Στό μεταίχμιο δύο ἐποχῶν. (Μέρος ΣΤ'). Τελευταῖο. Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

   Στό μεταίχμιο δύο ἐποχῶν. (Μέρος ΣΤ'). Τελευταῖο
 Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀπό τήν ἴδια κιόλας ἡμέρα ἀνέλαβα τά νέα μου καθήκοντα. Δέν ἦταν ὅμως θέλημα Θεοῦ νά ὑπηρετήσω γιά πολύ σάν ἐπίσκοπος στό λαό τῆς Καμτσάτας. Ἴσα-ἴσα πού πρόλαβα, ἐκεῖνο τό χειμώνα τοῦ 1916-17, νά κάνω μιά ποιμαντική περιοδεία μέ τά ἕλκηθρα στήν ἀνατολική πλευρά τῆς χερσονήσου.
Τότε ἦρθε ἡ ἐπιδήμία τῆς μαύρης εὐλογιᾶς κι ἔγινε ὁ σεισμός πού ἀνέφερα πιό πάνω...
Εἶχα μόλις ἐπιστρέψει στό Πετροπαυλόφσκ, στά τέλη Φεβρουαρίου τοῦ 1917, ὅταν ὁ τηλέγραφος μετέδιδε ἀπό τήν Πετρούπολη ἄσχημα νέα. Στό μέτωπο τά πράγματα δέν πήγαιναν καθόλου καλά. Οἱ νεκροί εἶχαν ξεπεράσει τό ἑναμίση ἑκατομμύριο, οἱ ἧττες ἀκολουθοῦσαν ἡ μία τήν ἄλλη καί τό ἠθικό τῶν στρατιωτῶν εἶχε καταπέσει. 
Στήν πρωτεύουσα καί τίς ἄλλες μεγάλες πόλεις ὁ λαός, ἀγανακτισμένος ἀπό τίς πολεμικές ἀποτυχίες, τούς χαμηλούς μισθούς, τήν ἔλλειψη τροφίμων καί τήν ἀνικανότητα τῆς κυβερνήσεως, εἶχε ξεσηκωθεῖ καί ζητοῦσε ἀλλαγές καί μεταρρυθμίσεις. Ὁ τσάρος ἀναγκάστηκε, κάτω ἀπό τήν πίεση τῆς κοινῆς γνώμης, νά παραιτηθεῖ.
Ἀλλά μαζί μέ τίς στρατιωτικοπολιτικές, εἴχαμε καί ἐκκλησιαστικές ἐξελίξεις. Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία, πού ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Πέτρου, εἶχε χάσει τήν αὐτονομία καί τήν πατριαρχική της ἀξία, βρῆκε τώρα τήν εὐκαιρία νά χειραφετηθεῖ ἀπό τόν ἀσφυκτικό ἔλεγχο τοῦ κράτους.
Ὁ Μέγας Πέτρος εἶχε καταργήσει τό θεσμό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί εἶχε ἀναθέσει στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση σέ ὀλιγομελή Σύνόδο. Στίς συνεδριάσεις της ἔπαιρνε μέρος κι ἕνας πανίσχυρος κυβερνητικός ἐπίτροπος, πού οὐσιαστικά διοικοῦσε τήν Ἐκκλησία, ἐπιβάλλοντας τή γνώμη του στους συνοδικούς ἱεράρχες καί ἐπεμβαίνοντας ἀκόμα καί στίς ἐκλογές ἤ μεταθέσεις ἐπισκόπων.
Μετά τήν πτώση τοῦ τσάρου λοιπόν, ὁ πρόεδρος τῆς Συνόδου, ἀρχιεπίσκοπος Βλαντιμίρ Σέργιος, κάλεσε γιά τίς 15 Αὐγούστου 1917 ὅλους τούς ἱεράρχες τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας σέ Παρρωσική Σύνοδο στή Μόσχα, στήν ὁποία κλήθηκαν ἐπίσης καί ἐκπρόσωποι τοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου, τῶν μοναχῶν καί τοῦ λαοῦ.
Ἡ σύνοδος συγκλήθηκε στό ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στό Κρεμλίνο. Συμμετεῖχαν οἱ ἐπαρχιοῦχοι ἀρχιερεῖς, γύρω στούς ἑκατό, καί ἐκλεγμένοι ἀντιπρόσωποι κλήρου καί λαοῦ. Ὅλοι μαζί ἦταν περίπου 770 ἄτομα. Πρόεδρος τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου ὁρίστηκε ὁ μητροπολίτης Μόσχας Τύχων25. Στίς 30 Ὀκτωβρίου, μετά ἀπό πολλές συνεδριάσεις καί συζητήσεις, ψηφίστηκε ἡ ἐπανίδρυση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. 
Πρῶτος πατριάρχης ἐξελέγη ὁ μητροπολίτης Τύχων.
Μετά τήν ἐκλογή τοῦ πατριάρχη τά μέλη τῆς Συνόδου χωρίστηκαν σέ ἐπιτροπές, γιά τήν ἐξέταση ἐπειγόντων ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως καί ζωῆς. Οἰ ἐργασίες κράτησαν πολλούς μῆνες καί ἀντιμετώπισαν πολλά ἐμπόδια, τόσο ἀπό διασπαστικές κινήσεις μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅσο καί ἀπό τίς ραγδαῖες πολιτικές ἐξελίξεις.
Ἐπιτέλους, τό φθινόπωρο τοῦ 1918 πῆρα τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς γιά τήν Καμτσάτκα. Λόγω τῶν ἐπαναστατικῶν γεγονότων ὅμως, ὁ συντομότερος δρόμος μέσω τῆς Σιβηρίας ἦταν κλειστός. Ἀναγκάστηκα ἔτσι νά ταξιδέψω μέσω Κιέβου, Ὀδησσοῦ, Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξάνδρειας, Σουέζ, Πόρτ-Σάντι, Χόνγκ Κόνγκ καί Σαγκάης!
Μετά ἀπό κοπιαστικό ταξίδι ὀγδοντατεσσάρων ἡμερῶν, πού ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη καί πέρα τό ἔκανα μ’ ἕνα πλοῖο πού εἶχε τό ὄνομα «Τόμσκ», ἔφτασα στό Πετροπαυλόφσκ.
Ἔμεινα ἐκεῖ κάμποσο καιρό, τακτοποίησα ὅλες τίς ἐκκρεμότητες πού εἶχαν συσσωρευθεῖ στή διάρκεια τῆς ἀπουσίας μου, λειτούργησα ἀρκετές φορές, κι ἔπειτα ἐπιχείρησα μιά περιοδεία στίς ἀνατολικές ἀκτές τῆς Καμτσάτκας. Ἡ χαρά μου ὅμως ἀπό τ’ ἀποτελέσαμτα καί τίς εὐχάριστες ἐμπειρίες αὐτῆς τῆς περιοδείας ἐξατμίστηκε ὅταν, -ἀλλοίμονο!-, ἐπιστρέφοντας, δέν μπόρεσα ν’ ἀποβιβαστῶ στό Πετροπαυλόφσκ. Εἶχε ξεσπάσει κι ἐκεῖ ἡ ἐπανάσταση, καί γι’ αὐτό ἀπαγορεύθηκε στό πλοῖο πού μέ μετέφερε νά μπεῖ στό λιμάνι.
Δέν θά ξανάβλεπα ποτέ πιά τήν ἀγαπημένη μου Κατμσάτκα...

*  *  *

Ἡ καρδιά μου, μετά ἀπό τόσα χρόνια, εἶναι ἀκόμα ἐκεῖ, ἀνάμεσα στά πνευματικά μου παιδιά, πού τόσο ἀγάπησα καί μέ ἀγάπησαν. Ἡ ὁλόθερμη πορσευχή μου τούς ἀγκαλιάζει νύχτα καί μέρα. Καί ἡ τελευταία πνευματική παρακαταθήκη πού τούς ἀφήνω, μεσ’ ἀπό τοῦτο τό φτωχικό κείμενό μου, εἶναι ἡ ἀποστολική παραγγελία:
«Ἀξίως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πολιτεύεσθε, ἵνα εἴτε ἐλθών καί ἰδών ὑμᾶς εἴτε ἀπών ἀκούσω τά περί ὑμῶν, ὅτι στήκετε ἐν ἑνί πνεύματι μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ εὐαγγελίου» (Φιλιπ. 1:27).
«Ἅ καί ἐμάθετε καί παρελάβετε καί ἠκούσατε καί εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν» (Φιλιπ. 4:9).


25. Ἅγιος Τύχων (κατά κόσμος Βασίλειος Ἰβάνοβιτς Μπελλάβιν) πατριάρχης Μόσχας.
Γεννήθηκε τό 1865 στό Τόροπεκ, καί ἀπεβίωσε στίς 7 Ἀπριλίου 1925 στή Μόσχα. Μετά τίς σπουδές του στή Θεολογική Ἀκαδημία τῆς Πετρουπόλεως ἔγινε μοναχός (1891) καί χειροτονήθηκε ἱερέας. Ὑπηρέτησε σάν καθηγητής καί διευθυντής ἱερατικῶν σχολῶν μέχρι τό 1897, ὁπότε ἐκλέχθηκε ἐπίσκοπος Λουβλίν.
Μητροπολίτης Μόσχας καί Κολόμνας ἔγινε τό 1917 καί ὑπῆρξε ὁ πρόεδρος τῆς Παρρωσικῆς Συνόδου, πού παλινόρθωσε τό θεσμό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί ἐξέλεξε τόν ἴδιο πατριάρχη. Κάτω ἀπό τή συνετή, μετριοπαθή καί ἐμπνευσμένη προεδρία του, ἡ Σύνοδος χάραξε ἕνα πρόγραμμα βαθειᾶς ἀναμορφώσεως γιά τή Ρωσική Ἐκκλησία. Ἀλλά ὁ ἐμφύλιος πόλεμος ἀνάγκασε τή Σύνοδο ν’ ἀνακόψει τό ἔργο της στά μέσα τοῦ 1918.

Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.265-274

Ἀναβάσεις

20 Ὀκτωβρίου 2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα