Ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σπορέως. Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Μανώλη

Ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σπορέως

 Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει μὲ τὴν θαυμάσια παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σπορέα, πῶς ὁ Χριστὸς καλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὸν Παράδεισο.
 Ἡ σημερινὴ παραβολὴ μᾶς παρουσιάζει: α) τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ σπείρεται στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, β) τὴν θέση ποὺ παίρνουν ἀπέναντι στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ οἱ ἄνθρωποι, καὶ γ) τὴν μοναδικὴ καὶ ἀλάνθαστη ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο.
Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ γεωργὸς καὶ ἐμεῖς εἴμαστε τὸ χωράφι του. Ὁ καλὸς Σπορέας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ χῶμα εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.
 Ὁ Κύριος ἔσπειρε τὸν θεῖο λόγο Του στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ περιμένει νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν. Μὲ τὴν σωστὴ καλλιέργεια ἡ καρποφορία του θὰ εἶναι καταπληκτική.
 Οἱ διάφορες ὁμάδες τῶν ἀνθρώπων εἶναι:
 1η ὁμάδα. Ἐδῶ ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ποὺ ἡ καρδιά τους ἔχει γίνει τόσο σκληρή, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι τὸ πατημένο χῶμα. Ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε, ἔμεινε στὴν ἐπιφάνεια, γιατί ὁ ἄνθρωπος δὲν θέλησε νὰ τὸν ἀκούση προσεκτικὰ καὶ σωστά.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος μένει συνήθως ἀδιάφορος γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὀνομάζει τὸν ἑαυτό του ἄθρησκο. Εἶναι ἀλιβάνιστος, ὅπως λέγει ὁ λαός. Ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐξαφανίζεται, γιατί ὁ ἄνθρωπος δὲν τὸν ἀφήνει νὰ μπεῖ στὴ καρδιά του.
2η ὁμάδα. Ἐδῶ ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ποὺ ἡ καρδιά τους εἶναι γεμάτη πέτρες καὶ ἀγκωνάρια. Εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες καὶ ἀδυναμίες τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμη παιδί, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ βρίσκει καλὴ ὑποδοχή.
Ἡ παιδικὴ καρδιὰ εἶναι σ᾽ αὐτὴ τὴν ἡλικία μαλακὴ καὶ εὔπλαστη. Ὅσο μεγαλώνει ὅμως ὁ ἄνθρωπος καὶ δὲν φροντίζει νὰ διορθώνη τὶς ἐλλείψεις καὶ ἀδυναμίες του, τόσο ἡ καρδιά του γίνεται σκληρή. Ὁ κίνδυνος ἀρχίζει νὰ φαίνεται, ὅταν παραμελῆ τὸν ἐκκλησιασμό, ὅταν δὲν συμμετέχη στὴν ἱερὴ ἐξομολόγηση καὶ τὴν θεία Κοινωνία.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀρχίσει νὰ μαραίνεται, νὰ ξεραίνεται, ἐπειδὴ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει γεμίσει ὅλο πέτρες (ἁμαρτίες, ἀδυναμίες, δικαιολογίες).
 3η ὁμάδα. Ἐδῶ ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν γεμίσει τὴν καρδιά τους μὲ ἕνα σωρὸ ἀγωνίες, μέριμνες καὶ ὑλικὲς φροντίδες. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἀποκτᾶ στὴ ζωή του περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερη δόξα καὶ ἰσχυρὴ δύναμη.
Αὐτὰ τὰ ἀγκάθια, τὰ ζιζάνια καὶ τὰ τριβόλια εἶναι ἡ μεγαλύτερη παγίδα τοῦ σατανᾶ, ποὺ προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ στὴν μικρὴ ἡλικία δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ προσέξουμε, π.χ. στὴν ἐκκλησία τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνη τὴν ὥρα μᾶς βάζει νὰ σκεφτόμαστε ἄλλα πράγματα. Ὁ νοῦς μας τρέχει ἐδῶ καὶ κεῖ. Αὐτὰ τὰ ἀγκάθια πνίγουν τελικὰ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ μαζί της καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.
 4η ὁμάδα. Ἐδῶ ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν καλὴ καρδιά. Ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ ἀγάπη μεγαλώνει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ριζοβολᾶ βαθειά, φέρνει πολὺ καὶ σπουδαῖο καρπό.
Ὁ χριστιανὸς δείχνει αὐτὴ τὴν καρποφορία μὲ τὴ δυνατὴ πίστη καὶ τὰ ἔργα τῆς ἄφθαστης ἀγάπης. Ἔχει πιὰ βρεθῆ κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ ἀπολαμβάνει τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν αἰώνια ζωή, ποὺ εἶναι ὁ Παράδεισος.

*Ὁμιλία εἰς τὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου Διονύσου.

  Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1993, 11 Ὀκτωβρίου 2013