἀπό δῶ, ἐχθρέ τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων Του!

16.Ψαλμ.96:7.
17.Ψαλμ. 13:1.

 Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος

Ὅσιος Νήφων  Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

 (σελ.54-62)

Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004

Ἀναβάσεις

30  Ὀκτωβρίου 2013

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἅγιος Νήφων Κωνσταντιανῆς