Ἡ κατάσταση στήν Δύση. Τό ἀντιεκκλησιαστικό καί ἀντιμοναχικό πνεῦμα. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ κατάσταση στήν Δύση. Τό ἀντιεκκλησιαστικό καί ἀντιμοναχικό πνεῦμα

Πρίν ἀπό τήν αἱρετική ἐκτροπή¹⁰⁵, στό Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος ἐπικρατοῦσε ἡ Ὀρθοδοξία. «Πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἡ Παράδοση τοῦ φωτισμοῦ μέ νοερά προσευχή καί ἡ Παράδοση τῆς θεώσεως ὑπῆρχε ἰσχυρῶς ριζωμένη στήν Δυτική Ρωμῃοσύνη, ὅταν οἱ Γερμανικές φυλές τήν κατέκτησαν. Παρά ταῦτα, ἡ Παράδοση ἐξαφανίστηκε ἀπό τήν λεγομένη σχολαστική θεολογία τῶν φυλῶν αὐτῶν»¹⁰⁶.

Ἡ ἀλλοίωση τῆς θεολογίας ἐπέφερε καί τήν ἀλλοίωση τῆς ζωῆς. Στήν Δύση, μετά τήν ἀποκρυστάλλωση τῆς αἵρεσης καί τήν ἀποκοπή της ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τήν μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία, ὁ δυτικός ἄνθρωπος ἔχασε τήν Θεία Χάρη. 
Ὡς γνωστόν ἡ Θεία Χάρη παρέχεται μόνο στήν Ἐκκλησία στήν Ὁποία ἐντάσσονται καί παραμένουν ὅσοι πιστεύουν ἀλλά καί ζοῦν ὀρθόδοξα.

Ἡ ἀλλοίωση-ἀπώλεια τῆς δογματικῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε ὅτι «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀλήθεια». 
Ὁ Χριστός εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν Πρόσωπο καί Πρότυπό μας. Ἡ Δύση, μέ τήν ἀλλοίωση τοῦ δόγματος (εἰσαγωγή τοῦ filioque καί πολλῶν ἄλλων αἱρέσεων), ἔχασε τό πρότυπο τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό καί οἱ δυτικοί ἄνθρωποι ἀλλοτριώθηκαν. Ἡ Δύση ἔχασε τόν Θεάνθρωπο.
«Ἔξω ἀπὸ Ἐκεῖνον» θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς «ὁ ἄνθρωπος μετατρέπεται σὲ φάντασμα, σὲ σκιάχτρο, σὲ κάτι ἀνοημάτιστο. Ἔτσι, στὴ θέση τοῦ ἀνθρώπου θὰ βρεῖτε ὑπολείμματα ἀνθρώπου, ἀποσπάσματα ἀνθρώπου, τεμάχια ἀνθρώπου. Ἕνεκα τούτου καὶ ἡ ἀληθινὴ ἀνθρωπιὰ βρίσκεται μονάχα στὴν Θεανθρωπότητα»¹⁰⁷.

Ἡ ζωή (τό ἦθος) στή Δύση ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό ἦθος τοῦ Χριστοῦ. Λόγῳ τῆς δογματικῆς νόθευσης, μέ τήν σειρά τους νοθεύθηκαν καί ἀπαξιώθηκαν τόσο ἡ μοναχική ὅσο καί ἡ ἐκκλησιαστική ζωή ἀλλά καί ἡ θεολογία. 
Δέν ἀνέπαυε πλέον τούς ἀνθρώπους ἡ Δυτική θεολογία καί ἡ σύστοιχη μ’ αὐτήν ζωή· γι’ αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι στήν Δύση στράφηκαν ἐναντίον της μέ τήν Μεταρρύθμιση καί τόν Διαφωτισμό. Τό ἀντιμοναχικό καί ἀντιεκκλησιαστικό (ἀντικληρικό) πνεῦμα κυριάρχησε στόν Δυτικό κόσμο καί μέσῳ τῶν νεοελλήνων διαφωτιστῶν ἦλθε καί στήν Ρωμηοσύνη πού πάλευε νά ἐλευθερωθεῖ. Τελικά ἐλευθερώθηκε ἀπό τούς Τούρκους καί σκλαβώθηκε στούς ἀπογόνους τῶν Φράγκων.

Ἡ παιδεία, τό Πανεπιστήμιο ἀκόμη καί οἱ θεολογικές σχολές στό νέο ἑλληνικό κράτος θεμελιώθηκαν μέ βάση τίς δυτικές ἀρχές τοῦ Διαφωτισμοῦ, τῆς αὐτονόμησης ἀπό τόν Θεό καί τῆς ἀποθέωσης τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί δύναμης.

Χαρακτηριστικός εἶναι ὁ εἰδωλολατρικός ὅρκος πού δίνουν οἱ ἀπόφοιτοι τῶν ἀνωτάτων ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων μας.

Ὁ ἄλλοτε ὀρθόδοξος λαός μας –μέ τήν συμβολή καί «συμβουλή» τῆς ἀντορθόδοξης παιδείας καί τῆς ἄθεης «διαφώτισης»– συνέλαβε τότε στό ὑποσυνείδητό του τό ἔκτρωμα τῆς Δύσης: τό ἀντιμοναχικό-ἀντικληρικό πνεῦμα πού διαπιστώνουμε νά ὑπάρχει σήμερα σέ πολλούς νεοέλληνες.

Ὡστόσο, δόξα τῷ Θεῷ, ἀπό τότε μέχρι σήμερα δέν ἔπαψαν νά ὑπάρχουν καί οἱ ὑγιεῖς φωνές: οἱ Ἅγιοί μας, οἱ Ὁποῖοι μέ στεντορεία φωνή φανέρωναν καί φανερώνουν αὐτήν τήν ἀλλοτρίωση τοῦ ὀρθόδοξου ἤθους.

Ἡ ἐπιστροφή στήν Ἱερά Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας θά εἶναι ἡ ἔξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδο τῆς Δυτικῆς ἀλλοτρίωσης πού βιώνουμε.

105 Δηλαδή πρίν ἀπό τήν ὁριστική ἀποκοπή τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τήν Ἐκκλησία λόγῳ τῆς αἵρεσης τοῦ Filioque καί ὅλων τῶν ἄλλων αἱρετικῶν του ἀποκλίσεων πού συνέβη τό 1054. Λανθασμένα χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «σχίσμα τοῦ 1054», ἀφοῦ οὐσιαστικά πρόκειται γιά αἵρεση καί μάλιστα γιά πλῆθος αἱρετικῶν ἀποκλίσεων τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τήν Ἀλήθεια τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

106 Πρωτοπρ. Ἰωάννου Ρωμανίδου, Πρόλογος στό : Ρωμαῖοι ἤ Ρωμηοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἔργα, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, Τριάς Α΄, τόμος πρῶτος, ἐκδόσεις: Π.Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 17.

107 Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ θεμελιώδης ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Θεάνθρωπος, ἔκδ. Ὀρθόδοξης Κυψέλης, http://www.impantokratoros.gr/orthodoxia_alithia.el.aspx

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα

hristospanagia3.blogspot.gr